Τον περασμένο Μάρτη, με την αποφυλάκιση του γιου τους Χάρη και την επιστροφή του στην Αυστραλία, γράφτηκε ο επίλογος του βιβλίου «Verisimilitude – Αληθοφάνεια» και έπεσε η αυλαία του δικού τους «Εξπρές του Μεσονυκτίου».
Η οικογένεια, με την ευκαιρία της ευφρόσυνης ημέρας του Πάσχα, απευθύνει πολλές ευχές στην ομογένεια της Κύπρου, της Ελλάδας, της Αμερικής, της Αγγλίας και, φυσικά, της Αυστραλίας, και ευχαριστεί όλα τα Μέσα Επικοινωνίας και τους οργανωμένους φορείς, το δημοσιογραφικό και συγγραφικό κόσμο και την κοινή γνώμη, για τη στήριξη στο μαρτύριο που έζησαν με τη φυλάκιση του γιου τους Χάρη στην Ταϊλάνδη και βοήθησαν, συλλογικά ή μεμονωμένα, στην έγκαιρη αποφυλάκισή του.
Ο λόγος, για τον κ. Τάκη Νικολαΐδη, που μαζί με την σύζυγό του Δέσποινα, και τον μεγαλύτερο γιο τους Φώτη, έσυραν μέσα σε 7½ μήνες το δικό τους σταυρό έως την κορυφή του Γολγοθά. Ευτυχώς, που ο εφιάλτης τελείωσε και μετά από την πίεση του υπουργείου Εξωτερικών της χώρας μας και όλων των προαναφερθέντων, ιδιαίτερα αυτών που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία έκφρασης, δόθηκε χάρη στον 42χρονο ομογενή και στις 22 του Μάρτη επανασυνδέθηκε με την οικογένειάα του.
Προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα στην κ. Δέσποινα με την οποία γνωρίζομαι πάνω από τριάντα χρόνια.
ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΡΙΚΗΣ
Καθισμένη στην πολυθρόνα, με κοιτάζει με το βλέμμα απλανές. Της σφίγγω το χέρι. Με λέει με τ’ όνομά μου. Της θυμίζω ότι το κεφάλαιο εκείνου του συμβάντος τελείωσε και ότι είναι καιρός να βάλουμε τελεία και παύλα και να γυρίσουμε σελίδα. Το επαναλαμβάνει με δυσκολία και χαμογελά. Ο Χάρης, ακριβώς δίπλα, της χαϊδεύει τα μαλλιά.
Μοναδικές οικογενειακές στιγμές, που, ενδεχομένως, δεν επιτρέπεται να παραβιάζονται από τη πέννα κανενός ρεπόρτερ ή κάμερας. Ωστόσο, είναι γνωστό, ότι η υγεία της, μετά τις συγκλονιστικές εικόνες που μετέδωσε η τηλεόραση και έκαναν τον γύρο του κόσμου, με το γιο της αλυσοδεμένο να οδηγείται στο δικαστήριο, κλονίστηκε και, ευτυχώς για όλους, τώρα βρίσκεται σε στάδιο ανάρρωσης. Ένα είναι σίγουρο. Η πικραμένη μάνα νιώθει ότι ο Χάρης είναι δίπλα της και αυτό, για την ώρα, φαίνεται να τής είναι υπεραρκετό…
Ως γνωστόν, στις 31 Αυγούστου, ο Χάρης Νικολαΐδης συνελήφθη από τις μυστικές υπηρεσίες της Ταϊλάνδης, την ώρα που βρισκόταν στο αεροδρόμιο για επιστροφή στην Αυστραλία και προφυλακίστηκε στο κρατητήριο Remand Centre της Μπανγκόκ.
Η κατηγορία που τον βάραινε αναφέρεται στο «Lese Majeste in Thailand», για άτομο που «δυσφημίζει, υβρίζει και θέτει σε κίνδυνο το βασιλιά ή τη βασίλισσα και τους διαδόχους».
Tο επίμαχο σημείο που θίγει τον ανώτατο άρχοντα της χώρας, αναγράφεται στο βιβλίο του: Verisimilitude – Αληθοφάνεια με υπότιτλο: Is the truth, truth? Είναι η αλήθεια, αλήθεια; Η τιμωρία, είναι φυλάκιση 3 έως 15 χρόνια.
Η ΣΥΓΝΩΜΗ
Θυμίζουμε ότι, τόσο ο 41χρονος όσο και οι γονείς του, είχαν ζητήσει από την πρώτη στιγμή συγγνώμη από την κυβέρνηση και τη βασιλική οικογένεια της Ταϊλάνδης και δήλωσαν ότι ο γιος τους δεν είχε πρόθεση να προσβάλει το θεσμό.
Τελικά, μετά από τέσσερις αποτυχημένες αιτήσεις για προσωρινή αποφυλάκιση, η υπόθεση πέρασε από δίκη και η ποινή που του υπεβλήθηκε ήταν φυλάκιση τριών ετών.
«Οι συνθήκες στη φυλακή ήταν άθλιες, τριτοκοσμικές και απάνθρωπες και η πειθαρχία σιδηρά. Οι φρουροί δεν φαίνονταν να νοιάζονται για την παραβίαση των κανονισμών ούτε στο κελί ούτε στον έξω χώρο. Εκείνο, όμως, που με κυνηγά ακόμα σαν εφιάλτης, είναι όταν μάς πήγαιναν στο δικαστήριο. Το δέσιμο με τις αλυσίδες από τις 6.30 το πρωί που μας έβαζαν στο λεωφορείο μέχρι τις 8 το βράδυ που επιστρέφαμε στη φυλακή, είναι μια εικόνα που δεν σβήνεται με τίποτε», θα πει ο Χάρης.
Κάθομαι με τις ώρες και τον ακούω. Σαν χείμαρρος περιγράφει τις τρομακτικές μέρες που έζησε στο πρωτόγονο μπουντρούμι μαζί με άλλους εγκληματίες, εμπόρους ναρκωτικών και παιδεραστές. Λεπτομέρειες που αν και γνωστές, συνεχίζουν να προκαλούν τη φρίκη.
Πρόσφατα, ο Χάρης δημοσίευσε άρθρο στο Αγγλόφωνο περιοδικό Monthly με τίτλο: «Ο Βασιλιάς κι εγώ».
Το άρθρο συνοδεύεται με σκίτσα που ζωγράφισε ένας ταλαντούχος σκιτσογράφος που έκτιε ποινή για φόνο.
ΤΑ ΣΚΙΤΣΑ
Ο βαρυποινίτης λοιπόν με αντάλλαγμα τα τσιγάρα, έδωσε στο Χάρη δέκα σκίτσα, που με τη σειρά του κατάφερε και έφερε μαζί του κρύβοντάς τα σε καινούργια φάκελα.
Πρόκειται για μια σειρά που δεν χρειάζεται λεζάντες, γιατί απεικονίζει ανάγλυφα τη ζωή στη φυλακή.
«Μαζί με τα τόσα άλλα, με βασανίζει το γεγονός ότι 12χρονοι και 13χρονοι πρόσφυγες από τη Μπούρμα και Καμποτία, υποχρεώνονταν να μοιράζονται το κελί με κατάδικους για παιδεραστία, και άλλα σεξουαλικά παραπτώματα», προσθέτει.
Και για να χαλαρώσουμε λέει και τούτο το κωμικοτραγικό: «Κάθε μήνα 50 – 100 εργάτες από τη Μπούρμα συλλαμβάνονταν και κλείνονταν στη φυλακή σαν παράνομοι μετανάστες. Στην ουσία, τους έφερναν με δόλο Ταϊλανδέζοι επιχειρηματίες. Όταν, λοιπόν, συμπλήρωναν εργασία ενός μηνός, αντί να τους πληρώσουν, τους παρέδιδαν στις αρχές. Το τραγικό της υπόθεσης; Κυκλοφορούσαν στα κελιά, φορώντας το μπλουζάκι της εταιρίας που τους είχε προσλάβει».
Ακούγοντας πατέρα και γιο στο νου μου γυροφέρνουν οι προτροπές του κ. Τάκη, να είμαστε προσεκτικοί στις εκφράσεις και διατυπώσεις των άρθρων από την αρχής της προφυλάκισης μέχρι την στιγμή της απόδοσης της χάριτος. Τότε, που αν και τον έπνιγε η αγωνία, προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία του. Μια λογική που ενδεχομένως πηγάζει από τα άσπρα του μαλλιά, και μια σοφία που άφηνε άφωνους όλους εμάς.
Μια μεγάλη ψυχή. Ένα τέρας υπομονής και καρτερικότητας.
«Είμαστε ευγνώμονες σε όλους όσοι βοήθησαν. Με τις δικές σας προσπάθειες, ο Χάρης είναι στην Αυστραλία, στο σπίτι μας. Και αυτό είναι η αρχή μιας νέας σελίδας στη ζωή όλων μας», εκτιμά.
