Η αναγγελία του θανάτου της Ελευθερίας Γιαννάκου, πρώην προξένου της Ελλάδας στη Μελβούρνη, με συγκίνησε αφάνταστα.
Είχα την τύχη, όπως και τόσοι άλλοι, να γνωρίσω από κοντά την αγαπητή μας πρόξενο. Για τον απλούστερο λόγο, ότι είχε πάντα χρόνο να μας δεχθεί στο Γραφείο της, να μας ακούσει και όπου μπορούσε να βοηθήσει.
Προικισμένη με καλοσύνη και πραότητα, έκανε τον συνομιλητή της να αισθάνεται άνετα. Παρακολουθούσε με προσοχή τη συζήτηση και έδινε, με τον δικό της μοναδικό τρόπο, την υπόσχεση ότι θα είναι κοντά.
Αισθάνομαι ευτυχής που την γνώρισα και τιμή μου κάθε φορά που παρακολουθούσε εκ του σύνεγγυς εκδηλώσεις μας. Μια αγαστή συνεργασία που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της θητείας της.
Με το παρακάτω σημείωμα, καθώς ήδη βαδίζει στο αιώνιο ταξίδι, την συνοδεύω με την σκέψη στην Μακαρία Οδό και την αποχαιρετώ με αγάπη.
Σε άρθρο μου («Νέος Κόσμος», 4/9/1997), ως πρόλογο, μεταξύ άλλων, είχα γράψει: «Ξεφυλλίζοντας τις πολύχρονες σελίδες της ιστορίας της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, βλέπει κανείς ότι ήταν στενά συνδεδεμένη με την πορεία του Αυστραλιώτη Ελληνισμού, αφού διαδραμάτισε για πολλά χρόνια πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ελληνικής παροικίας προσαρμόζοντας και διευρύνοντας τις δραστηριότητές της, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εποχών…».
Στο πλαίσιο, λοιπόν, εκείνων των εορτασμών, για την 100ετηρίδα της Κοινότητας, το Διοικητικό Συμβούλιο, επί προεδρίας Γεωργίου Φουντά, και με γενικό γραμματέα τον Απόστολο Κουνέλη, και θέλοντας να τιμήσει τους εκπαιδευτικούς που εργάστηκαν κατά καιρούς και συνέχιζαν και εργάζονταν στις σχολικές της μονάδες και στήριξαν παντοιοτρόπως την ελληνομάθεια στους Αντίποδες, οργάνωσε ειδική εκδήλωση το απόγευμα της Κυριακής, 5 Οκτωβρίου 1997, στον 3ο όροφο της Κοινότητας.
ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΗ ΨΥΧΗ
Επίσημη καλεσμένη ήταν η πρόξενος κ. Ελευθερία Γιαννάκου. Οργανώτρια/Τελετάρχης η γράφουσα με 19 χρόνια υπηρεσία σε σχολεία της ομογένειας εκ των οποίων τα 16 στα σχολεία της Κοινότητας.
Βρισκόμαστε, όπως θα ενθυμείστε οι περισσότεροι, στην εποχή που η πρόοδος στην τεχνολογία καλπάζει και οι μορφωτικές εκρήξεις αλλάζουν ριζικά τη ρότα του 21ου αιώνα.
Σε εκείνη τη μεγάλη γιορτή, στην οποία μνημονεύτηκαν και οι αποβιώσαντες δάσκαλοι, παραβρέθηκαν πάνω από 100 εκπαιδευτικοί. Πολλοί μοιράστηκαν εμπειρίες, άλλοι μίλησαν για τα πρώτα χρόνια, τα δύσκολα, όταν τα σχολεία ήταν μονοθέσια, και σε πολλές περιπτώσεις με έως και 80 μαθητές και άλλοι για τα μετέπειτα, τα ωραία και δημιουργικά χρόνια.
Συνοψίζοντας, παραθέτω το σημείωμα του τότε διευθυντή των σχολείων της Κοινότητας, κ. Κύπρου Κυπριανού: «Η χειρονομία της Κοινότητας να τιμήσει τους εκπαιδευτικούς, εκφράζει τα αισθήματα των χιλιάδων νέων που ωφελήθηκαν άμεσα από την προσφορά τους».
Εκείνο, λοιπόν, το ταξίδι στο χρόνο τον Οκτώβρη του 1997, χαρακτηρίστηκε από την αείμνηστη ως Ημερίδα. Εντυπωσιάστηκε από τον αυθορμητισμό των ομιλητών, από τα ιστορικά στοιχεία που κατατέθηκαν καθώς και από τις προσωπικές ιστορίες που ακούστηκαν, που δήλωσε, ότι η τελετή θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μέρος της Προφορικής Παροικιακής μας Ιστορίας.
Για την ιστορία, να πούμε ότι εκείνη την ημέρα η Ελευθερία Γιαννάκου, μαζί με τον τότε πρόεδρο της Κοινότητας, κ. Γ. Φουντά, απένειμαν σε όλους μας, τιμητικό Δίπλωμα Υπηρεσίας στα σχολεία της Κοινότητας.
Αυτή ήταν η Ελευθερία Γιαννάκου που γνώρισα. Απλή και ταπεινή, χωρίς τυμπανοκρουσίες και παχιά λόγια, έκανε και το πιο ασήμαντο, σημαντικό. Μεγαλόκαρδη, αγάπησε την παροικία και την εξυπηρέτησε με σεβασμό στον μετανάστη, τον εργαζόμενο, τον οικογενειάρχη, τον νέο. Απλά, ταπεινά και αθόρυβα.
Μια ευγενέστατη ψυχή που σίγουρα αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στους οικείους της.