ΤΑ καλά και σπάνια πράγματα σε τούτο τον συγχυσμένο κόσμο ακολουθούν συνήθως την πορεία των λεωφορείων: έρχονται και φεύγουν γρήγορα.
ΑΠΟ τον πιο πάνω κανόνα δεν θα μπορούσε να δραπετεύσει (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλα) ούτε τούτη η στήλη.
ΓΙΑ την ιστορία της στήλης, όμως, δηλαδή τη γέννηση, την υιοθέτησή της από εμένα, τη διαχρονική της πορεία και την επιστροφή της στον πνευματικό της πατέρα, θα μιλήσουμε πιο κάτω και αφού πρώτα τακτοποιήσουμε δυο-τρία άλλα θεματάκια που δεν μπορούν να περιμένουν.
ΚΑΙ αρχίζω με την παρουσίαση ενός βιβλίου για τις «Δραστηριότητες της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Clayton» που έγραψε ο Χαράλαμπος Α. Προδρομίδης, ο οποίος υπήρξε όχι μόνο ένας από τους προέδρους της, αλλά και ένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη που συνέβαλαν στην ίδρυση και την καθιέρωσή της.
Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει από το Δρ. Χρήστο Φίφη την Κυριακή, 8 Μαΐου, στις 3μμ., στο κτίριο της Κοινότητας. Ο λόγος που με αναγκάζει να αναφερθώ κάπως πρόωρα στην παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου, είναι γιατί θα απουσιάζω από την Αυστραλία και θα ήθελα να πάτε εσείς αντί για μένα.
ΚΑΙ αξίζει να πάτε, όχι μόνο για να γνωρίσετε από κοντά τον Μπάμπη Προδρομίδη (όσοι δεν τον ξέρετε), αλλά και για να ξεφυλλίσετε το βιβλίο, που είναι γεμάτο από φωτογραφίες όσων πέρασαν από την Αυτοκέφαλη αυτή Κοινότητα τις δύσκολες δεκαετίες του 1970 και 1980, αλλά και από περιληπτικές και γνήσιες ιστορίες των πρωτεργατών της.
ΚΑΙ τι δεν θυμήθηκα, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο και διαβάζοντας τις λεζάντες και τα μικρά κείμενα κάτω από τις φωτογραφίες. Κόσμο και κοσμάκη, την ύπαρξη του οποίου είχα ξεχάσει.
ΜΙΑ άγκυρα στο χρόνο είναι ολόκληρο το βιβλίο, με αναμνήσεις και εικόνες που ναι μεν ήταν στο μυαλό μου αρχειοθετημένες, αλλά και από τα χρόνια ξεχασμένες…
ΣΟΚ έπαθα, σας λέω, όταν είδα σε δυο-τρεις φωτογραφίες το… φάντασμα του «αρχιεπισκόπου» Σπυρίδωνα Ερμογένους, τον οποίο και είχα την ατυχία να… γνωρίσω από κοντά (πριν καμιά… τριακοσαριά χρόνια) ,όταν ήλθε στο Clayton για τη θεμελίωση του ναού.
ΗΤΑΝ φοβερός ο ανεκδιήγητος αυτός… αρχιεπίσκοπος της πλάκας που, όταν μιλούσε, όχι μόνο εστίαζε αποκλειστικά το βλέμμα του πάνω στις γυναίκες, αλλά τους ζητούσε επιτακτικά να τον… ακούν!
ΗΤΑΝ η εποχή που οι αγώνες για την επιβίωση του… Κοινοτικού Θεσμού είχαν περισσότερη απήχηση από το «Κεφάλαιο» του Μαρξ για τους εδώ… γνήσιους κομμουνιστές που έψαχναν για μια εκκλησιαστική Αρχή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, για να στεγάσουν την ιδεολογική τους μοναξιά.
ΗΤΑΝ αδιανόητο, την εποχή εκείνη, στην παροικία μας, να είσαι… αριστερός και να μην αγωνίζεσαι κατά της Αρχιεπισκοπής και του «Συστήματος Αμερικής» που όπως και ο καπιταλισμός, τελικά επικράτησαν, μετά την κατάρρευση του παραδείσου των μεγάλων «προοδευτικών» ψευδαισθήσεων.
ΑΥΤΑ και πολλά άλλα μου θύμισε το βιβλίο που παρέλαβα προχθές (τόσο εγώ όσο και ο αρχισυντάκτης μας) από τον ίδιο τον συγγραφέα. Μια άλλη εποχή και έναν άλλο κόσμο…
ΝΑ σας πω επίσης, ότι ο Μπάμπης Προδρομίδης δεν είναι όποιος και όποιος. Εδώ μιλάμε για έναν από τους πιο original ακτιβιστές του Κοινοτικού Θεσμού και του ξενιτεμένου Ποντιακού Ελληνισμού. Έναν άνθρωπο που πρόσφερε εθελοντικά όσα μπορούσε να προσφέρει σε ό,τι πίστευε.
ΓΙΑ τον… Κοινοτικό Θεσμό, την ποιότητα και τους αγώνες της εδώ βαθιά θρησκευόμενης Αριστεράς που παρήκμασε πριν προλάβει να… χειροτονηθεί και να αναρριχηθεί στην εκκλησιαστική ιεραρχία, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
ΚΑΙ από το βιβλίο του Μπάμπη Προδρομίδη, ας περάσουμε σε μια ορκισμένη ακτιβίστρια της ποίησης, για να πούμε δυο λόγια για την… ποιητική διατριβή της επιστολογράφου μας ποιήτριας, Ιωάννας Λιακάκου, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας την περασμένη Δευτέρα.
ΤΟ άλμα, βέβαια, μεταξύ των δύο θεμάτων είναι μεγάλο και οι κίνδυνοι που θα διατρέξω για να γεφυρώσω το χάος ανάμεσά τους ανυπέρβλητο, αλλά θα το τολμήσω.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, μιας και δεν κατάφερα να γίνω ποιητής, κάτι τέτοιες «προκλήσεις» περιμένω και εγώ για να δείξω το πνευματικό μου ανάστημα, προκειμένου να… δημιουργήσω κάτι και να καθιερωθώ λογοτεχνικά…
ΘΑ πρέπει να ομολογήσω ότι η Ιωάννα (με την οποία και έχω… ποιητικά προηγούμενα) αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να γράψει τη νέα της συγκλονιστική… ποιητική διατριβή για να σταματήσει τον απότομο και άκρως επικίνδυνο διεθνή κατήφορο που έχει πάρει, όχι μόνο η ποίηση, αλλά και η λογοτεχνία…
ΝΑΙ ρε, σας λέω, τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο στην ποίηση, αφού ο πολύς κόσμος την εγκαταλείπει μαζικά. Και ξέρετε, κύριοι, γιατί την εγκαταλείπει;
ΟΥΤΕ και εγώ θα ήξερα, παρά το γεγονός ότι πριν φύγω κάθε πρωί από το σπίτι για να έλθω στο «Ν.Κ.», διαβάζω και ένα ποίημα κάποιας συμπαροίκου ποιήτριας, για να αντέξω τα σκυλοτράγουδα που ακούω από το γιδομάντρι και να προλάβω να διαβάσω πρώτος ορισμένες επιστολές που φτάνουν στην εφημερίδα μας.
ΣΥΜΦΩΝΑ, λοιπόν, με τη διατριβή της κυρίας Ιωάννας (και σας παρακαλώ δώστε τη δέουσα προσοχή) ο απλός κοσμάκης εγκαταλείπει κατά αγέλες την ποίηση γιατί, το αρνάκι το άσπρο και παχύ της σούβλας το καμάρι χάθηκε τη Σαρακοστή και ανάσταση δεν πρόκειται να ξανακάνει…
ΤΟ original ποιηματάκι, στο όνομα του οποίου πίνουν νερό οι ποιήτριες της παροικίας μας, είναι του Αλέξανδρου Κατακουζηνού και εγώ το παραμόρφωσα μεταφορικά, προκειμένου να αποδώσω το βαθύ νόημα της λογοτεχνικής αντιπαράθεσης της Ιωάννας με την παγκόσμια ποιητική ελίτ που πάει να μας τρελάνει και να μας αποκόψει από τα γάργαρα νερά της αυθεντικής λαϊκής ποίησης.
ΣΑΝ τα μούτρα τους πάνε να κάνουν την ποίηση οι διανοούμενοι, ρε παιδί μου. Αυτοί που θέλουν να την κάνουν αρχόντισσα, την παραμόρφωσαν και την έκαναν απρόσιτη, την κακομοίρα, από τον κοσμάκη. Γι’ αυτό έμεινε η έρμη η ποίηση χωρίς φιλάθλους…
ΝΑ ένα απόσπασμα από τη διατριβή της που μιλά από μόνο του: «Η ποιητική τέχνη είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπινους τρόπους, για να ξοδέψει κανείς την περισσευούμενη ενεργητικότητά του, να εκφράσει τις απορίες του, το θαυμασμό του, να κάνει τις ερωτήσεις του και να εξηγήσει τις φαντασιώσεις του…».
ΣΥΜΦΩΝΩ ρε Ιωάννα, αλλά τι σου φταίω εγώ (και ο κάθε αναγνώστης) να ταλαιπωρούμαι με τις φαντασιώσεις σου, τις απορίες σου και την αξόδευτη ενεργητικότητά σου;
ΑΝ έχεις περισσεύματα ενεργητικότητας κάνε… ποδήλατο ή πήγαινε σε κανένα γυμναστήριο να σηκώνεις βάρη για να ξελαφρώνεις. Η πνευματική άσκηση με την ποίηση δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Τα έχω δοκιμάσει αυτά και ξέρω τι σου λέω…
ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ για μια στιγμή τι τραβάνε οι έρμοι οι συμπάροικοι για να διαβάσουν την ποίησή σου; Έναν πνευματικό ανήφορο χειρότερο και από αυτό του Γολγοθά. Και αν δεν με πιστεύεις, ρώτησε την Μαρία Ζουμή, να σου εξηγήσει τι σημαίνει πνευματικός Γολγοθάς…
ΚΑΙ μιας και το έφερε η κουβέντα, να σου πω ότι κάθε φορά που διαβάζω ποιήματα ντόπιων ποιητών εξάπτομαι πνευματικά τόσο πολύ, που για να έλθω στα ίσα μου, νηστεύω τρεις μέρες και άλλες τρεις ακούω τις Συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι…
ΠΑΜΕ πιο κάτω: αν διαβιάσατε το προχθεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο του Σωτήρη Χατζημανώλη και δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι για το ίδιο θέμα έγραφα (ακριβώς τα ίδια) και πριν και αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας για τις συντάξεις, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβετε την ποίηση της Ιωάννας και μη χάνετε τον καιρό σας στην ανάγνωση.
ΕΙΧΕ μαλλιάσει η γλώσσα μου να γράφω ότι μας δουλεύουν ψιλό γαζί, αλλά 15.000 από εσάς πήγατε στο γήπεδο του τένις και χειροκροτούσατε τρεις ώρες όρθιοι τον Κωστάκη τον Ακάματο (στον Καραμανλή τον νεώτερο αναφέρομαι) όταν σας μιλούσε για το θέμα.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, σε λίγες μέρες φεύγω για την πατρίδα και είμαι σε καλή ψυχολογική διάθεση, μιας και δεν θα χρειαστεί το επόμενο δίμηνο (τουλάχιστον) να γράψω τον «Αιθεροβάμονα», δεν σας κρατάω κακία. Περασμένα ξεχασμένα…
Η στήλη, όμως, θα συνεχίσει να γράφεται μιας και (επιτέλους!) θα αναλάβει τη κηδεμονία της, μέχρι τα μέσα Ιουλίου, ο πνευματικός της πατέρας. Στον Σωτήρη Χατζημανώλη, βέβαια, αναφέρομαι που την πρωτάρχισε και την έγραφε μέχρι το 1990 που επέστρεψα από την Ελλάδα, και πριν προλάβω να συνέλθω, μου την πάσαρε….
ΤΟΥ επιστρέφω, λοιπόν, την «πάσα» και είμαι περισσότερο από βέβαιος, ότι ενδεχομένως, τα καταφέρει καλύτερα και από μένα, γιατί όχι μόνο γνωρίζει καλά τη δουλειά, αλλά γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, μαζί σχεδόν τη γράφαμε και όταν έφευγα με αντικαθιστούσε.
ΜΑΖΙ κάναμε πάντα τις επιλογές των θεμάτων που έπρεπε να σχολιαστούν, ενώ και ο τρόπος που γράφονταν πολλά σχόλια, βασίζονταν σε δικές του ιδέες και στο δικό του know how…
ΠΟΤΕ δεν υπήρξε διαφωνία για το τι έπρεπε να σχολιαστεί. Αν διαφωνούσε πολύ συχνά μαζί μου, ήταν για τη βιτριολική οξύτητα ορισμένων σχολίων μου, τα οποία θεωρούσε υπερβολικά και παρατραβηγμένα.
ΚΑΙ αυτό, βέβαια, γιατί διαφέρουμε και ως άτομα, αφού εγώ είμαι οξύθυμος και με ορισμένα θέματα «κολλημένος» και μονομανής, ενώ ο Σωτήρης είναι γενικά ένας «σφαιρικός» άνθρωπος, πιο προσιτός, ευγενής, συζητήσιμος και μετρημένος.
ΜΙΛΑΜΕ, με λίγες κουβέντες, για ένα διαφορετικό στιλ προσέγγισης των θεμάτων και εντελώς διαφορετικό τρόπο γραφή τους. Η ουσία και ο στόχος όμως, θα παραμείνει ως είχε πάντα. Να είστε καλά…
