ΑΓΑΠΗΤΟΙ συμπατριώτες, απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και κληρονόμοι ενός από τους λαμπρότερους πολιτισμούς του πλανήτη, αισθάνομαι την ανάγκη σήμερα να εκφράσω τη βαθύτατη θλίψη μου για την καταγωγή μου.
ΓΝΩΡΙΖΩ, ότι η καταγωγή μου δεν είναι απόρροια επιλογής μου, αλλά μου επεβλήθη αναγκαστικά. Παρ’ όλα αυτά, η ουσία δεν αλλάζει και το πρόβλημα δεν μετριάζεται.
ΟΤΑΝ, μεγαλώνοντας, άρχισα να ξεχωρίζω την αλήθεια από τα παραμύθια (που συνοδεύουν τη φυλή και την καταγωγή μας), ήταν, δυστυχώς, πολύ αργά να αντιδράσω, αφού όλα πάνω μου «μιλούσαν» από μόνα τους για το από πού κρατάει η σκούφια μου.
ΠΑΡΑ το γεγονός, ότι όσοι διαβάζουν τη στήλη γνωρίζουν ότι είμαι πολύ χαλαρός πατριώτης (με την κοινά αποδεκτή έννοια της λέξης) συνεχίζω να εξοργίζομαι με τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα.
ΜΕ τα χρόνια, το έθνος και οι πολίτες του (με την συμπεριφορά τους) φρόντισαν να ριζώσει μέσα μου η βεβαιότητα ότι είμαστε μια προβληματική, εγωιστική και ψιλοχαλασμένη βαλκανική φυλή, με πολλά κόμπλεξ και πολύ περισσότερες ανασφάλειες.
ΣΗΜΕΡΑ, θα σταθώ σε ένα άλλο μεγάλο παραμύθι που αφορά εμάς τους Απόδημους, που λέγε ο ένας λέγε ο άλλος, μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι «διαφέρουμε» από τους Έλληνες που κατοικούν στην πατρίδα.
ΟΤΙ τάχα είμαστε «καλύτεροι» και πιο «αγνοί» από γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους που αφήσαμε πίσω μας. Ότι ο ξενιτεμός μας βοήθησε να απαλλαγούμε από τον κακό ελληνικό εαυτό μας και γίνουμε άλλοι άνθρωποι.
ΣΕ καμιά περίπτωση, βέβαια, δεν ισχυρίζομαι ότι δεν αλλάξαμε. Θέλεις δεν θέλεις, αλλάζεις όταν είσαι υποχρεωμένος να προσαρμοστείς (για να ζήσεις) σε μια άλλη κοινωνία με εντελώς διαφορετική κουλτούρα.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, η αλλαγή σχετίζεται περισσότερο με την προσαρμογή και ελάχιστα επηρέασε τον πραγματικό χαρακτήρα και συμπεριφορά μας.
ΚΑΤΑ βάθος, παραμένουμε ίδιοι και αναλλοίωτοι και αυτό το αποδεικνύουμε κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία.
ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ των αναλογιών, μια ματιά να ρίξετε δίπλα σας μπορείτε να το επιβεβαιώσετε ανά πάσα στιγμή. Ίδιοι είμαστε (και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς) με αυτούς που αφήσαμε πίσω μας.
ΑΣ αρχίσουμε με τον «απλό λαό», με όλους τους ανώνυμους, που ουσιαστικά διαμορφώνουν την (όποια) κοινωνία και την προσαρμόζουν στα μέτρα τους.
ΣΕ παροικιακό επίπεδο αυτό ισχύει για τις σχέσεις των «απλών συμπαροίκων» (όλων δηλαδή των «άκακων» που προκαλούν τη μεγαλύτερη ζημιά!) με τις οργανώσεις της παροικίας και τις ηγεσίες τους.
ΚΑΙ εδώ η εκλογική πελατεία (και ο βλαχοδημαρχισμός) είναι η ύψιστη αρχή που διέπει τις δημοκρατικές μας αρχές.
ΠΑΡΤΕ για παράδειγμα την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης. Γιουρούσι εγγραφής 2000 μελών έκανε το σημερινό συμβούλιο για να κερδίσει τις τελευταίες εκλογές και κανείς (εκτός ελαχίστων) δεν είπε μια κουβέντα. Κανείς δεν ντράπηκε.
«ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ» το βρήκαν οι περισσότεροι, ενώ χιλιάδες (απλοί) συμπάροικοι κατέβηκαν και «ψήφισαν».
«ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ» ήταν και εκ μέρους των υποψηφίων, να υπόσχονται ότι θα κάνουν πράγματα που δεν θα κάνουν. Ότι θα χτίσουν πύργους γυάλινους και θα αξιοποιήσουν την κοινοτική περιουσία.
ΚΑΙ τα είπαν όλα αυτά έχοντας υπόψη τους ότι αν δεν συμφωνήσει και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Και η αντιπολίτευση τα έχει από χέρι απορρίψει.
ΤΑ είπαν γιατί θεωρούν «φυσιολογικό» το γεγονός ότι κανείς, κατά βάθος, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που τους ψήφισε, δεν δίνει μια δεκάρα για την Κοινότητα και αν δεν τους είχαν «φορτωθεί» πιεστικά να τους κάνουν μέλη, ούτε και που είχαν ακούσει για Κοινότητα.
ΤΕΤΟΙΟΣ κόσμος ψήφισε και στήριξε το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο. Τέτοιος (δηλαδή ακριβώς ίδιος) κόσμος ψηφίζει και τις κυβερνήσεις που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή κατάντια.
ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΣ την πορεία της Ελλάδας και της Κοινότητας τον τελευταίο αιώνα, μπορείτε εύκολα να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Μη ξεχνάμε ότι την χρεοκοπημένη πριν 15 χρόνια Κοινότητα, την έσωσε η σημερινή χρεοκοπημένη πατρίδα.
ΣΤΟ διάστημα που μεσολάβησε, η χρεοκοπημένη Κοινότητα το μόνο που κατόρθωσε να πετύχει ήταν να αποδείξει ότι δικαιολογημένα είχε χρεοκοπήσει.
ΚΑΙ σήμερα παρά το «δάνειο» των $5,5 εκατομμύριων, στα «κόκκινα» είναι η Κοινότητα. Πολύ φοβάμαι ότι στα «κόκκινα» θα βρίσκεται και η πατρίδα μετά από 15 χρόνια.
ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι πιο βαθύ που υπερβαίνει την οικονομία, αφού κατορθώνει να επιβιώνει των κρίσεων και των χρεοκοπιών. Κάτι που έχει πιο άμεση σχέση με τη γενικότερη κουλτούρα μας, παρά με οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία.
ΕΙΝΑΙ η γενικότερη πίστη μας ότι ο πιο έξυπνος είναι αυτός που μπορεί να πλουτίσει (ή να κάνει οτιδήποτε άλλο) χωρίς να κάνει «τίποτα». Ποτέ δεν θεωρήσαμε «κακό» κάτι τέτοιο. Αρετές συνεχίζουμε να του αποδίδουμε.
ΠΑΜΕ σε ένα άλλο, ακόμα πιο καραμπινάτο, παράδειγμα που αποδεικνύει τον ισχυρισμό μου ότι, δηλαδή, όπου μας δίνεται η ευκαιρία συμπεριφερόμαστε και εμείς ακριβώς όπως και οι συμπατριώτες μας που κατοικούν στην Ελλάδα.
Η πορεία του διαβόητου ΣΑΕ επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μου. Η συνεργασία του οργάνου αυτού με την πατρίδα τα λέει όλα. Καραγκιοζιλίκια για 15 χρόνια και από τις δυο πλευρές. Η κοινή μας κουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο. Το «τίποτα» σε πλήρη δράση.
ΚΑΙ από τις δυο πλευρές του Ωκεανού οι ίδιο ψεύτες ή άσχετοι (για μένα το ίδιο είναι) μας έλεγαν κούφιες και ψεύτικες κουβέντες. Πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια στοίχισε στους Έλληνες φορολογούμενους η π0εριπέτεια του ΣΑΕ.
ΕΝΑΜΙΣΗ δισεκατομμύριο (σχεδόν) για ταξίδια, χειροκροτήματα, συσκέψεις, συνέδρια, διαγγέλματα, χαιρετισμούς και ανακοινώσεις. Ναι, τόσα λεφτά για το «τίποτα».
ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ολόκληρα χρόνια, κόντρα στο ρεύμα και στην γενικευμένη (παροικακή) αφασία, γράφω για τα ΣΑΕ και τα τεράστια έξοδα που γίνονται για το «τίποτα» και τίποτα δεν γίνεται.
ΚΑΝΕΙΣ δεν διαμαρτύρεται. Κανένας δεν λέει μια κουβέντα για τη συνεχιζόμενη αυτή (Απόδημη και Εθνική) ντροπή. Τόσα λεφτά και ούτε μια κουβέντα. Μπράβο ρε πατριώτες…
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ συμπάροικοι ταξίδεψαν δωρεάν στην Ελλάδα για συνέδρια ή συσκέψεις του ΣΑΕ. Οι περισσότεροι από αυτούς πάνω από μια φορά και ορισμένοι σύμβουλοι της Κοινότητας Μελβούρνης δεν έλειψαν από κανένα.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για την αφρόκρεμα της παροικίας. Προέδρους Συλλόγων, Κοινοτήτων, Ομοσπονδιών και λοιπά. Η κορυφαίοι μας…
ΟΛΟΙ αυτοί, ή τέλος πάντων όσοι από αυτούς μπορούν να προσθέσουν ένα και ένα, ήξεραν ότι όλα αυτά γίνονταν για το «χαβαλέ» και το μόνο που άξιζε ήταν το (τζάμπα) ταξίδι.
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους, άλλοι έδιναν το παρών τους και, στη συνέχεια, πήγαιναν στο χωριό τους και άλλοι πήγαιναν κατευθείαν στο χωριό τους. Για ένα τζάμπα εισιτήριο, για $2000, έπαιζαν θέατρο, κάνοντας κάτι στην χρησιμότητα του οποίου δεν πιστεύουν.
ΚΑΙ αυτοί οι εκατοντάδες συνεχίζουν να περπατούν γύρω μας να τους βλέπουμε τακτικά. Κανείς όμως (ούτε αυτοί ούτε εμείς) δεν θεωρούμε ότι έχει διαπραχτεί κάτι «κακό».
ΚΑΙ εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Στο γεγονός ότι δεν μας περνά από το μυαλό ότι κάτι τέτοιο είναι ανήθικο. Το ηθικό μας «κοντέρ» δεν «γράφει». Δεν είμαστε εφοδιασμένοι με τέτοιο μηχανισμό από τη κατασκευή μας.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ συμπεριφερόμαστε και λειτουργούμε με τον τρόπο που το κάνουμε και γι’ αυτό δεν μπορούμε να αλλάξουμε όπου και αν ζούμε. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι μύθος η «αγνότητα» και ο «άδολος» πατριωτισμός που (λανθασμένα) αποδίδουν στους Απόδημους.
ΔΕΝ πειράζει ότι όλοι εξοργιστήκαμε από τη συμπεριφορά του πρώην υπουργού, Αναστάσιου Μαντέλη, που ομολόγησε κυνικά ότι τα χρήματα μπήκαν στον τραπεζικό λογαριασμό του, που άνοιξε κρυφά για λογαριασμό του, ο κουμπάρος του για τον προεκλογικό του αγώνα….
ΚΑΤΑ βάθος, οι περισσότεροι με την ηθική Μαντέλη πορευόμαστε (όπου μας παίρνει). Γι’ αυτό και ο Μαντέλης συμπεριφέρθηκε με αυτή την άνεση. Γιατί πίστευε (και είχε δίκιο) ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που τον καταλαβαίνουν.
ΣΕ έναν λαό (μέρος του οποίου αποτελούμε) που έχει γαλουχηθεί με μια απίστευτη στρατιά από παραμύθια «μοναδικότητας» και εθνικούς ηρωισμούς. Έναν λαό γεμάτο ανασφάλειες, που για να τις αποστομώσει, τα πάντα θα μπορούσε να προδώσει.
ΠΑΝΩ από 15.000 συμπάροικοι έδωσαν το παρών τους σε ένα στημένο «πανηγύρι» για να ακούσουν το πρώην πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή, να τους εξηγεί τα «κέρδη» από την υπογραφή της αμοιβαίας συμφωνίας για τις συντάξεις.
ΔΥΟ χρόνια πέρασαν και, παρά τις πρωθυπουργικές υποσχέσεις, κανείς ακόμα δεν έχει πάρει φράγκο. Κανείς, επίσης, πέρα από εμάς, δεν βγήκε να πει μια κουβέντα, έστω για τα μάτια του κόσμου, για αυτή τη ντροπή.
ΔΕΚΑΔΕΣ επιφανείς ηγέτες μας εργάστηκαν (σκληρά) για την επιτυχία της υποδοχής του… πρωθυπουργού, αλλά τώρα σιγούν… Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν ενοχλήθηκε. Κανείς δεν συναισθάνεται, καμιά ενοχή για τη συμμετοχή του (έστω και αν εν αγνοία του χρησιμοποιήθηκε) για την υποδοχή.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ σας λέω, φίλοι αναγνώστες, εξοργίζομαι με την (βαλκάνια) καταγωγή μου. Γιατί πιστεύω ότι έχουμε προσβληθεί από έναν ιό που (για την ώρα) δεν έχει βρεθεί αντίδοτο. Βεβαίως και υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλίμονο… Γεια χαρά.
