ΤΕΛΙΚΑ, κατάλαβα ότι έτσι και δεν πάει κανείς (στις μέρες μας) στο Όκλι για «καφέ», χάνει σειρές επεισοδίων.
ΓΙΑ τα πάντα, σας λέω, είναι ενήμεροι οι τύποι, εκτός του τι συμβαίνει στην Αυστραλία. Γνωρίζοντας ότι η Αυστραλία είναι, λόγω απόστασης (και νοοτροπίας) «εκτός» κόσμου, δεν ασχολούνται με τα ντόπια γεγονότα και την τρέχουσα ειδησιογραφία.
ΤΟ διαπίστωσα, για άλλη μια φορά, προχθές το πρωί που είχα κατέβει (ινκόγκνιτο) για ένα καφέ. Για όλα συζητούσαν εκτός από την Τζέσικα.
ΚΑΝΕΙΣ δεν βρέθηκε (όση ώρα κάθισα) να πει δυο κουβέντες για τη νέα ηρωίδα της Αυστραλίας, που έκανε σόλο τον γύρο του κόσμου με την… κούνια της.
ΔΕΝ ξέρω πόσοι από εσάς παρακολουθήσατε την υποδοχή της 16χρονης Τζέσικα Γουότσον, στο λιμάνι του Σίδνεϊ, αλλά με την παιδική κούνια έμοιαζε το πλοιάριο που όργωσε τους Ωκεανούς του κόσμου.
ΜΙΑ κούνια, χρώματος πινκ, μάλιστα, που έβγαζε μάτι. Ήταν το πρώτο ροζ πλεούμενο που είδα στη ζωή μου.
ΚΑΙ δεν ήταν μόνο το παιδικό χρώμα του σκάφους που θύμιζε κούνια, αλλά και τα αυτοκόλλητα με αρκουδάκια, πεταλούδες, βατραχάκια και Μίκυ Μάους, που δεν άφηναν αμφιβολίες ότι πρόκειται για παιδική κούνα.
ΩΣ εκ τούτου, προτείνω να καταγραφεί το ταξίδι της Τζέσικα, στα διεθνή ρεκόρ, ως ο πρώτος γύρος του κόσμου, που έκανε η πρώτη… Barbie.
ΕΙΧΑ διάθεση, που λέτε, να συζητήσω το κατόρθωμα της Barbie, αλλά η υπόλοιπη παρέα δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα, οπότε και άφησα μόνη της τη Barbie να περιφέρεται στα αυστραλιανά κανάλια και να διηγείται τις… περιπέτειές της.
ΑΛΛΩΣΤΕ, συζητούσαν για ένα πολύ σοβαρό θέμα σχετικό με την οικονομική κρίση που πλήττει την πατρίδα μας που (κουτσά-στραβά) απειλεί και τον υπόλοιπο κόσμο.
ΕΠΕΙΔΗ για να περιγράψω το τι ειπώθηκε θα χρειάζονταν 72 σελίδες της εφημερίδας, θα προσπαθήσω να συνοψίσω τα συμπεράσματα της συζήτησης, χωρίς να αναφερθώ στις επιμέρους διαφωνίες, γιατί αυτό είναι από μόνο του ένα άλλο κεφάλαιο.
ΛΟΙΠΟΝ, η κεντρική ιδέα, γύρω από την οποία εξελίχτηκε η συζήτηση και ειπώθηκαν τα όσα ειπώθηκαν, είναι ότι η κρίση αυτή είχε σχεδιαστεί από τους Εβραίους, αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιοι Πόλεμο!
ΟΙ Εβραίοι, σύμφωνα με την υπόθεση, είχαν αντιληφθεί εγκαίρως ότι η Ελλάδα θα γινόταν πολύ ισχυρή χώρα, όχι μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ιδιαίτερα σε περίπτωση που η τελευταία προχωρούσε και στη νομισματική ένωση, όπως δηλαδή έκανε με το ευρώ.
ΕΤΣΙ, οι Εβραίοι, που είναι πανέξυπνοι, λόγω του ότι έχουν διαβάσει και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και, ιδιαίτερα, τον Αριστοτέλη, στον οποίο έχουν και αδυναμία για την οικονομική του θεωρία, κατάλαβαν πριν μισό αιώνα τι έπρεπε να κάνουν για να βγάλουν από τη μέση την Ελλάδα.
ΚΑΙ την Ελλάδα, βέβαια, θέλουν (ως γνωστόν) να την καταστρέψουν, γιατί οι Έλληνες, ως δαιμόνιος λαός που είμαστε, φέρνουμε εμπόδια στα σχέδιά τους να κυριαρχήσουν στον κόσμο.
ΜΕΤΑ το ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι είχαν πλέον εγκαταλείψει την ιδέα ότι θα κυριαρχήσουν ιδεολογικά στον κόσμο (μέσω της μαρξιστικής θεωρίας) και αποφάσισαν να κυριαρχήσουν οικονομικά μέσω των τραπεζών, χρηματιστηρίων και… αγορών.
ΟΠΟΤΕ, η πατρίδα μας θα έπρεπε να ηττηθεί οικονομικά για να μπορέσουν να την αποδυναμώσουν και να μας βγάλουν ως χώρα από τη μέση. Το σχέδιο που συνέλαβαν (και εκτελούσαν μεθοδικά για 65 χρόνια) ήταν σατανικό.
ΠΡΟΕΒΛΕΠΕ να αρχίσουν να μας δίνουν σιγά–σιγά (δήθεν) δάνεια και να μην μας πιέζουν να τα επιστρέψουμε, ώστε να συνηθίσουμε με την πάροδο των δεκατριών (σαν λιγούρηδες που είμαστε) να ζούμε με δανεικά.
ΑΥΤΟ σήμαινε ότι με τα χρόνια θα μετέτρεπαν την λιγούρα μας σε εξάρτηση. Θα συνηθίζαμε στην τεμπελιά και την εύκολη ζωή, πιστεύοντας ότι πάντα θα βρίσκουμε κορόιδα να μας ταΐζουν.
ΜΕ τον σατανικό αυτό τρόπο, δημιούργησαν τη νεοελληνική κουλτούρα σύμφωνα με την οποία πιο μάγκας, ξύπνιος και ωραίος ήταν αυτός που κατάφερνε να βγάζει πολλά λεφτά χωρίς να δουλεύει.
ΟΛΑ άρχισαν με το μεταπολεμικό οικονομικό πρόγραμμα «βοήθειας», το περιβόητο «Σχέδιο Μάρσαλ» που χρηματοδότησαν αμερικανοεβραϊκές τράπεζες, για να ακολουθήσουν «βοήθειες» κατ’ ευθείαν εβραϊκές τράπεζες, με την εγγύηση της αμερικάνικης κυβέρνησης, από το ΔΝΤ (επίσης, δικό τους όργανο) και να συνεχίσουν οι «βοήθειες» (κρυφά δάνεια, δηλαδή) μέσω χρηματοδοτήσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και λοιπά.
ΠΕΡΑΣΑΝ έξι ολόκληρες δεκαετίες, όμως, μέχρι να λυγήσουν και τις τελευταίες αντιστάσεις των λιγούρηδων. Μέχρι, δηλαδή, να μας καταστήσουν εντελώς ανίκανους να κάνουμε οποιαδήποτε εργασία που χρειάζονται γνώσεις, κεφάλαια, προγραμματισμός και μεθοδικότητα.
ΜΕ λίγες κουβέντες, με το χρήμα που εύκολα μας δάνειζαν, κατάφεραν από, τη μια, να υποσκάψουν τις ηθικές αρχές μας και, από την άλλη, να μας ευνουχίσουν κυριολεκτικά ως λαό ικανό να αντισταθεί και να παλέψει.
ΕΤΣΙ το μόνο που είχε απομείνει να κάνουν για να μας αποδυναμώσουν εντελώς, τουλάχιστον για τα 50 προσεχή χρόνια, ήταν να πουν ότι δεν μας δανείζουν άλλα χρήματα γιατί φοβούνται μη χάσουν και αυτά που μας έχουν δώσει.
ΑΥΤΟ ήταν και το τελειωτικό χτύπημα για τον… δανειοδίαιτο λαό μας. Πώς να κάνουν οι Έλληνες σήμερα αυτό που μέχρι χθες έκαναν οι Κούρδοι, οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, οι Πολωνοί και οι υπόλοιποι χριστιανοί;
ΕΜΕΙΣ είμαστε πια μια μοντέρνα χώρα των… αγορών. Πώς να κάνουμε ό,τι κάνουν και οι πολίτες των υποανάπτυκτων χωρών; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορεί να ειπωθεί «Έλληνας οικονομικός μετανάστης στο Πακιστάν»!
ΕΤΣΙ, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με τόσα (πλούσια) κόμπλεξ και ανασφάλειες που μας αναγκάζουν να ορκιστούμε και να ορίσουμε ως πρώτο στόχο μας την ανάκτηση της… αξιοπιστίας μας και την εκ νέου προσφυγή μας στις αγορές!
ΔΗΛΑΔΗ, να ματώσει να πεινάσει και να δεινοπαθήσει ένας (έστω και τεμπέλης) λαός, για να κερδίσει και πάλι την αξιοπιστία των εκμεταλλευτών και τοκογλύφων του! Μπράβο ρε Γιωργάκη, ωραίον αγώνα ξεκίνησες!
ΕΔΩ μας κατάντησε, κύριοι, η… εβραϊκή συνομωσία. Στο να ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους που μας κατάστρεψαν ως χώρα, υπονομεύοντας κατά πρώτο λόγο την περήφανη κουλτούρα μας και κατά δεύτερο την οικονομία μας, να μας δανείσουν για να μας σώσουν.
ΚΑΙ η συζήτηση κατάληξε στο συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι κατάφεραν να κάνουν τους Έλληνες τόσο εξαρτημένους από τα δανεικά, όσο είναι οι πρεζάκηδες από τα ναρκωτικά.
ΠΩΣ μπορούμε να απαλλαγούμε από τον εβραϊκό (οικονομικό) ζυγό; Να κόψουμε με μαχαίρι τα δανεικά. Για να κάνουμε, όμως, κάτι τέτοιο, προαπαιτούμενο είναι η πλήρης αποτοξίνωση από τον δανεισμό, ισχυρίζονται οι σοφοί του Όκλι. Πάμε πιο κάτω.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ τον Τσίρκα και τους πρώην αξιωματούχους της Κοινότητας Μελβούρνης, ότι ούτε ο σημερινός πρόεδρος, ούτε το Διοικητικό Συμβούλιο, θορυβήθηκαν από τις ερωτήσεις που υπέβαλαν (μέσω της στήλης) την περασμένη βδομάδα, για το πότε θα αρχίσει η ανέγερση του Πύργου και η αξιοποίηση της κοινοτική περιουσίας.
ΣΥΝΕΠΩΣ, δεν μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν, γιατί, όπως μου είπε εμπιστευτικά (και οφ δε ρέκορντ) μέλος του Δ.Σ., τα περί «ανεγέρσεων» και «περιουσιακών αξιοποιήσεων», είναι αποκλειστικά προεκλογικά θέματα και αναφέρονται (για λόγους εντυπωσιασμού) μόνο στα προγράμματα των υποψηφίων, οπότε και δεν μπορούν να επιστρατεύονται ως επιχειρήματα κατά τη διάρκεια της θητείας του Δ.Σ.
«ΠΟΛΥ ευχαρίστως να απαντήσουμε σε όλα αυτά κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα για το επόμενο Δ.Σ., μιας και θα τα έχουμε συμπεριλάβει και στο νέο μας πρόγραμμα», μου είπε το μέλος αυτό, που έμαθε από τον Φουντά την κοινοτική τέχνη.
ΟΤΑΝ το ρώτησα «τότε γιατί υποσχεθήκατε τόσα έργα;» μου απάντησε ότι, εδώ ολόκληρες κυβερνήσεις δεν κρατούν τις υποσχέσεις τους (και ο λαός της ξαναψηφίζει) και θα τις κρατήσει το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας, που στο κάτω-κάτω δεν είναι μόνο άσχετοι (και να μπορούν να λένε ότι γουστάρουν), αλλά και εθελοντές.
ΠΕΡΙΕΡΓΟ είναι ότι ακόμα δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να ζητήσουν διευκρινήσεις (για την ανέγερση του Πύργου) ούτε αυτοί που τάχθηκαν με θέρμη υπέρ της ανέγερσής του, συγχαίροντας τον Παπαστεργιάδη και το συμβούλιό του για το «έργο» που θα τιμήσει τον ελληνισμό!
ΚΑΙ εδώ αναφέρομαι σε παράγοντες, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, μέλη της Κοινότητας και λοιπούς, που τα έβαλαν ακόμα και με αυτούς που πίστευαν από τότε πως η ανέγερση του πύργου είναι μια παραφουσκωμένη φούσκα.
ΝΑ όμως και μια άλλη κοινοτική ιστορία. Το Δ.Σ., στην αγωνιώδη του προσπάθεια να δείξει ότι παράγει έργο και μάλιστα πολιτιστικό, υιοθετεί την προβολή των «έργων» διάφορων καλλιτεχνών που αναζητούν απελπισμένα προβολή και στέγη.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ καλλιτεχνικές – και όχι μόνο εκδηλώσεις – είναι δηλαδή προϊόν της «συνάντησης» δυο απελπισμένων πλευρών, που για δικούς της λόγους η κάθε μια, ψάχνει για προβολή.
ΣΕ αυτό το συμπέρασμα κατέληξε κάποιος φίλος που παρακολουθεί από κοντά τα καλλιτεχνικά δρώμενα που οργανώνει η Κοινότητα. Με λίγες κουβέντες, απουσιάζει παντελώς η ποιότητα.
ΠΑΜΕ όμως και σε μια πρόσφατη (κοινοτική) εκδήλωση γεμάτη παράδοξα. Πρόκειται για την ομιλία που έδωσε για την οικονομική κρίση στην πατρίδα μας, ο οικονομολόγος, Παναγιώτης Γιαννακόπουλος, που ήλθε εδώ, προσκεκλημένος της Κοινότητας, όπως διάβασα και στο σχετικό ρεπορτάζ του «Νέου Κόσμου».
ΛΟΙΠΟΝ, μέσα στην αίθουσα της χρεοκοπημένης από το 1995 Κοινότητας, η οποία σώθηκε στο «πάρα πέντε» από τα 5,5 εκατομμύρια δολάρια που της έδωσε η χρεοκοπημένη, από τον Φεβρουάριο του 2010, πατρίδα, μίλησε ο οικονομολόγος, επισημαίνοντας ότι η ανοργανωσιά μας, η αναβλητικότητα και η έλλειψη κάθε στοιχειώδους μορφής μεθοδικότητας, οδήγησαν την Ελλάδα στα σημερινά αδιέξοδα.
ΤΑ πράγματα, είπε, θα ήταν διαφορετικά, αν είχαμε φροντίσει τουλάχιστον να αξιοποιήσουμε την δημόσια περιουσία της χώρας που ανέρχεται σε 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Όμως ούτε αυτό το απλό δεν κάναμε…
ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ, δηλαδή, ο άνθρωπος ακριβώς στα ίδια προβλήματα που οδήγησαν και την Κοινότητα στην χρεοκοπία του 1995, που, ουσιαστικά, συνεχίζεται (και θα συνεχίζεται) όσο καιρό παραμένει αναξιοποίητη η κοινοτική περιουσία.
ΜΕ άλλες κουβέντες, τόσο η κοινότητα όσο και η πατρίδα έχουν προσβληθεί θανάσιμα από την νεοελληνική κουλτούρα των πελατειακών σχέσεων του κράτους με τους πολίτες και του συμβουλίου της κοινότητας με τις αγέλες των στρατολογημένων μελών. Η ίδια ανικανότητα σε όλο της το μεγαλείο. Να το κατάλαβαν, άραγε, τα μέλη του Δ.Σ. και έτσι; Αυτά και γεια χαρά.
