H Σιωπή
Η σιωπή είναι
ο υπέρτατος
τρόπος επικοινωνίας
καθώς όλα ελέχθησαν
κι όλα τα μελλούμενα
ξεπέζεψαν μπροστά μας
μετά βαΐων και κλάδων
η μόνη αληθινή κίνηση
είναι αυτή των ματιών
όταν αντικαθιστούν
το άγγιγμα της παλάμης
ΑΝ ήταν στο χέρι μου –να μπορώ, δηλαδή, όταν συντρέχει λόγος– να αλλάξω την «τάξη» και τους «κανόνες» υπακοής στα αναμενόμενα και προκαθορισμένα, θα αφιέρωνα ολόκληρο τον χώρο της στήλης σήμερα στο πιο πάνω ποίημα…
ΚΑΙ θα το έκανα, γιατί η ποίηση και η σιωπή έχουν τη δική τους γλώσσα και αφαιρετική δύναμη, που τους δίνει τη δυνατότητα να εκφράσουν με λίγες λέξεις (ή χωρίς καμία) εικόνες, άνοιες και συναισθήματα, που ακόμα και οι καλοί λογοτέχνες θα χρειάζονταν εκατοντάδες…
ΔΕΝ το κάνω, όμως, για δύο λόγους: πρώτον, γιατί η διεύθυνση της εφημερίδας περιμένει από εμένα να γράψω τη στήλη και, δεύτερον, γιατί το ίδιο ίσως περιμένετε κι εσείς για να «σκοτώσετε» κανένα δεκάλεπτο διαβάζοντάς την…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, το ποιηματάκι αυτό, ήλθε ουρανοκατέβατο, και με βρήκε απροετοίμαστο στο σταυροδρόμι μιας κρίσιμης στιγμής, θα πω δυο λόγια για την προέλευσή του και τη συγκεκριμένη ψυχολογική μου κατάσταση την ώρα της άφιξής του…
ΧΘΕΣ το πρωί ήλθα στο γραφείο σχετικά νωρίς –κάτι ασυνήθιστο για μένα– και είχα πρόθεση να γράψω λίγα λόγια για το πενταήμερο ταξίδι μου στην Καμπέρα την περασμένη βδομάδα…
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, το θέμα δεν με… εξιτάριζε και δεν ήθελα να ζήσω γράφοντάς το, την ίδια πλήξη που μου προκάλεσε η πρωτεύουσα της Αυστραλίας, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, άρχισα να σερφάρω στο internet, προκειμένου να «ψαρέψω» κάτι πιο ενδιαφέρον να σχολιάσω…
ΟΙ περισσότερες ειδήσεις αναφέρονταν στον Τραμπ, που έχει φέρει τα πάνω-κάτω, όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο…
ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ, όμως, να μη γράψω, γιατί σκέφθηκα ότι θα είναι μια από τα ίδια που ακούτε και διαβάζετε το τελευταίο δεκαήμερο…
ΑΛΛΩΣΤΕ, τι περισσότερο να πεις για έναν «τρελαμένο» που επιχειρεί, εν μία νυκτί και με προεδρικά διατάγματα, να ανατρέψει, θεσμούς, αξίες, νομοθεσίες και διεθνείς συμφωνίες, που χρειάστηκαν προσπάθειες και αγώνες πολλών δεκαετιών για να επιτευχθούν…
ΜΕ ακόμα μεγαλύτερη ευκολία «προσπέρασα» και τη σχετική ειδησεογραφία για τις διαπραγματεύσεις της πατρίδας μας με τους… θεσμούς, για την τελευταία αξιολόγηση, που έχει καταντήσει σαν της Άρτας το γεφύρι που ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν…
ΜΙΑΣ και κανένα από τα προαναφερόμενα θέματα δεν μου «κάθισε», κατέβηκα να κάνω ένα τσιγάρο μήπως και μου έλθει καμιά «ξεκάρφωτη» έμπνευση, σαν αυτές που έρχονται στις δύσκολες στιγμές και εκεί που δεν τις περιμένεις…
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ στο γραφείο μου, βρήκα έναν φάκελο που μέσα είχε ένα μικρό βιβλιαράκι 50 σελίδων…
ΤΟ βιβλιαράκι, που έφερε τον τίτλο «Με μια κόκκινη ανάταση», ήταν η τελευταία ποιητική συλλογή του συναδέλφου, ποιητή και μεταφραστή Δημήτρη Τρωαδίτη, στον οποίο έχω πάλι αναφερθεί, πριν πέντε-έξι χρόνια…
ΛΙΓΟ η έλλειψη διάθεσης να ασχοληθώ με την Καμπέρα και από κοντά ο αφαιρετικός τίτλος της συλλογής, μου κέντρισαν το ενδιαφέρον να ρίξω μια γρήγορη ματιά στα ποιήματα…
ΤΟ ποίημα που διαβάσατε το επέλεξα, όχι γιατί ήταν το καλύτερο, αλλά γιατί ήλθε και «έδεσε» με την ψυχολογία που είχα χθες το πρωί και η οποία συνοψίζεται στο ότι θα προτιμούσα και εγώ να σιωπήσω, παρά να γράψω οτιδήποτε για την Καμπέρα…
ΜΕ άλλα λόγια, το συγκεκριμένο ποίημα με βοήθησε να κατανοήσω, γιατί από την πρώτη ματιά που έριξα σε αυτήν την πόλη, αισθάνθηκα ότι «τα είδα όλα»…
ΕΙΔΑ, δηλαδή, ό,τι ήταν να δω, μιας και όλα τα μελλούμενα –όσα σχεδίαζα και ήλπιζα να δω– ξεπέζεψαν μπροστά μου και, μάλιστα, μετά βαΐων και κλάδων…
ΚΑΙ αυτό χάρη στα μάτια μου που έκαναν -όπως αυτά του ποιητή-, τη μόνη αληθινή κίνηση…
ΤΗΝ Καμπέρα την είχα επισκεφθεί άλλες δύο φορές τη δεκαετία του 1970 και επειδή από τότε δεν μου είχε κάνει καμιά εντύπωση απέφυγα να την ξαναεπισκεφθώ…
ΤΗΝ περασμένη εβδομάδα την επισκέφθηκα, για να κάνω παρέα στην συγκάτοικό μου που ήθελε να ρίξει μια ματιά σε ορισμένα ιστορικά αρχεία της εκεί Εθνικής Βιβλιοθήκης…
ΤΟ πρώτο φλασάκι το έφαγα όταν ακολουθώντας τις οδηγίες του GPS, που έδειχνε ότι φτάσαμε στην… πρωτεύουσα, δεν βλέπαμε πουθενά την πόλη…
Η κατάσταση χειροτέρευσε όταν το GPS έδειχνε ότι σε 400 μέτρα φτάνουμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει δωμάτιο…
ΒΡΕ Τζουλιάνα (της λέω) μήπως το GPS έχει χαλάσει; Δεν είναι δυνατόν να πλησιάζουμε στο ξενοδοχείο, που βρίσκεται στο κέντρο της Καμπέρας, και να είμαστε ακόμα στα χωράφια…
ΚΑΙ όμως ήταν! Αμέσως μετά είδαμε την ανάποδη… τρίαινα του αυστραλιανού Κοινοβουλίου και το GPS μας «συμβούλεψε» ότι σε 50 μέτρα στρίβουμε αριστερά που βρίσκεται το ξενοδοχείο…
ΚΑΙ το βρήκαμε στη μέση του πουθενά, σχεδόν απέναντι από το Κοινοβούλιο, καταμεσής στα χωράφια που στην Καμπέρα τα λένε πάρκα…
ΗΤΑΝ Κυριακή απόγευμα και αφού κάναμε μια βόλτα στη «γειτονιά» κοντά στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να πάμε και στο… City για να διαπιστώσουμε αν σε αυτήν την πόλη –εκτός από τα χορτάρια και τα δέντρα– κατοικούν και άνθρωποι…
ΠΡΟΣ μεγάλη μας έκπληξη, συναντήσαμε και… ανθρώπους! Λίγους, βέβαια, αλλά όλοι μαζί έκαναν τη… διαφορά, μιας και ο αριθμός τους ξεπερνούσε τους 200…
ΣΙΓΟΥΡΑ, θα πρέπει να ζούσαν και άλλοι άνθρωποι, αλλά αυτοί έμεναν αθέατοι και χαμένοι ανάμεσα στους μεγάλους δρόμους και τα ατελείωτα χωραφόπαρκα…
ΤΟ ίδιο βράδυ, για να αισθανθούμε ότι βρισκόμαστε σε πόλη και, μάλιστα, στην πρωτεύουσα της χώρας, αποφασίσαμε να πάμε στον κινηματογράφο και να δούμε τη ταινία «La La Land» που φέτος αναμένεται να σαρώσει όλα τα Όσκαρ…
ΜΙΑΣ και ήταν στη γειτονιά μας και επειδή δεν είχαμε τίποτα άλλο να κάνουμε, πήγαμε μία ώρα πριν αρχίσει η ταινία, να ρωτήσουμε αν υπάρχουν εισιτήρια για τη βραδινή παράσταση που άρχιζε στις 8.30μμ.
ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΑΜΕ όταν μας είπαν ότι υπάρχουν και χαρήκαμε διπλά όταν αρχίζοντας η ταινία… σιγουρευτήκαμε, ότι επιτέλους θα βλέπαμε και εμείς μια ταινία εντελώς μόνοι μας!…
ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ να προσθέσω ότι θα πρέπει να έχω επισκεφθεί πάνω από 100 μεγαλουπόλεις σε ολάκερο τον κόσμο…
ΩΣ εκ τούτου, είμαι σε θέση να σας διαβεβαιώσω ότι η Καμπέρα είναι μακράν όλων των άλλων, η πιο βαρετή πόλη που έχω επισκεφθεί. Η παγκόσμια πρωτεύουσα της ατελείωτης πλήξης…
