Τελείωσε το βραδινό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ και βγήκα για νυχτερινό προσκύνημα στο μπαλκόνι…
Δεν υπάρχει ιδανικότερος τόπος να κάνεις τσιγάρο, ακούγοντας τα νυχτοπούλια και χαζεύοντας το συμπαντικό μεγαλείο του έναστρου ουρανού…
Η απουσία του φεγγαριού και το πυκνό αυγουστιάτικο σκοτάδι, συνοδευόμενο από τα απόμακρα αλυχτίσματα σκυλιών, έδιναν στη δροσιά της νύχτας, μια άλλη διάσταση…
Λίγο απόκοσμη, αλλά, τρυφερά μαγική και γαλήνια…
Το κάλεσμα της θείας Ρεβέκκας, να βιαστώ γιατί αρχίζει «η ταινία μας», με ανάγκασε να αφήσω το πρατήριό μου και να επιστρέψω στον ασπρόμαυρο παιδικό μου κόσμο…
Τη θεία, δεν την ενδιαφέρουν, ούτε η πολιτική, ούτε οι ειδήσεις, ούτε βέβαια η οικονομία και η κρίση…
Άλλωστε, όπως μου έχει πει, «ποτέ δεν είχε λεφτά». Για τα μόνα πράγματα που νοιάζεται, είναι το καντήλι, οι γάτες της, ο κήπος και οι γαρουφαλλιές της, τις οποίες και λατρεύει…
Μπροστά στη τηλεόραση, κάθετε μόνο για να δει κάνα δυο σειρές, για λαϊκούς έρωτες με ασίγαστα πάθη και παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες που επιλέγω εγώ…
Για προχθές λοιπόν το βράδυ, είχα επιλέξει για να δούμε το «Τζο τον τρομερό», με το Ντίνο Ηλιόπουλο, Νίκο Ρίζο, Διονύση Παπαγιανόπουλο, Παντελή Ζερβό, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου και άλλους…
Είναι μια ταινία του 1955, που σκηνοθέτησε ο Ντίνος Δημόπουλος. Πρόκειται για μια… δραματική κωμωδία, που ο Ηλιόπουλος με το Ρίζο, παίζουν δύο κλεφτρόνια με… ηθικές αρχές και ο Παπαγιανόπουλος έναν αδίστακτο κλέφτη…
Λίγο πριν τελειώσει η ταινία, η θεία με ρώτησε, αν ζει ο Ηλιόπουλος; «Όχι θεία» της λέω, «πέθανε»…
« Ο Ρίζος; Πέθανε και αυτός;». «Ναι» της απαντώ, «όσους βλέπουμε στη ταινία έχουν χρόνια τώρα πεθάνει»…
«Μη μου πεις ότι έχει πεθάνει και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας;» «Ναι» της λέω «και αυτός πέθανε»…
«Μη ξεχνάς ρε θεία, πως όταν γυρίστηκε αυτή η ταινία, πριν 60 χτόνια, εσύ ήσουν 35 χρονών και τώρα είσαι 95»…
«Πω, πω, πω, πέρασαν τόσα χρόνια. Φτάσαμε κιόλας στον Αύγουστο. Πάει και αυτό το καλοκαίρι Μπάμπη….
»Λες ρε παιδάκι μου, να μην είμαστε εδώ του χρόνου;»…
