Την περασμένη Κυριακή, 8 Οκτωβρίου, το απόγευμα, έγινε η βιβλιοπαρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Μονοπάτι Αναλαμπής» της Καίτης Παύλου στην Κυπριακή Κοινότητα. Η εκδήλωση οργανώθηκε από τον Ελληνο-Αυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο Μελβούρνης και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας. Μετά το καλωσόρισμα του ακροατήριου από τον συντονιστή κ. Γιάννη Γεωργίου και τους χαιρετισμούς από την πρόεδρο του ΕΑΠΣΜ κ. Καίτη Αλεξοπούλου και τον αντιπρόεδρο του ΣΕΛΣΑ κ. Γεράσιμο Κλωνή, ο κ. Γεωργίου κάλεσε στο βήμα τον καθηγητή κ. Γιάννη Μηλίδη να παρουσιάσει την αξιόλογη αυτή ποιητική συλλογή.
Ο κ. Μηλίδης επεσήμανε ότι η Καίτη Παύλου μετανάστευσε στην Αυστραλία στη δεκαετία του ’50, «μια σκληρή δεκαετία, γιατί οι Έλληνες έβγαιναν από τη φρικιαστική δεκαετία του ’40 με την Ιταλική και Γερμανική εισβολή της Ελλάδας και την Γερμανική Κατοχή» που «δημιούργησε φοβερές καταστροφές στον ελληνικό πληθυσμό (…) Αυτή η ιστορική και πολιτική φρίκη είναι που έδιωξε ένα εκατομμύριο Έλληνες πολίτες από τις πατρογονικές τους εστίες, και όχι η προσωπική επιλογή του ταξιδιώτη Έλληνα όπως ήταν το παραμύθι που μας δίδασκαν στα σχολεία μέχρι την πτώση της Χούντας. (…) η ποιήτρια που παρουσιάζω σήμερα, προβληματίζεται από την κοινωνική και πολιτική αδικία και ανισότητα και τολμά να μιλήσει και να τα αποκαλύψει στην ποίησή της», όπως για παράδειγμα, το ποίημά της ΑΤΙΤΛΟ που «είναι ποίημα καταγγελίας και αποκάλυψης της κατάφορης αδικίας και δυστυχίας που επέφεραν οι δυνατοί μέσα στους λαούς».
{…} « Στην ποίηση της Καίτης Παύλου είναι επίσης έντονα τα αντιπολεμικά ποιήματα και αυτό τιμά την ποιήτρια γιατί δείχνει ότι ως ποιήτρια νιώθει ότι έχει την ηθική ευθύνη να γράψει όχι μόνο για την προσωπική της έκφραση αλλά και για το κοινωνικό καλό. Επιδιώκει δηλαδή η Καίτη Παύλου μια ποίηση χρήσιμη που θα προβληματίσει και θα συνετίσει. Αυτή η ποίηση απαιτεί τόλμη αλλά και ευαισθησία από την συγγραφέα. Και συγχαίρω την ποιήτρια γιατί η ποίησή της δείχνει ότι τα διαθέτει και τα δύο».
Αυτό είναι ολοφάνερο στο ποίημα ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΑ ΔΕΙΝΑ όπου ακούγονται καθαρά τα μηνύματα καταδίκης του πολέμου αλλά και η ανάγκη να προβληματιστούμε ως άνθρωποι ότι ο υλισμός και η πλεονεξία μας ίσως υποβοηθούν αυτούς που δημιουργούν τους πολέμους.
Μια άλλη τολμηρή πράξη της ποιήτριας Καίτης Παύλου είναι ο τρόπος που γράφει για την μετανάστευση καθώς «αποκαλύπτει ότι η μετανάστευση είναι τελικά μια μεγάλη ειρωνεία και μια ανοιχτή πληγή που δεν κλείνει ποτέ γιατί οι νεαροί Έλληνες μετανάστες παροτρύνθηκαν από την αδιαφορία του κράτους τους να φύγουν για να εργαστούν σε άλλες χώρες. Το όνειρό τους όμως ήταν να γυρίσουν πίσω στους δικούς τους μετά από μερικά χρόνια. Όταν όμως έφτασαν στον ξένο τόπο μάθαιναν την πικρή αλήθεια. Ότι για να φτιάξεις μια καλύτερη ζωή έπρεπε να ξεχάσεις τον γυρισμό σου και τους δικούς σου» όπως δείχνει το ποίημα ΚΡΥΦΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ.
{…} «Στο ποίημά της ΑΝΑΜΟΧΛΕΥΣΗ η ποιήτρια «αναμοχλεύει» τις πληγές που άφησε η μετανάστευση, μας θυμίζει τις πληγές που άφησε η μετανάστευση. Είναι σαν να άφησε με σφραγίδα, μια ουλή, στον ψυχικό κόσμο της μετανάστριας, που δεν μπορεί να κλείσει. Οι νέες και οι νέοι πορεύτηκαν ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους, σε μια άγνωστη κατεύθυνση, μέσα σε μια άγνωστη πορεία, σε μια άγνωστη χώρα και έπρεπε να επικοινωνήσουν σε μια άγνωστη γλώσσα. Όλα αυτά είναι σαν τις συμπληγάδες που έπρεπε να περάσει ο Ιάσωνας».
{…} «Η γραφή της ποιήτριας είναι επίσης υπαρξιακή. Ασχολείται με την ύπαρξη και το νόημα της ζωής, προβληματίζει με τους στοχασμούς της, γύρω από τις ανθρώπινες αδυναμίες οι οποίες λειτουργούν αντιδραστικά στην προσπάθεια μας να επωφεληθούμε όσο το δυνατόν από πιο πολλά αγαθά που μπορεί να μας προσφέρει η ζωή». Μέσα από δύο στοχαστικά ποιήματα, το ΖΩΗ ΦΕΥΓΕΙΣ και ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ προκαλεί τον αναγνώστη να αναλογιστεί το νόημα της ζωής.
{…} «Μια άλλη θεματική στην ποίηση της Καίτης Παύλου είναι ποίηση για το δράμα που ζει καθημερινά η Κύπρος μετά την εισβολή των Τούρκων το 1974. Εδώ θέλω να σημειώσω ότι πολύ λίγοι Ελλαδίτες ποιητές έχουν γράψει για την τραγωδία της σύγχρονης Κύπρου, ίσως όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να γράψουν για ένα δράμα που παραμένει ακόμη μια αιμάσσουσα πληγή του ελληνικού έθνους. Η Καίτη Παύλου, προς τιμήν της, γράφει για το δράμα της Κύπρου. Ένα ωραίο δείγμα της γραφής της είναι το ποίημα ΘΡΗΝΟΥΣΑ ΜΟΥ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ. Είναι ένα ποίημα για την πόλη της Αμμοχώστου η οποία πάρθηκε από τους Τούρκους εισβολείς και αφού εξάρθρωσαν τα κτίρια της, αφαιρώντας πόρτες και παράθυρα, αφού έκλεψαν όλα τα περιεχόμενα των σπιτιών, κατέχουν την πόλη ως ένα λάφυρο αλαζονίας και ψυχολογικής βίας εναντίον του λαού της Κύπρου και ειδικότερα εναντίον των νόμιμων κατοίκων της Αμμοχώστου».
Το ποίημα όμως που συγκίνησε τόσο τον συντονιστή της εκδήλωσης, που το διάβασε στην εισαγωγή του, όσο και τον Γιάννη Μηλίδη που το διάβασε επίσης στην δική του παρουσίαση του έργου της Καίτης Παύλου είναι το ποίημα ΣΤΟΝ ΑΒΟΡΙΓΙΝΑ που παραλληλίζει τα πάθη και τον ξεκληρισμό των Αβοριγίνων με τις κακουχίες των καταστρεπτικών πολέμων στον ελληνικό χώρο.
Η Καίτη Παύλου, φανερά συγκινημένη, ευχαρίστησε τους συντελεστές της διοργάνωσης της παρουσίασης του έργου της: τον Ελληνο-Αυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο Μελβούρνης, τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας, την Κυπριακή Κοινότητα που παραχώρησε την αίθουσά της, τον παρουσιαστή καθηγητή Γιάννη Μηλίδη, τα ελληνόφωνα ΜΜΕ και τον συντονιστή κ. Γιάννη Γεωργίου.
Η εκδήλωση έκλεισε με μια μικρή συναυλία κυρίως με μοτίβα ελληνικών χορών με την Παναγιώτα Σταματοπούλου (ακορντεόν) και την Θεανώ Μηλίδη (βιολί).
