ΝΑΙ, μετρώ σε αυτή τη δουλειά 40 χρόνια!

Ναι, στα τόσα χρόνια έχω δει πολλά, έχω ακούσει πολλά, έχω μάθει πολλά, έχω γράψει πολλά…

Ναι, φυσικά και έχω κάνει λάθη. Όπως όλοι μας, άλλωστε.

Και, ναι, πάντα εδώ στο Νέο Κόσμο, όταν γινόταν ένα λάθος ή κάποιος διαφωνούσε με ένα γραπτό, μια άποψη, μια ιδέα, μια προσέγγιση, έκανε αυτό ακριβώς που απαιτεί η στοιχειώδης ευγένεια και η πραγματική δημοκρατία. Μας τηλεφωνούσε και με κόσμιο τρόπο και εποικοδομητικά επιχειρήματα, διατύπωνε την άποψή του. Ακόμα γίνεται αυτό. Μας αρέσει αυτό. Το αναζητάμε αυτό. Το επικροτούμε και το θαυμάζουμε αυτό.

Βέβαια, κάποιοι από τους αναγνώστες μας δεν περιορίζονταν στο τηλεφώνημα, αλλά μας έγραφαν και επιστολές όπου εξέφραζαν την διαφωνία τους και την αιτιολογούσαν. Και, φυσικά, οι επιστολές αυτές ήταν και καλοδεχούμενες, αφού μας έδιναν μια διαφορετική οπτική και, φυσικά, δημοσιεύονταν.

Οι «παραδοσιακοί» αναγνώστες της έντυπης έκδοσής μας εξακολουθούν και σήμερα να ενεργούν με τον ίδιο τρόπο.

Θα μου πεις, άλλωστε, αυτή δεν είναι και η έννοια της πραγματικής δημοκρατίας;

Και μιας και μιλάμε για δημοκρατία του λόγου και της έκφρασης, δεν μπορώ παρά να έρθω στο σήμερα και τον κόσμο που άλλαξε, το διαδίκτυο που μπήκε άξαφνα στη ζωή μας, στην δουλειά και τα σπίτια μας, και έχει χίλια θετικά αλλά και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κακό. Την απουσία της εικόνας. Την απουσία της υπογραφής. Του ονόματος. Και την δυνατότητα να κρύβεται κανείς πίσω από ένα ψεύτικο προφίλ και ψευδώνυμο για να πει και να γράψει όσα ποτέ δεν θα τολμούσε να πει κατά πρόσωπο και να βγάλει από μέσα του, όσα ποτέ δεν θα τολμούσε αν δεν τον προστάτευε υπολογιστής και η ασφάλεια των πλήκτρων.

Τώρα, λοιπόν, εκτός από την έντυπη έκδοσή έχουμε και την διαδικτυακή, η οποία, επίσης, έχει πολλές χιλιάδες αναγνώστες.

Θα μου πείτε τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά…

Γιατί την εμφάνιση του Facebook και των άλλων Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης εμφανίστηκε και μια άγνωστη, έως τώρα σε μας, ομάδα αναγνωστών. Διαφορετική. Πολλές φορές σοκαριστική και αυθάδης.

Θα μου πεις, βέβαια, μέσα σε τόσους χιλιάδες αναγνώστες σε όλο τον πλανήτη, πάντα υπάρχει η μειοψηφία που σε διαβάζει όχι για να καταλάβει και να προβληματιστεί, αλλά απλώς και μόνο για να απαντήσει. Να απαντήσει στο καθετί. Να εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού. Είτε κατέχει το θέμα είτε όχι, είτε γνωρίζει είτε όχι. Πολλές φορές, χωρίς να έχει καν κάνει τον κόπο να διαβάσει αυτό που κάποιος ερεύνησε, ρώτησε, συζήτησε και έμαθε πριν το γράψει στο χαρτί και το υπογράψει με το πραγματικό του όνομα, με παρρησία, σεβασμό και ευγένεια προς τους αναγνώστες του.

Τα θέματα που δημοσιεύουμε για τους πιστούς μας αναγνώστες που τόσα χρόνια μας βοηθούν, μας ενθαρρύνουν, μας διορθώνουν και μας μαλώνουν (και πολύ καλά κάνουν) πολλές φορές αναρτώνται και στο Facebook όπου -όπως είναι αναμενόμενο, θεμιτό και, σας διαβεβαιώ, επιθυμητό-, μερικά από τα θέματα αυτά προκαλούν θύελλα αντιδράσεων.

Άλλωστε, είπαμε, αυτό είναι και ελευθερία.

Και μιας και μιλάμε για την ταλαίπωρη αυτή λέξη, αναρωτιέμαι τι απέγινε, άραγε, η θεωρία που έλεγε ότι η δική μου ελευθερία σταματά εκεί που ξεκινάει η δική σου. Το σκέφτομαι συχνά αυτό. Με προβληματίζει.

Αναρωτιέμαι… πώς γίνεται; Πώς γίνεται στο όνομα της πιο πολυχρησιμοποιημένης λέξης της πατρίδας μας, της ελευθερίας, αυτή η (ευτυχώς) μειοψηφία των αναγνωστών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θεωρεί αποδεκτό και ανθρώπινο να σχολιάζει, να εκφράζει απόψεις και να κατακρίνει ανθρώπους υπό τη μορφή επιθετικών, προσβλητικών, ακόμα και ρατσιστικών σχολίων.

Τα θέματα που «αναστατώνουν» αυτή την μερίδα των φοβισμένων πίσω από ένα πληκτρολόγιο φανατικών ήταν, είναι και πάντα θα είναι τα λεγόμενα εθνικά μας θέματα, ο ρατσισμός, η θρησκεία, το μεταναστευτικό, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η σεξουαλικότητα κ.ά.

Εδώ, λοιπόν, κάποιοι αναγνώστες που κάνουν σχόλια στο Facebook, δεν περιορίζονται στην κριτική. Η κριτική όταν βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα και συνοδεύεται με στοιχεία, είναι καλοδεχούμενη.

Όμως, κάποιοι σχολιαστές, αντί να κάνουν κριτική, καταφεύγουν σε ύβρεις με αισχρό τρόπο.

Βρίζουν καταγόμενους από άλλες χώρες (κυρίως την Τουρκία και τα Σκόπια), γκέι, θρησκευόμενους, άθεους, πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και, φυσικά, την εφημερίδα!

Σύμφωνα με τους ειδικούς, «ο χρήστης του ίντερνετ που προσβάλλει, απειλεί, συκοφαντεί ή απλώς βρίζει, φαίνεται ότι έχει κάποια αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά: πιστεύει ότι όποιος εκφράζει απόψεις διαφορετικές από τις δικές του, το κάνει για να επικρίνει τον ίδιο προσωπικά για τις επιλογές και τις πεποιθήσεις του. Θεωρεί ότι ο ίδιος έχει το δικαίωμα να σταματήσει με απαξιωτικά και επιθετικά σχόλια ή ακόμα και ευθείες απειλές, όλους αυτούς που (νομίζει ότι) προσπαθούν να τον ξεγελάσουν, να τον χειριστούν, να του επιβάλλουν τα πιστεύω τους».

Τέτοια κρούσματα έχουμε πολλά τον τελευταίο καιρό με αναρτήσεις μας στο Facebook.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το «πληκτρολόγιό» μας. Οι επιθέσεις εναντίον μας γίνονται κυρίως από Χρυσαυγίτες, ακροδεξιούς και ρατσιστές.

Και το σημερινό μου αυτό σημείωμα γράφτηκε με αφορμή κάποια σχόλια που έκανε ένας χρήστης που υπογράφει με το ψευδώνυμο Olympiacos Melbourne. To άτομο αυτό, λοιπόν, με αφορμή μια παρουσίαση που έκανε ο Νέος Κόσμος στην αγγλική του έκδοση για την Lady Lash εξαπέλυσε μια απαράδεκτη επίθεση στην ίδια και στο Νέο Κόσμο.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι η 33χρονη Κρίσταλ Κλάιν Μαστροσάββα είναι Αβορίγινας με ελληνική καταγωγή και κάνει καριέρα ως τραγουδίστρια της χιπ χοπ και της τζαζ μουσικής με το όνομα «Lady Lash».

Με αφορμή, λοιπόν, τη συνέντευξή της στο Νέο Κόσμο και την δήλωσή της ότι είναι υπερήφανη για την ελληνική καταγωγή της, ο Olympiacos Melbourne της έγραψε: «Πώς τολμάς να λες ότι είσαι Ελληνίδα; Πήγαινε πίσω στην Αφρική! Η Αυστραλία είναι λευκή, όπως και η Ελλάδα».

Η Lady Lash του απάντησε ότι είναι υπερήφανη για την ελληνική καταγωγή της και ότι, αν και θα ήθελε να πάει στην Αφρική, μένει στην Αυστραλία, γιατί είναι παράλληλα και υπερήφανη Αβορίγινας και εδώ είναι η χώρα της.

Ορισμένοι ομογενείς έγραψαν στον Olympiacos Melbourne και του είπαν ότι με τα γραπτά του ντροπιάζει τον Ελληνισμό.

Εκείνος επανήλθε απτόητος τότε και, μεταξύ άλλων, έγραψε:

«Και εγώ μπορεί να λέω ότι είμαι Κινέζος αλλά δεν είμαι. Lady Lash δεν έχεις ιδέα τι είναι Ελληνισμός. Συναναστρέφεσαι με αριστερά σκουπίδια που προωθούν τους γκέι, τη μετανάστευση και τέτοιες μαλακίες. Είναι Βάρβαροι και εσύ συναναστρέφεσαι μαζί τους. Οι Έλληνες ήταν ρατσιστές. Δες τι έκαναν οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες. Ακόμα και αν έχεις ελληνικό αίμα, Ελληνίδα δεν είσαι γιατί είσαι μαύρη. Τους ισχυρισμούς μου μπορώ να τους στηρίξω με στοιχεία. Όσο για εσένα, ηλίθιε του Νέου Κόσμου Σωτήρη Χατζημανώλη, η εφημερίδα σου είναι η πιο εμετική αριστερή προπαγανδιστική μηχανή που προωθεί «μαύρους Έλληνες», ομοφυλόφιλους και δήθεν προοδευτικούς. Η εφημερίδα σου αξίζει να πεθάνει γιατί ο Νέος Κόσμος είναι καρκίνος όπως το ABC».

Τέτοια -και χειρότερα σχόλια- κάνουν και άλλοι αναγνώστες στο Facebook που, ευτυχώς, αποτελούν μειοψηφία.

Ναι, πιστεύω στην ελευθερία του λόγου, γι’ αυτό και υπηρετώ τη δημοσιογραφία τόσα χρόνια. Σε κάποιους η δουλειά μας αρέσει, σε κάποιους όχι.

Και αυτό, δεν είναι το πρόβλημα. Αυτό έως ένα σημείο μας κρατά όλους σε εγρήγορση σε ένα επάγγελμα όπου κάθε λέξη, κάθε συλλαβή, κάθε γραπτό, μας κάνει να εκτιθέμεθα. Αλλά εμείς το επιλέξαμε, γιατί το αγαπάμε και θέλουμε να το υπηρετούμε.

Όχι, το έχω σκεφτεί πολλές φορές και το έχουμε συζητήσει στην εφημερίδα ακόμα περισσότερες. Δεν αποκλείουμε και δεν θα αποκλείσαμε ποτέ κανέναν. Δεν θα σταματήσουμε και δεν αποθαρρύνουμε κανέναν αναγνώστη μας από το να εκφράζει την γνώμη του, με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελε και ο ίδιος, όμως, να του μιλούν και να κρίνουν τη ζωή και τη δουλειά του.

Όχι με ύβρεις, όχι με απειλές, όχι με ειρωνείες και υποτιμητικά σχόλια για τον συνάνθρωπό μας. Το να αποκλείσεις τη μειοψηφία να κάνει σχόλια δεν αποτελεί λύση, δεν είναι ελευθερία του λόγου και εμείς δεν θα συμβιβάσουμε τα πιστεύω μας για να λύσουμε ένα πρόβλημα που αφορά την ψυχολογία και την παιδεία μιας μικρής μειοψηφίας.

Ναι. Υπάρχει λύση. Όπως υπάρχει και ελπίδα. Ελπίδα να καταφέρουμε να εξηγήσουμε στην πλειοψηφία ότι όταν μπαίνει ο φασισμός και η αγένεια από την πόρτα, το δίκιο, η ανθρωπιά και η πραγματική ελευθερία φεύγουν από το παράθυρο. Ότι αδικούν και μειώνουν πρώτα τους ίδιους τους εαυτούς τους όταν εκφράζονται με τον τρόπο που επιλέγουν σε μια απόπειρα να μειώσουν τον συνάνθρωπό τους για να νιώσουν προσωρινά ανώτεροι.

Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι το γεγονός ότι κάποιος δεν συμφωνεί μαζί τους, δεν είναι αφορμή να ξεθάψουν ό,τι χειρότερο έχουν μέσα τους, αλλά ευκαιρία να ανοίξουν το μυαλό και την καρδιά τους και να μάθουν να διατυπώνουν τις όποιες διαφορές τους κόσμια, με ευγένεια ψυχής και πραγματικά λογικά επιχειρήματα. Κάτι που φοβάμαι, δυστυχώς, ότι δεν πρόκειται να συμβεί με χρήστες σαν τον Olympiacos Melbourne.

Και, τέλος, τους φίλους του Ολυμπιακού, τους εκφράζουν οι θέσεις του Olympiacos Melbourne; Μήπως θα έπρεπε να διαχωρίσουν τη θέση τους;

Εγώ θα το ξανασκεφτόμουν. Πριν το πω, πριν το γράψω, πριν το δημοσιεύσω.

Άλλωστε, αν έμαθα ένα πράγμα τόσα χρόνια σε αυτή την δουλειά, αυτό είναι ότι… τα μυαλά, αγαπητοί μου αναγνώστες, όπως και τα αλεξίπτωτα, δουλεύουν καλύτερα όταν είναι ανοιχτά.