ΣΑΡΑΝΤΑ ολόκληρα χρόνια εθνικού/εθνικών πρωταθλημάτων, γιορτάσαμε την περασμένη Κυριακή, 2 Απριλίου.
Πριν 40 ακριβώς χρόνια είχε ξεκινήσει με ενθουσιασμό και αισιοδοξία το National Soccer League για να δώσει νέα πνοή και πορεία στο αυστραλιανό ποδόσφαιρο.
ΠΗΓΕ αρκετά καλά στην αρχή….
Είχε να επιδείξει:
– Παικταράδες.
– Ομαδάρες, που καμία σχέση δεν έχουν με τις σημερινές.
– Παράγοντες που έβαζαν βαθιά το χέρι στις τσέπες για να συντηρήσουν τις ομάδες τους.
– Ικανούς προπονητές, που ήξεραν «μέσα-έξω» την μπάλα…
ΗΤΑΝ πολύ καλό γενικά, αλλά είχε ένα, δύο για την ακρίβεια, μειονεκτήματα…
– Το ποδόσφαιρο και το τότε εθνικό του πρωτάθλημα παιζόταν με… στρογγυλή μπάλα!
Με την «θεά» του πιο δημοφιλούς σπορ του πλανήτη.
– Και ήταν και άκρως επικίνδυνο, γιατί ήταν… έθνικ!
ΚΟΥΒΑΛΩΝΤΑΣ, λοιπόν, αυτά τα δύο μειονεκτήματα…
Αγνοήθηκε, πολεμήθηκε και περιφρονήθηκε από την πλατιά μάζα της αυστραλιανής κοινωνίας, για να φτάσουμε ένα θλιβερό πρωί στην «ποδοσφαιροσωτήρια επανάσταση» από όπου προέκυψε και το σημερινό A-League.
ΑΛΛΗ ποδοσφαιρική κουλτούρα, άλλα «ήθη και έθιμα»…
Ουρανοκατέβατοι και άσχετοι «αλεξιπτωτιστές» παράγοντες, υπερβολική προβολή από κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό ΜΜΕ…
Και μια «βιτρίνα» που συχνά μας άφηνε άφωνους, με την γκλαμουριά της.
ΕΤΣΙ είναι, όμως, πάντα οι βιτρίνες…
Κρύβουν σημαντικά πράγματα, προκειμένου να προβληθεί το «μακιγιαρισμένο πρόσωπο».
Την αλήθεια όμως, δεν μπορείς να την κρύβεις για πάντα…
Περισσότερα από δέκα χρόνια μετά την «ποδοσφαιρική επανάσταση», το δικτατορικό διοικητικό σώμα της (…νέας) Ομοσπονδίας, βάλλεται από παντού.
«ΞΥΠΝΗΣΑΝ» οι ομάδες και θέλουν…
– Συμμετοχή στις αποφάσεις και τα δρώμενα του ποδοσφαίρου μας.
– Θέλουν αλλαγές στο «σάπιο» τα τελευταία χρόνια, ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, που έστησαν οι λίγοι, με κυβερνητική στήριξη και οικονομική υποστήριξη…
ΤΟ αν θα γίνουν όλα αυτά, μένει να το δούμε…
Ως τότε:
Happy birthday National Soccer League (Leagues)!
ΚΑΙ, βέβαια, θα ξαναγράψω για τα γενέθλια.
Για την πρώτη χρονιά του NSL, για τον ρέφερι που προσγειώθηκε στο γήπεδο της Σαιντ Τζορτζ με ελικόπτερο, για τον πρώτο (1977) αγώνα της Ελλάς.
Για το Μαρκόνι που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα…
Για τον Ράλε Ράσικ του Μαρκόνι, καλύτερο προπονητή του πρώτου λιγκ.
Τον κορυφαίο παίκτη του Τζιμ Ρούνεϊ (Μαρκόνι), αλλά και τον καλύτερο νέο παίκτη Τζον Κοσμίνα (Ουέστ Αντελάιντ)…
ΤΟ σκέφθηκα…
Το ξανασκέφθηκα…
Και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι…
– Για τις μέτριες εμφανίσεις των Σοκκερούς.
– Για την 3η θέση της βαθμολογίας .
– Και για την πιθανή (το απεύχομαι) απουσία μας, από το Μουντιάλ της Ρωσίας…
ΔΕΝ φταίει ο Άγγελος, δεν φταίνε οι παίκτες…
Φταίει το «σύστημα» που ναι, είναι ένοχο (το είπε και ο Στελάρας), γιατί δεν παράγει πια καλούς παίκτες.
ΑΡΕΣΕΙ ή όχι, η εθνική του σήμερα και των λίγων τελευταίων ετών, είναι η χειρότερη που είχαμε ποτέ.
Απουσιάζουν οι καλοί, με όλη τη σημασία της λέξης, ποδοσφαιριστές.
Λείπει ο σταρ που θα ξεσηκώσει με το ταλέντο του, τις κερκίδες.
ΕΝΤΑΞΕΙ, υπάρχει ο «Τίμι», αλλά είναι στη δύση της καριέρας του…
Υπάρχει ο Άαρον Μόι, που είναι -κατά τη γνώμη μου-, υπερεκτιμημένος.
Υπάρχει ο Τροΐσι, που είναι σε φόρμα…
ΑΠΟ εκεί και πέρα όμως;
– Πού είναι ο Βιντούκα;
– Πού είναι ο Κιούελ;
– Πού είναι ο Μπρεσιάνο;
Και μιλάω για «πρόσφατους» παικταράδες μας, γιατί αν ανατρέξω στα παλαιότερα χρόνια και στο NSL, και στην πληθώρα των αστέρων, θα μας πιάσει μελαγχολία…
ΤΙ φταίει, όμως, για την γενική μας μετριότητα; Ιδιαίτερα στο χώρο του κέντρου, όπου έχουμε να δούμε «στρατηγό» από την εποχή της… «χούντας»;
ΑΠΛΗ, χωρίς πολλή σκέψη η απάντηση.
Φταίει το ένοχο σύστημα.
Τα Αθλητικά Ινστιτούτα (Καμπέρα και άλλες Πολιτείες) υποβιβάστηκαν…
Και αν υποθέσουμε ότι λειτουργούν, δεν λειτουργούν σωστά.
ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ οι δάσκαλοι προπονητές, αυτοί που θα αναλάβουν τα όποια «ακατέργαστα διαμάντια» έχουμε και θα τα βελτιώσουν για να λάμψουν η ομορφιά και το ταλέντο τους.
Και επειδή δεν υπάρχουν όλα αυτά εδώ…
Οι όποιοι ταλαντούχοι παίκτες, πριν καλά-καλά «απογαλακτιστούν», δοκιμάζουν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Οι περισσότεροι ταλαιπωρούνται «ζεσταίνοντας» πάγκους σε ομαδούλες, για να επιστρέψουν κάποτε απογοητευμένοι…
ΚΑΠΟΙΟΙ από αυτούς είναι πιο τυχεροί…
Έχουν καλό μάνατζερ, άριστες δημόσιες σχέσεις και με την συνδρομή άσχετων ρεπόρτερ αυστραλιανών ΜΜΕ, φτάνουν και μέχρι το… κατώφλι της εθνικής…
ΣΧΕΤΙΚΗ και η περίπτωση του επιθετικού του Μπρίσμπαν, Τζέιμι Μακλάρεν.
Είναι απλώς ένας καλός επιθετικός με άνεση στο σκοράρισμα (that’s all)…
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να παίξει, σε ομάδες όπως ο Ατρόμητος, ο ΠΑΣ Γιάννινα, ο Αστέρας Τρίπολης…
ΕΔΩ στην Αυστραλία είναι ο σούπερ σταρ, της στιγμής, ιδιαίτερα μετά τα τρία γκολ που πέτυχε κατά των Μάρινερς.
Ο Άγγελος τον κάλεσε στην εθνική, αλλά τον άφησε εκτός για τα πρόσφατα παιχνίδια με Ιράκ και Η.Α.Ε.
ΙΣΩΣ να διάβασε και ο Άγγελος αυτά που γράφουν οι αγγλόφωνες εφημερίδες…
Ότι «80 ομάδες, περιμένουν στη σειρά, για να αποκτήσουν τον Μακλάρεν» και τον άφησε εκτός εθνικής για να μην σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του.
Γιατί αν ανάμεσα στις ογδόντα ομάδες, είναι η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ, η Τσέλσι ή η Λίβερπουλ….
Είναι άδικο να τον ταλαιπωρείς σε άνευ σημασίας (!!) παιχνίδια της εθνικής…
ΤΟ ξανάγραψα και θα το γράφω πάντα.
Η υ π ε ρ β ο λ ή των αγγλόφωνων ΜΜΕ, είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ποδοσφαιρικής εποχής που ζούμε.
