«Φέρτε πίσω το χάρακα», φωνάζουν οι γονείς, βλέποντας τους εκπαιδευτικούς του σήμερα να «χάνουν το παιχνίδι» με τα παιδιά. Αυτά να τους παίρνουν στο χέρι  ή τον αέρα – αν προτιμάτε – και η ράβδος να αστοχεί να πέσει… εκεί που δεν πίπτει λόγος.
Με μικτά συναισθήματα αγανάκτησης  και απορίας κοιτάζουν οι σημερινοί γονείς προς το μέρος των δασκάλων και οι περισσότεροι αποφαίνονται ότι η «πολύ πολιτική ορθότητα από την οποία δεσμεύονται οι εκπαιδευτικοί , δεν τους βγαίνει σε καλό».

Σε έρευνα που έκανε στην αρχή του μήνα το ημερήσιο έντυπο Herald Sun,  80% των γονιών που πήραν μέρος σ’ αυτήν, είπαν ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να έχουν περισσότερη δύναμη στα χέρια τους για να επιβάλλουν πειθαρχία, συμπεριλαμβανομένου και του ποσοστού 22% των γονιών που πιστεύουν ότι πρέπει να γυρίσει οπωσδήποτε πίσω η ράβδος.

Αυτά, σε μια χρονική στιγμή, που οι μαθητές σε πολλά σχολεία, μέσης εκπαίδευσης , έχουν αποθρασυνθεί και έχουν γίνει επιθετικοί  σε σημείο που οι δάσκαλοι φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα.

ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ούτε καν μπορούμε να πούμε ότι  « ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη». Όχι. Η λαϊκή σοφία εδώ ισχύει μόνο κατά το ήμισυ. Ο δάσκαλος σήμερα με το που θα μπει στην τάξη, έχει μπροστά του μικρά ή και μεγάλα θηρία, που καλείται να τα δαμάσει πριν μπορέσει να τους μάθει πέντε γράμματα. Αυτό το τελευταίο είναι μια θαυμαστή παρομοίωση , νεαρής δασκάλας – συμπαροίκου – που διδάσκει σε δημόσιο Γυμνάσιο.
Η «πολιτική ορθότητα» της απαγορεύει να μιλήσει επώνυμα αν και, όπως θα πει, πολύ θα το ήθελε.
Ακόμη μια γουλιά φραπέ στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, αυτό το καυτό Δεκεμβριανό απόγεμα που σκάει η πέτρα, και τα σκυλιά δεν έχουν σταματήσει να γαυγίζουν, λες και έχουν βαλθεί να ‘με κάνουν ρεζίλι’, όπως θα έλεγε η μαμά μου. Και να σκεφτεί κανείς ότι το θέμα που μας έχει φέρει τη μια απέναντι στην άλλη, είναι η πειθαρχία.

Η Μ. χαμογελά με κατανόηση και μου πετά το μπαλλάκι μ’ ένα «πώς επιβάλλεις την τάξη;» «Τα κοιτάζω κατάματα, από πολύ κοντά όμως και λέω ‘σιωπή’. Δεν τα καλοπιάνω. Από τον τόνο της φωνής μου, ξέρουν ότι δεν αστειεύομαι».

Με κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι και πετά ένα «ίσως εσύ μπορείς να μου δώσεις μερικά τιπς». Όπα, τώρα την κάναμε.

Όταν πριν κάποια χρόνια, αφού με σταύρωσε η κολλητή μου, Δήμητρα Ένιζλη να αναλάβω τα παιδιά της ένα Σάββατο που ήταν του πεθαμού, δέχτηκα να κάνω μάθημα σε δεκάχρονους που κάθε άλλο παρά αυτό ήθελαν. Η πιο ζωηρή εικόνα που έχω από αυτή την εμπειρία ήταν η απόπειρα «απόδρασης» ενός από το ανοιχτό παράθυρο. Είχε κάνει βουτιά, πιασμένος από τα κλαδιά ενός θάμνου και θυμάμαι ότι τον έφερα μέσα τραβώντας τον από τα πόδια! Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μπήκα σε τάξη και, κατά ένα περίεργο τρόπο, ο θαυμασμός μου για τη Δήμητρα, αλλά και όλους τους συναδέλφους της έγινε απεριόριστος!
Πίσω όμως από το ‘ταξίδι στο χρόνο’ στη σημερινή πραγματικότητα που οι μαθητές δεν το σκάνε απλά από το παράθυρο, αλλά δείχνουν και τα κοφτερά τους δόντια στους δασκάλους.

ΣΕ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΑΥΣΤΗΡΟ

Η καθηγήτρια μαθηματικών που έχω μπροστά μου, ήλθε συστημένη, από κοινή φίλη. Έχει πέντε χρόνων πείρα στην έδρα τα οποία χαρακτηρίζει «αρκετά για να σου ασπρίσουν πριν απ’ την ώρα τα μαλλιά».
«Κοίταξε, τα παιδιά, το πρώτο που κάνουν όταν σε δουν στην τάξη, ιδιαίτερα αν είσαι γυναίκα και νέα, είναι να προσπαθήσουν να σου πάρουν τον αέρα. Δοκιμάζουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν, αρχίζοντας από πνιχτά γέλια και ψιθυριστές κουβέντες με τους διπλανούς, μέχρι να στέλνουν μηνύματα με τα κινητά και να αντιμιλούν.

Προσωπικά, επειδή είμαι από μια οικογένεια, όπου στο σπίτι υπήρχε πειθαρχία και οι γονείς μου ό,τι έλεγαν, δεν το επαναλάμβαναν, έμαθα από πολύ νωρίς τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα. Ο τόνος της φωνής, το βλέμμα, είναι συνήθως αρκετά για να στείλεις το μήνυμα ότι ‘αυτά δεν περνούν σε μένα’.
Μπήκα στην τάξη προετοιμασμένη να επιβάλω πειθαρχία, γιατί είχα ακούσει πολλά. Είναι περίεργο, αλλά τα παιδιά, σε τελευταία ανάλυση, προτιμούν να είσαι αυστηρός μαζί τους. Να τους εξηγηθείς από την αρχή ποια είναι η συμπεριφορά που περιμένεις να έχουν και δεν θα ανεχτείς τίποτε λιγότερο από αυτό. Μετά, πρέπει να είσαι συνεπής. Να μην υποχωρείς ούτε στο ελάχιστο.

Εννοώ στο θέμα πειθαρχίας. Γιατί, αλλοίμονο, αν λες και… ξελές».

ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΑΛΗ

Ας μη σκεφτεί εντούτοις κανείς ότι τα πράγματα είναι εύκολα.
«Πρόκειται για μια συνεχή πάλη. Την ώρα που νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο, πετιέται κάποιος που θέλει να κάνει τον κόκορα και αν δεν τον προλάβεις, είναι έτοιμος να παρασύρει και άλλους στο παιχνίδι. Έχω ακούσει φοβερές ιστορίες από συναδέλφους. Να ανοίγουν την πόρτα και να φεύγουν, έτσι, εν ψυχρώ, να μιλάς και να επαναλαμβάνουν όσα λες μιμούμενοι τη φωνή σου, να αυθαδιάζουν και να συγκρατείσαι με τα δόντια να μην τους χαστουκίσεις».
Α, τώρα ήλθαμε στο φλέγον θέμα. Στο 22% των γονιών που δήλωσαν ότι είναι καιρός να κάνει την επανεμφάνισή του ο χάρακας!
«Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει αυτό. Όχι τουλάχιστον τώρα που αυτή η μέθοδος έχει καταντήσει … ανέκδοτο. Η δική μας γενιά, ας μη ξεχνάμε, ότι στο ελληνικό σχολείο, οι περισσότεροι, πήραμε μια γεύση. Εκτός του ότι το σύστημα σήμερα, το απαγορεύει, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να φέρει αποτέλεσμα. Είναι σαν το ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω.

Θα πρέπει να βρεθούνε άλλες πρακτικές. Να δοθεί μεγαλύτερη ελευθερία στον εκπαιδευτικό να επιβάλει την πειθαρχία στην τάξη. Πιστεύω όμως ότι το πρόβλημα, σε μεγάλο βαθμό, βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει καλή, αλλά ούτε και αρκετή επικοινωνία μεταξύ γονιών και εκπαιδευτικών. Σε γενικές γραμμές, ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον. Οι γονείς, για παράδειγμα, εξακολουθούν να λένε το κλισέ ‘αυτά σας μαθαίνουν στο σχολείο’, όταν το παιδί τους, τους αντιμιλά, ενώ οι δάσκαλοι θεωρούν υπεύθυνους τους γονείς για τη συμπεριφορά των παιδιών τους στο σχολείο. Προσωπικά πιστεύω ότι και οι δυο πλευρές από την οπτική γωνία που βλέπουν το θέμα, έχουν δίκιο. Θα πρέπει να υπάρχει όχι απλά καλύτερη επικοινωνία μεταξύ γονιών και εκπαιδευτικών, αλλά και στενή συνεργασία. Στο κάτω κάτω, και οι δύο στοχεύουν στο καλό του παιδιού. Στο να γίνει ένας σωστός άνθρωπος με αρχές  και καλή παιδεία.
Είναι θέμα ορθής τακτικής και όχι αυστηρής πολιτικής εκ των άνω.

Ναι, είναι γεγονός, ότι η περίφημη ‘πολιτική ορθότητα’, έχει θολώσει για καλά τα νερά. Την πιπιλίζουμε σα καραμέλα, οπόταν μας βολεύει, χωρίς καλά – καλά να ξέρουμε τι σημαίνει. Ποιες πόρτες ανοίγει και ποιες αφήνει κλειστές. Εντωμεταξύ, όσο περνά ο καιρός,  χάνουμε έδαφος.
Αν ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να επιβάλει πειθαρχία στην τάξη, αν οι μαθητές δεν τον σέβονται και δεν τον υπολογίζουν, πώς θα ακούσουν τι έχει να τους πει; Πώς θα μάθουν, πώς θα πάνε πιο πέρα στη ζωή; Ο χαβαλές στην τάξη, οδηγεί και στον χαβαλέ της ζωής. Παιδιά που παίρνουν στα σοβαρά τις σπουδές τους, είναι εκείνοι που πετυχαίνουν και στη ζωή».

ΦΙΛΟΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ;

Τώρα που έχω την ευκαιρία και τα σκυλιά έχουν παύσει, από ώρα τώρα τα γαυγίσματα, δεν μπορώ να μη ρωτήσω την οξυδερκή κοπέλα που έχω απέναντί μου ‘τι νομίζει για τη φιλία μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών’.

«Είναι ένα καυτό θέμα αυτό και οι γνώμες διχάζονται. Προσωπικά, δε νομίζω ότι καθηγητές και μαθητές – και των δύο φύλων – μπορούν και πρέπει να γίνουν φιλαράκια. Το ίδιο όπως δεν πρέπει να είναι φιλαράκια οι γονείς και τα παιδιά. Οι ρόλοι και στις δυο περιπτώσεις πρέπει να είναι διακριτοί. Οι ψυχολόγοι εξάλλου υποστηρίζουν ότι το παιδί νοιώθει ασφάλεια όταν αισθάνεται τον γονιό πιο δυνατό από το ίδιο. Λίγο ή πολύ πιο ψηλά. Άλλο ν’ αγαπάς και άλλο να παίζεις καρπαζιές».
Τώρα όσοι έχουν δει τον Σπύρο Παπαδόπουλο στη σειρά «Το κλειδί του Παραδείσου» να είναι κολλητός με τους φοιτητές του, ας μη ξεχνούν ότι πρώτα πρώτα πρόκειται για φοιτητές Πανεπιστημίου, και δεύτερον …αρχικά αλλά και τελικά δεν του βγήκε σε καλό…

Καλή Χρονιά σε όλους! Αγάπη και κατανόηση στις σχέσεις με τον άνθρωπο!