Τα τελευταία χρόνια, αλήθεια πιά ούτε που θυμάμαι πόσα, κοίταζα με κακεντρέχεια και φθονερό βλέμμα όσους άντρες είχαν πληθώρα τριχών στο κεφάλι τους. Κοίταζα τα μαλλιά τους και ζήλευα γιατί μπορούσαν να τα κουρεύουν και να τους δίνουν όποιο στυλ επιθυμούν. Φαντάζομαι ότι οι νοήμονες εκ των αναγνωστών μου αντιλαμβάνονται τι ακριβώς εννοώ. Έτσι ένιωσα όταν μπήκα στην κάτω αίθουσα του ιερού ναού Αγίων Πάντων στο Belmore του Σίδνεϊ, στη Νέα Νότια Ουαλία, προκειμένου να δω την θεατρική παράσταση «Κομμωτήριο για κλάματα» από το Blue Stage Theatre, τη δεύτερη επίσημη θεατρική ομάδα της πόλης μας. Εκεί βλέποντας το σκηνικό της παράστασης, δηλαδή ένα ολόκληρο κομμωτήριο επί σκηνής, τότε «εμνήσθην ημερών αρχαίων και θρυχοφόρων καλυπτόντων την κεφαλήν» και ήμουν έτοιμος για υποβολή μηνύσεων καθόσον και νομικώς. Όμως άρχισε η παράσταση και αφοσιώθηκα στο έργο, ξεχνώντας κυριολεκτικά όλες τις μνησίκακες και εκδικητικές μου απόψεις και σκέψεις για κάθε άνδρα που το τριχωτό της κεφαλής του, δεν επέλεξε την ηρωϊκή πτώση από την ατίμωση και λεύκανση του γήρατος.

Το έργο είναι διασκευή του εξαίρετου επαγγελματία ηθοποιού και σκηνοθέτη της πόλης μας, Άκη Καστελλορίου, απόφοιτου δραματικής σχολής της Αθήνας και φυσικά είναι βασισμένο πάνω στο αριστούργημα των Bruce Jordan και Marilyn Abrams με τον τίτλο «Σεσουάρ για δολοφόνους». Ένα κλασικό πλέον αριστούργημα, που η παραμονή του στις θεατρικές σκηνές των πολιτισμένων πρωτευουσών του κόσμου το έκανε από τις μακροβιότερες κωμωδίες (αστυνομικό θρίλερ) στα θεατρικά δρώμενα. Σημειωτέον ότι και στην πόλη που γέννησε το θέατρο, δηλαδή στην πανίερη πόλη της Αθήνας, το έργο παιζόταν στο θέατρο «Αποθήκη» του κέντρου επί 13 συνεχόμενα χρόνια, από εναλλασσόμενους ηθοποιούς στους βασικούς ρόλους.

Και επιτέλους εγένετο το θαύμα! Το θαύμα για τα δεδομένα τα παροικιακά εδώ στην Αυστραλία. Τα τελευταία χρόνια που ζω εδώ έχω δει διάφορα θεατρικά παροικιακά σχήματα τόσο στο Σίδνεϊ όσο και στη Μελβούρνη. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της μακρόχρονης ενασχόλησής μου με το θέατρο, κυρίως στην Αθήνα, ένιωθα ότι δεν υπήρξα ποτέ εν πολλοίς ικανοποιημένος από οτιδήποτε είχα δει. Εκ φύσεως όμως είμαι άνθρωπος που λατρεύω κυριολεκτικά οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται στο χώρο της τέχνης και κυρίως του θεάτρου, αξιολογώ πάντοτε το αποτέλεσμα λαμβάνοντας υπόψη πάρα πολλά στοιχεία και σε καμία περίπτωση όπως θα συνέβαινε όταν εκαλούμην να αξιολογήσω μια παράσταση σε θέατρο της Αθήνας, για παράδειγμα. Εδώ στην παροικία εκείνο που είναι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ είναι η προσπάθεια και ο αέναος αγώνας σε ένα ξένο περιβάλλον διατήρησης ελληνικών πολιτιστικών και πολιτισμικών στοιχείων.

Αυτά όλα ισχύουν και θα ισχύουν πάντα, αλλά στην περίπτωση του συγκεκριμένου έργου, ήρθα αντιμέτωπος με την υπέρβαση. Η θεατρική ομάδα με την καθοδήγηση και τη σκληρή δουλειά του σκηνοθέτη και εκ των πρωταγωνιστών Άκη Καστελλορίου έκανε το θαύμα, αυτό τουλάχιστον που περίμενα να δω τα τελευταία πέντε χρόνια. Κατάφερε να τιθασεύσει ένα δύσκολο παροικιακό κοινό, με όλα τα κλισέ που το περικλείουν και τον συντηρητισμό που το διακρίνει, χωρίς να προσβάλλει ή να προκαλέσει οποιονδήποτε και να το αξιοποιήσει κάνοντας το αρωγό και συμμέτοχό του επί σκηνής δρώμενου, όπως άλλωστε απαιτεί και το ίδιο το έργο.

Μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, που ξεπερνώντας -επαναλαμβάνω- τους ίδιους τους εαυτούς μετατρέπονται από ερασιτέχνες που εν τοις πράγμασι είναι, σε επαγγελματίες υψηλού επιπέδου και διαχέουν το συναίσθημα στην αίθουσα και στο κοινό και κατόπιν με αριστοτεχνικό τρόπο το ξαναμαζεύουν επιστρέφοντας το στη βάση του που είναι οι ίδιοι οι χαρακτήρες που ερμηνεύουν. Η σκηνοθεσία χωρίς να είναι άριστη, είναι υψηλού επιπέδου και δείχνει την αγάπη και την αφοσίωση του σκηνοθέτη γι’ αυτό που κάνει. Η επιλογή του καστ θεωρώ ότι έγινε όχι απλά με παρατηρητικότητα και εμπειρία αλλά με σοφία, καθόσον απέδωσε έκαστος το βέλτιστον εφ ώ ετάχθη.

Εκείνο που αποδεικνύεται από το πολύ καλό αποτέλεσμα και η αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής είναι η πολύ καλή «χημεία» και η οργάνωση και λειτουργία της ομάδας όπως τουλάχιστον διαφαίνεται behind the screen. Μία παράσταση που συνιστώ και προτρέπω όλους να την δουν ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ και βέβαια τους διαβεβαιώ εκφράζοντας την όποια κριτική μου άποψη ότι δεν θα μετανιώσουν ούτε λεπτό για το χρόνο που διέθεσαν και ότι απλά εφόσον έχουν την ευκαιρία ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΝΕ με χαρά να την ξαναδούν.

Το suspense είναι το κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης γι’ αυτό τη χαρακτηρίζω και αστυνομική κωμωδία θρίλερ και ο ρεαλισμός, το δεύτερο επίσης κυρίαρχο στοιχείο της, καθόσον η παρατηρητικότητα και η εκλογίκευση της σκέψης του θεατή οδηγούν και στη λύση του μυστηρίου της παράστασης, που δεν είναι άλλη από την ανεύρεση του δολοφόνου…

Του ποίου; Μα σ’ ένα κομμωτήριο, για ένα κούρεμα δεν πάει ο κόσμος;

Όχι σ’ ένα οποιοδήποτε κομμωτήριο, σ’ ένα κομμωτήριο για κλάματα… ή για φόνους!

Στο κομμωτήριο αυτό ή μάλλον όχι ακριβώς μέσα στο κομμωτήριο, αλλά … όχι δε θα σας πω, απλά το μόνο που θα πω είναι ότι γίνεται ο πιο κωμικός φόνος ever… έτσι όλοι είμαστε μάρτυρες του φονικού και το θύμα μια γριά στρίγγλα… στρίγγλα όντως;

Η παράσταση προτείνεται, όπως προείπα, ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ και μεταξύ άλλων πόλεων θα ανέβει:

Οι παραστάσεις στη Μελβούρνη είναι το Σάββατο, 21 Μαΐου 2016, στις 7μμ, την Κυριακή, 22 Μαΐου 2016, στις 3μμ και στις 6μμ (δύο παραστάσεις) και θα γίνουν στο Kew High School Theatre, 826A High Street, East Kew.

Εμφανίζονται οι ηθοποιοί Ζήσης Κουτστούλης, Σπύρος Παπαστεφάνου, Λούση Μύλλερ, Νατάσσα Καστελλορίου, Βαγγέλης Χουλιαράς, Άκης Καστελλορίου, Μαρία Χουλιαρά, Σοφία Αναστοπούλου, Θοδωρής Στούμπος, Δημήτρης Αλεξάκης

Σκηνοθεσία – Διασκευή: Άκης Καστελλορίου

Χορογραφίες: Μαρία Χουλιαρά

Μουσική επιμέλεια: Μαρία Χουλιαρά – Άκης Καστελλορίου

Διεύθυνση σκηνής: Ουρανία Απέργη – Σταύρος Χουλιαράς

Οργάνωση Παραγωγής: Βαγγέλης Χουλιαράς

Βοηθός Παραγωγής: Λούση Μύλλερ

Ήχος και φως: Στέργος Καστελλορίου – Δημήτρης Αλεξάκης