Τραυματισμένο το κόμμα των Εργατικών από τα χτυπήματα που δέχτηκε από μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων στην εκλογική αναμέτρηση του Σαββάτου, δεν είναι σε θέση ούτε καν να ‘μαζέψει τα κομμάτια του’ και να γλύψει τις πληγές του. Γιατί όταν η πραγματικότητα ξεπερνά και τους πιο ζοφερούς φόβους είναι δύσκολο να κάνει κανείς ακόμη και αυτό.

Κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες και των δύο πλευρών, δεν θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν τις 76 έδρες που απαιτούνται για να μπορέσουν να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Οι πιο φοβισμένοι αυτή τη στιγμή θα πρέπει να είναι εκείνοι που μεθόδευσαν και εκτέλεσαν τον αποκεφαλισμό του πρώην πρωθυπουργού. Το καζάνι που σιγόβραζε από πριν, από εκείνους που δεν ήταν σύμφωνοι με το πραξικόπημα του Ιουνίου, τώρα βράζει και κοχλάζει. Ήδη, μιλούν για δύο μεγάλα λάθη που αιτιώνται για το αποτέλεσμα του Σαββάτου. Την αλλαγή πρωθυπουργού και τον ανέντιμο τρόπο της αποπομπής του, κατά κύριο λόγο, καθώς επίσης και την άστοχη απόφαση της Γκίλαρντ να πάει τόσο εσπευσμένα στις κάλπες.

ΟΤΑΝ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ

Οποιοδήποτε κι αν είναι τώρα το αποτέλεσμα, μετά από την καταμέτρηση και των υπόλοιπων ψήφων, εντός των επόμενων ημερών, το δίδαγμα παραμένει το ίδιο. Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Αν τα μέσα είναι ανήθικα, όπως ήταν στην περίπτωση του αποκεφαλισμού του Κέβιν Ραντ, κλονίζει την πίστη εκείνων που – υποτίθεται – ότι τους αφορά άμεσα. Το πραξικόπημα στην ουσία δεν πέτυχε.

Η οργή των ψηφοφόρων, ιδιαίτερα στην Κουηνσλάνδη, ‘για το αίμα αυτού του αθώου’, δεν πέρασε, ως έδειξε το αποτέλεσμα.
Ίσως και ο ίδιος ο Ραντ ενδόμυχα, να μην ήθελε να περάσει εύκολα. Ίσως και όταν ακόμη δήλωσε ότι ‘για το καλό του κόμματος, θα ξεχνούσε’, να μην μπόρεσε να το κάνει – και αυτό φάνηκε.

Από την άλλη, δεν θα πρέπει βέβαια να μας διαφεύγει ότι εκεί που έχασε παταγωδώς το Εργατικό κόμμα, Κουηνσλάνδη και Ν.Ν.Ουαλία, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση καλέστηκε να πληρώσει τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων για τους ηγέτες των πολιτειακών κυβερνήσεων.

ΚΑΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

Εκείνο το οποίο φαίνεται καθαρά, ακόμη και αυτή τη στιγμή της ολικής σύγχυσης του τοπίου, είναι ότι οι αρχιτέκτονες του πραξικοπήματος δεν έκαναν σωστή εκτίμηση. Δεν υπολόγισαν, όχι με ακρίβεια, αλλά ούτε καν χονδρικά τις συνέπειες. Στη βιασύνη τους να βγάλουν από τη μέση έναν αρχηγό, που, κατά τη γνώμη τους, δεν θα κέρδιζε τις επόμενες εκλογές, υποτίμησαν ασυγχώρητα τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν υπολόγισαν πού μπορούσε να οδηγήσει την ψήφο των πολιτών μια ανέντιμη πράξη. Την ίδια ώρα υπερτίμησαν την ικανότητα της νέας αρχηγού, να ‘κουκουλώσει’ μια επαίσχυντη πρωτοβουλία και να βγει στον αφρό.

Δύσκολα πράγματα και εξωπραγματικές απαιτήσεις από μια κοινή θνητή. Ιδιαίτερα όταν έχει να αντιμετωπίσει και τα ‘εκ των έσω βέλη’. Τα βέλη εκείνων, μέσα από το ίδιο κόμμα, που δεν συμφώνησαν ποτέ μαζί της ότι ‘ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’, φέροντας χτυπήματα σ’ αυτό το ίδιο το σώμα του κόμματος και υποσκάπτοντας αυτό το ίδιο το μέλλον τους. Όλες αυτές οι διαρροές εναντίον της Γκίλαρντ, από το σώμα της κυβέρνησης, το σαμποτάζ που δέχτηκε από όσους δεν συμφώνησαν με την άνανδρη αποπομπή του Ραντ, δε γινόταν παρά να είχαν σοβαρές και καίριες συνέπειες στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Ένα από τα ασυγχώρητα λάθη που πολλοί του ίδιου κόμματος επιρρίπτουν στην Γκίλαρντ είναι ότι στην προεκλογική καμπάνια, άφησε ένα μεγάλο χαρτί ανεκμετάλλευτο. Την ικανότητα της κυβέρνησης Ραντ να βγάλει τη χώρα από την παγκόσμια οικονομική κρίση σχεδόν ανέπαφη. Την ώρα που οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι του κόσμου και σχολιαστές, εξαίρουν τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την κατάσταση η αυστραλιανή κυβέρνηση στη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, χρησιμοποιώντας τα σωστά κονδύλια, στην κατάλληλη χρονική στιγμή για να δώσει ώθηση στην οικονομία, χωρίς να βάλει σε κίνδυνο τον κρατικό προϋπολογισμό, η Τζούλια Γκίλαρντ δεν το εκμεταλλεύτηκε επαρκώς. Φοβήθηκε ότι θα ήταν εις βάρος της να αναγνωρίσει και να προβάλει σ’ όλο το εύρος του, το κατόρθωμα του Ραντ.

Δεν έβγαλε παρά τις τελευταίες μέρες της καμπάνιας το πολύτιμο αυτό χαρτί, αλλά και πάλι όχι με την ένταση και έκταση που του άξιζε. Αυτό, μαζί με το πρόγραμμα υγείας, παιδείας και απασχόλησης στα οποία υπερτερεί φανερά το κόμμα της, θα της έδιναν, κρίνουν πολλοί, τη δυνατότητα να κερδίσει τις εκλογές του Σαββάτου.
Ο κίνδυνος που αιωρείται σήμερα πάνω από τη χώρα είναι αν τελικά γίνει αύριο πρωθυπουργός ο Τόνι Άμποτ και…  κρατήσει την υπόσχεση που έδωσε ότι σε περίπτωση οικονομικής κρίσης δεν θα επαναλάβει αυτό που έκανε ο Ραντ. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην έχει η χώρα χρέος. Είναι όμως αυτή η ουσία του θέματος, ή ότι όταν έχεις να διαλέξεις μεταξύ δύο κακών επιλέγεις το λιγότερο οδυνηρό;