Πραγματικά συγκλονίστηκα το πρωί της περασμένης Κυριακής όταν πληροφορήθηκα ότι ο Σπύρος Μεταλλινός, χτυπημένος από τον καρκίνο, έφυγε σε ηλικία 62 ετών από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Πιθανότατα, οι νέοι να μην τον γνωρίζουν και οι παλιοί να μην τον θυμούνται. Όμως, ο Σπύρος Μεταλλινός, που ένα διάστημα εργάστηκε και στον «Νέο Κόσμο» έγραψε ιστορία στον παροικιακό Τύπο.
Με τον Σπύρο υπήρξαμε συμμαθητές, συνάδελφοι και φίλοι. Ήρθαμε στην Αυστραλία περίπου την ίδια εποχή και η πορεία μας μέχρι και πριν μερικά χρόνια ήταν παράλληλη.
Όπως είχα γράψει και πριν μερικά χρόνια στο «Νέο Κόσμο», ο Σπύρος Μεταλλινός ήταν αυτός που με «μύησε» στη δημοσιογραφία.
Αναδημοσιεύω, λοιπόν, μερικά από τα στοιχεία εκείνης της αναφοράς μου γιατί πιστεύω ότι «αναδεικνύουν» κατά κάποιον τρόπο και την προσφορά του Σπύρου στον ομογενειακό Τύπο:
«Ο Σπύρος ο Μεταλλινός, Αθηναίος (με καταγωγή από την Κέρκυρα) ήταν πάντα πρωτοποριακός.
Όταν τον γνώρισα είχε την φαεινή ιδέα να βγάλουμε μια μαθητικη-φοιτητική εφημερίδα. Εγώ ήμουν ο… νονός. Την λέγαμε «Πρόοδος» αλλά όλη την δουλειά την έκανε ο Σπύρος. Αυτός έγραφε τα κείμενα, τα δακτυλογραφούσε και τα τύπωνε στον… πολύγραφο.
Πρέπει να είχε κάνει καλή δουλειά αφού ασχολήθηκαν μαζί μας και τα άλλα μέσα ενημέρωσης και, μάλιστα, ο Λάμπης Πασχαλίδης μας είχε αφιερώσει μια σελίδα στον «Κήρυκα».
Ο Σπύρος ήταν δαιμόνιος. Πρωτοστάτησε στην οργάνωση της πρώτης ελληνικής εκδήλωσης στο γυμνάσιο του Φιτζρόι (που πήρε ευρεία κάλυψη από τον «Νέο Κόσμο») και συμμετείχε σε μια συναυλία που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στο Δημαρχείο Κόλινγουντ για μαθητές σχολείων της Μελβούρνης.
Μαζί με τον Σπύρο γνώρισα για πρώτη φορά και τον Γιώργο Ζάγκαλη. Ήταν δική του ιδέα να πάμε ως «εκδότες» σε μια «ανοικτή» συγκέντρωση που γινόταν σε ένα δωματιάκι του κτιρίου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης. Εμείς και ο Ζάγκαλης!
Θέμα της το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί δημόσιος ραδιοφωνικός σταθμός για τις εθνικές μειονότητες. Και, όντως, δημιουργήθηκε. Έγινε το θρυλικό 2ΖΖ. (Το 3ΖΖΖ αποτελεί συνέχεια του, αλλά ποτέ δεν έφθασε τις δόξες του 2ΖΖ).
Από τον πολύγραφο η «Πρόοδος» άρχισε να εκτυπώνεται κανονικά όταν γνωρίσαμε τον Νίκο Σκιαδόπουλο και «συγχωνευτήκαμε»! Εκείνος έβγαζε την «Γέφυρα» (εφημεριδούλα της δραματικής του σχολής) κaι εμείς την «Πρόοδο».
Για κάποιο διάστημα, μάλιστα, «συναιτεριστήκαμε» και με τον Σκιαδόπουλο στην «Γέφυρα». Εκτός από τον ίδιο και την σύζυγό του Αλεξάνδρα, στην εταιρία συμμετείχαν ο Σπύρος, ο Παναγιώτης Ιωάννου, ο συγχωρεμένος Σάκης Δραγώνας, ο Θανάσης Τσάτσος και εγώ.
Ήταν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και εγώ φοιτούσα στο RMIT (Δημοσιογραφία), ενώ παράλληλα έκανα διάφορες δουλειές (σιδεράς, καθαριστής, σερβιτόρος, βιβλιοθηκάριος, στα τρένα, σε ραφτάδικο κ.α.).
Τότε ο Δημήτρης Παπαγεωργίου και η σύζυγός του, Μυρσίνα, είχαν παραιτηθεί από τον «Νέο Κόσμο» και έβγαζαν τη «Νέα Ελλάδα», η οποία αποτελούσε συνέχεια της «Ελλάδας» του Κώστα Αλεξιάδη, που, με την σειρά της, ήταν συνέχεια της εφημερίδας «Πυρσός», η οποία υπήρξε από τους κυριότερους αντιπάλους του «Νέου Κόσμου».
Στη «Νέα Ελλάδα», λοιπόν, έπιασε δουλειά ο Σπύρος, ο οποίος, μάλιστα, είχε κάνει τότε κάποια εντυπωσιακά ρεπορτάζ που άφησαν εποχή. Ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Μετά από λίγο καιρό κάλεσε και μένα και με γνώρισε στον Δημήτρη Παπαγεωργίου.
Η συνεργασία μας με τον Σπύρο συνεχίστηκε αργότερα στον «Νέο Κόσμο» και στο 3ΕΑ (SBS). Είχαμε και κόντρες και υπήρξαμε και αντίπαλοι.
Θέλω να σημειώσω, πάντως, ότι ο Σπύρος ήταν πραγματικά οραματιστής και πρωτοπόρος. Ξεχώρισε και όταν πήγε στο συγκρότημα Σκάλκου και αργότερα όταν έβγαλε δική του αγγλόφωνη εφημερίδα, αλλά και μετέπειτα που ασχολήθηκε με την παραγωγή και σελιδοποίηση εφημερίδων.
Δυστυχώς, εγκατέλειψε νωρίς την παροικιακή δημοσιογραφία. Και ακόμη πιο δυστυχώς, έφυγε πολύ νωρίς απ’ τη ζωή και θα μας λείψει.
Αιωνία του η μνήμη…
