Γεγονός-σταθμό στη μακρόχρονη προσπάθεια του ποντιακού Ελληνισμού να επιτύχει την αναγνώριση της γενοκτονίας των προγόνων του, χαρακτηρίζει ο διακεκριμένος ιστορικός και συγγραφέας, Χάρης Τσιρκινίδης, την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας.
Παρών στην ιστορική συνεδρίαση του κοινοβουλίου της Νότιας Αυστραλίας ο συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου «Επί Τέλους τους Ξεριζώσαμε» – που ξεθάβει αδιάψευστες μαρτυρίες για την Ποντιακή Γενοκτονία από τα επίσημα αρχεία της Γαλλίας και μεταφράστηκε στην αγγλική – και άλλων συγκλονιστικών βιβλίων όπως «Το Κόκκινο Ποτάμι», «Έχω όπλο την αγχόνη» «Συνοπτική Ιστορία της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολίας», έζησε πολλές και έντονες συγκινήσεις ακούγοντας Αυστραλούς πολιτικούς να μιλούν με συγκίνηση για τα παθήματα των χριστιανικών λαών της Aνατολίας.
«Ήταν μία συγκλονιστική εμπειρία, όμοια της οποίας δεν έχω ζήσει. Ομολογώ, ότι δεν περίμενα να συναντήσω πολιτικούς να ομιλούν με τόσο πάθος για γεγονότα άσχετα προς την πατρίδα τους, την Αυστραλία, και τους ιδίους. Οι αγορεύσεις τους ήταν καταγγελίες σε βάρος της Τουρκίας για την επίμονη άρνησή της να αναγνωρίσει τις ωμότητες που διεπράχθησαν σε βάρος των χριστιανικών λαών της Ανατολίας.
Ως Πόντιο με συγκίνησαν ιδιαίτερα οι γραφικές αναφορές τους στις βαρβαρότητες που διεπράχθησαν σε βάρος των προγόνων μου και επαναλαμβάνω, και δημόσια, τις ευχαριστίες μου για τις εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις τους» δηλώνει με έκδηλη συγκίνηση.
Κατά τον κ. Τσιρκινίδη – συγγραφέα έντεκα βιβλίων για τον ποντιακό Ελληνισμό και πρώτο Πόντιο συγγραφέα που μεταφράστηκε στην αγγλική γλώσσα – η αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας από το κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας έχει εξαιρετική σημασία για τον αγωνιζόμενο Ελληνισμό να πείσει την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας και τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει ένα τεκμηριωμένο έγκλημα σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου και της ευρύτερης Ανατολής.
«Η σημασία της απορρέει από το γεγονός, ότι είναι η πρώτη κοινοβουλευτική αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας», λέει. «Η Γενοκτονία έχει αναγνωριστεί και σε άλλες χώρες, αλλά με βουλεύματα κυβερνητών ή δημάρχων. Η αναγνώριση από το κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας, και μάλιστα ομόφωνα, είναι η πρώτη από κοινοβουλευτικό σώμα και γι’ αυτό φέρει ιδιαίτερο βάρος.
Η αναγνώριση αφυπνίζει και το εθνικό κέντρο, διότι για πολλοστή φορά οι Έλληνες της διασποράς, στην προκειμένη περίπτωση οι Έλληνες της Αυστραλίας, στέλνετε το φως, αφυπνίζετε το Εθνικό Κέντρο το οποίον ασκεί μίζερη και φοβική πολιτική, που ενθαρρύνει την Τουρκία και την ωθεί σε παράνομες πράξεις.
Βέβαια, δεν ευθύνεται η Ελλάδα, μόνο, για την κακή συμπεριφορά της Τουρκίας. Ευθύνεται και η διεθνής κοινωνία που αρνείται να αναγνωρίσει εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει οι Τούρκοι.
Αν η διεθνής κοινότητα είχε αναγνωρίσει τη γενοκτονία των χριστιανικών λαών της Ανατολίας θα είχε αποτρέψει την κακή συμπεριφορά της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, η αναγνώριση θα είχε διδάξει τις νέες γενιές των Τούρκων ότι η γενοκτονία διεπράχθη, αναγνωρίζεται και καταδικάζεται από τον υπόλοιπο κόσμο καθώς και ότι δεν μπορούν, ως σύγχρονο κράτος να συμπεριφέρονται σαν τους προγόνους τους».
Οι Πόντιοι αισθανόμαστε, δίκαια νομίζω, ότι στην Αδελαΐδα έγινε το πρώτο βήμα για τη δικαίωση των Ποντίων, λέει ο κ. Τσιρκινίδης.
«Κατ’ αρχήν, να επισημάνουμε την ηθική πλευρά της απόφασης του κοινοβουλίου της Νότιας Αυστραλίας, εννοώ τη δικαίωση των θυμάτων της Γενοκτονίας και την απότιση φόρου τιμής στους επώνυμους και ανώνυμους Έλληνες του Πόντου και της υπόλοιπης Μικράς Ασίας, που σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες από τις φανατισμένες δυνάμεις του Κεμάλ», εξηγεί.
«Επί της ουσίας, η αναγνώριση διαβιβάζει στην Τουρκία και τον υπόλοιπο κόσμο το μήνυμα, ότι η σφαγή των Αρμενίων και των Ασσυρίων διεπράχθη την περίοδο 1915-1923, ενώ ο διωγμός των Ελλήνων συνεχίστηκε και μετά το 1923 με τα γνωστά γεγονότα σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σε βάρος της Ίμβρου και της Τενέδου και πιο πρόσφατα σε βάρος της Κύπρου και των Κυπρίων», σημειώνει.
Η ομογένεια μπορεί να παίξει κεντρικό ρόλο για την επιτυχία του τελικού στόχου, την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, πιστεύει ο κ. Τσιρκινίδης.
«Ως υπερκομματική οντότητα με μεγάλη ευαισθησία για τις εθνικές μας υποθέσεις, μπορεί να δράσει καταλυτικά, σε αντίθεση με τους Έλληνες του εσωτερικού που επηρεάζονται από πολιτικά κόμματα και ιδεολογίες και δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις για τα εθνικά μας θέματα.
Πώς πρέπει να δράσει η ομογένεια; ρωτάμε τον κ. Τσιρκινίδη.
«Γνωρίζω, ότι ο δρόμος προς την αναγνώριση της γενοκτονίας από άλλες πολιτειακές κυβερνήσεις και την κεντρική κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν θα είναι εύκολος. Θα απαιτήσει επίμονες προσπάθειες εκ μέρους των στελεχών της ομογένειας που έχουν αναλάβει αυτό, το τόσο δύσκολο έργο.
Η ομογένεια θα πρέπει να συντονίσει τις δυνάμεις της, να καθορίσει τον τελικό στόχο της και να σχεδιάσει προσεκτικά τη στρατηγική που θα βοηθήσει να επιτευχθεί ο στόχος. Κατά τη γνώμη μου, τα βασικά στοιχεία της στρατηγικής αυτής θα πρέπει να είναι δύο.
Πρώτον, να πεισθεί η ομογένεια ότι η Γενοκτονία των Ποντίων είναι έγκλημα σε βάρος ολόκληρου του Ελληνισμού, άρα πρέπει να παλέψουμε όλοι για την καταδίκη της Τουρκίας. Όλοι οι Έλληνες παλεύουμε για το «Μακεδονικό» και το Κυπριακό. Ενωμένοι θα πρέπει να παλέψουμε και γι το «Ποντιακό» να μου επιτρέπεται ο όρος.
Δεύτερον, να πεισθεί η πολιτική ηγεσία της Αυστραλίας ότι οι Έλληνες δεν στρεφόμαστε εναντίον των Τούρκων, δεν πολεμάμε τους Τούρκους. Απλά, ζητάμε την αναγνώριση ενός εγκλήματος του παρελθόντος, που είναι τεκμηριωμένο πέραν πάσης αμφιβολίας από τρίτους, αντικειμενικούς ιστορικούς και κρατικούς λειτουργούς που το βίωσαν».