ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη Θεσσαλονίκη, όμως η Μελβούρνη είναι η πόλη που επέλεξε η οικογένειά μου για τη νέα της αρχή.

Εδώ, ανάμεσα σ’ εκατοντάδες χιλιάδες ομογενείς, βρήκαμε τη δεύτερη πατρίδα μας. Στήσαμε ντροπαλά το σπιτικό μας και συχνά ανοίγοντας τη βαλίτσα των αναμνήσεων κάθε φορά που μας έτρωγε η νοσταλγία συμβιβαστήκαμε.

Σ’ αυτό το σημείο της ζωής μου, μετά από τρία παιδιά και πέντε εγγόνια, ετοιμάζομαι να αφήσω πίσω μια μακρά και επίπονη καριέρα, έχοντας εργαστεί συχνά σε δύο δουλειές ταυτόχρονα για να τα βγάλουμε πέρα.

Στην απέραντη αυτή χώρα, που μας φιλοξένησε, νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη και χάρη. Την Αυστραλία τη θεωρώ γενναιόδωρη, που με έπλασε λογικό, με αντάμειψε για τους κόπους και μου προσέφερε απλόχερα. Για μένα και την οικογένειά μου, η αγάπη και η ευγνωμοσύνη προς αυτήν θα είναι πάντα ζωντανές.

Τι να κάνω όμως που αγαπώ απεριόριστα και την γενέτειρά μου και ήθελα πάντα να τη γνωρίσω από κοντά εφόσον έφυγα τόσο μικρός από εκεί;

Ο Οκτώβριος, με το απαλό φθινοπωρινό φως και τις ιδανικές θερμοκρασίες του, είναι η τέλεια εποχή για μια μοναδική ποδηλατική περιπέτεια στην ελληνική χερσόνησο, σκέφτηκα.

Μα και ανησυχώ παρατηρώντας τα χωριά μας να αδειάζουν, τα μνημεία μας να γεμίζουν με σημάδια φθοράς, και τον γηγενή λαό να υποφέρει, αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι δίχως δισταγμό.

Είμαι μόνος σ’ ένα ταξίδι που θα συνδέσει το σύγχρονο με το ιστορικό εντός μου. Αυτό το οδοιπορικό δεν είναι απλώς μια σωματική πρόκληση ή μια περιήγηση σε ιστορικούς τόπους. Είναι μια βαθιά, προσωπική αναζήτηση — μια προσπάθεια να ξαναγνωρίσω την Ελλάδα, τον τόπο που με γέννησε αλλά άφησα πίσω πριν από πενήντα και πλέον χρόνια.

Κάθε γωνιά, κάθε σοκάκι, κάθε βουνό, κάθε λιμάνι, κάθε ποτάμι, κάθε πέτρα της τ’ αγαπώ.

Με κάθε περιστροφή στα πετάλια του ποδηλάτου μου θα βρίσκομαι ένα βήμα προς την επανασύνδεση με έναν λαό και μια χώρα που φέρω μέσα μου, όπου κι αν βρίσκομαι.

Επιθυμώ πολύ να φωτογραφηθώ με τα αρχαία αιώνια μνημεία που ψιθυρίζουν ιστορίες χιλιετιών, να γίνω ένα με την ηρωική ελληνική ύπαιθρο που θυμάμαι αμυδρά από τα παιδικά μου χρόνια.

Να νιώσω τον αέρα του Αιγαίου να βουίζει στ’ αυτιά μου, να ακούσω τις μελωδίες της ελληνικής γλώσσας στα μέρη που θα περάσω, να γευτώ τις γεύσεις της γης μου και να ανακαλύψω το αποτύπωμα που άφησε ο χρόνος στο πεντάμορφο ιστορικό τοπίο.

Αυτό το ποδηλατικό οδοιπορικό είναι η δική μου επιστροφή—μια αναζήτηση των πανέμορφων εικόνων του χαμένου χρόνου, μακριά από τη ζωντανή πατρίδα.

Είναι ένας νέος ασπασμός με τους προγόνους μας και μ’ έναν τόπο που πάντα μου ανήκε και πάντα του ανήκα.

Στην ουσία, είναι ένα ταξίδι αναπτέρωσης της ψυχής, μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, δύο πόλοι που απέχουν πάνω από πενήντα χρόνια για μένα και που θα με φέρει πιο κοντά στις ρίζες και στα ιδανικά μου.

Είναι ότι καλύτερο για να ικανοποιήσω τα ιερά πρότυπα ενός εσωτερικού και διψασμένου κόσμου μου για Ελλάδα. Έχω αποφασίσει, τίποτα δεν με σταματάει.

Ξεκινώ από Θεσσαλονίκη, λοιπόν, και ειδικά από τη Σίνδο. Όπου σταθώ και σ’ όποιον μιλήσω θα φέρω μήνυμα συμπαράστασης από τον Ελληνισμό της Μελβούρνης, την Ένωση Θεσσαλονικέων και όσους οργανισμούς στηρίζουν αυτή μου την προσπάθεια.

Η διασταύρωση των οδών Κομνηνών και Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Σίνδο θα είναι η αφετηρία. Ο δρόμος θα με φέρει νοτιοανατολικά με πρώτη στάση τη Χαλάστρα, κατόπιν Μάλγαρα, Κλειδί, Πλάτανο, Πρασινάδα, Νησελλούδι. Εκεί στρίβω νότια προς Κυψέλη, και τελικά πιστεύω να φτάσω Αγαθούπολη ή Μεθώνη όπου θα διανυχτερεύσω. Την επομένη διαπερνώντας το Κίτρος εύχομαι να φτάσω μέχρι το μεγαλοπρεπές αρχαιολογικό πάρκο Πιερίας, το ιστορικό Δίον, περνώντας την Κατερίνη και Νέα Έφεσο.

Την τρίτη μέρα θα ξεκινήσω νότια για Λιτόχωρο, Λεπτοκαρυά, μετά από την οποία θα κάνω μια στροφή νοτιο-ανατολικά προς τον Αρχαιολογικό Χώρο Λειβήθρων και θα προσπαθήσω να φτάσω μέχρι την Εθνική Οδό ανατολικά.

Μόλις δω την Εθνική Οδό θα ακολουθήσω νότια χωρίς να την χρησιμοποιήσω γιατί απαγορεύονται τα ποδήλατα σ’ αυτή.

Επόμενος σταθμός θα είναι ο Πλαταμώνας, τα Τέμπη από την παλαιά οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης και εύχομαι να φτάσω μέχρι το Συκούριο για διανυκτέρευση. Το Συκούριο βρίσκεται αριστερά της Εθν. Οδού μετά τα Τέμπη και την Ελάτεια. Είμαστε λίγο πριν τη Λάρισα – απόσταση γύρω στα 70 χιλιόμετρα.

Την επομένη ξεκινάω με στόχο τα Φάρσαλα, για χαλβά. Αμέσως μετά το Συκούριο και την Όσσα, είναι το Παρεκκλήσι της Οσίας Ειρήνης που θα ήθελα να επισκεφθώ, αν και οι ανηφόρες θα με δυσκολεύουν.

Περνώ όμως από το Παρεκκλήσι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος μετά το Χειμαδιό. Κατόπιν Γαλήνη, Καρυές, Ζάππειο και Χαλκιάδες. Θα προσπαθήσω να πάω στο εργοστάσιο Παϊπάη, όπου κατασκευάζεται ο φημισμένος χαλβάς Φαρσάλων αν νομίζω ότι έχω το χρόνο.

Την πέμπτη μέρα ο στόχος είναι να φτάσω μέχρι τον ιστορικό Γοργοπόταμο και την περιοχή όπου το 1821 ο Αθανάσιος Διάκος πολέμησε τον Ομέρ Βρυώνη, ενώ το 1942 οι Βρεττανοί σε συνεργασία με την ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ ανατίναξαν τη γέφυρα για να δυσκολέψουν τα ιταλο-γερμανικά στρατεύματα των εισβολέων.

Η έκτη μέρα της ποδηλατοδρομίας θα είναι μάλλον η πιο σημαντική. Ο στόχος να φτάσω στους Δελφούς. Η διαδρομή όμως δεν θα είναι εύκολη. Κι αυτό γιατί θα πρέπει ν’ αφιερώσω χρόνο στην ηρωική Γραβιά.

Να βρω το φημισμένο Χάνι και να δω ιδίοις όμμασι την περιοχή, να θυμηθώ τις μάχες των επαναστατών το Μάϊο του 1821 ενάντια στον Βρυώνη και να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη «Ζήτω η Επανάσταση 1821» και «Ζήτω η Ελλάς».

Μετά τη Γραβιά, προχωρώντας νότια μέσα από φαράγγια και βουνά να φτάσω στον πιο σπουδαίο σταθμό του ταξιδιού μου, τους Δελφούς.

Να φωτογραφηθώ δίπλα στο Ναό του Απόλλωνα, να επισκεφθώ το Μουσείο και να θυμηθώ την Κασταλία Πηγή όπου πιστεύω ακόμη τρέχει νερό εκεί. Τι πιο όμορφο πράγμα από το να με ξεδιψάσει το γάργαρο νερό που ξεδίψασε και τους αρχαίους μας προγόνους. Αυτούς που ακόμη εκμεταλλευόμαστε, μια και δεν μπορούμε να τους φτάσουμε.

Μέχρι εδώ πρέπει να φτάσω, το έχω τάμα. Είτε με το ποδήλατο, είτε με τα πόδια, είτε σέρνοντας θα φτάσω.

Αυτό το σημείο της γης έχει εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους όπως κι εμένα και θα εμπνέει για πάντα. Αυτό το σημείο της γης είναι δική μου κληρονομιά, είναι δική σας, είναι των παιδιών μας. Αυτό το μέρος της γης συμβολίζει την πρόοδο, την παράδοση, τον πολιτισμό, τις επιστήμες και την κουλτούρα μας. Κανένας Έλληνας δεν πρέπει να υπάρχει που να μην το έχει επισκεφτεί.

Αν είμαι καλά, αν έχω το απαιτούμενο κουράγιο μετά από αυτή την ποδηλατοδρομία θα συνεχίσω. Θέλω να συνεχίσω μέχρι την Ολυμπία, την Επίδαυρο και όλα τα ηρωικά χωριά της Μάνης.

Όμως ο χρόνος, η φύση και οι συνθήκες πάντα έχουν τη δική τους ατζέντα. Σε κάθε στάση υπόσχομαι να στέλνω φωτογραφικό υλικό σ’ αυτούς που θα με παρακολουθούν. Κι αυτούς που θα με παρακολουθούν τους ευχαριστώ από καρδιάς τώρα.

Σταματάω εδώ, γιατί πάρα πολλά μπορούμε να γράψουμε, αρκετές φορές όμως λίγα κάνουμε. Ας έχουμε το Γνώθι Σαυτόν που θα διαβάσω νοερά στην είσοδο του Μαντείου των Δελφών και ας πάρουμε τη ζωή όπως έρχεται, με ελπίδα, υπερηφάνεια για την καταγωγή μας, και πάντα με ψηλά το κεφάλι.

«1.000 χιλιόμετρα για την Ελλάδα και την Κύπρο μας» λοιπόν.