Η επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη…
Η Γενική Συνέλευση των μελών της Κοινότητας την περασμένη Κυριακή -ακολουθώντας το παράδειγμα του Διοικητικού Συμβουλίου- γκρέμισε ό,τι είχε απομείνει από τη γέφυρα της επιστροφής…
Η ήττα που υπέστησαν οι «διαφωνούντες» με την πρόταση του Δ.Σ. για την πώληση μέρους του οικοπέδου στο Μπουλίν -και την αξιοποίηση του υπόλοιπου- δεν ήταν απλώς συντριπτική, αλλά ολοκληρωτική…
ΚΑΙ δεν ήταν μια νίκη της Γενικής Συνέλευσης και του Δ.Σ., αλλά μια νίκη ολόκληρης της παροικίας, μιας και η πλειοψηφία των ατόμων που έλαβαν μέρος στη Συνέλευση είναι και μέλη άλλων παροικιακών οργανώσεων…
ΑΠΟ τα 560 μέλη που ψήφισαν, τα 513 τάχθηκαν υπέρ της πρότασης και μόνο 47 κατά…
ΤΟ αποτέλεσμα από μόνο του, «τα λέει όλα» και θα πρέπει να καταγραφεί στην παροικιακή μας ιστορία, ως η μεγαλύτερη νίκη της κοινής λογικής, απέναντι στον παραλογισμό, τη στασιμότητα και την επιστροφή στο παρελθόν…
ΣΕ ένα παρελθόν, που όχι μόνο ταλαιπώρησε την Κοινότητα, αλλά σχεδόν σε ολόκληρη την παροικία, στην οποία επίσης άνθιζαν ο διχασμός, οι αντιπαραθέσεις, τα συνθήματα, η μιζέρια και η αερολογία – για να βρισκόμαστε σε δουλειά…
ΚΑΙ για όσους δεν κατάλαβαν, αναφέρομαι στον «Μεσαίωνα» της παροικίας μας, που μας κράτησε καθηλωμένους και αναγκασμένους «να βράζουμε στο ζουμί μας» πολλές δεκαετίες…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στην εποχή που τα μεγάλα λόγια, οι ψεύτικες υποσχέσεις και οι «καλές προθέσεις», ήταν αρκετές για να μας κάνουν περήφανους…
ΤΟΤΕ, που ακόμα έφτανε να λες ότι είσαι… δημοκράτης, προοδευτικός ή αριστερός (και ότι αγωνίζεσαι για τη διατήρηση του Κοινοτικού Θεσμού…) για να εκλέγεσαι στα Δ.Σ. της Κοινότητας και να μην κάνεις τίποτα…
Η Γενική Συνέλευση της περασμένης Κυριακής έβαλε «ταφόπλακα» σε όλα αυτά. Η υπερψήφιση της πρότασης του Δ.Σ., δεν βοηθά μόνο την Κοινότητα, αλλά και ολόκληρη την παροικία να ξεκολλήσει από το παρελθόν και να ακολουθήσει έναν καινούργιο και πιο δημιουργικό δρόμο…
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι το σημερινό Δ.Σ. κατάφερε -μεταξύ των άλλων-, να κάνει τρία πράγματα που δεν είχε καταφέρει κανένα άλλο Συμβούλιο στην ιστορία της Κοινότητας…
ΠΡΩΤΟΝ: Να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αναξιοποίητη περιουσία της Κοινότητας, δεύτερον, να παραμείνει ενωμένο και να μη διασπαστεί για εννέα χρόνια και, τρίτον, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του 90% των μελών του οργανισμού και ολόκληρης της παροικίας…
ΚΑΤΙ τέτοιο και, μάλιστα, από έναν οργανισμό με βεβαρυμένο παρελθόν σε προσωπικές κόντρες, εσωτερικές αντιπαραθέσεις, διασπάσεις και πολυέξοδες δίκες, δεν έχει προηγούμενο στα τελευταία 110 χρόνια και δεν το έχει καταφέρει κανένας άλλος φορέας της παροικίας μας…
ΓΙΑ τους πιο πάνω -και όχι μόνο- λόγους και επειδή παραδοσιακά η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, λειτουργεί και ως ναυαρχίδα της οργανωμένης παροικίας, μπορεί πλέον με τη βοήθειά μας, να δώσει σάρκα και οστά σε ένα από τα πιο απαιτητικά οράματα των ιδρυτών της: να καταφέρει να ενώσει τον Ελληνισμό της Μελβούρνης…
ΤΟ ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο -αν όχι ακατόρθωτο-, αλλά νομίζω ότι η Κοινότητα σήμερα μπορεί να το πετύχει, μιας και έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των συμπαροίκων…
ΑΝ κοντά σε αυτό προσθέσουμε το ότι εκατοντάδες μέλη της Κοινότητας είναι παράλληλα και μέλη άλλων Συλλόγων της παροικίας -και ορισμένοι, μάλιστα, από αυτούς και ηγετικά τους στελέχη-, μπορούν να συμβάλουν αποτελεσματικά ώστε να αρχίσει μια σοβαρή συζήτηση μεταξύ των ενδιαφερόμενων για το πώς μπορούν να αξιοποιήσουν και οι Σύλλογοι τις περιουσίες τους…
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, για μια ακόμα φορά, ότι τα Διοικητικά Συμβούλια των Συλλόγων μας, είναι υποχρεωμένα να ασχοληθούν και να λύσουν το μεγάλο αυτό πρόβλημα, που την τελευταία δεκαετία απασχολεί όλο και περισσότερους παροικιακούς φορείς…
ΥΠΑΡΧΟΥΝ αυτή τη στιγμή πολλές Αδελφότητες που, από τη μια πλευρά, έχουν αξιόλογες περιουσίες και, από την άλλη, τα δραστήρια μέλη τους που ενδιαφέρονται για την τύχη τους, δεν επαρκούν για να καταρτίσουν ένα Διοικητικό Συμβούλιο…
ΤΙ θα γίνει με τις περιουσίες αυτών των Αδελφοτήτων; Και τι θα γίνει με τις περιουσίες άλλων Αδελφοτήτων που τα μηδαμινά τους έσοδα δεν επαρκούν να πληρωθούν οι βασικές τους υποχρεώσεις…
ΤΑ περισσότερα κτίρια των Συλλόγων μας έχουν πάψει εδώ και πολλά χρόνια να εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους αγοράστηκαν, όταν η παροικία βρισκόταν ακόμα στην ακμή της και τώρα έχουν ενοικιαστεί ή ορισμένα από αυτά έχουν εγκαταλειφθεί στο έλεος της φθοράς…
ΚΑΙ επ’ ευκαιρία, ξαναρωτώ: έχει κανείς υπόψη του τι απέγιναν τα $8 εκατομμύρια δολάρια του «Αρκαδικού Κέντρου» που πουλήθηκε πριν 18 μήνες;
ΤΟ κτίριο αυτό, που βρισκόταν απέναντι από τη Victoria Market, αγοράστηκε πριν κάτι δεκαετίες από τους συλλόγους οκτώ χωριών της Αρκαδίας αντί $340.000 και πουλήθηκε πάνω από $8 εκατομμύρια…
ΕΚΤΟΤΕ, έχω ακούσει πολλά και διάφορα, μεταξύ των οποίων, ότι τα οκτώ χωριά μαλώνουν μεταξύ τους για το πώς θα μοιραστούν τα λεφτά…
ΑΛΛΟΙ λένε ότι ο Δήμος και η πολιτειακή κυβέρνηση διεκδικούν από απλήρωτα τέλη και φόρους για την πώληση εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια και άλλοι υποστηρίζουν ότι ορισμένοι Σύλλογοι χωριών έχουν διαλυθεί και κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξουν τα χρήματα που θα πάρουν από τη μοιρασιά…
ΤΗΝ ίδια τύχη ενδέχεται να έχουν και περιουσίες άλλων Συλλόγων, αν ως παροικία δεν καταφέρουμε να βρούμε μια λύση όσο είναι ακόμα καιρός…
ΑΠ’ Ο,ΤΙ ξέρω, η Κοινότητα Μελβούρνης είναι ο μόνος παροικιακός οργανισμός που έχει δείξει ενδιαφέρον για το θέμα αυτό και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που ο Σύλλογος Άργους Ορεστικού αποφάσισε να δώσει ένα εκατομμύριο από την πώληση του κτιρίου του στην Κοινότητα…
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, λοιπόν, της γενναιόδωρης δωρεάς του Συλλόγου Άργους Ορεστικού και την ομόφωνη απόφαση της Συνέλευσης την περασμένη Κυριακή, να δώσει το «πράσινο φως» για την αξιοποίηση του Μπουλίν…
ΠΡΟΤΕΙΝΩ στο Δ.Σ. της Κοινότητας να πάρει την πρωτοβουλία και να καλέσει, αρχικά, τους μεγάλους φορείς της παροικίας μας που έχουν αξιόλογες περιουσίες, να συμμετέχουν στην αξιοποίηση -για λογαριασμό όλου του Ελληνισμού- αφού προηγουμένως εξετάσουν τις ανάγκες της παροικίας και συμφωνήσουν για το τι θα γίνει και πώς θα κτιστεί…
ΚΑΙ αυτό μπορούν να το κάνουν, χωρίς να χρειαστεί να πουλήσουν τις περιουσίες τους, αλλά να υποθηκεύσουν ένα μέρος τους, για την ανέγερση του κτιρίου που θα αποφασίσουν να κτίσουν…
ΑΝ υπάρξει θέληση, θα μπορέσουν να βρουν τρόπους να ξεπεραστούν τυχούσες διαφωνίες συμμετοχής και να βρεθούν κοινά αποδεκτές λύσεις…
ΟΛΑ αυτά, βέβαια, θα γίνουν, αφού εξασφαλιστεί πρώτα η άρση των χωροταξικών περιορισμών και αυτό από μόνο του είναι ένας μικρός Γολγοθάς και θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες ακόμα και σκληρή δουλειά για να γίνει…
ΜΕΧΡΙ τότε, όμως, το Δ.Σ. της Κοινότητας, θα πρέπει να κάνει την προεργασία: να προσεγγίσει τους Συλλόγους και άλλους ενδιαφερόμενους παροικιακούς οργανισμούς και να συζητήσει μαζί τους πώς να αξιοποιηθεί το οικόπεδο του Μπουλίν…
ΝΑ προσθέσω, τελειώνοντας, ότι το Διοικητικό Συμβούλιο δούλεψε σκληρά για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της παροικίας. Ως εκ τούτου, του δίνεται μοναδική ιστορική ευκαιρία να την αξιοποιήσει και να επενδύσει πάνω της…
