Είναι 70 ετών, πιλότος και εθνικός πρωταθλητής ακροβατικών πτήσεων 13 φορές μέχρι σήμερα. Επίσης, ο ομογενής Χρήστος Σπύρου. είναι και ο μοναδικός πιλότος στην Αυστραλία που έχει άδεια της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας να κόβει την κορδέλα εγκαινίων αεροπορικών σόου. Το Σαββατοκύριακο, ο Χρήστος Σπύρου θα «χορέψει» με το μονοκινητήριο αεροσκάφος του στο Cooper Pedy. Θα κάνει αυτό που κάνει για πενήντα περίπου χρόνια τώρα. Θα παίξει με τους νόμους της βαρύτητας, κάνοντας κάθετες βουτιές εκατοντάδων μέτρων, πιρουέτες στον αέρα, απότομα πισωγυρίσματα και αναποδογυρίσματα που, όπως δηλώνει, και παρά τα χρονάκια του, δεν έχει σκοπό να τα σταματήσει ακόμα. Όνειρό του να μεταφέρει το Pitt Special Super Stinger του, στην Κύπρο και να επιδείξει εκεί τις ακροβατικές του ικανότητες.
Μέχρι στιγμής εκτός από τις εκατοντάδες συμμετοχές του σε αεροπορικά σόου σε Αυστραλία, Αμερική και Ευρώπη και 6,500 ώρες ακροβατικών πτήσεων έχει «πρωταγωνιστήσει» και ως κασκαντέρ και πάντα με συντροφιά το αεροπλάνο του σε πάνω από δέκα ταινίες. Kangaroo Jack, Blue Lighting, Fire in the Stone και Until the End of the World, μερικές από αυτές.
ΑΠΟ ΨΑΡΑΣ, ΠΙΛΟΤΟΣ
Ο Χρήστος Σπύρου γεννήθηκε πριν από 70 χρόνια, στην Σεντιούνα, ένα μικρό ψαροχώρι της Νότιας Αυστραλίας από γονείς κυπριακής καταγωγής.
«Η οικογένειά μου κατάγεται από την Αραδίππου και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1927. Ο πατέρας μου έκανε διάφορα επαγγέλματα για να μας μεγαλώσει, αλλά κατέληξε να γίνει ψαράς».
Ο νεαρός Χρήστος Σπύρου αγαπούσε πάντα τα αεροπλάνα και όχι μόνο. «Ήθελα να γίνω πιλότος της πολεμικής αεροπορίας. Ήθελα να σκίζω τους αιθέρες, όχι απλά να πετάω ένα αεροπλάνο. Οι γονείς μου, όμως, δεν το επέτρεψαν. Τα χρόνια εκείνα τα παιδιά δεν έκαναν του κεφαλιού τους, άκουγαν τους γονείς τους και έτσι έκανα και εγώ. Άφησα το σχολείο απογοητευμένος που το όνειρό μου δεν θα γινόταν πραγματικότητα και αποφάσισα να γίνω ψαράς».
Όπως, όμως, όλα δείχνουν, όταν κάποιος αγαπά με τόσο πάθος τους ουρανούς δύσκολο να «προσγειωθεί» σε μία βάρκα. Έτσι ο Χρήστος περίμενε. Και ο ίδιος δεν ήξερε τι περίμενε, αλλά η υπομονή του επιβραβεύτηκε.
«Θα ήμουν περίπου 20 ετών όταν η υγεία της μητέρας μου δεν μάς επέτρεπε πλέον να παραμείνουμε στην επαρχία και όλη η οικογένεια μετακόμισε στην Αδελαΐδα. Δοκίμασα την τύχη μου ως υπάλληλος, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερα. Τότε ήταν που αποφάσισα να γραφτώ στο Royal Aero Club of South Australia».
Ο ομογενής Χρήστος Σπύρου ήταν 21 ετών τότε. Τα υπόλοιπα ήταν ζήτημα χρόνου και μιας… «βαθιάς αγάπης για την μαγεία των ουρανών και των απεριορίστων δυνατοτήτων που σου προσφέρουν», λέει και η αγάπη αυτή καθόρισε πενήντα χρόνια – κάτι που ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει – τη ζωή του αλλά και τη ζωή της οικογενείας του.
«ΣΚΙΖΟΝΤΑΣ» ΤΟΥΣ ΑΙΘΕΡΕΣ ΚΑΙ ΚΟΒΟΝΤΑΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ
Έχω ήδη δει μερικές ακροβατικές πτήσεις του Χρήστου – ας είναι καλά το Ίντερνετ – και, ομολογουμένως, η ρουτίνα που επιδεικνύει στον ουρανό είναι για γερά στομάχια. Τον ρωτάω για το στομάχι και την ηλικία του.
«Κατ’ αρχήν, η φυσική μου κατάσταση είναι άριστη. Τρώω σωστά, γυμνάζομαι και φροντίζω την υγεία μου». Αυτό είναι το πρώτο του μυστικό και, όπως μου λέει, είναι υγιέστατος. Οι χοληστερίνες, τα σκαμπανεβάσματα της αρτηριακής πίεσης, οι αρρυθμίες και άλλα προβλήματα υγείας κοινότυπα στον 70άρη της σημερινής εποχής, είναι για άλλους, όχι για τον Χρήστο.
«Μετά, έχω τόση εμπειρία στον αέρα, που έμαθα πλέον να ελέγχω ακόμα και το σώμα μου. Αν εσύ ήσουν συνεπιβάτης σε μία από τις 6λεπτες ακροβατικές μου πτήσεις θα λιποθυμούσες ή θα πάθαινες μπλακάουτ». «Μόνο;», του λέω.
«Ε! Περίπου», μου απαντά, γελώντας. Όπως εξηγεί ο Χρήστος, ένας πιλότος ακροβατικών πτήσεων πρέπει να έχει άριστη φυσική κατάσταση, γιατί οι εναλλαγές μεταξύ αρνητικών και θετικών G (μονάδα μέτρησης της δύναμης της βαρύτητας όταν ένα αντικείμενο βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση) μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας από ένα απλό μπλακάουτ έως μυϊκή ατροφία.
«Με τα χρόνια, μαθαίνεις τα όριά σου και μαθαίνεις να ‘παίζεις’ σεβόμενος πάντα την δύναμη της βαρύτητας», μου λέει.
Προσδεθείτε και αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη για την επόμενη ερώτηση…
«Τι είναι αυτό το περίφημο κόψιμο της κορδέλας που είσαι ο μόνος πιλότος που μπορεί να κάνει στην Αυστραλία», τον ρωτάω.
«Μου πήρε 10 χρόνια να πάρω την άδεια γι’ αυτόν τον ελιγμό. Είναι σαν να κόβεις την κορδέλα όταν γίνονται τα εγκαίνια μίας έκθεσης, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για τα εγκαίνια ενός αεροπορικού σόου και η κοπή της κορδέλας γίνεται στον αέρα. Στήνονται δύο στύλοι ύψους 30 μέτρων με απόσταση μεταξύ τους 25 μέτρα περίπου. Μία κορδέλα δένεται ανάμεσά τους και στη μέση της κορδέλας δένονται μερικά μπαλόνια. Εγώ πετάω ανάποδα (αναποδογυρισμένο το αεροπλάνο με άλλα λόγια), σημαδεύοντας τα μπαλόνια τα οποία σπάω με την προπέλα του αεροπλάνου μου και με το που τα αγγίξει η προπέλα και τα σπάσει ανεβαίνω κατακόρυφα στον αέρα κόβοντας παράλληλα και την κορδέλα». Πληροφοριακά, η τελευταία φορά του ο Χρήστος έκανε αυτή τη μανούβρα ήταν πριν από λίγους μήνες στο αεροπορικό σόου του Avalon στη Μελβούρνη. Μιλάμε για 70αρη με… «balls».
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΙΛΟΤΟΣ
Μού εξομολογείται ότι τα τελευταία χρόνια, πολλά αγαπημένα του πρόσωπα, του… γκρινιάζουν. «Υποθέτω ότι η γκρίνια των δύο παιδιών σου είναι του στυλ… ‘σταμάτα ρε πατέρα τα τρελά και προσγειώσου’». Μήπως πρέπει να επιστρέψεις στο αγκίστρι;» τον ρωτάω.
Βάζει τα γέλια. «Ποτέ», λέει, «αλλά κάτι τέτοια μου τα λένε τα παιδιά μου. Ο γιός μου είναι πιλότος της πολιτικής αεροπορίας. Δεν πετά αεροπλάνα αυτή τη στιγμή γιατί διευθύνει την ασφαλιστική εταιρία αεροπλάνων QBE στην Αδελαΐδα. Κατά καιρούς δείχνει κατανόηση και μπορεί να καταλάβει τι με κρατά ακόμα στους ουρανούς. Άλλες πάλι φορές μου τα ‘ψέλνει’, με ευγένεια πάντα».
– Φοβήθηκες ποτέ;
«Ναι. Πάντα υπάρχουν τέτοιες στιγμές. Θυμάμαι μία φορά που είχα τελειώσει μία επίδειξη. Κατέβηκα κανονικά και μετά από λίγο αποφάσισα να κάνω λίγη εξάσκηση. Κάποια στιγμή και καθώς ανέβαινα κάθετα στο ουρανό ένοιωσα το αεροσκάφος μου να τρίζει ολόκληρο. Είχα φτάσει ψηλά όταν διαπίστωσα ότι η προπέλα είχε πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα. Ήμουν έτοιμος να ανοίξω την πόρτα και να πέσω με αλεξίπτωτο. Αδύνατο, όμως, γιατί δεν είχα φορέσει αλεξίπτωτο. Πίστευα ότι έφτασε το τέλος μου. Κατέβηκα σιγά-σιγά και χωρίς προπέλα πλέον έπρεπε να προσγειωθώ και αφού είμαι ακόμα εδώ και τα λέμε σημαίνει ότι τα κατάφερα». Από τότε υποθέτω ότι δεν ξέχασες πάλι το αλεξίπτωτο; «Ποτέ, ποτέ, ποτέ. Υπήρξε, όμως, μία ακόμα φορά και η μόνη που ένοιωσα τρακ ‘ιπτάμενος’. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που με παρακολούθησε ο πατέρας μου» λέει ο Χρήστος και η συγκίνηση παύει την φωνή του για μερικά δευτερόλεπτα.
– Τι σού είπε ο πατέρας σου μετά από εκείνη την πτήση; «Μου είπε ότι ήταν περήφανος», λέει και συμπληρώνει «μπορεί να μην με άφησαν να ακολουθήσω το όνειρό μου αλλά το έκαναν από αγάπη οι γονείς μου. Εγώ τα κατάφερα με τον δικό μου τρόπο. Αν γινόμουν πιλότος της πολεμική αεροπορίας το πιθανότερο να κατέληγα στην πολιτική αεροπορία. Και εκεί θα βαριόμουν. Άλλο να οδηγάς λεωφορείο και άλλο αυτοκίνητο της φόρμουλα 1. Άσε που δεν θα άντεχα την αυστηρότητα του στρατού. Οι αντιρρήσεις των γονιών μου ήταν για καλό. Το συναίσθημα που έψαχνα σαν έφηβος, το όνειρο που λαχταρούσα, το ζω σχεδόν καθημερινά σήμερα. Μπαίνω στο Stinger μου και γινόμαστε ένα. Δεν υπάρχουν όρια και δρόμοι στους αιθέρες, είμαι απόλυτα ελεύθερος. Όταν το πάθος είναι δυνατό κανένας δεν μπορεί να το σβήσει από την ζωή κανενός. Αργά ή γρήγορα θα βγει στην επιφάνεια», λέει ο έφηβος πιλότος ετών 70.
Ο Χρήστος Σπύρου θέλει να πετάξει στον ουρανό της Κύπρου. «Αυτό είναι το μόνο μου ανεκπλήρωτο όνειρο. Να επιστρέψω στη γη των γονιών μου με το Stinger μου». Όσο για το μέλλον της ιπτάμενης ζωής του; «Θα είμαι πάντα πιλότος. Πάντα», δηλώνει.