Ζητούσε από καιρό να πει «αυτά που τον έπνιγαν’ και τώρα που είδε το θέμα του Μπουλίν να φωτίζεται και να προβάλλει σαν ελπιδοφόρο σημείο επιβίωσης της οργανωμένης ομογένειας, η φωνή του ακούγεται ξεκάθαρη και πειστική όσο ποτέ.
Ο Ιπποκράτης Καλούδης είναι από τους μπαρουτοκαπνισμένους σε συλλογικά όργανα συμπαροίκους.
Έχει δώσει πολλά από τα πολύτιμα χρόνια της ζωής του στον «Ιπποκράτη», ως μέλος του Δ.Σ. και πρόεδρος, αρκετά, δε, από τα τούβλα του αξιόλογου αυτού παροικιακού οργανισμού, σίγουρα φέρουν το όνομά του.
Οι ασχολίες του και τα συχνά ταξίδια στη γενέτειρα, όπου περνά όλα τα καλοκαίρια του, χρόνια τώρα, δεν τον εμποδίζουν να έχει το χέρι του στον παλμό των πραγμάτων, όπως φαίνεται.
Τον ενδιαφέρει «σε μέγιστο βαθμό», όπως λέει, το μέλλον των συλλόγων, ιδιαίτερα εκείνων οι οποίοι έχουν κτίρια που μένουν κλειστά.
Υπογραμμίζει ότι «επιθυμεί να μιλήσει γενικά και όχι να δείχνει το δάχτυλο σε κανέναν».
ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ
«Όταν μιλάμε για συλλόγους, οι περισσότεροι δημιουργήθηκαν από την πρώτη γενιά» υπογραμμίζει. «Δουλέψαμε σκληρά για να δημιουργήσουμε τους δικούς μας χώρους και να μεταλαμπαδεύσουμε τα ήθη και έθιμα του τόπου μας στις νεότερες γενιές. Φορέσαμε, πολλοί από μας, ποδιά και δουλέψαμε μέσα και έξω από τις κουζίνες των κτιρίων που φέρουν το όνομα των διαφόρων οργανισμών. Επιζητούσαμε τη συνέχεια και ενθαρρύναμε -οι περισσότεροι από μας- τους νέους, να είναι κοντά στο σύλλογο. Δεν ήταν εύκολο και αυτό το γνωρίζουν οι περισσότεροι. Μερικοί το πέτυχαν και είναι άξιοι συγχαρητηρίων γι’ αυτό, άλλοι όχι.
Εκείνο, όμως, που συμβαίνει σήμερα -και υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις-, είναι ότι οι νέοι στα Διοικητικά Συμβούλια δεν επιθυμούν να έχουν κοντά τους την πρώτη γενιά, ιδιαίτερα εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις. Για να το θέσω ωμά, πιστεύουν ότι οι μεγάλοι δεν έχουν πλέον θέση εκεί. Άποψή μου, ότι κάνουν οικτρό λάθος. Σε κάθε Δ.Σ., εκτιμώ ότι θα πρέπει να υπάρχουν και δύο με τρία μέλη της πρώτης γενιάς. Εκείνοι που μόχθησαν για να προοδεύσει ο οργανισμός και να αποκτήσει τη δική του στέγη, δεν είναι ανθρώπινο να παραμεριστούν. Δεν είναι ούτε και από πρακτικής πλευράς, αν το δει κανείς, πρέπον, γιατί έχουν πολλά ακόμη να προσφέρουν. Πολλοί, μάλιστα, είναι δραστηριοποιημένοι στον επιχειρηματικό κόσμο, έχουν παρουσία στην ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία, όπου χαίρουν και μεγάλης εκτίμησης. Για να το θέσω απλά, η πρώτη γενιά δεν τελείωσε. Δεν γίνεται να θεωρείται, σε καμία περίπτωση, εξοφλημένη.
Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν ιδέες, γνωρίζουν την παροικία και μπορούν ακόμη να προσφέρουν πολλά, εκείνοι που ενδιαφέρονται. Ας μην τους απομακρύνουν λοιπόν» τονίζει ο Ιπποκράτης Καλούδης.
Η ΩΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ανάσα και ανάπαυλα, πριν πάμε στη σκληρή πραγματικότητα, που λέει ότι πάρα πολλά κτίρια οργανισμών έχουν τις πόρτες τους κλειστές και είναι ζήτημα αν τις ανοίγουν μία με δύο φορές το χρόνο, ενώ είναι άλλα δεν έχουν ούτε καν αυτήν την τύχη.
«Δεν χωρά αμφιβολία ότι εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που θα ήταν ασυγχώρητο αν κλείσουμε τα μάτια και πούμε ότι δεν υπάρχει.
Από όποια πλευρά και να δει κάποιος αυτό το θέμα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να είμαστε στο δικό μας σπίτι το οποίο δεν μπορούμε να διατηρήσουμε. Μιλώ για τους οργανισμούς, βέβαια, που υπολειτουργούν και όχι τους ακμαίους.
Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουν καλά ποιοι είναι. Εκείνο που χρειάζεται, είναι τα μέλη τους να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα και να κινηθούν ανάλογα. Χρειάζεται, με άλλα λόγια, να δουν το πρόβλημα κατάματα και να βρουν την κατάλληλη λύση. Να μην τους φοβίζει το γεγονός ότι αυτό που άνθιζε χθες, σήμερα φυλλορροεί. Καθήκον τους είναι να το προλάβουν πριν ξεψυχήσει. Κάτι τέτοιο θα ήταν ασυγχώρητο».
Ο Ιπποκράτης Καλούδης σίγουρα έχει μια σφαιρική εικόνα των πραγμάτων και το ενδιαφέρον του για την εύρεση της πιο καλής, για το σύνολο, λύσης, οφθαλμοφανές. Όποιος τον ξέρει καλά, γνωρίζει ότι λέει πάντοτε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Η ΕΝΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
Αναφέρει ότι του άρεσε το σύνθημα «όλοι μαζί μπορούμε», που έχει η Επιτροπή Στήριξης της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
«Μου αρέσει γιατί εκφράζει την πραγματικότητα. Ο Έλληνας είναι, πάνω απ’ όλα, φιλότιμος. Πάντα ανοίγει την καρδιά του και στηρίζει ό,τι είναι καλό για τη διατήρηση της ελληνικής κληρονομιάς. Η Κοινότητα απέδειξε ότι μπορεί να αναλάβει μεγάλα έργα και να τα φέρει σε πέρας. Οπότε αξίζει να τη στηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε.
Το Μπουλίν, που ήλθε πρόσφατα στο προσκήνιο, μας δίνει την ευκαιρία, να ενωθούμε και να κάνουμε κάτι μεγάλο.
Για χρόνια τώρα, έμενε ο τόπος αυτός αναξιοποίητος και ήταν μελανό σημείο στο παρελθόν της Κοινότητας. Σήμερα έρχεται το νέο Δ.Σ. και με τόλμη αναλαμβάνει να κάνει ένα έργο που θα μας κάνει όλους περήφανους. Σίγουρα αξίζει να το στηρίξουμε μ’ όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας. Είναι ακόμη μία μεγάλη πρόκληση για τους οργανισμούς που υπολειτουργούν , να πάρουν ενεργό μέρος σ’ όλη αυτήν την υπόθεση. Πώς; Είναι νωρίς ακόμη για να πούμε.
Ας το συζητήσουν με τα μέλη τους σε μια Γενική Συνέλευση και να καταλήξουν κάπου.
Εξάλλου, η παροικία μας είναι μεγάλη, η περιουσία των οργανισμών υπολογίσιμη και θα μπορούσαν να γίνουν πολιτιστικά κέντρα σε διάφορα σημεία της πόλης μας.
Εκείνο που επείγει είναι να δούμε το όλο θέμα ρεαλιστικά. Να κινηθούμε όσο είναι ακόμη καιρός.
Σκέψεις και σχέδια μπορούν να οδηγήσουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Εκείνο που έχει σημασία είναι να κινηθούμε έγκαιρα και να έχουμε πάντα τη συγκατάθεση των μελών μας.
Ανάμεσά τους, να μη μας διαφεύγει, είναι άτομα που εργάστηκαν σκληρά για να χτιστούν όλα αυτά τα οικοδομήματα που πολλών η αξία ανέρχεται σε εκατομμύρια. Θα πρέπει να έχουν λόγο για την τύχη τους.
Το μήνυμα που, όσοι δεν εθελοτυφλούμε, βλέπουμε μπροστά μας, είναι ότι αν δεν ενωθούμε τώρα, θα σβήσουμε».
Τίποτε, πιο δυνατό από τη γυμνή πραγματικότητα να μας αφυπνίσει και να μας ωθήσει να βρούμε λύσεις συμφέρουσες όχι μόνο για τις παρούσες γενιές, αλλά και τις μελλοντικές, σκέφτηκα, μετά το κλείσιμο της κουβέντας μας με τον Ιπποκράτη Καλούδη, την Τρίτη πρωϊ.
