Ο Σταύρος Μιχαήλ από τη Μελβούρνη, ο μοναδικός Ελληνοαυστραλός, που πριν από ένα χρόνο ανέβηκε στον Όλυμπο, στη μνήμη του παππού του, συμμετέχοντας στον ομώνυμο μαραθώνιο, την προηγούμενη εβδομάδα πρόσθεσε στο ιστορικό του έναν ακόμα δύσκολο άθλο.
Όπως, μάλιστα, δήλωσε στην συνάδελφο της αγγλικής έκδοσης του «Νέου Κόσμου» Αναστασία Τσιρτσάκη, «τσιμπάει ακόμα τον εαυτό του» για να πιστέψει όχι μόνο ότι κατάφερε να ολοκληρώσει έναν από τους δυσκολότερους μαραθώνιους του κόσμου, αλλά και ότι τερμάτισε πρώτος στην ομάδα του και 33ος μεταξύ των 871 ατόμων που συμμετείχαν.
Ο «Ηράκλειος» άθλος του Σταύρου ξεκίνησε το περασμένο Σάββατο το πρωί και ολοκληρώθηκε 4 ώρες και 47 λεπτά αργότερα, καθώς αυτός ήταν ο χρόνος με τον οποίο ο 24χρονος ομογενής ολοκλήρωσε τη διαδρομή των 5 χιλιάδων σκαλοπατιών του Σινικού Τείχους.
Ο συγκεκριμένος μαραθώνιος μπορεί να μην προσελκύει πολλούς ελληνικής καταγωγής δρομείς -απόδειξη του ότι ο Σταύρος ήταν ο μοναδικός ελληνικής καταγωγής δρομέας που έτρεξε φέτος-, ωστόσο, το ρεκόρ ανήκει σε Έλληνα δρομέα, τον Δημήτρη Θεοδωρακάκο, που το 2013 τερμάτισε με χρόνο 3 ώρες και 9 λεπτά.
«Ο μαραθώνιος του Ολύμπου ήταν, σίγουρα, ο δυσκολότερος που έχω συμμετάσχει αλλά και αυτός στο Σινικό Τείχος ήταν απαιτητικός καθώς πολλά από τα σκαλοπάτια που έπρεπε να ανέβουμε έφταναν το ένα μέτρο ύψος» είπε ο Σταύρος στο «Νέο Κόσμο».
Το ασυνήθιστο στην περίπτωση του Σταύρου είναι ότι ο νεαρός συμπάροικος δεν είναι επαγγελματίας αθλητής, αλλά υπάλληλος τράπεζας που -καθώς φαίνεται- επενδύει μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στην άθληση.
Όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει πριν από μερικούς μήνες στην εφημερίδα μας ο μαραθώνιός του στον Όλυμπο ήταν μία ανεπανάληπτη εμπειρία περισυλλογής που την είχε συνδυάσει με ένα τάμα στην μνήμη του παππού του.
Στο μονοπάτι της “αιωνιότητας”
Όσο για την εμπειρία του στο Σινικό Τείχος -που, σίγουρα, δεν ήταν φορτωμένη με τα ίδια συναισθήματα, όπως αυτή που έζησε ανεβαίνοντας στα «λημέρια» του Δία-, ο Σταύρος αρκέστηκε στο να πει «Το όλο σκηνικό, η ατέρμονη απόσταση, το φιδωτό πέτρινο μονοπάτι, μου έδιναν την εντύπωση ενός δρόμου που οδηγούσε στην αιωνιότητα. Αυτό ζούσα εκείνες τις τέσσερις ώρες» αποδεικνύοντας ότι, ναι μεν, η φυσική προσπάθεια είναι ένα σημαντικό κομμάτι του άθλου του, αλλά η πνευματική έξαρση που βιώνει ενόσω δοκιμάζει τις φυσικές του αντοχές είναι η πεμπτουσία της εμπειρίας του.
