«Μόνο με τον πρωταθλητισμό φέρνεις το σώμα σου και το μυαλό σου στα όρια και παίρνεις το πιο σημαντικό μάθημα ζωής, ότι κανένας μας δεν γνωρίζει τα όριά του» λέει ο Κύπριος Ολυμπιονίκης, Παύλος Κοντίδης, που οφείλει τον τίτλο του στο αργυρό μετάλλιο που κέρδισε στους Ολυμπιακούς του 2012 στο Λονδίνο
Βρισκόμαστε στην Κυπριακή Κοινότητα Μελβούρνης για το δείπνο που παρέθεσε η Κοινότητα την Κυριακή το βράδυ προς τιμήν του, καθώς και της ομάδας των συνοδοιπόρων του στον πρωταθλητισμό που τον συνόδευσαν στη Μελβούρνη.
Και είναι λίγο μετά την κατάκτηση του πρώτου χρυσού μεταλλίου της καριέρας του που φιγουράρει στο στέρνο του, που ο Παύλος δεν μπορεί να κρύψει την χαρά του έστω και αν η κούραση έχει αρχίσει να βάφει τα μάτια του κόκκινα.
Είναι η πρώτη φορά που ο Παύλος, ιστιοπλόος της κλάσης Laser, κερδίζει χρυσό ως ενήλικας σε μία παγκόσμια διοργάνωση κύρους -όπως, εξάλλου, θεωρείται στον κόσμο της ιστιοπλοΐας το Παγκόσμιο Κύπελλο- που διεξήχθη την περασμένη εβδομάδα στη Μελβούρνη.
Από αριστερά Κωνσταντίνος Προκοπίου (πρόεδρος ΠΑΣΕΚΑ), Παύλος Κοντίδης και Jim Wood (πρόεδρος Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης) κατά την διάρκεια του δείπνου που παρέθεσε η Κυπριακή Κοινότητα προς τιμήν του Ολυμπιονίκη της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Φώτο: Κώστας Ντεβές
Προσιτός σε όλους, με ένα πλατύ χαμόγελο, χιούμορ και χρησιμοποιώντας μία αφοπλιστικά γλυκιά, κυπριακή προφορά, μου μιλά για τον κόσμο του πρωταθλητή, την έκσταση που γεννά η αγάπη του για την ιστιοπλοΐα, τη «μάχη» που έδωσε και δίνει καθημερινά για να εξισορροπήσει το αγωνίζεσθαι με το ζειν, την «μίνι κατάθλιψη» που πέρασε μετά την ήττα του στους Ολυμπιακούς του Ρίο, τη στιγμή που στέφθηκε ο πρώτος Ολυμπιονίκης της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και τις στιγμές που αντοχές, θέληση, αυτοέλεγχος, στόχοι και σωματικός πόνος δοκίμασαν με τον πλέον δραματικό τρόπο την αφοσίωσή του στο άθλημα.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Ας αρχίσουμε από το Λονδίνο. Τι θυμάσαι από τη στιγμή που ανέβηκες στο βάθρο ως Ολυμπιονίκης;
Όσο πλούσια και να είναι η ελληνική γλώσσα είναι φτωχή για να περιγράψω αυτό το ρίγος της συγκίνησης, τον ηλεκτρισμό που διαπερνούσε το σώμα μου αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που έβλεπα την κυπριακή σημαία να ανεβαίνει στον ιστό των Ολυμπιακών Αγώνων. Όταν ανακρουόταν ο αυστραλιανός εθνικός ύμνος, γιατί ο χρυσός Ολυμπιονίκης στο άθλημά μου ήταν Αυστραλός, εγώ τραγουδούσα από μέσα μου τον εθνικό μας ύμνο. Ήταν μία στιγμή που ακόμα μου προκαλεί δέος.
Ας πάμε από το δέος του θριάμβου στην απογοήτευση και εννοώ το γεγονός ότι ήρθες 7ος στον τελικό της κλάσης σου στο Ρίο και δήλωσες ευθέως ότι δεν το περίμενες. Πόσο δύσκολο ήταν να ξεπεράσεις αυτή τη στιγμή και να βρίσκεσαι σήμερα εδώ, με ένα χρυσό μετάλλιο στο λαιμό σου;
Σίγουρα ένοιωσα απογοητευμένος και δεν ήταν καθαρά λόγω του αποτελέσματος, αλλά επειδή πίστευα ότι ήταν στις δυνατότητές μου να κερδίσω ένα μετάλλιο και κάπου ένοιωσα ότι δεν κατάφερα να βγάλω το 100% του Παύλου. Ένιωθα ότι αδίκησα τον εαυτό μου. Πέρασα μία μικρή κατάθλιψη για δύο εβδομάδες. Εκεί φάνηκε ότι ίσως εγώ να έβαλα περισσότερη πίεση στον εαυτό μου, να δημιούργησα υποσυνείδητα κάποιο περισσότερο άγχος και να μην το αντιλήφθηκα. Μπορεί να σκεφτόμουν περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα παρά το να κάνω σωστή ιστιοπλοΐα και να έχω καθαρό μυαλό που είναι πάρα πολύ σημαντικό στο άθλημά μας γιατί είναι πολλές μέρες, και δεν μπορείς να πέφτεις στην παγίδα του να σκέφτεσαι το πόσο σημαντικό είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Σε τέτοια μεγάλα ραντεβού μπορεί δέκα- δεκαπέντε αθλητές στον κόσμο να διεκδικούν ένα μετάλλιο, αλλά αυτός που το καταφέρνει να το πάρει είναι αυτός που είναι νοητικά ο δυνατότερος και πιο έτοιμος εκείνη τη στιγμή. Κατάλαβα ότι το αποτέλεσμα δεν σήμαινε ότι απέτυχα γιατί δεν σταμάτησα να προσπαθώ και γι’ αυτό βρίσκομαι σήμερα εδώ. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί πολλοί άνθρωποι με ένα ανεπιθύμητο αποτέλεσμα θεωρούν ότι απέτυχαν. Αποτυχημένος είναι αυτός που σταματά να προσπαθεί και αυτό είναι ένα από τα μότο της ζωής μου.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ
Νιώθεις ότι έχεις θυσιάσει πολλά στον βωμό του πρωταθλητισμού;
Όταν το κατάλαβα ότι η ιστιοπλοΐα δεν ήταν χόμπι αλλά αυτό που αγαπώ και αποφάσισα να το κάνω τρόπο ζωής ήμουν 15 χρόνων. Τότε άρχισε η σκληρή δουλειά. Ξυπνούσα πριν το σχολείο πήγαινα προπόνηση, απευθείας μετά το σχολείο έκανα ιστιοπλοΐα στη θάλασσα και μετά γυμναστήριο και ξανά τα ίδια την επόμενη μέρα. Όλοι με ρωτούσαν πώς τα κατάφερνα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι αγαπούσα αυτό που έκανα και είχα ένα όνειρο. Να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να κερδίσω και το Παγκόσμιο Νέων. Είχα στο μυαλό μου πίσω ότι κάποια μέρα θέλω να κερδίσω ένα ολυμπιακό μετάλλιο αλλά αυτό ήταν ακόμα μακριά γιατί είχα πολύ δρόμο να κάνω μπροστά μου. Στα επόμενα 3 χρόνια πήγα Ολυμπιακούς και στα 7 πήρα το μετάλλιο. Και, σίγουρα, ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει θυσίες, αλλά επειδή αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω εγώ ως Παύλος δεν το βλέπω αυτό που εσύ θεωρείς θυσία έτσι. Δεν θεωρώ ότι δεν θα πάω έξω με τους φίλους μου δεν θα ξενυχτήσω τα βράδια, δεν θα φάω ό,τι θέλω ως θυσία γιατί ξέρω ότι το σώμα μου είναι η μηχανή μου και το τι του βάζω μέσα είναι η βενζίνη του και πρέπει να τα προσέχεις αυτά, όταν θέλεις η απόδοσή σου να είναι στο μέγιστο γιατί μιλάμε για την πιο δύσκολη και το πιο υψηλό επίπεδο πρωταθλητισμού. Κατάφερα και να τελειώσω και τις σπουδές μου στον τομέα Ship Science στο Πανεπιστήμιο South Ηampton στην Αγγλία και πήρα το πτυχίο μου, οπότε νιώθω ότι έκανα θυσίες, αλλά όχι τεράστιες.
Τις περισσότερες θυσίες τις έκαναν οι γονείς μου, που έπρεπε να με στηρίζουν οικονομικά για πολλά χρόνια. Tώρα είναι καλύτερα γιατί έχω τους χορηγούς μου, με στηρίζει και το κράτος. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους και να ονομάσω τους χορηγούς μου που είναι η ΟΠΑΠ Κύπρου, το Λεβέντειο Ίδρυμα και τους υποστηρικτές μου που είναι το Stelios Philanthropic Organisation του φίλου Στέλιου Χατζηιωάννου, η AJK Wealth Management και η Vita Construction. Χωρίς αυτούς θα φάνταζε πολύ δύσκολο το όνειρό μου και η πορεία μου.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες από τη μέχρι τώρα καριέρα σου;
Ότι κανένας μας δεν γνωρίζει τα όρια των αντοχών του. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι το όριό μας είναι μέχρι εδώ αλλά είναι πολύ εύκολο να το υπερβούμε.
Για παράδειγμα, αυτό που με έκανε πιο δυνατό ήταν οι τραυματισμοί. Το 2011 είχα σπάσει το χέρι μου και είχα ενάμισι χρόνο για την Ολυμπιάδα και περίπου 10 μήνες μέχρι τους αγώνες για την πρόκριση για την Ολυμπιάδα. Τότε θεώρησα ότι όλα χάθηκαν. Ήταν ο καιρός που σπούδαζα και όταν επέστρεψα στην Κύπρο με το σπασμένο χέρι, πήγα στο γυμναστή μου τον ρώτησα, τι θα κάνουμε τώρα. Αυτός μου είπε θα κάνεις προπόνηση κανονικά και του λέω ‘τι με το χέρι σπασμένο;’ και μου λέει ‘ναι με το χέρι σπασμένο’. Πέρασα δυόμισι μήνες της ζωής μου με το χέρι στο γύψο να κάνω κάθε μέρα, έξι ώρες προπόνηση στο γυμναστήριο και να κάνω τα πάντα εκτός από το να χρησιμοποιώ το χέρι μου. Αλλά η πιο σημαντική στιγμή, η στιγμή που μου έχει δώσει ίσως το μεγαλύτερο μάθημα ζωής μέχρι σήμερα είναι η στιγμή όταν έβγαλα τον γύψο και έβαλα τα κλάματα γιατί το χέρι μου είχε αδυνατίσει πολύ λόγω της ακινησίας και σε δύο εβδομάδες επρόκειτο να λάβω μέρος σε έναν αγώνα στη Γαλλία. Όταν έβγαλα τον γύψο, είχα αφόρητους πόνους στον καρπό, δεν μπορούσα να λυγίσω το χέρι μου από την ακινησία. Και τότε μου λέει ο γυμναστής να κάνω κάμψεις. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Του λέω καλά ‘τρελός είσαι αφού το χέρι μου δεν μπορεί καλά-καλά να πατήσει’, όχι μου λέει ‘θα κάνεις κάμψη’ και όπως προσπάθησα έπεσα κάτω. Μου έβαλε τις φωνές και μου είπε ότι ‘αν δεν κάνεις κάμψη δεν θα πας στους αγώνες’ και έκανα τρεις κάμψεις.
Τι περνά από το μυαλό του Παύλου όταν βρίσκεται στο σκάφος του και προσπαθεί να τιθασεύσει τον άνεμο και να τον κάνει συνέταιρό του για μία ακόμα αγωνιστική επιτυχία;
Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι και ο λόγος που λατρεύω την ιστιοπλοΐα και τη θεωρώ σαν τη ζωή μου. Γιατί όταν είσαι εκεί έξω με το σκάφος είναι απλώς όλα κλειστά. Δεν περνά τίποτα από το μυαλό σου από την υπόλοιπη ζωή σου, από την καθημερινότητά σου, από το τι έγινε με την μητέρα σου, με τους φίλους σου, με την κοπέλα σου. Είσαι στη στιγμή, είσαι στο παρόν, ζεις τον αέρα, τη θάλασσα, το κύμα, τη φύση, και τους αντιπάλους σου και απλώς σκέφτεσαι τη στρατηγική σου, διαβάζεις τον καιρό το πώς θα τους περάσεις. Έχω περάσει τόσες πολλές ώρες στο νερό με το σκάφος που λέμε ότι κατάφερα να γίνω ένα με το σκάφος. Αυτή είναι η μαγεία της ιστιοπλοΐας, ζεις στη στιγμή.
Μελλοντικοί στόχοι;
Σίγουρα, ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Τόκιο είναι ανάμεσα στους στόχους μου. Γι’ αυτό ξεκίνησα και νωρίς αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο να προετοιμάζομαι.
Τέλος, ποιες οι εντυπώσεις σου από τη Μελβούρνη;
Νιώθω υπέροχα απόψε που βρίσκομαι με τους συμπατριώτες μου εδώ. Κατά τα άλλα, μου έκαναν εντύπωση οι πολλές μύγες που έχετε. Ακόμα και μέσα στη θάλασσα όταν δεν είχε αέρα είχε μύγες. Και βέβαια ο καιρός. Περιμέναμε καλοκαίρι!
