Είναι σαν να συνέβη αιώνες πριν: έχουν άλλωστε μεσολαβήσει τόσα πολλά και τόσα καινούργια πρόσωπα έχουν ανεβεί και κατεβεί τις σκάλες της εξουσίας, ώστε αυτός που είπε το μεγάλο «ουάου» να βρίσκεται σήμερα ξεχασμένος από τους φακούς της δημοσιότητας, μυκτηριζόμενος από το κόμμα που τον ανέδειξε και εγκωμιαζόμενος μόνο από την λαϊκιστική Δεξιά και Αριστερά, που ακόμα να συνειδητοποιήσουν το τεράστιο κοστος αξιοπιστίας και φερεγγυότητας που κατάφερε εναντίον της Ελλάδας η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβαλε στην εξουσία απλώς κάθε καρυδιάς καρύδι, ανθρώπους καιροσκόπους και ευθυνόφοβους, άπειρους και αδέξιους μπροστά στα πρωτόκολλα συμπεριφοράς της διεθνούς διπλωματίας. Οι περισσότεροι εξ αυτών, κάτοικοι Κολωνακίου και βορείων προαστίων, θαμώνες του περιβόητου καφενείου ‘Φίλιον’, νόμιζαν ότι με την εκλογή τους θα έλυναν τους ιδεοληπτικούς τους λογαριασμούς με τα άλλα καφενεία και στέκια των αντιπάλων πολιτικών ελίτ. Δεν είχαν κατανοήσει ότι εκλεγόμενοι έπρεπε να κυβερνήσουν στο όνομα όλων των Ελλήνων, ακόμα και εκείνων που δεν τους ψήφισαν. Αλλά με τις πρώτες ημέρες εξουσίας φάνηκε το έλλειμμα δημοκρατικότητας και διαφάνειας που πάντοτε χαρακτήριζε μια ‘μουσολινική Αριστερά’, αυτήν την Αριστερά που εξέφραζε η κρατιστική και υπερσυγκεντρωτική κομματοκρατία τους.

Παρά τον διατυμπανιζόμενο μαρξισμό και λενινισμό τους, δεν είχαν κατορθώσει να αρθρώσουν μια αντίληψη περί κράτους και πως οι κρατικοί μηχανισμοί λειτουργούν για όσους κατέχουν την εξουσία. Αντίθετα, ιδιοποιήθηκαν το αδιαφανές, κλειστοφοβικό και μυστικοπαθές κράτος της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ και επιδείνωσαν τις σχέσεις πολίτη και εξουσίας. Στον λόγο του μετά την εκλογή ο κ. Τσίπρας υποσχέθηκε μια νέα σχέση κράτους-πολίτη. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η σχέση είναι χειρότερη από την χειρότερη εποχή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας συνολικά. Γιατί αυτά τα καταστροφικά πολιτικά πρακτορεία της φαυλοκρατίας και παλαιοκομματισμού, όταν αντιμετώπιζαν προβλήματα, απλώς αγνοούσαν τους πολίτες και τις αντιδράσεις τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε κάτι αντίθετο: να επιβάλλει ένα τεράστιο μηχανισμό χειραγώγησης και εξαπάτησης των πολιτών επιχειρώντας να καλύψει την απόλυτη αποτυχία του σε όλα τα μέτωπα του κυβερνητικού έργου.

Αποκορύφωμα αυτής της φασιστικής εξαπάτησης υπήρξε το ψευδώνυμο και διχαστικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, κατά το οποίο οι πολίτες κλήθηκαν να αποφασίσουν, σε πέντε μέρες, μεταξύ δύο συμφωνιών τις οποίες δεν είχαν διαβάσει, και οι οποίες, κατά σαφέστατα αντισυνταγματικό τρόπο, παρατέθηκαν στα Αγγλικά στο ψηφοδέλτιο. Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ένας λαός κλήθηκε να αποφασίσει μεταξύ δύο συμφωνιών που δεν μπορούσε να διαβάσει. Και ο διχασμός που ακολούθησε, και συνεχίζει να υπάρχει, ήταν κάτι που απέδειξε την αποτυχία της Αριστεράς να διαμορφώσει μια σύγχρονη πολιτική διακυβέρνησης και μια σύγχρονη γλώσσα για την πολιτική.

Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταμορφωθεί σε ένα απόκομμα των νεοφασιστικών Ανεξαρτήτων Ελλήνων οι οποίοι ουσιαστικά κυβερνούν την χώρα, τα απολειφάδια της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑΟΣ και των σκουπιδιών της μεταπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ως μια ελπίδα και δεν έφερε απλώς απελπισία αλλά έκλεισε μια εποχή εξωστρέφειας και αναζητήσεων. Με τον εθνολαϊκισμό του διέλυσε κάθε υπόσχεση ανανέωσης και αναπροσανατολισμού. Διέλυσε επίσης κάθε αντίληψη εθνικής ενότητας και κοινωνικής συνοχής: έστρεψε κοινωνικές ομάδες την μια εναντίον της άλλης. Θεσμοθέτησε τα προνόμια των ήδη προνομιούχων, εξασθένησε τις δυνατότητες των ασθενών τάξεων, πήρε από τους συνταξιούχους για να συμπληρώσει τα τροφεία των συνδικαλιστών της ΔΕΗ και της ΕΡΤ, κατασπατάλησε κάθε απόθεμα συναίνεσης μεταξύ κράτους και πολιτών. Σήμερα, οι Έλληνες πολίτες είναι τρομοκρατημένοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δεν μπορούν να αντιδράσουν, δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν.

Το 2012, τα ελληνικά τρένα είχαν πουληθεί για 300.000.000 ευρώ. Για να μη γίνει αυτή η πώληση κάηκε ολόκληρη η Αθήνα, η οποία σήμερα είναι μια πόλη φάντασμα σε θανάσιμη παρακμή. Τον περασμένο μήνα τα ελληνικά τρένα πουλήθηκαν στην απίστευτη τιμή των 40.000.000 ευρώ και δεν άνοιξε ρουθούνι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον ελέγχει απόλυτα το ιδεολογικό παρακράτος, το οποίο είχε εκτροχιάσει κάθε προσπάθεια ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας, ήδη από τος 2010 με τους περιβόητους αγανακτισμένους, τους πρόσφυγες που κατέλαβαν πανεπιστημιακές σχολές, τα βλακώδη συνθήματα (Η Αμυδγαλέζα είναι Νταχάου…) και τόσα άλλα που τελικά τα βρήκαν αργότερα μπροστά τους και έχουν σηκώσει σήμερα τα χέρια ψηλά, απαιτώντας περισσότερα χρήματα από τους Ευρωπαίους για να κρύψουν την ανικανότητά τους και να μεταθέσουν την ευθύνη αλλού, μιας και τώρα πλέον κατάλαβαν ότι η θάλασσα όχι απλώς έχει σύνορα, αλλά είναι αδιάβατο σύνορο.

Στο μεταξύ ένας καθηγητής πανεπιστημίου της Ιατρικής παίρνει σύνταξη 1.400 ευρώ το μήνα μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας. Το παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, λαμβάνουν κατά μέσο όρο 3.500 ευρώ για τις μεγάλες τους υπηρεσίες στην πατρίδα. Και η κοροϊδία συνεχίζεται, με μέλη της κυβέρνησης να φοβερίζουν τους πολίτες με επιστροφή στην δραχμή, λες και η επιστροφή θα λύσει τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, η οποία δεν έχει κανένα μοντέλο παραγωγικής ανάπτυξης, δεν έχει ανταγωνιστικότητα, δεν είναι κερδοφόρα και δεν διαθέτει πρωτογενή συγκέντρωση κεφαλαίου, το οποίο σχεδόν στο σύνολό του μας δίνεται πλέον από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εν είδει ελεημοσύνης για τον κουζουλό του χωριού.

Στο μεταξύ, όλα τα λαμπρά αστέρια του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα οι υπουργοί του, έχουν όλα τα χρήματά τους σε τράπεζες του εξωτερικού μπας και γυρίσουμε στην δραχμή και χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια…

Αυτές είναι οι συνέπειες του μεγάλου «ουάου», συνέπειες οι οποίες μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ θα γίνουν πολύ χειρότερες. Η ελληνική κοινωνία έχει περιέλθει σε μια βαθιά παρακμή τη στιγμή που η Τουρκία μεταμορφώνεται σε ισλαμιστικό κράτος, τα σύνορα της Μέσης Ανατολής αλλάζουν, η Ρωσία μας αγνοεί, όπως έκανε πάντα δηλαδή, το Κυπριακό βρίσκεται επί ξυρού ακμής, και η χώρα έχει κατακλυστεί από πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι πλέον δε λιάζονται και δεν εξαφανίζονται, όπως μας έλεγε η άλλη διαβόητη Συριζαία υπουργός αλλά προφανώς θα παραμείνουν για ένα μεγάλο διάστημα στην ελληνική επικράτεια.

Όταν εξελέγη, ο ΣΥΡΙΖΑ έστελνε τον μεγάλο ουάου να διαπραγματευτεί με τις κεφαλές του ευρωπαϊκού κατεστημένου σαν να ήταν ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος. Και το υπερφίαλο παιδάριο του Κολωνακίου επέστρεφε με την ουρά στα σκέλια κακολογώντας τους ανάλγητους Ευρωπαίους γιατί δεν του δίνουν περισσότερα χρήματα για να λύσει την ανθρωπιστική κρίση της χώρας, που φάνηκε καθαρά από τις φωτογραφίες των αστακών και των άλλων νηστήσιμων θαλασσινών που καταβρόχθιζαν μετά της λιμοκτονούσης συζύγου του για τους φακούς του προλεταριακού περιοδικού «Παρί Μάτς»!

Σήμερα, η ανθρωπιστική κρίση είναι πραγματική, έχει διαλύσει τα νοσοκομεία και τα σχολεία, ενώ καλύπτεται κάτω από τους κορδακισμούς του πρωθυπουργού, την αλαζονεία των υπουργών του και την αβελτηρία όσων νομίζουν ότι μας καταστρέφει η Ευρώπη. Στην πραγματικότητα μας κατέστρεψε η ανικανότητα, η απειρία και η ψευτομαγκιά, μιας μικρής σέχτας του 4% που ξαφνικά βρέθηκε στο 35% χωρίς να γνωρίζει πώς να πολιτευτεί ως κυβέρνηση. Και βέβαια, όπως όλοι που έχουν εσωτερικεύσει την αντίληψη μιας περιθωριακής ψωροκώσταινας, αδυνατούν να λάβουν ευθύνες για τις πράξεις τους, κατηγορούν τους πάντες πλην του εαυτού τους, ενώ ταυτόχρονα συμπεριφέρονται σαν ηγεμονίσκοι ακόμα και προς όσους επιχειρούν μια καλοπροαίρετη κριτική.

Δυστυχώς, μια ακόμη ευκαιρία εκσυγχρονισμού χάθηκε, καθώς το ελληνικό κράτος συνεχίζει την αμετακίνητη παράδοση των οθωμανικών του δομών, η νεωτερικότητα μετατίθεται σε κάποιο απώτερο μέλλον, ενώ ο ελληνικός λαός, κάτω από το κουτοπόνηρο άλλοθι της ιστορικής του αθωότητας, αναρωτιέται φιλάρεσκα τι συνέβη και σφυρίζει αμεριμνομέριμνος ξεχνώντας ποιος τους ψήφισε.

Κι έτσι ζούμε με το δίλημμα. Είτε αυτό που διατείνεται το δίστιχο του Σολωμού:

Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.

Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.

Ή την πλέον σκληρή διαπίστωση:

‘Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν’.

Διαλέξτε και απολαύστε. Γιατί όπως θα έγραφε ο Κωστής Παλαμάς:

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.

Ο λαός είναι τίποτε και είν’ όλα,

είναι του εκδικητή το γιαταγάνι

κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,

και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,

κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα…