Ένα σενάριο που γράφτηκε στις αρχές του 1964 με την αναχώρηση της αδελφής μου Λένιας για τη χώρα του Νότου, έμελλε να μεταφερθεί στη ζωή και, μάλιστα, με διάρκεια πολλών επεισοδίων, αφού φέτος συμπληρώνει 53 χρόνια… προβολής.

Έτσι ο Μάης του ’67 με βρίσκει ακουμπισμένη στην κουπαστή του υπερωκεανίου «Πατρίς», με βαριά καρδιά και απλανές βλέμμα, να προσπαθώ, καθώς έσχιζε τα ήσυχα νερά και απομακρυνόταν από το λιμάνι της Λεμεσού, να συνειδητοποιήσω τι άφηνα πίσω, να μαζέψω τα κομμάτια μου και να μπω στη ρότα της νέας τάξης πραγμάτων.

Συναισθήματα ανάμεικτα. Θλίψη, πόνος, αγωνία, περιέργεια, φόβος, νοσταλγία, χαρά και πολλά ανεξήγητα ερωτηματικά. Οι εικόνες, ακόμα πιο βασανιστικές. Το πατρικό στο Καϊμακλί (προάστιο της Λευκωσίας), η γειτονιά, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι φίλοι κι εκείνα τα μέρη τα γνωστά και αγαπημένα, μπερδεύονταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα με το άγνωστο, κάνοντας ακόμα πιο αόρατο τον προορισμό.

Λες και ήταν χθες. Η Μελβούρνη μας είχε υποδεχθεί βουτηγμένη στην ομίχλη. Ιούνιος βλέπετε. Η μόνη ζεστή νότα, ήταν το αγγελικό χαμόγελο και η ζεστή αγκαλιά της 18μηνης ανιψιάς μου Σοφίας.

Σε μια από αυτές τις γειτονιές του Νότου, γνώρισα το 1971 τον Νικόλα μου από τη Λευκάδα, παντρευτήκαμε στον νεόδμητο τότε ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης South Yarra, αποκτήσαμε δυο γιους και αυτοί με τη σειρά τους, μάς χάρισαν τέσσερα εγγόνια. Ευλογία Θεού!

Οι κοντινοί συγγενείς και φίλοι πιστεύουν ότι «πολιτογραφήθηκα» Λευκαδίτισσα, αφού αναλώνω το χρόνο μου στα πολιτιστικά του νησιού, με την ίδια άνεση που κινούμαι στα Κυπριακά δρώμενα.

Η πρόσληψή μου από την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης ως δασκάλα στα Ελληνικά Απογευματινά Σχολεία το 1978, με οδήγησε σε πολλές Γειτονιές. Θεωρώ ότι ήταν 19 ωραία και παραγωγικά χρόνια. Κάνοντας τον απολογισμό μου, θέλω να πιστεύω, ότι έβαλα κι εγώ ένα λιθάρι στην Ελληνομάθεια. Και, ναι. Παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν, ήμουν και είμαι πολύ περήφανη δασκάλα!

ΤΜΗΜΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΩΝ

Το πρωινό της Πέμπτης, 12 Δεκεμβρίου 1984, με βρίσκει στα Γραφεία της εφημερίδας μας στο Russell Street. Το καλωσόρισμα ήταν ζεστό και η ατμόσφαιρα φιλική. Η Έφη, ο Κώστας, η Γαλάτεια, η Ρένα, η Ματίνα, ο Πάρνος, ο Ηρακλής, η Μένη, ο Γαλάνης, ο Σταύρος, ο Ηλίας, ο Ανδρέας, ο Μάνος και ο Μπάμπης, με υποδέχθηκαν καλοσυνάτα. Και, φυσικά, οι διευθυντές, Τάκης Γκόγκος, Νώντας Πεζάρος και Χρήστος Μουρίκης. Πόστο: Τμήμα Διαφημίσεων.

Τον Ιούλιο του 1996 μού δόθηκε από τον αρχισυντάκτη το «πράσινο φως» για τη εβδομαδιαία στήλη «Στη Γειτονιά σας». Το σκεπτικό ήταν να επισκέπτομαι διαφορετικές γειτονιές, να ψάχνω για νέα πρόσωπα και να γράφω ιστορίες, που θεωρούσα ενδιαφέρουσες για το αναγνωστικό μας κοινό.

Πιστεύω ότι τα καταφέραμε. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, βγήκαμε κι εκτός συνόρων. Μαζί ανεβήκαμε στο Kala Pattar των Ιμαλάιων («ΝΚ», 19/5/2005), περιδιαβήκαμε απάτητα δάση και ζούγκλες και είδαμε σκληρές εικόνες από τον πόλεμο στο Βιετνάμ («ΝΚ», 14/5/2009), ζήσαμε τη μαγεία της Πρωτοχρονιάς στον αστερισμό των Υάδων («ΝΚ», 29/12/2011) και, μάθαμε για το Kokoda Track, εκεί που το 1942 έγινε η αναχαίτιση της ιαπωνικής στρατιάς από ομάδα ιθαγενών και στρατιωτών («ΝΚ», 31/8/2013).

Με εσάς, τους καλούς μας γείτονες, ταξιδέψαμε πολλές φορές στην Ελλάδα και αναδείξαμε πολλές γειτονιές της Αυστραλίας.

Αξέχαστα μου είναι τα ταξίδια με πηδαλιούχο την μαθήτρια Γεωργία Δημοπούλου, από το Portland στην Μελβούρνη («NK», 31/7/2003) και η βαρκάδα με ιστορικά ποταμόπλοια στον ποταμό Murray στη Mildura («ΝΚ», 8/9/2012).

Η στήλη κάλυψε κατά κόρον την εθελοντική προσφορά και την κοινωνική αλληλεγγύη συμπαροίκων. Μνεία γίνεται στις αγαπημένες μου φίλες Άννα Μάθιους, το λαμπερό άστρο της οποίας έσβησε στις 30 Μαρτίου 2010 και στην αειθαλή Βασιλική Μουγγού, που μας δίδαξαν τι σημαίνει προσφορά και ελπίδα.

Νωπή στη μνήμη η αφήγηση της Ειρήνης Ερπισιμείδη, που ως μέλος κλιμακίου της Ορθόδοξης Ιεραποστολής, ταξίδεψε σε άγνωστες γωνιές της Καλκούτας (στις Ινδίες) για να μοιράσουν γάλα και τρόφιμα σε παιδιά και άστεγους («ΝΚ», 13/3/1997), καθώς και η συνάντηση με τη Μαρία Στρίντζου και το γιο της Haftu/Πλούτο, από την Αιθιοπία, που προσπαθούσε να υιοθετήσει και να φέρει μόνιμα στην Αυστραλία («ΝΚ», 7/4/2011). Η δε ανταπόκρισή σας στο άρθρο, «Μια θέση στο πασχαλινό τραπέζι για την κ. Αντιγόνη» («ΝΚ», 20/12/2001), με συγκίνησε αφάνταστα.

ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ

Θεωρώ, ότι ήταν μεγάλη τιμή η συνάντησή μου με τον δρ Άρτσι Καλοκαιρινό, («ΝΚ», 24/2/2000), τον μεγαλόκαρδο και πρωτοπόρο στις έρευνες γιατρό, που η εφημερίδα μας τον ανακήρυξε στις 29 Δεκεμβρίου 1999 ως τον «συμπάροικο του αιώνα».

Η συνάντηση με τον Λευκαδίτη Αποστόλη Σάντα («ΝΚ», 2/6/2001), που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν την χιτλερική σβάστικα από την Ακρόπολη τον Μάιο του 1941, είναι πολύ βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου.

Αναπάντεχη εμπειρία ήταν και η γνωριμία μου στη Λευκάδα («ΝΚ», 4/10/2001), με την Ελληνοαμερικανίδα δισέγγονη του βαθυστόχαστου ποιητή Άγγελου Σικελιανού, Ελένη Σικελιανού.

1947 – 1971. Αμέτρητες ήταν και οι προσωπικές ιστορίες αναγνωστών, από το πέρασμα από τον στρατιωτικό καταυλισμό της Μπονεγκίλα. Με σύνθημα, «Συνταξιδιώτες στο χρόνο, μαζί γράφουμε την Ιστορία», πολλοί μοιράστηκαν με τους αναγνώστες μας μνήμες, θύμισες και φωτογραφίες.

Να τι είχε πει ο συμπάροικος Χάρης Τραχανάς («ΝΚ», 13/6/1997): «…μπορεί η Μπονεγκίλα να μην είχε τη δυνατότητα να αναμετρηθεί σε ύψος με τον πύργο της Βαβέλ, σίγουρα όμως τον ξεπερνούσε σε γλώσσες».

Το άρθρο «Η δύναμη και η μαγεία της μουσικής των τσιγγάνων» («ΝΚ», 28/11/1996), το «Μουσική χωρίς σύνορα» («ΝΚ», 17/4/1997), με το συγκρότημα «Νόστος» από την Αμερική, με στόχο την παγκόσμια επικοινωνία μέσω της ελληνικής μουσικής, αλλά και ο μαγευτικός κόσμος του γραμμοφώνου («ΝΚ», 27/9/2001) του Νάρκισσου Ραυτόπουλου, αποτελούν σταθμό στα πολιτιστικά της πόλης μας.

Και όλα αυτά, στην μικρή και φτωχή μας γειτονιά, όπως τραγουδά ο Τόνι Μαρούδας στο άρθρο «Λες και ήταν χθες. Ελαφρό τραγούδι για πάντα» ΝΚ31/12/2008.

Το άρθρο, «Ίσως το παιδί μου να ζει» ΝΚ4/7/1996, ανατάραξε τα ήσυχα νερά της παροικίας και αυτά που ακολούθησαν, της χώρας και της γενέτειρας, όταν ζεύγος ομογενών αμφισβητούσε το πόρισμα του νοσοκομείου και έψαχνε για το φερόμενο ως νεκρό παιδί του.

Το 2005 και 2006 η Κασσάνδρα Koster, από την Ολλανδία και η Αγγλίδα Kerry Kenny («NK», 21/1/2010), ψάχνουν μέσα από τη στήλη για τον πατέρα τους.

Άκρως συγκινητική και ανθρώπινη η έκκληση της Elbide Χανούμ να συναντηθεί και να ευχαριστήσει μετά από 40 χρόνια (1972 -1975) δυο καλές, παλιές της φίλες. Την Ασημούλα και την Αλέκα Ακριτίδη. Μια ανιδιοτελής φιλία με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Μια ελληνοτουρκική φιλία σε όλο της το μεγαλείο!

ΕΠΙΒΑΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ «ΤΙΤΑΝΙΚΟ»

Ολυμπιακοί Αγώνες – Σίδνεϊ 2000. Η περιφορά της Ολυμπιακής Φλόγας, το σύμβολο της ειρήνης και της φιλίας των λαών στις Πολιτείες της Αυστραλίας, γέμισε εθνική υπερηφάνεια την ομογένεια. Ενδεχομένως, κάτι που μένει ανεξίτηλο στην μνήμη μου, είναι η μεγάλη γιορτή στο Δήμο Casey, προς τιμήν του Ολυμπιονίκη (Αθήνα 1896) Edwin Flack. Με περηφάνεια μπορώ να πω ότι «ήμουν κι εγώ εκεί» μαζί με τον φωτογράφο μας Κώστα Ντεβέ («ΝΚ», 31/7/2000).

Ολυμπιακοί Αγώνες – Αθήνα 2004. Αξέχαστοι, μαγικοί και ονειρεμένοι. Άψογη, και λαμπρή η διοργάνωση. Η Αθήνα πρόσφερε ένα θέαμα γεμάτο Ελλάδα και Ολυμπισμό. Το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, ταξίδεψε στα πέρατα της οικουμένης («ΝΚ», 2/9/2004).

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, ιδιαίτερα όταν εξασφάλιζα την άδεια του αρχισυντάκτη να… πεταχτώ σε παραπλήσιους εκθεσιακούς χώρους και να μοιραστώ με τους αναγνώστες δείγματα της ιστορίας και του πολιτισμού των χωρών που αντιπροσώπευαν.

«Οι θησαυροί των Αηδονιών» («ΝΚ», 9/11/1998), με 200 πολύτιμα κοσμήματα Μυκηναϊκής Τέχνης του 16ουκαι 15ου αιώνα π.Χ. που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Ελληνικών Αρχαιοτήτων Μελβούρνης, επιβεβαιώνει ότι ο χρυσός, άσκησε ιδιαίτερη γοητεία στους Μυκηναίους.

Το 2010, αφού εξασφάλισα ένα εισιτήριο επιβίβασης με το όνομα Mrs. John Henry Chapman («ΝΚ», 5/8/2010), βρέθηκα επιβάτης στο θρυλικό υπερωκεάνιο «Τιτανικός». Οποία τιμή!

Πρωτομάστορες οι Κύπριοι και στα αρώματα («ΝΚ», 28/10/2010). Η οικογένεια Λαζάρου, κατάφερε να εξιχνιάσει υπολείμματα αρωμάτων που εντοπίστηκαν σε αρχαίους αμφορείς ηλικίας 4.000 χρόνων, να τα (ανα) παράγει στα πρότυπα και να παρουσιάσει το νέο άρωμα με αρχαιοπρεπή ευωδιά.

Μοναδική εμπειρία η έκθεση με τους θησαυρούς από το ταφικό σύμπλεγμα της χρυσής εποχής του βασιλιά Τουταγχαμών, της 18ης δυναστείας των Φαραώ («ΝΚ», 16/6/2011) και σημαντικό και το ταξίδι στη Μεσοποταμία, («ΝΚ», 26/6/2012). Τα εκθεσιακά δείγματα, αν και σε μικρογραφίες, ταξιδεύουν τον επισκέπτη στη Βαβυλώνα, το θρησκευτικό, πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο της Μεσοποταμίας.

ΜΑΖΙ ΓΡΑΨΑΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στο αφιέρωμα «Παλαίμαχοι Εκπαιδευτικοί», («ΝΚ», 2004), έλαβαν μέρος 46 εκπαιδευτικοί. Μνεία έγινε και στους αποβιώσαντες. Αν και ευχή όλων ήταν η αξιοποίηση του υλικού με τις ιστορικές πτυχές και τις προσωπικές μαρτυρίες και εμπειρίες από κάποιο φορέα, δυστυχώς, παρέμεινε στα αρχεία της εφημερίδας.

Δεν επιθυμώ να ρίξω άλλη μολυβιά στον καμβά που ζωγράφισαν οι συμπάροικοι που έλαβαν μέρος στο ρεπορτάζ για το προάστειο του Prahran («ΝΚ», 29/10/2007). Εκεί ήμουν και εγώ. Άλλωστε, όλοι έχουμε δικαίωμα να κρατηθούμε από τις αναμνήσεις μας.

Το αφιέρωμα «Τα πλοία της Γραμμής – Προορισμός Αυστραλία» («ΝΚ», 2011), είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα και πολυσυζητημένα κομμάτια της παροικιακής μας ιστορίας και της χώρας που κάναμε δεύτερη πατρίδα. Έλαβαν μέρος 45 αναγνώστες που μοιράστηκαν τις προσωπικές τους ιστορίες από το υπερπόντιο ταξίδι στους Αντίποδες.

Τους ευχαριστούμε για τα ταξίδια που μας χάρισαν. Θεωρώ ότι όλα μαζί, αποτελούν πλούσιο υλικό για κάποιον σεναριογράφο που με λίγη φαντασία, θα μπορούσε να το μεταφέρει στην οθόνη.

Τον Δεκέμβρη του 2009 και 2011, πλημμύρισε κυριολεκτικά το Χριστουγεννιάτικο Ταχυδρομείο της εφημερίδας με γράμματα των μικρών καλών μας φίλων προς τον Αη Βασίλη. Τους στέλνω την αγάπη μου και τις ευχές μου για υγεία και πρόοδο.

Κατά την 30χρονη θητεία μου, αποχαιρέτησα και έξι συναδέλφους. Τους Γιώργο Πάρνο, Ανδρέα Σκρινή, Χρήστο Μουρίκη, Ρένα Σκρινή, Κώστα Νικολόπουλο και Θανάση Καφκιά. Στην καρδιά μου για πάντα.

Κάπως έτσι, αναλώθηκε ο χρόνος μου στις Γειτονιές του Νότου. Κάπως έτσι κάναμε πράξη το «Μαζί γράφουμε την Ιστορία».

Λες και ήταν χθες λοιπόν….