Φέτος γιόρτασα την 80ή επέτειο των γενεθλίων μου, που ήταν και η πέμπτη επιθυμία μου. Ο άνθρωπος στη ζωή του βάζει στόχους ή, απλώς, επιθυμίες. Εγώ είχα βάλει πέντε μεγάλους στόχους στη ζωή μου. Ο πέμπτος ήταν να φθάσω στα 80 μου! Μέχρι στιγμής, έχω εκπληρώσει τους τέσσερις και τώρα εκπληρώνω και τον πέμπτο. Δόξα τoν Θεό, προχωράμε πάρα πολύ καλά για την ώρα.
Οι επιθυμίες χωρίζονται σε διάφορα τμήματα, μικρά ή και μεγάλα.
Θέλω, λοιπόν, με την ευκαιρία αυτής της σημαντικής μου επετείου, να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας. Όχι για αυτοπροβολή αλλά γιατί πιστεύω ότι εμείς, οι μετανάστες, πάνω-κάτω έχουμε κοινούς στόχους και αξίες.
Την πρώτη επιθυμία μου την σκέφθηκα όταν ήμουν ακόμη μικρό παιδί γύρω στα 10 με 12 και την πραγματοποίησα το 1990.
Τη δεύτερη επιθυμία μου την σκέφθηκα όταν ήμουν νεαρός γύρω στα 18 με 20 και την πραγματοποίησα το 2005.
Την τρίτη και την τέταρτη τις σκέφθηκα σ’ αυτήν εδώ την φιλόξενη και ωραία χώρα, την Αυστραλία, και τις πραγματοποίησα στην πατρίδα μας Ελλάδα το 2013.
Τώρα, όπως προανέφερα, διανύω τα διάφορα στάδια της πέμπτης επιθυμίας μου. Ένα από αυτά τα στάδια ήταν και η εορτή των 80ών γενεθλίων μου. Η καλή μου Αγγελική, η σύζυγός μου, με τις κόρες μας, αποφάσισαν να μου κάνουν έκπληξη την γιορτή των γενεθλίων μου, αλλά δεν τα κατάφεραν, γιατί μάλωναν μεταξύ τους, για τον χώρο που θα έκαναν την εορτή. Έτσι αναγκάστηκαν να μου το πουν και, μετά από συνεννόηση, όλοι μαζί βρήκαμε τη σωστή λύση. Όλα πήγαν πάρα πολύ καλά, είχαμε καλέσει όλους τους συγγενείς και φίλους, και όλοι μαζί περάσαμε μια θαυμάσια και αξέχαστη βραδιά, όταν άρχισε η μουσική να παίζει μας έδωσε πάρα πολύ κέφι. Ήταν μια οικογενειακή γιορτή που την χαρήκαμε όλοι μας, γύρω στα 99 άτομα μικροί και μεγάλοι.
Τα είχα χαμένα αν και γνώριζα για την γιορτή των γενεθλίων μου και είχα συμμετάσχει σε όλη την διαδικασία της προετοιμασίας.
Ήρθε η ώρα να καλωσορίσω και να ευχαριστήσω όλους τους συγγενείς και φίλους για την τιμή που μου έκαναν και ήρθαν να γιορτάσουμε μαζί το ευχάριστο γεγονός των γενεθλίων μου.
Ύστερα από λίγη ώρα ήρθε και η στιγμή να ανοίξω τον χορό ως εορταζόμενος, που έγινα «ογδοντάρης», και να χορέψω πρώτος, συνοδευόμενος από την καλή μου την σύζυγο και ακολουθούμενος από τις τέσσερες κόρες μας και εν συνεχεία τα έντεκα εγγόνια μας. Δηλαδή, μπροστά πρώτος ο ογδοντάρης και ακολουθούν κατά ηλικία, δεύτερα τα εβδομήντα, τρίτα τα πενήντα, τέταρτα τα σαράντα και ακολουθούν τα είκοσι, τα δεκαοκτώ, τα δεκαέξι, τα δεκατέσσερα, τα δώδεκα και τελευταία ακολουθούν τα τρίδυμα έξι χρόνων, δηλαδή μια οικογένεια δεκαεπτά ατόμων.
Ποιος και πώς μπορεί κάποιος να με καταλάβει; Πώς μετριέται μια τέτοια χαρά, συγκίνηση, περηφάνια και ευχαρίστηση;
Να βλέπεις να χορεύει μαζί σου όλη σου η οικογένεια, να σου δίνουν δύναμη και κουράγιο να χορεύεις άνετα το τσάμικο με μεγάλη ευκολία καθώς και άλλους χορούς όλο το βράδυ και να αναρωτιέσαι πού βρέθηκε αυτή η δύναμη, αυτό το κουράγιο, η άνεση και η ευκολία στον χορό, παρ’ ότι έχουμε και τις… μικροπαθήσεις μας λόγω ηλικίας.
Αυτή η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη, γιατί με έκανε να πιστέψω πιο πολύ στη λέξη «ελπίδα». Το τονίζω, όλοι μας πρέπει να ελπίζουμε και να μην απελπιζόμαστε. Όπως λέει και το γνωμικό, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Γι’ αυτό λέω ότι διανύω την πέμπτη επιθυμία της ζωής μου και πιστεύω ειλικρινά ότι η ελπίδα μας δίνει πραγματικά καθημερινά ελπίδα στο να ζήσουμε.
Θα ήθελα με αυτά να τελειώσω και να ευχαριστήσω, για άλλη μια φορά, την σύζυγό μου Αγγελική, που κι αυτή έκανε ό,τι το καλύτερο μπορούσε, μαζί με τις κόρες μας, για μένα και όλα τα εγγόνια μας. Πιο πολύ να ευχαριστήσω το πρώτο εγγόνι μας με τα ωραία του λόγια για μένα και που χορέψαμε όλοι μαζί.
Να είμαστε όλοι καλά και να κάνουμε πάντα τέτοια γλέντια
Πριν τελειώσω θα ήθελα να προσθέσω κάτι ακόμη: Φέτος στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Μελβούρνη προετοίμασα την παρέα μου και τα οκτώ από τα έντεκα εγγόνια μου. Αυτά φόρεσαν τις ελληνικές εθνικές ενδυμασίες, τις οποίες είχαμε αγοράσει και φέρει από την Ελλάδα το 2013 και παρέλασαν
Με μεγάλη χαρά, ζήλο και καμάρι, φόρεσαν τις ελληνικές εθνικές ενδυμασίες και καμάρωναν, ειδικά τα μικρά τα τρίδυμα, που έκλεισαν τα έξι τους χρόνια. Χαιρόσουν να τα βλέπεις, ήταν χάρμα οφθαλμών καθ’ όλη την διάρκεια της παρέλασης. Τις στιγμές αυτές, η χαρά που αισθάνεται ο παππούς δεν μετριέται με τίποτα.
Και αυτή η χαρά της παρέλασης υπάγεται στην πέμπτη επιθυμία μου και πάλι μου έρχεται στον νου μου η λέξη «ελπίδα». Να ελπίζουμε να είμαστε καλά και του χρόνου να πάω με την παρέα μου και να καμαρώσω πάλι τα εγγόνια μου.
Με αυτά τελειώνω και από τα βάθη της καρδιάς μου θα ήθελα να ευχαριστήσω την σύζυγό μου, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας για όλα αυτά που έχουν κάνει για μένα.
Να ευχηθώ σε όλους τους παππούδες της παροικίας να είναι καλά και να καμαρώνουμε τις οικογένειες που φτιάξαμε!