Εντελώς απρόσκλητο και χωρίς να μας ρωτήσει, το φθινόπωρο εμφανίστηκε στο κατώφλι μας και, μάλιστα, με άγριες διαθέσεις…
Όχι ότι δεν το περιμέναμε, βέβαια, αλλά, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι και εύκολο να περνάς από τις γλυκές αυγουστιάτικες βραδιές στα πρωτοβρόχια…
Και τι πρωτοβρόχια… Άγρια, τροπικά και πέρα για πέρα ασύμβατα με το χαλαρό καλοκαιριάτικο life style της πατρίδας μας…
Την περασμένη Δευτέρα, πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα, μετά από ένα δίμηνο και με το καλημέρα, η διάθεσή μου πήρε τον κατήφορο…
Δεν την γουστάρω την πόλη αυτή. Ποτέ δεν μου άρεσε, όπως, βέβαια, δεν μου αρέσουν γενικά οι μεγαλουπόλεις…
Για κάποιο λόγο, με «στενεύουν» και μου χαλούν τη διάθεση. Γι’ αυτό και όταν ταξιδεύω, τις παρακάμπτω όταν μπορώ…
Τέλος πάντων, λίγο το σύνδρομο της υποβόσκουσας αγοραφοβίας μου, λίγο η τετραήμερη παραμονή μου στην Αθήνα και από κοντά η φθινοπωρινή μελαγχολία, με το που έφτασα, και για να έλθω στα ίσα μου, έκανα χθες την πρώτη βόλτα…
Δεν πήγα μακριά, αφού σε ολόκληρο το ταξίδι, παρέμεινα εντός της αρκαδικής επικράτειας…
Πέρασα από το Άστρος, ήπια έναν καφέ στο Λεωνίδιο, έφαγα κάτω από έναν τεράστιο πλάτανο στον Κοσμά και μέσω Πάρνωνα και των χωριών της Τεγέας, επέστρεψα στο χωριό μου…
Να τονίσω εδώ, ότι παρά το γεγονός ότι η Αρκαδία είναι ένας από τους πιο ορεινούς νομούς της Ελλάδας, έχει (και) ωραίες παραλίες και δρόμους δίπλα από αυτές με εκπληκτική θέα…
Στην αγριάδα της και τις φυσικές της ομορφιές έχω αναφερθεί και στο παρελθόν, οπότε δεν χρειάζεται…
