Άραγε τι χρώμα έχει η αγάπη. Τι χρώμα έχει η σιωπή και ο πόνος. Τι χρώμα έχει η γυναίκα.
«Το χρώμα της αγάπης» είναι ένα γενναίο ντοκιμαντέρ που ήρθε να χρωματίσει τις ζωές τόσων γυναικών που βιώνουν καθημερινά την κακοποίηση. Ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει την έντονη αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας στην Αυστραλία, αλλά παράλληλα προσφέρει ένα φάρο ελπίδας στην παγκόσμια εκστρατεία για τον τερματισμό της βίας κατά των γυναικών σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις μορφές της.
Είναι μια ταινία που ξεβολεύει τον θεατή από την αναπαυτική του θέση και τον τοποθετεί ακριβώς στη μέση του προβλήματος. Πίσω από κλεισμένες πόρτες στα ωραία σπίτια των προαστίων της Αυστραλίας, αλλά και μέσα στα μισοσκότεινα σοκάκια και τα ταπεινά σπίτια στην Ινδία.
«Η ενδοοικογενειακή βία αγγίζει κάθε γειτονιά και ο τρόμος αυτός που δημιουγείται μπορεί να σπείρει τον όλεθρο σε κάθε κοινότητα. Εγώ είμαι χαρούμενη που μπορώ έστω και με την μικρή μου συνεισφορά να βοηθήσω στην ανάπτυξη της ευαισθητοποίησης γύρω από θέματα πολιτισμικής διαφορετικότητας, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση για την ινδική κοινότητα» λέει η Rosie Battie, Australian Of The Year 2015
Το ντοκιμαντέρ αφηγείται την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων της καθημερινότητας που προσπαθούν να θέσουν ένα τέρμα στην ενδοοικογενειακή βία. Παρακολουθούμε τις ζωές τους και ακολουθούμε τα βήματα που κάνουν αναζητώντας βοήθεια απο την εκάστοτε κυβέρνηση. Τις συντροφεύουμε όταν συναντούν τη διαφθορά και τις οικογένειές τους, με σκοπό να ταρακουνήσουν τον κόσμο ώστε να πάψει να εθελοτυφλεί σε αυτό το φρικιαστικό φαινόμενο που βιώνουν εκατοντάδες αθώες γυναίκες και να επιφέρει ένα κύμα αλλαγών, το οποίο θα εμπνεύσει και τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι γυναίκες αυτές βίωσαν τον τρόμο στην χειρότερη του μορφή. Τις προσβάλλουν, τις χτυπούν, τις βασανίζουν. Πώς να πιστέψουν στο μέλλον, όταν κάθε ίχνος ελπίδας είναι χαμένο. «Την ημέρα του γάμου μου ένιωθα σαν αρνί που πηγαίνει στο σφαγείο. Δεν είχα ιδέα γιατί δέχτηκα να παντρευτώ» λέει χαρακτηριστικά μια γυναίκα. Η σκηνοθέτης και οι υπόλοιποι συντελεστές στοχεύουν μέσω αυτών των μαρτυριών να μπορέσει η ταινία να εμπνεύσει την αλλαγή της νομοθεσίας, την μετατόπιση συμπεριφορών, να εκπαιδεύσει, να δώσει μια διέξοδο για όλες εκείνες τις φωνές που δεν μπορούν να ακουστούν. Να δώσουν ένα τέλος σε αυτή τη βία που ακρωτηριάζει κάθε ανθρώπινο συναίσθημα και μετατρέπει την ενοχική σιωπή σε αδυσώπητο εξευτελισμό.
«Είναι σημαντικό ο θεατής να μη δυσανασχετήσει με τις φρικαλεότητες που θα αντικρίσει. Το ‘χρώμα της αγάπης’ έχει σκληρές εικόνες αλλά προσφέρει παράλληλα και ένα περίγραμμα της ελπίδας που αχνοφαίνεται. Βλέπουμε γυναίκες και άνδρες να προσπαθούν πέρα από τη βία που έχει τσαλαπατήσει τις ζωές τους, με σκοπό να προωθήσουν την αλλαγή σε όλο τον κόσμο. Θέλουμε να δείξουμε ότι οι απλοί άνθρωποι είναι αυτοί τελικά που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο» λέει η σκηνοθέτης Emma Macey Storch.
Οι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ κάνουν έκκληση για υποστήριξη από όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, ζητούν χρηματοδότηση μέσω του Kickstarter, επιδιώκοντας να μαζευτούν αρκετά χρήματα ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στην Ινδία και να συνεχίσουν την καταγραφή σημαντικών γεγονότων από τις ζωές αυτών των γυναικών. Ακόμη και η παραμικρή συνεισφορά θα κάνει την διαφορά.
Είναι αποκρουστικό αν συνειδητοποιήσουμε ότι στην Αυστραλία μία στις τρεις γυναίκες θα βιώσουν ενδοοικογενειακή βία στη διάρκεια της ζωής τους και μια γυναίκα χάνει τη ζωή της κάθε βδομάδα ύστερα από κακοποίηση. Είναι τρομακτικό αν αναλογιστούμε ότι 68% των Ινδών γυναικών βιώνουν ενδοοικογενειακή βία και ότι 405 εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε χώρες όπου η βία μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον δεν θεωρείται παράνομη.
Τελικά τι χρώμα έχει η αγάπη;
