Μια από τις πιο λαμπερές παρουσίες της αυστραλιανής τηλεόρασης, η Αντριάνα Ξενίδη, έσβησε την περασμένη Δευτέρα σε νοσοκομείο του Σίδνεϊ. Όπως ανακοινώθηκε, ο θάνατός της προήλθε από διάτρηση εντέρου, ύστερα από μακρόχρονο πρόβλημα που είχε με το πεπτικό της σύστημα.
Παρουσίαζε, ως γνωστόν, την τηλεοπτική εκπομπή «Wheel of Fortune» επί 18 χρόνια, σπάζοντας ρεκόρ στον τομέα των λαμπερών παρουσιαστριών και μπαίνοντας στο Guinness World Records.
Έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στους συνεργάτες της για την ευγένεια του χαρακτήρα της, την καλοσύνη και την ανθρωπιά που τη χαρακτήριζαν, την κομψότητα και την υψηλή αισθητική της.
Η Ξενίδη εμφανίστηκε, για πρώτη φορά στην τηλεόραση το 1981, σε ηλικία 22 χρόνων. Συνεργάστηκε επί 12 χρόνια με τον Τζον Μπέργκες και δεν έχασε ούτε ένα επεισόδιο μέχρι το 1996, όταν ο Μπέργκες απολύθηκε, γεγονός που έφερε βαρέως η Ξενίδη, έπαθε κατάθλιψη και από εκεί άρχισε η περιπέτεια με τον ιό που πρόσβαλε το πεπτικό της σύστημα και επρόκειτο να τη βασανίζει για χρόνια.
ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ
Αποτραβηγμένη από τον κόσμο της λάμψης, με την επαγγελματική της καριέρα διαγραμμένη, με την αρρώστια σε διαρκή και ανελέητη επίθεση, κατάντησε η σκιά του εαυτού της. Μόνος της σύντροφος το σκυλί της, ο Ρεντ που, όπως είχε πει τελευταία, της έσωσε τη ζωή: «Είχα χάσει τις αισθήσεις μου. Πρέπει να είχα μείνει στο πάτωμα για ώρες, γιατί όταν συνήλθα ήταν νύχτα. Στο στόμα μου ένα βρεμένο πιατόπανο που ο Ρεντ είχε βουτήξει μέσα στη δική του κούπα με νερό και μου το’βαλε στο στόμα για να με κρατήσει στη ζωή».
Απεριποίητη, φορώντας ένα τριμμένο παντελόνι και ένα πουκάμισο, δεν είχε καμία σχέση με την πανέμορφη σταρ της τηλεόρασης, της πιο λαμπερής παρουσιάστριας, όταν κυκλοφορούσε στα μαγαζιά της γειτονιάς της, στο Hoxton Park του Σίδνεϊ, τα τελευταία χρόνια.
Αγαπημένος της σταθμός το εφημεριδοπωλείο, όπου ξεφύλλιζε τα κουτσομπολίστικα περιοδικά, προφανώς ψάχνοντας να βρει αν έγραφαν κάτι για κείνη. Το σκυλί της δεμένο απ’ έξω κλαψούριζε, ίσως γιατί διαισθανόταν ότι η κυρά του θα έβγαινε πάλι από κει ακόμη πιο θλιμμένη απ’ ό,τι όταν μπήκε. Ίσως γιατί πονούσε για την κατάντια της. που κάθε φορά έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη από τον εφημεριδοπώλη γιατί ξεφύλλιζε όλα τα περιοδικά και δεν αγόραζε τίποτε. Πάμπτωχη. ζούσε με το μικρό επίδομα που δίνει η πολιτεία στους ανήμπορους.
Τον τελευταίο καιρό, όταν η κατάστασή της είχε επιδεινωθεί, ανησυχούσε πολύ για τον Ρεντ και έστελνε ηλεκτρονικά μηνύματα, νύχτα–μέρα, σε γνωστούς και φίλους, εκφράζοντας την αγωνία της για το ποιος θα κοιτάξει τον αγαπημένο της σύντροφο όταν η ίδια δεν θα είναι πλέον σε θέση να το κάνει. Φαίνεται, όμως, ότι με την τρομερή διαίσθηση που διέθετε ο Ρεντ, ένιωσε την αγωνία της κυράς του και έδωσε μόνος του τη λύση. Εξαφανίστηκε.
Το 2005 ύστερα από ένα φοβερό τροχαίο, στο οποίο ομολόγησε στο δικαστήριο ότι ευθυνόταν η ίδια και όπου ο οδηγός του άλλου οχήματος τραυματίστηκε σοβαρά, από καλή της τύχη μόνο γλίτωσε την ποινή φυλάκισης. Της αφαιρέθηκε, όμως, η άδεια οδήγησης.
ΧΡΥΣΗ ΚΑΡΔΙΑ
«Είχε χρυσή καρδιά. Ποτέ δεν ανταλλάξαμε μια πικρή κουβέντα. Πάντα έβαζε το καλό των άλλων πριν από το δικό της. Λάτρευε τη μητέρα της, της ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένη και όταν την έχασε, ποτέ δεν έκλεισε η πληγή στην καρδιά της», θα πει ο Μπέργκες, ο οποίος ακόμη δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ξενίδη «έφυγε».
«Μόλις την περασμένη Παρασκευή μου έστειλε SMS να μου ευχηθεί Χρόνια Πολλά, για τα γενέθλιά μου», θα πει σήμερα, με θλίψη.
Αλλά και ο Μπομπ Έλλιοτ, που εργάστηκε στον Τροχό της Τύχης, επτά χρόνια μαζί της, μόνο θαυμασμό έχει για την Ξενίδη.
«Ήταν εκθαμβωτικά όμορφη και λαμπερή. Έμπαινε σ’ ένα χώρο και όλοι, μα όλοι, γύριζαν να την κοιτάξουν».
Ο τεχνικός του καναλιού 7, Τζον Ντικς, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί της επί 20 ολόκληρα χρόνια, θα πει: «Είχε μεγάλη, ανοιχτή καρδιά και ήταν απίστευτα γενναιόδωρη. Θα έπρεπε να είχε παντρευτεί έναν υπέροχο άντρα και να είχε κάνει παιδιά».
Η Ξενίδη πέρασε τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία με το πρόβλημα που είχε με το πεπτικό της σύστημα και υπέφερε πολύ συχνά από τυμπανισμό στομάχου που την έκανε αγνώριστη και της προκαλούσε φοβερούς πόνους.
Λέγεται ότι τα τελευταία χρόνια που η υγεία της επιδεινώθηκε, έπαιρνε methadone για να ανακουφιστεί από τους πόνους.
Στο πλευρό της βρέθηκε τις τελευταίες της στιγμές – ίσως από κάποιο χαμόγελο της Τύχης – ο Τζον Μπέργκες: «Ήμουν τυχαία στο Σίδνεϊ, όταν παίρνω ένα τηλεφώνημα από τον εξάδελφό της, για τη σοβαρότητα της υγείας της. Μου είπε ότι έπαθε διάτρηση εντέρων, τη μετέφεραν στο νοσοκομείο, αλλά, δυστυχώς, οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Όταν έφθασα εκεί, είχε χάσει πλέον τις αισθήσεις της, ο γιατρός, όμως, μου είπε ότι, μάλλον, μπορούσε να ακούσει αυτά που θα της έλεγα. Ελπίζω να ήταν έτσι. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι έφυγε».
Το ίδιο απίστευτο φαίνεται και σε όλους τους θαυμαστές και θαυμάστριές της, που, όταν χάθηκε από τη μικρή οθόνη, πίστεψαν ότι είχε γίνει, προφανώς, με δική της επιλογή. Ότι κάνει κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον. Επί 18 χρόνια, στο κάτω–κάτω, θα σκέφτηκαν, γύριζε τον Τροχό της Τύχης, φυσικό ήταν να έχει βαρεθεί. Μόνο η γειτονιά της ήξερε την πραγματικότητα. Μόνο οι διπλανοί της που την έβλεπαν να βγαίνει από την πόρτα της σκυφτή με το σκυλί της και κουνούσαν με λύπη το κεφάλι τους. Αν έβγαινε μόνη, «ήξεραν» ότι «θα πήγαινε πάλι στο νοσοκομείο».
ΦΙΛΟΙ; ΠΟΙΟΙ ΦΙΛΟΙ;
Πού ήταν, όμως, όλοι αυτοί που όταν το άστρο της έλαμπε, σπρώχνονταν ποιος θα έλθει πιο κοντά της για να κλέψει κάτι από τη λάμψη της;
Πού ήταν όλοι οι «φίλοι» που εκείνη έδινα τα πάντα γι’ αυτούς, με τη «χρυσή», «γενναιόδωρη», όπως θα πουν σήμερα καρδιά;
Δυστυχώς, η ζωή μάς έχει διδάξει ότι ο άνθρωπος, από ένστικτο, αποφεύγει τη δυστυχία των άλλων, όπως ο διάολος το λιβάνι. Κοιτάξτε τι γίνεται με όλους εκείνους που χάνουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Ο κόσμος, φίλοι και γνωστοί, καμιά φορά και άγνωστοι, συρρέουν να πούνε «συλλυπητήρια», «κουράγιο», «ο Θεός ας τον συγχωρέσει» και όλες αυτές τις τυπικότητες που… είθισται. Γίνεται η ταφή, ακολουθεί το «τραπέζι της παρηγοριάς» και μετά μην τους είδατε. Τους φίλους δηλαδή. Μη βιαστείτε να διαφωνήσετε, γιατί, όπως συμβαίνει με όλους τους κανόνες, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.