Μετά την κρίση και όλα όσα ακολούθησαν την τελευταία οικονομική κατάρρευση του νεοελληνικού κράτους, ένας καφές στην Αθήνα με προνομιακή θέα την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα κοστίζει γύρω στα τριάμισι ευρώ…
Και αν νομίζετε ότι είναι πολλά, σας πληροφορώ ότι ευχαρίστως θα πλήρωνα εκατό ευρώ για να πιω τον καφέ που ήπια χθες το απόγευμα στην ταράτσα ενός μπαρ που βρίσκεται απέναντι από το σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι…
Είχα έλθει στην Αθήνα να αποχαιρετήσω ένα φιλικό μου πρόσωπο (που με βαριά καρδιά… ) θα αναχωρούσε την επόμενη μέρα για τη Μελβούρνη…
Συμμεριζόμενος τον πόνο του και επειδή έχω ήδη ψυχοπλακωθεί, μιας και άρχισα να μετράω και εγώ τις λίγες εβδομάδες, που μου έχουν απομείνει μέχρι να επιστρέψω, είπα να του συμπαρασταθώ και να τον παρηγορήσω…
Όταν αποδέχθηκα την πρόσκληση να πάμε μαζί μέχρι το Μοναστηράκι για να πάρει μια ζακέτα που είχε ξεχάσει σε ένα μαγαζί και να πιούμε και έναν καφέ, δεν είχα υπόψη μου ότι την είχε ξεχάσει στο μπαρ της ταράτσας, με θέα τον Παρθενώνα…
Ήταν αργά το απόγευμα, το μπαρ ήταν γεμάτο κόσμο, τραπέζι δεν υπήρχε και βολευτήκαμε όπως-όπως σε μια άκρη όταν βρήκαμε τρία σκαμπό…
Με το που είδα σε απόσταση αναπνοής την Ακρόπολη και στην κορυφή της να δεσπόζει ο Παρθενώνας, έμεινα για ένα δεκάλεπτο ακίνητος σαν άγαλμα του Φειδία, λες και την αντίκριζα για πρώτη φορά στη ζωή μου…
Δεν είναι και λίγο πράγμα, να βλέπεις τον ιερό αυτό βράχο και το καλλιτέχνημα του Ικτίνου και του Καλλικράτη, που θαύμαζαν και συνεχίζουν να θαυμάζουν από κοντά 2.500 χρόνια εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι…
Σου προκαλεί δέος να βλέπεις το χώρο γύρω από το βράχο της Ακρόπολης (που από μόνος του είναι ένα κομψοτέχνημα), την Αγορά και τον τόπο που περπατούσε ο Αισχύλος, ο Αριστοφάνης, ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και τόσοι άλλοι Μεγάλοι, που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία και τον πολιτισμό του σημερινού κόσμου…
Και όλα αυτά περιτριγυρισμένα από την Πάρνηθα, τον Υμηττό, τον Λυκαβηττό και το όρος Αιγάλεω, απ’ όπου ο Ξέρξης παρακολουθούσε το 480 π.Χ. τη συντριβή του στόλου του στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας…
Πίσω από το ίδιο βουνό, που βασίλεψε πρόωρα κάτω από τα μάτια του η περσική αυτοκρατορία του Ξέρξη, βασίλεψε χθες και ο ήλιος…
Πώς λοιπόν μπορείς να πεις αντίο σε κάποιον άνθρωπο, που λόγω κρίσης, αφήνει έναν τέτοιο τόπο, για να βγάλει το ψωμί του στη Μελβούρνη…
Άσε που και εσύ μένεις πίσω, για να φύγεις με τη σειρά σου, σε λίγες βδομάδες…
