ΚΑΤΙ πρέπει να γίνει ο τόπος πια δεν μας χωράει…
ΚΑΙ διπλάσιος να ήταν, πάλι δεν θα μας έφτανε…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ στο Ελληνικό Φεστιβάλ που προκάλεσε το αδιαχώρητο στο κέντρο της Μελβούρνης το περασμένο Σαββατοκύριακο…
ΟΙ «προσκυνητές», που χρησιμοποίησαν τα αυτοκίνητά τους να συμμετάσχουν στο παροικιακό ξεφάντωμα, είδαν και έπαθαν να φτάσουν στο Lonsdale Street…
ΑΡΚΕΤΟΙ από αυτούς αναγκάστηκαν να παρκάρουν τα οχήματά τους τουλάχιστον δύο χιλιόμετρα μακριά…
ΣΥMΦΩΝΑ με τις εκτιμήσεις των οργανωτών, αλλά και αρκετών συμπαροίκων που έχουν παραβρεθεί και στα 30 Φεστιβάλ που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, το τελευταίο ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο μετά από αυτό που τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας και η Ελευθερία Αρβανιτάκη το 1997…
ΗΤΑΝ η χρονιά που η Κοινότητα γιόρταζε την εκατοστή επέτειο των γενεθλίων της…
ΕΚΤΟΤΕ πέρασαν 20 χρόνια και στο διάστημα που μεσολάβησε η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης συμπλήρωσε 120 χρόνια παρουσίας στην Πολιτεία μας…
ΠΟΥ να περάσει την εποχή εκείνη από το μυαλό των ιδρυτών της, ότι θα ερχόταν η μέρα που τον ελληνισμό της Μελβούρνης –που τότε δεν ξεπερνούσε τα 200 άτομα- δεν θα τον χωρούσε το κέντρο της πόλης…
ΣΥΜΦΩΝΑ με πληροφορίες μας, συγκινησιακό σοκ υπέστη η Γλυκερία όταν το Σάββατο το βράδυ που βγήκε να τραγουδήσει, είδε τόσο κόσμο συγκεντρωμένο…
ΕΝΑΝ κόσμο που την άκουσε, την χειροκρότησε και χόρεψε με την ψυχή του κατά τη διάρκεια της συναυλίας της…
ΑΝΘΡΩΠΟΙ τραγουδούσαν, χειροκροτούσαν και χόρευαν μέχρι τα πιο απόμακρα σημεία της συναυλίας όπου έφτανε η φωνή της…
ΘΑ λέγαμε, μάλιστα, ότι αυτοί ήταν πιο τυχεροί απ’ όσους βρίσκονταν στο χώρο γύρω από την εξέδρα που το στρίμωγμα ήταν τόσο ασφυκτικό, που όχι μόνο να χορέψουν δεν μπορούσαν, αλλά ούτε να κουνηθούν…
ΕΙΧΕ βέβαια ο ακραίος συνωστισμός και τα… θετικά του, μιας και δεν μπορούσε κανείς ούτε το πόδι του να σηκώσει για να σε πατήσει κατά λάθος…
ΚΑΙ σκεφτείτε ότι τα παραδοσιακά περίπτερα ήταν κατά τέτοιο τρόπο τοποθετημένα, ώστε να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερος χώρος για όσους ήθελαν να ακούσουν τους καλλιτέχνες…
ΑΝ όλα αυτά λένε κάτι και αν, παράλληλα, λάβουμε υπόψη μας, ότι θα συνεχίσουμε να αυξανόμαστε και να πληθαίνουμε, ο χώρος στον οποίο γίνεται εδώ και 30 χρόνια το Φεστιβάλ δεν επαρκεί…
ΜΕ δύο λόγια, χρειαζόμαστε και άλλο ζωτικό χώρο να επεκταθούμε ώστε να αναπνέουμε και λίγο οξυγόνο για να μην λιποθυμάμε…
ΔΕΝ είμαστε πια λίγοι ούτε μόνοι. Έχουμε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα που θέλουν να δίνουν το παρών τους…
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ρε παιδί μου και λίγη άνεση χώρου για να κινούμαστε, να χορεύουμε και να το ευχαριστιόμαστε…
ΑΥΤΟ που εννοώ είναι ότι και να ήθελε ένας χριστιανός να φάει ένα σουβλάκι -εντάξει χωρίς τζατζίκι- ακούγοντας την Γλυκερία ή τους Κρητικούς αοιδούς, δεν μπορούσε…
ΚΑΙ δεν μπορούσε, ακόμα και αστυνομικούς αν κινητοποιούσε για να του ανοίξουν δρόμο. Άσε που δεν θα μπορούσε ούτε τα χέρια του να κουνήσει για να το φάει…
ΣΥΝΕΠΩΣ, κάτι πρέπει να γίνει. Και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να επεκταθεί και προς το Swanston Street και προς το Exhibition Street και προς το Russell Street…
ΚΑΙ κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο. Όχι μόνο για κυκλοφοριακούς λόγους, μιας και θα βγουν εκτός κυκλοφοριακής λειτουργίας μεγάλες οδικές αρτηρίες της πόλης, αλλά κυρίως και λόγω εξόδων…
Η επέκταση του χώρου από μόνη της δεν φτάνει, χωρίς τις απαραίτητες υποδομές…
ΘΑ πρέπει να στηθούν γιγαντοοθόνες, για να μπορούν όλοι να παρακολουθούν τις συναυλίες και όλα τα καλλιτεχνικά δρώμενα, εξέδρες, μεγαφωνικές εγκαταστάσεις και να δαπανά η Κοινότητα πολύ μεγαλύτερα ποσά για να την εξυπηρετήσει και την ασφάλεια των παρευρισκομένων…
ΟΛΕΣ οι υπηρεσίες, που για παν ενδεχόμενο βρίσκονται εκεί, πληρώνονται πολύ ακριβά, από την Πυροσβεστική μέχρι τις υπηρεσίες Πρώτων Βοηθειών και ό,τι άλλο χρειάζεται για να δοθεί άδεια από την Αστυνομία για να γίνει το Φεστιβάλ…
ΚΑΙ εδώ μιλάμε πια για εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Αν ο Δήμος Μελβούρνης δεν αναλάβει ένα μεγάλο μέρος των εξόδων αυτών και οι κυβερνήσεις που το επιχορηγούν δεν βάλουν το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη, το Φεστιβάλ δεν μπορεί να επεκταθεί…
ΗΔΗ στοιχίζει πάρα πολλά λεφτά στην Κοινότητα, η οποία για την ώρα τουλάχιστον -λόγω και των υπόλοιπων οικονομικών υποχρεώσεων που έχει- δεν μπορεί να διαθέσει…
ΟΠΩΣ έχουμε ξαναπεί, ο πολιτισμός, ακόμα και αυτός του «δρόμου» -εδώ εννοούμε βέβαια τα φεστιβάλ που γίνονται σε ανοιχτούς χώρους- είναι μια πανάκριβη ιστορία…
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και παιδεία χωρίς λεφτά ΔΕΝ γίνονται και τα έσοδα της Κοινότητας κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι περιορισμένα…
ΚΑΙ επειδή όπως όλοι γνωρίζουμε, χρόνο με το χρόνο τα έξοδα αυξάνονται, αυτό σημαίνει, ότι αν η Κοινότητα δεν βρει τρόπους να αυξήσει τα έσοδά της, σε λίγα χρόνια δεν θα μπορεί να προσφέρει όσα προσφέρει σήμερα…
ΚΑΙ ο μόνος τρόπος για να τα αυξήσει είναι να αξιοποιήσει την περιουσία που έχει. Να πουλήσει, δηλαδή, τα ακίνητα που δεν της φέρνουν έσοδα και να επενδύσει τα χρήματα που θα πάρει σε άλλα πιο κερδοφόρα…
ΑΛΛΟΣ τρόπος δεν υπάρχει. Αν εσείς γνωρίζετε κάποιον άλλο καλύτερο τρόπο, να το πείτε για να τον μάθουν και όσοι δεν ξέρουν…
ΤΟ Φεστιβάλ της Lonsdale Street είναι το μεγαλύτερο του είδους του που γίνεται στη Μελβούρνη και, σίγουρα, μπορεί να γίνει μεγαλύτερο και καλύτερο, με την προϋπόθεση ότι θα μπορούμε να το χρηματοδοτήσουμε…
ΓΙΑ να μπορεί, όμως, να φέρνει μεγάλα ονόματα από την πατρίδα, που θα προσελκύουν περισσότερο κόσμο, μεγάλα θεατρικά σχήματα όπως το Εθνικό Θέατρο που είχε έρθει τη δεκαετία του 1990, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις σε συμπάροικους και μη που παρακολούθησαν τη «Μήδεια» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, χρειάζονται περισσότερα χρήματα…
ΤΟΤΕ, ένα μεγάλο μέρος των εξόδων για τους καλλιτέχνες που έρχονταν στους Αντίποδες το πλήρωνε η Ελλάδα, η οποία στο μεταξύ χρεοκόπησε και δεν μπορεί να βοηθήσει…
Ο Δήμος Μελβούρνης και οι πολιτειακές κυβερνήσεις μπορούν να συμβάλουν προς αυτή τη κατεύθυνση μιας και τέτοια φεστιβάλ και μεγάλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις βοηθούν και τον πολυπολιτισμό και την οικονομία της Βικτώριας…
ΠΟΛΛΑ μπορούν να γίνουν ακόμα, αλλά χρειάζεται σχεδιασμός, επιμονή, δουλειά και ικανοί άνθρωποι που θα αναλαμβάνουν την ευθύνη να φέρνουν σε πέρας όλα αυτά…
ΠΑΝΩ απ’ όλα όμως, η Κοινότητα χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων μας και ιδιαίτερα της οργανωμένης παροικίας, μιας και ό,τι κάνει δεν τα κάνει μόνο για τα μέλη της, αλλά, για λογαριασμό ολόκληρου του ελληνισμού…
ΔΕΝ θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι, για να γίνει το Φεστιβάλ του Σαββατοκύριακου -που χαρήκαμε όλοι- δεν εργάστηκαν μόνο οι ελάχιστοι υπάλληλοι της Κοινότητας, αλλά ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο εθελοντικά και δεκάδες άλλοι εθελοντές…
ΧΩΡΙΣ την εθελοντική δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων δεν θα είχε γίνει ούτε αυτό το Φεστιβάλ ούτε τα περισσότερα απ’ όσα προηγήθηκαν…
ΟΙ εθελοντές καλοί είναι, αλλά δεν φτάνουν. Η Κοινότητα είναι πια ένας μεγάλος οργανισμός, που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας για λογαριασμό ολόκληρης της παροικίας ποικίλες υποχρεώσεις…
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ περισσότερους επαγγελματίες και καταρτισμένους ανθρώπους για τους τομείς τουλάχιστον με τους οποίους καταπιάνεται. Ανθρώπους που θα διεκπεραιώνουν τις υποχρεώσεις της και θα παρακολουθούν την πορεία της σε καθημερινή βάση…
ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία ότι η Κοινότητα βρίσκεται σήμερα σε πολύ καλύτερη θέση απ’ ό,τι ήταν πριν μια δεκαετία…
ΑΝ, τελικά, αρθούν οι χωροταξικοί περιορισμοί και πουληθεί το μικρό κομμάτι του οικοπέδου του Μπουλίν, θα μπορεί να επενδύσει τα λεφτά που θα πάρει, ώστε να έχει περισσότερα έσοδα να κάνει πράγματα τα οποία έχει ανάγκη ο ελληνισμός της πόλης μας…
ΤΟ πώς θα αξιοποιηθεί το υπόλοιπο κομμάτι του οικοπέδου που θα παραμείνει στην Κοινότητα, ας το συζητήσει με τα μέλη της και με τους υπόλοιπους παροικιακούς οργανισμούς που ενδιαφέρονται…
ΛΕΦΤΑ υπάρχουν και, μάλιστα, πολλά. Πάνω από 30 παροικιακοί οργανισμοί έχουν μεγάλες περιουσίες που «κοιμούνται»…
ΩΣ εκ τούτου, το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουμε λεφτά. Το πρόβλημα είναι, ότι δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε…
ΚΑΙ δεν ξέρουμε γιατί δεν έχουμε ακόμα όραμα για το πώς θέλουμε να δούμε την παροικία μας μετά από πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια…
ΚΑΙΡΟΣ λοιπόν, να αφυπνίσουμε και να δούμε μπροστά μας όσο καιρό ακόμα βλέπουμε…
