Κάθε ταξίδι μου σε κάποιο μέρος – κοντινό ή μακρινό – συνοδεύεται και με την αγορά κάποιου ή κάποιων βιβλίων, τα οποία αμέσως μετά «αναπαύονται» στη βιβλιοθήκη μου. Το καλοκαίρι του 2008 στην Κρήτη απέκτησα μία νέα προσθήκη με τον γοητευτικό τίτλο: «Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας». Συγγραφέας του ο Γάλλος δημοσιογράφος, Ζακ Λακαριέρ (Jacques Lacarrier), μεταφρασμένο με επιτυχία από την Ιωάννα Χατζηνικολή, η οποία επιμελείται και την έκδοση, Αθήνα 2002, σελ. 540.
Ο συγγραφέας υπήρξε λάτρης του ελληνικού τοπίου και δήλωνε ότι ήταν εραστής της Ελλάδας και ενώ τη χώρα, τη γλώσσα και την ιστορία της «κάτεχε» με την αγάπη του, δεν δήλωνε ότι είναι ελληνιστής. Τον τελευταίο μισό αιώνα γύριζε στην Ελλάδα – κάθε λίγο και λιγάκι – και οι αναμνήσεις του τον κρατούσαν με πάθος κοντά σε αυτόν τον τόπο ως ταξιδιώτη και ποιητή και με ένα ανεξάντλητο οίστρο περιέγραφε κάθε τι ελληνικό. Τον συγκινούσε κατάβαθα η ελληνική γλώσσα και δήλωνε: «Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μιας αιώνιας γλώσσας, της γλώσσας των αρχαίων φιλοσόφων… μιας γλώσσας που άνοιξε τους δρόμους στη ζωή, στην περιπέτεια, στη γνώση και το θάνατο, και έδωσε στον κόσμο ένα οικουμενικό λεξιλόγιο για να μιλάει για τη δημοκρατία και την ελευθερία».
Όταν κάποτε κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε τον Ζακ Λακαριέρ εάν υπήρχε τίποτε άλλο στην Ελλάδα εκτός από την αρχαία κληρονομιά, τις πέτρες, τα μνημεία, το οποίο ζει ακόμη στην Ελλάδα, ο συγγραφέας του «Ερωτικού Λεξικού» απάντησε: «Η ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει καμιά ρωγμή ανάμεσα στην αρχαία και τη σημερινή ελληνική. Οι Έλληνες χρησιμοποιούν ακόμη με απόλυτη φυσικότητα τις λέξεις του Ομήρου και αυτό δεν είναι μονάχα ασύλληπτο, είναι βαθύτατα συγκινητικό». Μακάρι να μπορούσαν να το δουν αυτό και να ένιωθαν έτσι τη σημερινή μας γλώσσα και να την εκτιμούσαν έτσι οι σημερινοί έλληνες, όπως μάς το υπενθυμίζει ο συγγραφέας ενός σπάνιου βιβλίου.
Τι είναι το «Ερωτικό Λεξικό»; Το εξηγεί μόνος του ο συγγραφέας: «Είναι ένα λεξικό επιλεκτικό όπως και ο έρωτας, στο οποίο ο συγγραφέας συμπεριλαμβάνει αποκλειστικά λέξεις που επιλέγει, θα έλεγα μάλιστα λέξεις που αγαπά. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από ένα εγκυκλοπαιδικό και διδακτικό πόνημα. Το θέμα ήταν να σας γνωρίσω μία χώρα, την Ελλάδα στη συγκεκριμένη περίπτωσης, κάνοντάς σας να την αγαπήσετε». (Αυτά αναφέρονται στο γαλλικό πρωτότυπο).
Το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα ήταν το 1947 και τι γνώρισε σε αυτή τη χώρα; «Μια Ελλάδα που πηγαίνει, επίσης, από τον Αναξαγόρα ώς το ζεϊμπέκικο, από την Σαπφώ ως τον Σικελιανό, από τα αμυγδαλωτά ως τα παξιμάδια, από τα ακριτικά τραγούδια ως τα ρεμπέτικα. Περνώντας από τον Ηρόδοτο, τον Διγενή Ακρίτα, τον Μακρυγιάννη και τον Αγγελόπουλο. Με δύο λόγια, ένα ταξίδι προσωπικό, ποιητικό, ιστορικό, γεωγραφικό και… γαστρονομικό στη χώρα των ατέλειωτων γνώσεων και γεύσεων, την Ελλάδα».
Η αγάπη του συγγραφέα περιγράφεται αλφαβητικά για όλα τα πρόσωπα που γνώρισε, την ιστορία, την μυθολογία και κάθε άλλο γεγονός που συγκίνησε τον συγγραφέα στην Ελλάδα. Δειγματοληπτικά ας αναφέρουμε από ένα από το αλφαβητικό περιδιάβασμά του: Άδωνις, Βασιλικός, Γκρέκο, Δαίδαλος, Ελένη, Ζορμπάς, Ηχώ, Θάλασσα, Ιφιγένεια, Καβάφης, Λεωνίδας, Μακεδόνες, Νέμεση, Ξενάκης, Οδυσσέας, Πασιφάη, Ρεμπέτες, Σωκράτης, Τούρκοι, Υπατία, Φαίδρα, Χατζηδάκης, Ψαμμήτιχος, Ωριγένης. Αναφέρεται γλαφυρά και σε θέματα όπως: Αγάπη, Βυζάντιο, Γλώσσα, Δόντια, Εικόνες, Ζεϊμπέκικο, Ηρόδοτος, Ιμάμ μπαϊλντί, Κλέφτες, Λογοτεχνία, Μετάφραση, Νοσταλγία, Ξόανα, Ορφέας, Παξιμάδια, Ρωμιοσύνη, Σειρήνες, Ταξίδια, Φαιστός και πάμπολλα άλλα, γραμμένα όλα με ιδιαίτερο προσωπικό γούστο.
Ο συγγραφέας ήταν παθιασμένος με την Ελλάδα και την ελληνική γλώσσα και όπως έλεγε ο ίδιος: «Κατά κάποιο τρόπο την παντρεύτηκα». Είναι όντως ένα σύγχρονο λεξικό αγάπης, αλλά και ένα υπέροχο λεξικό Αναφοράς ενός ενδόμυχου θαυμασμού της πατρίδας μας Ελλάδας. Μακάρι να υπήρχαν και χιλιάδες άλλοι Ζακ Λακαριέρ, τους χρειαζόμαστε όλους και ειδικά σήμερα.
