Ο Δεκαπενταύγουστος, το «Πάσχα του Καλοκαιριού», παραμένει για τον Eλληνισμό ημέρα βαθιάς κατάνυξης και πνευματικής ενότητας.
Από την Τήνο και την Παναγία Σουμελά μέχρι τις ελληνικές εκκλησίες της Αυστραλίας, η χάρη της Παναγίας ενώνει ανθρώπους, τόπους και γενιές.
Για τους Έλληνες, ο Δεκαπενταύγουστος είναι κάτι παραπάνω από ημερομηνία και γιορτή. Eίναι ανάσα ψυχής. Είναι η στιγμή που η σκέψη στρέφεται στη Μητέρα του Θεού, τη «Μεγαλόχαρη», που εδώ και αιώνες στέκει φύλακας και παρηγοριά του λαού μας.
Στη μέση του καλοκαιριού, όταν ο ήλιος καίει και η γη μοσχοβολά θυμάρι, η Εκκλησία μάς καλεί σε κατάνυξη και ευχαριστία. Είναι το «Πάσχα του Καλοκαιριού», όπου η χάρη της Παναγίας ενώνει τους ανθρώπους, μικραίνοντας τις αποστάσεις, για να γίνουμε όλοι ένα — είτε κάτω από τον ήλιο του Αιγαίου είτε στη βαρυχειμωνιά της Μελβούρνης.
Στην Ελλάδα, κάθε τόπος έχει τη δική του Παναγία και το δικό του τάμα. Στην Τήνο, χιλιάδες πιστοί ανηφορίζουν γονατιστοί τον δρόμο προς τον ναό της Ευαγγελίστριας, κρατώντας στα χέρια τάματα, κεριά ή φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων. Στην Πάρο, η ιστορική Εκατονταπυλιανή γεμίζει από φως, θυμίαμα και τις ψαλμωδίες των μοναχών.
Στην Καστανιά Ημαθίας, η Παναγία Σουμελά γίνεται σημείο αναφοράς για τους Ποντίους όλου του Κόσμου, που ανανεώνουν το τάμα και τη μνήμη των προγόνων τους.
Στην Άνδρο, η μονή της Παναχράντου στέκει ψηλά στο βουνό, σαν φάρος προστασίας για το νησί και τους ναυτικούς του. Και σε αμέτρητα χωριά, από την Κρήτη μέχρι την Ήπειρο, οι πλατείες γεμίζουν ζωή, καθώς οι απόδημοι επιστρέφουν για να τιμήσουν την Παναγία και να συναντήσουν τους αγαπημένους τους.
Μακριά από την πατρίδα, στις ελληνικές κοινότητες της Αυστραλίας, ο Δεκαπενταύγουστος έχει το δικό του ξεχωριστό βάρος.
Οι εκκλησίες γίνονται κέντρα πίστης και μνήμης, όπου η ευωδία του λιβανιού και οι ψαλμοί των Παρακλήσεων φέρνουν στο νου εικόνες από τα καλοκαίρια της Ελλάδας. Είναι μια μέρα που η ελληνική γλώσσα, η υμνολογία, τα ήθη και τα έθιμα γίνονται γέφυρα ανάμεσα στις γενιές και στις πατρίδες, διδάσκοντας στα παιδιά την κληρονομιά της πίστης.
Εδώ, στην ξενιτιά, η Παναγία παραμένει πάντοτε παρούσα. Είναι η προστάτιδα που ακούει τα μυστικά μας, η παρηγοριά στις δυσκολίες, η ευχή για ειρήνη και υγεία. Και καθώς οι καμπάνες αντηχούν, είτε στο Αιγαίο είτε στη Μελβούρνη, η καρδιά του Ελληνισμού χτυπά στον ίδιο ρυθμό — αυτόν της πίστης, της μνήμης και της αγάπης.
