Σε πείσμα των καιρών, που θέλουν τον άνθρωπο να αφήνεται χωρίς όρους και προβληματισμό στην άνεση, την ευκολία, την προχειρότητα και την κακογουστιά, κάποιοι Έλληνες επιμένουν να ξαναδίνουν νόημα στη ζωή μας όχι μόνο με τις ιδέες τους αλλά και με την τέχνη που υπηρετούν.
Αν προ ημερών είχαμε την ευτυχία να μας επισκεφθεί εδώ στην Αυστραλία ο επιφανής νομικός Γεώργιος Μπίζος, στο πρόσωπο του οποίου και του συντρόφου του Νέλσον Μαντέλα το οικουμενικό ελληνικό πνεύμα και η καταξίωση του ανθρώπου βρίσκουν την τέλεια έκφρασή τους, τώρα υποδεχόμαστε τρεις συμπατριώτες μας από έναν άλλο χώρο, αυτόν της μουσικής.
Τρία νέα δικά μας παιδιά, γεννημένα στους αντίποδες, ο Έκτορας Κοσμάς και οι Γιώργος και Μανώλης Γαλιάτσος, έρχονται να μας προσφέρουν τη δική τους μελωδική προσέγγιση σε μια άλλη σημαντική πτυχή του πολιτισμού μας.
Πορευόμενοι στα βήματα τόσων και τόσων προγόνων τους ακολούθησαν τον δρόμο της επιστροφής στις ρίζες, στην άμεση επαφή με τον μητροπολιτικό ελληνικό χώρο, για να επανέλθουν με δύο ακόμη συντρόφους τους, τον Γιάννη Νιάρχο και τη Μαρία Δείκτα, μεταφέροντάς μας την εμπλουτισμένη εμπειρία τους αναβαπτισμένη μέσα στη γνησιότητα της ελληνικής μουσικής παράδοσης, που τραγουδά τους καημούς και τις χαρές του Ανθρώπου. Μια παράδοση χωρίς στεγανά και καλούπια, που εκφράζει με ελευθερία και απόλυτη επιτυχία πανανθρώπινες ανάγκες και επιθυμίες, αγγίζοντας την ψυχή Ελλήνων και μη.
Το εξαίρετο αυτό 5μελές μουσικό σύνολο επιμένει να παλεύει κόντρα στη μόδα της εποχής με ευσυνειδησία και πίστη στην ποιότητα και την αυθεντικότητα της έκφρασης, θέτοντας στην υπηρεσία της τέχνης και του Ανθρώπου ταλέντο, γνώση, ευαισθησία και αισιοδοξία για μια ζωή που αξίζει να την απολαμβάνουμε και να τη χαιρόμαστε.
Έρχονται να μας γνωρίσουν ή να μας ξαναφέρουν σε επαφή με το γνήσιο ρεμπέτικο, που μπορεί μεν να αποτελεί τη βάση του ο καημός, λειτουργεί όμως λυτρωτικά, σαν βυζαντινός ψαλμός, με τον οποίο εξάλλου διαθέτει πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Μια πραγματική κάθοδος στα βάθη της ψυχής μας, μια μουσική που καθρεφτίζει το είναι μας και μας απελευθερώνει, δημιουργώντας υπόβαθρο ψυχικής καθαρότητας και γαλήνης, ανάτασης και δημιουργίας.
Απαλλαγμένο πλέον το ρεμπέτικο από προκαταλήψεις που επί δεκαετίες το συνόδευαν, αναδεικνύεται από τους άξιους ερμηνευτές και συνεχιστές του ένα αξιόλογο μουσικό είδος που ξεκίνησε από τη Μικρασία και απλώθηκε σε όλο τον Ελληνισμό, καταλαμβάνοντας τη θέση που πραγματικά του αξίζει στην ελληνική μουσική δημιουργία.
Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ταχθεί να το υπηρετήσουν με συνέπεια και σεβασμό, με σεμνότητα και απλότητα όπως αρμόζει στο ίδιο το είδος, συγκαταλέγονται και τα πέντε δικά μας παιδιά: ο Έκτορας, γιος του γνήσιου και αμετανόητου – ψυχή τε και σώματι – Έλληνα, Κώστα Κοσμά (που αντί για κομπολόι και κομποσχοίνι συντροφεύεται παντού και πάντοτε από τον αγαπημένο του μπαγλαμά που έφτιαξε και αφιέρωσε στον πατέρα του ο ίδιος ο Έκτορας), ο Γιώργος, ο Μανώλης, ο Γιάννης, η Μαρία.
Αρχικά, η Μελβούρνη και μετά η Αδελαΐδα και η Καμπέρα θα απολαύσουν για δύο συνεχείς εβδομάδες τη Απόδημη Κομπανία, που μας φέρνει σε επαφή με την αγνή, τη γνήσια και ανθρώπινη Ελλάδα.
