Δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς τυπικό «μέλος» της Ε.Ο.Κ.Μ.Β. για να ενδιαφέρεται για τα κοινοτικά. Φτάνει να νιώθει Έλληνας και να νοιάζεται για το μέλλον του Ελληνισμού της διασποράς. Δεν είμαι εγγεγραμμένο μέλος της Κοινότητας, για λόγους που έχω ήδη εκθέσει σ’ ετούτη εδώ τη στήλη και αλλού. Ωστόσο, είμαι μέλος της ευρύτερης ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης και θέλω να πιστεύω πως Κοινότητα είμαστε όλοι οι Έλληνες – τυπικά μέλη και μη.
Με τη σκέψη αυτή και ενόψει της πρόσφατης αναταραχής στους κόλπους της ταλαίπωρης αυτής Κοινότητας, που μερικά από τα υπερώριμα γκρίζα αχλάδια της επιμένουν να κρέμονται ακόμη από τα κλωνάρια της, ενδιαφέρθηκα να μάθω κατά πού αρμενίζει ο Οργανισμός αυτός. Για την ενημέρωσή μου δεν είχα παρά να ρίξω μια ματιά στην σχετικά πρόσφατη Μελέτη (Νοέμβρης 2008) που εκπονήθηκε, εκτυπώθηκε και κυκλοφόρησε επί προεδρίας Βασίλη Παπαστεργιάδη. Η εν λόγω Μελέτη έχει να κάνει με την ανέγερση ενός «Ελληνικού Πύργου» στην καρδιά της Μελβούρνης. Ας δούμε κάποιους από τους στόχους.
ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Μερικοί από τους στόχους που προτείνονται στη Μελέτη είναι οι ακόλουθοι:
Ίδρυση ενός σύγχρονου, καλαίσθητου, εύχρηστου κοινοτικού Πολιτιστικού Κέντρου επί των οδών Lonsdale και Russell.
Ανάδειξη της οδού Lonsdale σε κέντρο του Ελληνισμού της Μελβούρνης.
Προώθηση της ελληνικής γλώσσας, παράδοσης και σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού.
Συσσωμάτωση άλλων παροικιακών οργανισμών κάτω από την ομπρέλα της Ελληνικής Κοινότητας.
Δεν είναι περίεργοι στόχοι ούτε ανέφικτοι, φτάνει η Κοινότητα να πάψει να ονομάζεται «Ορθόδοξη», δηλ. να βγαίνει προς τα έξω η εντύπωση ότι πρόκειται για θρησκευτικό σωματείο κάτω από την φτέρνα του Αρχιεπισκόπου. Όταν υπάρχει το «θέλω», υπάρχει και το «μπορώ», και με ισχυρό «θέλω» μπορεί η Κοινότητα να γίνει Κοινότητα όλων των Ελλήνων. Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ομόψυχο «θέλω», και είναι αυτή η εμφανής έλλειψη ομοψυχίας και ομοφροσύνης που αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του ιστορικού αυτού Οργανισμού.
Για την επίτευξη των ως άνω στόχων (αλλά και άλλων) απαιτούνται γενναίες και ρηξικέλευθες αποφάσεις. Μια τέτοια γενναία απόφαση είναι η ανέγερση του «Ελληνικού Πύργου», όπου θα στεγάζεται και το κοινοτικό Πολιτιστικό Κέντρο. Ας περάσουμε σε κάποιες λεπτομέρειες που αφορούν στην κατασκευή του Πύργου
Ο ΠΥΡΓΟΣ
Το συνολικό χρηματικό ποσό που απαιτείται για την κατασκευή του Πύργου και για τον εξοπλισμό του Πολιτιστικού Κέντρου υπολογίζεται στα $27,4 εκατομμύρια δολ. Για το Πολιτιστικό Κέντρο θα δαπανηθούν $7,3 εκατομμύρια δολ.
Σχετικά με το θέμα εξεύρεσης του ποσού των $27,4 εκατομμυρίων δολ. για την κατασκευή του Πύργου, αναμένεται ότι θα εξασφαλιστούν τα ακόλουθα επιμέρους χρηματικά πασά: $6 εκατομμύρια από την Βικτοριανή Πολυπολιτιστική Επιτροπή (Victorian Multicultural Commission), $2 εκατομμύρια μετρητά από την Κοινότητα, $2.5 εκατομμύρια από άλλους κοινοτικούς πόρους (πωλήσεις ακινήτων, χορηγίες κ.ά.) και $17,1 εκατομμύρια από σύναψη δανείου.
Το δάνειο των $17,1 εκατομμυρίων θα αποπληρωθεί με την πώληση 42 διαμερισμάτων. Τα υπόλοιπα 34 διαμερίσματα (και κάποια γραφεία) θα ενοικιαστούν και θα αποφέρουν στην Κοινότητα ετήσια έσοδα της τάξης των $860.000 δολ., ποσό που θα καλύπτει τα λειτουργικά έξοδα του Πολιτιστικού Κέντρου. Τα πρώτα πέντε πατώματα (floors) του Πύργου θα χρησιμοποιηθούν ως εξής:
Ισόγειο – Αίθουσα εισόδου και χώρος για περιοδικές εκθέσεις.
1ος όροφος – Μόνιμη έκθεση ελληνικής παράδοσης και μεταναστευτικής ιστορίας.
2ος όροφος – Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και κουζίνα.
3ος όροφος – Κέντρο ελληνικής γλώσσας, αρχειακού υλικού και Βιβλιοθήκη.
4ος όροφος – Χώροι συνεδριάσεων και γραφεία της Κοινότητας.
ΕΧΕΙ ΟΡΑΜΑ
Σύμφωνα με τη Μελέτη (σ. 9), η κοινοτική περιουσία υπολογίζεται πάνω από $70 εκατομμύρια δολ. και δεν υπάρχει χρέος. Αυτό είναι ευχάριστη είδηση! Όμως ποιο είναι το ουσιαστικό και πρακτικό όφελος μιας τέτοιας ακίνητης περιουσίας, τη στιγμή που η Κοινότητα δεν εισπράττει αρκετό εισόδημα, ώστε να μπορεί ν’ αντιμετωπίζει με άνεση τις πολλαπλές υποχρεώσεις της; Ως πότε ο ιστορικός αυτός οργανισμός θα στεγάζεται σ’ έναν παλιό, κακόγουστο και δυσειδή περιστερώνα;
Με βάση την ως άνω διεξοδική Μελέτη που έχω εξετάσει, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρος Βασίλης Παπαστεργιάδης έχει συγκεκριμένο όραμα και συγκεκριμένες λύσεις στα χρόνια προβλήματα και αδιέξοδα της Κοινότητας. Φαίνεται να έχει δυνατή θέληση και όρεξη για δουλειά. Το μόνο που χρειάζεται για να υλοποιήσει το όραμά του – ένα όραμα που από καιρό κρέμεται και στα δικά μου βλέφαρα και γαργαλάει τη φαντασία μου – είναι η υποστήριξη των μελών στις εκλογές του Γενάρη.
Στα υπερώριμα (και άνευρα πλέον) κοινοτικά αχλάδια συνιστώ να πάρουν το καπέλο τους και να πάνε ήσυχα στα σπίτια τους. Ό,τι είχαν να προσφέρουν, καλό ή κακό, το πρόσφεραν. Τα περί «πείρας» και παρόμοια κουραφέξαλα είναι αστειότητες – πείρα στις οικονομικές ατασθαλίες, στην αδιαφάνεια, στις δολοπλοκίες και στα κρυφομαχαιρώματα στο σκοτάδι είναι πράγματα που οι νέοι κοινοτάρχες της δεύτερης και τρίτης γενιάς δεν τα χρειάζονται. Η σκυτάλη είναι εφεύρεση των αρχαίων Σπαρτιατών. Ας μάθουμε να την περνούμε αγόγγυστα στα χέρια του επόμενου δρομέα . . .
