Ο δρόμος προς τον εορτασμό των 100 χρόνων ζωής του “Οδυσσέα” ήταν, όντως, μακρύς, τα εγκαίνια, όμως, την περασμένη Κυριακή στο Swanston Hall του Δημαρχείου Μελβούρνης, δικαίωσαν τις προσπάθειες και τον μόχθο όλων εκείνων που εργάστηκαν σκληρά για να επιτύχουν το άριστο αποτέλεσμα που θαυμάσαμε όσοι βρεθήκαμε εκεί.
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στον ιδρυτή του Φιλανθρωπικού Συνδέσμου Ιθακησίων, Αντώνη Λεκατσά, στη ζωή και τα επιτεύγματά του, ενώ στον ίδιο χώρο τιμήθηκαν με ειδικά μετάλλια και όλοι οι πρόεδροι που υπηρέτησαν τον οργανισμό. Συγκινητική η αποδοχή των μεταλλίων από τους απογόνους τους στην πλειονότητά τους.
Μια ξεχωριστή εκδήλωση, όπου οι καλεσμένοι ήταν επίλεκτοι και όλα είχαν προγραμματιστεί και εκτελεστεί άψογα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Χρέη τελετάρχη είχε η δημοσιογράφος Άντζελα Πίπος, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην υπάρχουν κενά, να είναι εκεί κοντά πάντα πρόχειρο το “αλατοπίπερο” και η όλη διαδικασία του πρώτου μέρους της εκδήλωσης, των ομιλιών και της απονομής μεταλλίων να είναι ομαλή και άκρως ενδιαφέρουσα.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε το ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη ζωή του Αντώνη Λεκατσά, με τίτλο “Οut of the Earth – The Life and Times of A JJ Lucas”, στο οποίο τον Αντώνη Λεκατσά υποδύεται, με εντυπωσιακή επιτυχία, ο ομογενής ηθοποιός και καλλιτεχνικός φωτογράφος, Αντώνης Μπαξεβανίδης, ενώ μέσα από τη ζωή του Λεκατσά φωτογραφίζεται η Μελβούρνη στις αρχές του 20ού αιώνα καθώς και η Ιθάκη, όπως την αγάπησε και την ονειρεύτηκε σ’ όλη του τη ζωή ο Αντώνης Λεκατσάς.
Οι μονόλογοι του Αντώνη Λεκατσά, που αποδίδονται από την μπάσα φωνή του Μπαξεβανίδη με υποβλητικό πάντα υπόβαθρο την παλαιά Μελβούρνη και τους χώρους που κινήθηκε και μεγαλούργησε, είναι εντυπωσιακοί και συντελούν σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχημένη απόδοση μέρους της ζωής ενός μεγάλου άντρα.
Εντυπωσιακή και η έκθεση -αφιερωμένη επίσης στη ζωή του Αντώνη Λεκατσά- την οποία επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας Αντρέας Ραφτόπουλος, και όπου η ζωή της ξέχωρης αυτής προσωπικότητας και η πόλη που μεγαλούργησε, συμβαδίζουν, προχωρούν, αναπτύσσονται και μεγαλουργούν την ίδια χρονική ζωή.
ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΑΣΗΣ
Ο Φιλανθρωπικός Σύνδεσμος Ιθακησίων “Ο Οδυσσέας”, ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1916, όταν μια ομάδα Ιθακησίων επιχειρηματιών, με μπροστάρη τον Αντώνη Λεκατσά, αποφάσισε να βοηθήσει με συγκροτημένο τρόπο, τους συμπατριώτες τους πίσω στο νησί της Ιθάκης, αλλά και τους νεοφερμένους οι οποίοι αντιμετώπιζαν προβλήματα προσαρμογής στη νέα γη.
Η παρουσία του εν λόγω οργανισμού στην παροικία της Μελβούρνης, υπήρξε πάντα δυναμική και πρωτοπόρα σε κινήσεις φιλανθρωπίας και διατήρησης των δεσμών με την ιδιαίτερη πατρίδα των μελών, την Ιθάκη.
Όπως θα πει ο νυν πρόεδρος, Αντώνης Δρακόπουλος, “ο οργανισμός στην πολύχρονη πορεία του, επιδίωξε και επέτυχε να εξελιχθεί παράλληλα με τον κοινωνικό περίγυρο και τις αλλαγές που λάβαιναν χώρα σε αυτόν”.
Ο άνθρωπος που υπηρέτησε τον οργανισμό για τρεις δεκαετίες και για οκτώ χρόνια υπήρξε πρόεδρος, ενδεικτικά, θα αναφερθεί στο γεγονός ότι τη δεκαετία του 1980 οι γυναίκες-μέλη του οργανισμού δεν ψήφιζαν στις εκλογές. Με δική του πρωτοβουλία, έγιναν οι ανάλογες αλλαγές στο καταστατικό ώστε να εκσυγχρονιστεί.
Σήμερα θα πει ότι επιβάλλονται περαιτέρω αλλαγές στο Καταστατικό, ώστε να ανοίξει ευρύτερα ο χώρος για τις νέες γενιές.
Στην ερώτηση “ποια είναι η συμμετοχή των νεότερων γενιών στον οργανισμό σήμερα”, η απάντηση είναι ότι ” ίσως όχι μαζική. Ας μην ξεχνούμε, όμως, ότι δεν χρειάζεται παρά ένα πρόσωπο ν’ ανάψει τη δάδα και θα τον ακολουθήσουν κι άλλοι. Είναι θέμα χρόνου και οι ενδείξεις είναι ότι δεν θα αργήσει να συμβεί. Προσπαθούμε να οσφρυνθούμε τις ανάγκες των νέων και να δημιουργήσουμε τις ανάλογες συνθήκες ώστε να τις ικανοποιήσουμε. Την ίδια ώρα, θα πρέπει να είμαστε πραγματιστές. Το έργο μας επιβάλλεται να απλώνεται και στην ευρύτερη κοινωνία. Επίσης, για μεγαλύτερα έργα στον πολιτιστικό τομέα, θα συνεργαστούμε με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, όπως ήδη έχουμε ξεκινήσει πρόσφατα με τα σεμινάρια και άλλες εκδηλώσεις. Να αναφερθώ και στην αναβίωση του Grecian Ball, που σχεδιάζει ο κ. Παπαστεργιάδης και που ο οργανισμός μας θα ήθελε να παίξει σημαντικό ρόλο. Οι μελλοντικοί στόχοι του οργανισμού είναι να εκσυγχρονίζεται συνεχώς, να αναπνέει και να δραστηριοποιείται σύμφωνα με τις νέες ανάγκες των μελών και της ευρύτερης παροικίας, ενώ την ίδια στιγμή το φιλανθρωπικό του έργο να επεκτείνεται στην ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία. Σήμερα έχουμε 400 μέλη και αυτό δεν είναι ευκαταφρόνητο”.
Πρώτη σειρά, από αριστερά: Πάνος Παξινός, Όλγα Μπλακ, Άντον Λούκας, Αντώνιος Δρακόπουλος, Λία Κουτσούνη, Βίκη Μπλακ, Νίκη Παύλου, Τασία Τσιλιμιδού. Κέντρο, από αριστερά: Ντένης Κατσαμάς, Κον Βλας, Γιώργος Παπαδόπουλος, Ιβάνα Έβανς, Άντρια Χόμπσον, Νίκολας Λοράντος. Πίσω σειρά: Τζον Βαρίγγος, Νικ Βαρίγγος, Γιούλα Κόλλινς, Πίτερ Άντριους, Τόνι Ψαρός. Σημ. Απούσα από την ομάδα η κόρη του εκλιπόντος πρώην προέδρου, Πλάτωνος Βαρβαρίγου, Αναστασία Μανωλίτσα.Φώτο: Κώστας Ντεβές
ΣΤΟ ΣΦΥΓΜΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
Ο Πάνος Παξινός, γενικός γραμματέας του οργανισμού, θα συμφωνήσει ότι “οι ανάγκες των νεότερων γενιών είναι σήμερα διαφορετικές και αυτό είναι ένα γενικό φαινόμενο και μια πρόκληση, αν θέλεις, που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι παροικιακοί οργανισμοί, ιδιαίτερα οι παλαιότεροι. Στη δική μας περίπτωση το βρίσκουμε δύσκολο να ελκύσουμε άτομα από την τρίτη γενιά και μετά, εκτός βέβαια σε μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως οι εκδρομές, όπου έρχονται μαζικά. Αξίζει να αναφερθεί με την ευκαιρία, ότι στην τελευταία μας εκδρομή στο Ferny Creek, στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, 14 Φεβρουαρίου, είχαμε πάνω από 800 άτομα κάθε ηλικίας.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν μένουμε απαθείς, αλλά ούτε και αδρανείς στο θέμα αυτό.
Το ερευνούμε και προσπαθούμε να είμαστε μέσα στο πνεύμα της εποχής.
Εκείνο που πρέπει, βέβαια, να τονιστεί και για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι, είναι ότι ο οργανισμός παρέμεινε ανθηρός για μία ολόκληρη εκατονταετηρίδα. Με την ευκαιρία των εορτασμών, για την υλοποίηση των οποίων εργάζονται εδώ και τρία χρόνια πυρετωδώς πάνω από 30 εθελοντές, είναι βέβαιο ότι θα ελκύσουμε και τις νεότερες γενιές που δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις εκδηλώσεις, θα πει ο άνθρωπος που υπηρέτησε τον οργανισμό για σειρά ετών και ως πρόεδρος από το 1995-2007.
Το δε “μπόλιασμα” με το νησί το γνωρίζει καλά, αφού από την ηλικία των οκτώ χρόνων, το 1948, είναι κοντά σ’ αυτόν, ενώ το 1951 η μητέρα του, η οποία τότε ήταν αντιπρόεδρος του Γυναικείου Τμήματος, τον πήρε μαζί της στην Ιθάκη και έμεινε εκεί μέχρι το 1959. “Η ιδέα ήταν να ζήσω εκεί που ήταν οι ρίζες μου και να “μπολιαστώ” με το νησί. Το επέτυχε στο μεγαλύτερο βαθμό που γίνεται και τής είμαι ευγνώμων γι’ αυτό”.
Να σημειωθεί, ότι στην εκδήλωση της Κυριακής η οποία ήταν αφιερωμένη στον ιδρυτή της Αντώνη Λεκατσά, παρευρέθηκαν είκοσι μέλη της οικογενείας του, απόγονοί του από όλα τα μέρη της Αυστραλίας, μετά από επισταμένη έρευνα που έγινε για να εντοπιστούν. Ναι, ήταν όλοι εκεί.
