“Δούλεψε για κάποιο σκοπό όχι για το χειροκρότημα” είχε πει κάποιος άγνωστος κάποτε, σημειώθηκε και το “δούλεψε” έγινε τρέξε ή ποδηλάτησε ή περπάτα. Άκουσα ή έμαθα για το Penny Marathon πριν από περίπου δύο χρόνια. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς. Πολλές φορές δεν έχει σημασία από πού μαθαίνεις κάτι, έχει σημασία η πληροφορία η ίδια ή στην συγκεκριμένη περίπτωση ο σκοπός. Ο σκοπός του Penny Marathon είναι απλός. Είναι ένας μαραθώνιος ευαισθητοποίησης, αφιερωμένος στα αδέσποτα ζώα, ένας αγώνας στον οποίο μπορείς να τρέξεις, να ποδηλατήσεις ή να περπατήσεις την πιο ζεστή ημέρα του χρόνου στην Ελλάδα, στα μέσα Ιουλίου. Να νοιώσεις λίγο όπως νοιώθουν εκείνα.

Αυτό που ξεκίνησαν δυο κορίτσια σχεδόν αυθόρμητα πριν από 6 χρόνια σήμερα έχει γίνει θεσμός, μέρα με τη μέρα μεγαλώνει, δυναμώνει και βοηθάει όλο και περισσότερα ζώα και όχι μόνο στην Ελλάδα.

Φέτος έτρεξα τον δεύτερο αγώνα μου. Ξύπνησα στις 4.30 το πρωί και ποδηλάτησα μέχρι το μετρό. Κατέβασα το ποδήλατο, μπήκα στο τελευταίο βαγόνι. Αποβιβάστηκα στο σταθμό της Ακρόπολης όπου συναντήθηκα με τη φίλη μου τη Ζωή. Είχαμε ποδηλατήσει μαζί πέρσι τα 25χλμ, φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε τα 42 χλμ. Ανηφορίσαμε τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κατηφορίσαμε και φτάσαμε στο σταθμό του Θησείο λίγο πριν τις 6. Είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Εκεί συναντήθηκα με τη φίλη μου τη Βάλια – The Orphan Pet [http://theorphanpet.com/]. Μέσα από τα βίντεό της παρουσιάζει την κατάσταση στην Ελλάδα.

Στις 6.30 ξεκινήσαμε. Ένα μικρό γύρο του κέντρου και μετά στον υπέροχο ποδηλατόδρομο που ενώνει το κέντρο με το Νέο Φάληρο. Ένας ποδηλατόδρομος που σίγουρα πολλοί δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει. Φτάνοντας στην παραλία, μια βόλτα μέχρι το Πασαλιμάνι, για να γυρίσουμε μέχρι το Τροκαντερό και να πιάσουμε την ευθεία που σε οδηγεί στον υπέροχο πολυχώρο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος με μικρή στάση δίπλα στο κανάλι.

Από εκεί ξεκινούν οι δρομείς για τα 10 χλμ, τέσσερις φορές το γύρο του κέντρου. Στα τελευταία δύο χιλιόμετρα περιμένουν τα πλάσματα για τα οποία γίνεται όλος αυτός ο αγώνας. Η Penny ήταν μια αδεσποτούλα που δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή που της άξιζε. Για την Penny περπατούν δεκάδες σκύλοι στα τελευταία 2 χιλιόμετρα. Κάποιοι είναι τυχεροί διότι έχουν ήδη βρει τα παντοτινά τους σπίτια και επιστρέφουν για συμπαράσταση άλλα προς υιοθεσία ακόμα, κάνουν ότι μπορούν για να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Αφήσαμε λοιπόν τα ποδήλατα και περπατήσαμε μαζί τους. Εκείνη την στιγμή έχεις ξεχάσει ότι έχεις ξυπνήσει στις 4.30 τα ξημερώματα, έχεις ξεχάσει τον πόνο των ποδιών σου, δεν είσαι αθλήτρια στο κάτω κάτω, ξεχνάς τη ζέστη και τον ήλιο. Εκείνη την στιγμή υπάρχουν μόνο αυτά στο μυαλό σου. Το πως θα βοηθηθούν όχι μόνο αυτά αλλά και πόσες χιλιάδες ακόμα, το πως θα βρουν σπίτια, το πως θα στειρωθούν.

Περνάς κάτω από το πανό του τερματισμού και παίρνεις το συμβολικό ξύλινο μετάλλιο. Πίνεις λίγο νερό και κάθεσαι. Αισθάνεσαι ότι σου έχει φύγει ένα βάρος, αισθάνεσαι καλά. Αισθάνεσαι ότι έκανες κάτι καλό και χρήσιμο. Βγάζεις μια ομαδική φωτογραφία με όλους τους συναθλητές τους και με τους υπόλοιπους εθελοντές. Κάποιους δεν τους έχεις δει ποτέ ξανά και όμως αισθάνεσαι ότι τους ήξερες από πάντα διότι όλοι αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό. Παίρνεις το δρόμο του γυρισμού και αρχίζεις να μετράς αντίστροφα για τον επόμενο Ιούλιο.

Με λένε Ελισάβετ. Στα τελευταία χλμ περπάτησα με τη Λάττε η οποία περιμένει πολλά χρόνια ένα σπίτι. Δίνεται για υιοθεσία από τον ΣΠΑΖ – Σύλλογο Προστασίας Αδέσποτων Ζώων [http://spazgreece.gr/ ] με έδρα τη Γλυφάδα Αττικής. Ο ΣΠΑΖ είναι ένα από πρώτα σωματεία που έμαθα, ένα σωματείο που δραστηριοποιείται 30 χρόνια. Αισθάνομαι πολύ πολύ περήφανη που μπορώ και τους βοηθώ προσφέροντας αυτά τα ελάχιστα.

Η κατάσταση των αδέσποτων στην Ελλάδα είναι τραγική. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας έλεγχος και καμία βοήθεια από τους δήμους. Το βάρος των στειρώσεων και των περιθάλψεων έχει πέσει στους εθελοντές οι οποίοι βασίζονται στις δυνάμεις τους και στις προσφορές του κόσμου. Σε περιοχές όπως πχ η Σαλαμίνα ένα νησί δίπλα στην Αθήνα η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου όχι μόνο από τον αριθμό των αδέσποτων ζώων αλλά και από τα φαινόμενα της κακοποίησης. Το ίδιο συμβαίνει και στην επαρχία. Κάθε ευρώ που μπορεί να μαζευτεί θα γίνει στείρωση και κείμενο που θα γραφτεί θα πρέπει να γίνει μάθημα. Μόνο έτσι θα ξεκινήσουμε να αντιμετωπίζουμε και ίσως μια μέρα ελέγξουμε αυτήν την κατάσταση.

Τα λέμε τον επόμενο Ιούλιο.