Η δήλωση της πρωθυπουργού – πρωτομηνιάτικα – «δεν είμαι αυτή που είδατε, η αληθινή Τζούλια Γκίλαρντ είναι αυτή που θα δείτε τώρα», θα μπορούσε να σκανδαλίσει και τον πλέον ψύχραιμο και καλοπροαίρετο ψηφοφόρο. Αρχικά, βέβαια. Γιατί η πρώτη κυρία, πρωθυπουργός, της χώρας δεν πρόκειται να παραδεχτεί ότι η εικόνα που έδωσε προς τα έξω – και ως φαίνεται – δεν άρεσε σε πολλούς – δεν ήταν δική της επιλογή. Θυμίζοντας λίγο το προπατορικό αμάρτημα «δεν φταίω εγώ, η Εύα με γέλασε», έδειξε προς την κατεύθυνση της ομάδας που είναι υπεύθυνη για το κάθε βήμα και τη λέξη που θα βγάλει από το στόμα της η πρωθυπουργός και ρίχνοντάς τους όλο το βάρος της ευθύνης για την ισοπαλία με τον αντίπαλο, δήλωσε ότι «από δω και πέρα θα κάνω αυτό που νομίζω εγώ. Θα είμαι ο εαυτός μου».
Δύο βδομάδες ακολούθησε τις υποδείξεις των διευθυντών σκηνής, όπως συμβαίνει στο θέατρο, και, αν εξαιρέσει κανείς την αρχή της προεκλογική εκστρατείας που οι γυναίκες έτρεξαν σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι και η ίδια περίμενε, να την στηρίξουν, μετά πήρε για καλά τον κατήφορο.

Κάτι μου λέει ότι από την περίφημη ομάδα που κατηύθυνε κάθε της κίνηση, έλειπε ένας ή, μάλλον, μία καλή ψυχολόγος. Μια ψυχολόγος, όχι να της πει, βέβαια, πώς να παίξει με την ψυχολογία του κόσμου, αλλά τι να αποφύγει. Ποια είναι εκείνα που μπορεί να αλλάξουν προθέσεις και συναισθήματα. Αυτά όταν μιλάμε για θέματα προσωπικότητας. Το πρόγραμμα πολιτικής που θα ακολουθήσει, αν εκλεγεί, τι θα αλλάξει τελικά, μετά τον αποκεφαλισμό του Κέβιν Ραντ, θα πρέπει να είναι στο κέντρο της σκηνής αφού ούτως ή άλλως μιλάμε για παράσταση.

ΠΡΟΦΙΛ-ΦΙΑΣΚΟ

Το ασφαλέστερο όλων, μόλις τώρα το συνειδητοποίησε, θα ήταν να είναι ο εαυτός της. Το προφίλ της στο χλιδάτο περιοδικό «Women’s Weekly», με την μεταμόρφωση που υπέστη, έδειξε έλλειψη σοβαρότητας, και κλόνισε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων – όπως φάνηκε άλλωστε – στο πρόσωπό της.
Θα μπορούσε, φυσικά, να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα, αν δεν εξασκούσε κάποια αυτοσυγκράτηση και άφηνε την ομάδα που είχε αναλάβει την μεταμόρφωσή της να λειτουργήσει χωρίς περιορισμούς.

Αν δεν έλεγε, για παράδειγμα, «όχι», στην ιδέα να φορέσει ένα πράσινο τρεντς κοτ και λεοπαρδαλέ μπότες, να φαίνεται δηλαδή σαν την άγρια τίγρη που ήπιε, μεν, αίμα, διψά, όμως, για περισσότερο. «Όχι, δεν είμαι υπέρ του ντυσίματος που παραπέμπει σε ζούγκλα», είπε και ούτε που δέχτηκε να το φορέσει. Το ίδιο έκανε και με τις γόβες στιλέτο, που, μετά από πίεση τις φόρεσε και οι έξι σωματοφύλακες που ήταν εκεί – υπεύθυνοι για τη σωματική της ακεραιότητα – δεν ήξεραν αν πρέπει να επέμβουν ή όχι όταν ήταν έτοιμη να πάρει ‘βουτιά’. Το μαργαριταρένιο κολιέ με ασορτί, μάλιστα, σκουλαρίκια φούσκες που σκέπαζαν τους περιβόητους λοβούς, δεν είχε λόγους να αρνηθεί. Μέχρι εκεί όμως. Μετά, τι φυσήματα μαλλιών για να φαίνονται ελεύθερα, όπως των μοντέλων, τι στάσεις ρεμβασμού, που απέπνεαν αισθησιασμό και δεν συμμαζευόταν.

Η υπόσχεση «θα είμαι αληθινή», από τη στιγμή που έριξε τις ευθύνες της «μαγειρεμένης» προσωπικότητας στους άλλους, δεν ήταν πλέον μπούμερανγκ, ο Άμποτ, όμως, δεν θα το άφηνε ούτως ή άλλως ‘να το πάρει το ποτάμι’.

«Αν δεν έχουμε δει την αληθινή Τζούλια, ποια ήταν αυτή που την παρίστανε, αυτές τις τελευταίες πέντε εβδομάδες;».
Δεν μπορεί, να μιλά, γιατί κι εκείνος κάνει μια εκστρατεία ‘ενορχηστρωμένη’, ήταν η απάντηση της Γκίλαρντ.

«Κι εκείνος παίρνει οδηγίες, όπως υπαγορεύει η μοντέρνα πολιτική, προκειμένου να παίζεις εκ του ασφαλούς. Να μετράς τα λόγια σου, να αποφεύγεις τα μεγάλα ανοίγματα. Ακριβώς όπως συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, όταν ο προπονητής συμβουλεύει τους παίκτες να μην ανοίγονται. Προσωπικά, δεν πρόκειται να παίξω εκ του ασφαλούς. Θα κάνω αυτό που νομίζω και αν κάνω λάθη, θα είναι δικά μου, θα πάρω την ευθύνη γι’ αυτά».

Αλλαγή προσώπου, όπως διαπιστώνουν πολλοί του κόμματος σήμερα, δεν σημαίνει απαραίτητα και ‘σωτηρία’ αν δεν είναι οι αλλαγές ουσιαστικές για να το στηρίξουν. Ιδιαίτερα όταν το πτώμα του Ραντ είναι ακόμη «ζεστό» και η δίψα για εκδίκηση, από το ίδιο το σώμα του κόμματος δεν έχει σβήσει. Η διαρροή για το τι είπε για την αύξηση των συνταξιούχων η Γκίλαρντ είναι μια μικρή, μεν, αλλά σοβαρή ένδειξη. Φυσικά, με τον τσαμπουκά και την ετοιμότητα που τη διακρίνουν – αλλιώς δεν θα ήταν και εκεί που είναι – μπόρεσε να καλυφτεί από τα πυρά, λέγοντας στους ψηφοφόρους «για σας το έκανα. Για το δικό σας καλό. Αυτό που είπα ήταν ότι $50 δις θα πρέπει να βγουν από τη δική σας τσέπη και καλό είναι να κάνουμε σωστούς λογαριασμούς και να δούμε αν είμαστε σε θέση να αυξήσουμε τις συντάξεις».

TO ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΡΑΝΤ

Αυτό δεν πέρασε. Τώρα έρχεται ένα ακόμη πιο δύσκολο εμπόδιο στο δρόμο της εκστρατείας που καλείται η Γκίλαρντ να υπερπηδήσει. Το φάντασμα του Κέβιν Ραντ που αρνείται να την εγκαταλείψει. Δεν προφταίνει να πάρει ανάσα και νάτος πάλι μπροστά της. Του είπε να περιοριστεί στην έδρα του, στην Κουηνσλάδη και να μη μιλά για θέματα του κόμματος. Και αν είναι ‘καλό παιδί’ και δεν δημιουργεί θέματα, μετά τις εκλογές, αν φυσικά επανεκλεγεί η κυβέρνηση, θα του δώσει το υπουργείο Εξωτερικών που είναι και η προτίμηση του αποκεφαλισμένου Ραντ. Στην αρχή, δέχτηκε και δεν το κούνησε πραγματικά ρούπι από την έδρα του. Μιλούσε περί ανέμων και υδάτων, φαντάζεται κανείς, ή στην καλύτερη περίπτωση για τις επενδύσεις που προσφέρονται εκεί στη γειτονιά του Γκρίφιθς. Έσκασε, όπως φαίνεται, αρρώστησε, πήγε στο νοσοκομείο για εγχείριση, πριν του δώσουν, όμως, το αναισθητικό, έκανε δηλώσεις στα μίντια, λέγοντας ότι μόλις βγει από το νοσοκομείο, επιθυμεί να βοηθήσει στην προεκλογική εκστρατεία του κόμματος.

«Τι λέει ο άνθρωπος; Aς το χωνέψει. Δεν μπορεί πλέον να είναι αρχηγός», κραύγασε ο Σάϊμον Κριν, ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες της Γκίλαρντ.
Η ίδια, όμως, ήταν υποχρεωμένη να συμμορφωθεί με τους κανόνες της πολιτικής που λένε ότι «αυτά που λένε οι πολιτικοί δεν είναι απαραίτητο να έχουν σχέση με αυτά που πιστεύουν. Του εύχεται ‘περαστικά’ και δηλώνει ‘ικανοποιημένη που ο Κέβιν επιθυμεί να βοηθήσει’.

Εδώ τώρα παίζει, συν τοις άλλοις, με τη νοημοσύνη και το μνημονικό των ψηφοφόρων αν το έχει αντιληφθεί. Όταν ζητούσε από τον προκάτοχό της να περιοριστεί στην έδρα του και αυτό διέρρευσε, το επιχείρημά της ήταν ότι δεν θα έκανε καλό στο κόμμα. Δεν μπορεί ένας που αποπέμπεται ως άχρηστος να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους ψηφοφόρους. Δηλαδή, εκεί υπήρχε κάποια συνέπεια με την αρχική σκέψη της Γκίλαρντ και των περί αυτής, να μην δοθεί στον Ραντ υπουργείο. Θα ήταν καταστροφικό για το κόμμα. Ας καθίσει ήσυχα στα πίσω έδρανα και άμα κερδηθούν οι εκλογές τα λέμε.

Έλα, όμως, που ο τρόπος που σφαγιάστηκε, ζητά το αίμα πίσω. Το επικίνδυνο ότι ο Ραντ δεν είναι μόνος του. Στηρίζεται από δυναμικά στελέχη του κόμματος.
Βέβαια, παλιοί αρχηγοί, όπως ο Χόουκ, συστήνουν μετριοπάθεια και πίστη στο κόμμα. Υπενθυμίζεται ότι ο στόχος είναι να κερδηθούν οι εκλογές.

Όπως και να ’χει, με τον Κέβιν στην ουρά της καμπάνιας ή όχι, εκείνο που έχει σημασία είναι να δοθούν σε γλώσσα καθαρή και απλή, από την Γκίλαρντ, εκείνα τα οποία προτίθεται να κάνει, στους κεντρικούς τομείς, όπως είναι η Οικονομία, η Παιδεία, το Περιβάλλον. Βέβαια, στον τομέα της Παιδείας μίλησε για αυτονομία των κυβερνητικών σχολείων μέχρι το 2018, για αύξηση του επιδόματος κατά $150 το δεκαπενθήμερο σε χαμηλόμισθες οικογένειες με έφηβους 16–18 χρόνων. Για την οικονομία, είπε, ότι ‘πρέπει να είναι στην κεντρική σκηνή της προεκλογικής εκστρατείας’, αυτό, όμως, δεν αρκεί. Θα πρέπει να είναι πιο συγκεκριμένη και, κυρίως, να δείξει πώς η κυβέρνηση που είχε ‘ εκτροχιαστεί’ επί Κέβιν Ραντ, είναι πίσω στις γραμμές και τρέχει. Προς το παρόν, δεν το έχει καταφέρει.