Πριν από μερικά χρόνια επισκέφθηκα τον Μαραθώνα και συγκινήθηκα πολύ στην αφετηρία του σύγχρονου Μαραθώνιου Δρόμου, απ’ όπου λέγεται ότι ξεκίνησε ο Φειδιππίδης μετά τη νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών στο Μαραθώνα το 490 π.Χ., την οποία ανήγγειλε στους Αθηναίους με την κραυγή «Νενικήκαμεν»! Αμέσως μετά άφησε την τελευταία του πνοή, αφού είχε διανύσει τρέχοντας την απόσταση των 42.195 χλμ.

Με αυτή τη σύντομη εισαγωγή, θα ήθελα σήμερα να σταματήσουμε μαζί μόνο σε μία λέξη: «Αφετηρία». Πώς τη συναρμολογήσαμε τόσο αριστοτεχνικά για να σημαίνει τη διακριτική γραμμή όπου δίνεται το παράγγελμα για την εκκίνηση ενός αγωνίσματος; Μεταφορικά λέμε: «Το 1821 είναι η αφετηρία της σύγχρονης Ελλάδας». 

ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ

Στην αρχή είχαμε το ρήμα μας Αφίημι, που σημαίνει αφήνω. Το ρήμα είναι σύνθετο: Από + ίημι. Ίημι σημαίνει ρίχνω. Λεγόταν με ένα δασύ/πυκνό τρόπο (γι’ αυτό σώθηκε μέχρι εμάς σήμερα με δασεία). Το από στη σύνθεση έγινε αφ – λόγω της δασύτητας. 

Από εδώ έχουμε καταπληκτικές λέξεις όπως: άφεση, ύφεση, άνεση, ένεση, σύνεση και πολλές άλλες με δυναμικές έννοιες, όπως ο αφέτης (αυτός που δίνει το σύνθημα της εκκίνησης). Δηλαδή τι κάνει; Τους αφήνει! 

ΕΤΣΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ… ΛΑΤΙΝΙΚΟ (;) … VETO!

Η λατινική γλώσσα έχει κυριολεκτικά καταβροχθίσει και έχει αφομοιώσει πλήρως στο δικό της κλιτικό σύστημα ΟΛΗ την ελληνική γλώσσα. Υπερβολικό; ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ! Το ίδιο έχει κάνει σήμερα η προσιτή μας αγγλική γλώσσα που έχει γίνει και δική μας γλώσσα και βλέπουμε τι γίνεται. 

Αφετός είναι αυτός που αφήνεται ελεύθερος, αυτός που δίνει το σύνθημα της εκκίνησης. Ο αφετός πολύ πρώιμα γραφόταν με το ελληνικό Δίγαμμα, ένα γάμμα πάνω στο άλλο: F, ως ΑFΕΤΟΣ. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, παραλείφτηκε το F, έφυγε και το άτονο Α και έμεινε η λέξη ετός (=αυτός που αφήνεται). Για το αρνητικό: αυτός που ΔΕΝ αφήνεται, στα αρχαία μας βάλαμε το ου = όχι και έγινε ΟΥ ΕΤΟΣ. Το ΟΥ οι Λατίνοι το έγραψαν ως U. Αυτό το U οι Λατίνοι/Ρωμαίοι το πρόφεραν Β όταν ακολουθούσε φωνήεν. (Συμβουλευτείτε τη Λατινική Γραμματική του Αχιλλέα Τζάρτζανου, σελ. 6, το uiuo = προφέρεται vivo = βίβο).

Έτσι, λοιπόν, ο ΟΥ ΕΤΟΣ γράφτηκε στα Λατινικά ως U ETOS και παραλείποντας το ελληνικό τελικό σίγμα S, έμεινε ως ρήμα UETO και προφέρεται ΒΕΤΟ! Έτσι δημιουργήθηκε -με αρχικά και πρωτότυπα ελληνικά γλωσσικά υλικά- η σημερινή μας ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ λέξη VETO = Δεν αφήνω, δεν επιτρέπω και στα Αγγλικά NOT PERMITTED. 

Το σημερινό βέτο το αποδώσαμε στα Ελληνικά ως Απαγορεύω. Το λέμε και αρνησικυρία = το δικαίωμα ενός αρχηγού κράτους να μην κυρώνει έναν νόμο. Αυτό είναι το περίφημο Βέτο! Στα Αγγλικά έγινε I forbid, I prohibit και προφέρεται βίτο! 

ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ ΟΛΚΗΣ

Στα Ενωμένα Έθνη σήμερα η λέξη Βέτο είναι η ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΗ και απαγορεύει κάθε τι που δεν είναι επιθυμητό από ένα κράτος. Το δικαίωμα ΒΕΤΟ σημαίνει εδώ την εξουσία που έχει ένα μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να εμποδίζει τον Οργανισμό να προβεί σε ενέργειες, τις οποίες αλλιώς θα μπορούσε να επιχειρήσει έγκυρα . (Εδώ βρισκόμαστε με το όνομα της Μακεδονίας στον ΟΗΕ). 

Δυστυχώς, όμως, όποιο Λεξικό και να ανοίξεις -ελληνικό, αγγλικό ή και όποιας άλλης γλώσσας- θα σου πουν: From Latin VETO! (κάτι που δεν γραφόταν ποτέ στα Λατινικά έτσι), παραγνωρίζοντας την ελληνικότητά του και την ευγενική καταγωγή του. 

Δεν νομίζετε ότι αυτό το ολοφάνερο και εξόφθαλμο, αλλά και καταφανέστατο και άκρως κατάφωρο ψέμα -στα μάτια όλου του κόσμου- θα πρέπει να διορθωθεί; Πώς όμως;

ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑ!

Όπως το βέτο, φαίνεται ότι κάθε δεύτερη λέξη της λατινικής γλώσσας προέρχεται από ελληνική νοηματική βάση. Πολύ εύλογα έρχεται η ερώτηση: «Ποια είναι η σχέση μεταξύ των δύο αυτών γλωσσών; Είναι σχέση αδελφής προς αδελφή ή σχέση μεταξύ μητέρας προς θυγατέρα;» Φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει μία κοινή γλωσσική κληρονομιά. Ιστορικά αποδεικνύεται ότι οι Ρωμαίοι είχαν μία κοινή αντίληψη ότι η λατινική γλώσσα ήταν μία από τις ελληνικές διαλέκτους. 

Μελετώντας, όμως, κανείς επισταμένως την ετυμολογία της λατινικής γλώσσας, φτάνει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι η αδελφή, αλλά ο γονέας της Λατινικής. Αυτό ακριβώς είναι και το λογικό συμπέρασμα του Francis Valpy, ο οποίος στο Ετυμολογικό Λεξικό του (550 σελίδων), της Λατινικής Γλώσσας (σελ. iv), Λονδίνο 1838, το επιβεβαιώνει: «that the Greek is not the sister, but the parent of the Latin.»!

Εξάλλου, το ίδιο ακριβώς πιστοποιεί και ο Ρωμαίος ποιητής Quintus Horatius Flaccus (Ρώμη 65 π.Χ-8 μ.Χ) που σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα στην Αθήνα, ο οποίος είπε επιγραμματικά τα εξής μετρημένα και πειστικά λόγια για τη λατινική γλώσσα: «Και οι νέες λέξεις και οι νεόκοπες θα είναι αξιόπιστες, αν ξεπηδούν από πηγή ελληνική, φειδωλά αλλαγμένες»!

Τι λέτε τώρα μετά από αυτές τις τρομερές αποκαλύψεις;