«Αν κοιτάζουμε πίσω δεν γίνεται να πάμε μπροστά. Κι αυτό δεν είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε», θα πει ο Νίκος Κουκουβιτάκης, μέλος του Δ.Σ της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης από τον περασμένο Δεκέμβρη.

«Ξεκινάμε σε νέες βάσεις, με ηρεμία, αισιοδοξία και πρακτικό μυαλό. Μας ενδιαφέρει να γίνουν έργα και να σβηστεί από την παροικία η παλιά εικόνα της Κοινότητας».
 Μιλά, φυσικά, για τον οργανισμό που για δεκαετίες τώρα, με μικρά διαλείμματα, τρώει τις σάρκες του. Το θέαμα απογοητευτικό, αν όχι αποκρουστικό, για πολλούς.
«Σήμερα, συγκεκριμένα, τους τελευταίους έξι μήνες, τα μέλη του Δ.Σ., με πλήρη επίγνωση για τα κακώς κείμενα που απομάκρυναν πάρα πολλούς συμπάροικους, αλλά και την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να επιτύχει πολλά, προχωρεί δυναμικά, κοιτάζοντας μόνο μπροστά», θα πει ο Νίκος Κουκουβιτάκης.

Ο ίδιος έχει αναλάβει τη συγκέντρωση χρημάτων για την αποπληρωμή του δανείου που πήρε η Κοινότητα για την αποπεράτωση της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων του Alphington Grammar. Οικονομικά στο έργο αυτό έχουν συμβάλει η ελληνική κυβέρνηση, η αυστραλιανή κυβέρνηση, η οικογένεια Ν. Ανδριανάκου, η Τράπεζα Westpac και η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας. Υπάρχει επιπλέον και σχέδιο για το χτίσιμο άλλων οκτώ αιθουσών και αναβάθμισης του σχολείου, «ώστε να πλησιάσει τα άλλα ιδιωτικά σχολεία της Μελβούρνης. Εδώ, πρέπει να πείσουμε την παροικία ότι αξίζει να προσφέρει. Σε δύο μήνες τελειώνει η αίθουσα, οπότε μιλάμε για πράγματα χειροπιαστά. Ένα έργο που θα αποτελέσει έναν πολυχώρο αθλητισμού και πολιτισμού, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του σχολείου, ενώ θα φιλοξενεί διάφορα πολιτιστικά δρώμενα και εκδηλώσεις των παροικιακών συλλόγων, όπως χορούς, διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις, ενώ ο χώρος θα μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη διοργάνωση αθλητικών αγώνων, όπως μπάσκετμπολ, indoor soccer και άλλα».

Στη συνέχεια, ο Νίκος Κουκουβιτάκης θα αναφερθεί και στην περαιτέρω επέκταση του σχολείου η οποία θα συνίσταται στη δημιουργία διώροφου κτιρίου με οκτώ νέες σύγχρονες αίθουσες διδασκαλίας.

«Η παροικία αξίζει να έχει όχι μόνο ένα ποιοτικό ιδιωτικό σχολείο, αλλά τρία και τέσσερα. Οι Εβραίοι που είναι αριθμητικά λιγότεροι, το έχουν επιτύχει, γιατί όχι εμείς;»

– Τι έχει γίνει από μέρους της Ελληνικής Κοινότητας, προκειμένου να πλησιάσει την παροικία και να την πείσει ότι από δω και πέρα, ξεκινά μια νέα περίοδος, έργων και προόδου, όπως είπες νωρίτερα;
 «Καλέσαμε μια παμπαροικιακή συγκέντρωση τον περασμένο Απρίλη. Απευθυνθήκαμε σε όλους τους συλλόγους και τους προέδρους τους και ζητήσαμε να πάρουν μέρος σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Δυστυχώς, οι αριθμοί υπήρξαν απογοητευτικοί, αλλά και ο τρόπος που εκτροχιάστηκε η συζήτηση απαράδεκτος.
Επαίσχυντο το ‘εμείς’ και το ‘εσείς’ που έβαλε από ορισμένους μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην Κοινότητα και τους άλλους παροικιακούς οργανισμούς, πολλοί από τους οποίους είναι και μέλη της Κοινότητας. Προσωπικά πιστεύω ότι αν εκλείψει αυτή η στάση, θα μπορέσει να υπάρξει συνεργασία και να πάει, ως σύνολο, η παροικία μπροστά».     

– Είναι γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της παροικίας έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο της Ελληνικής Κοινότητας. Η εικόνα της, μας αρέσει ή όχι, έχει αμαυρωθεί. Αυτό είναι κάτι που δεν εξαλείφεται από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως και η εμπιστοσύνη, είναι κάτι που δεν δωρίζεται, αλλά κερδίζεται. Ποιες είναι οι απόψεις σου στο θέμα αυτό;
 «Αυτοί που έχουν απογοητευθεί, κάπου έχουν δίκιο. Έβλεπαν τη φαγωμάρα, μηνύσεις από δω, δικαστήρια από κει. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι όλα αυτά ανήκουν στο χτες και σήμερα ανοίγεται μπροστά μας ένας νέος δρόμος που θέλουμε να είναι δημιουργικός. Εμείς έχουμε τη διάθεση να δουλέψουμε. Μας ενδιαφέρει να γίνουν έργα. Θέλουμε, όμως, τη στήριξη της παροικίας. Να πλησιάσουν την Κοινότητα που, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι ιδιωτική επιχείρηση. Ανήκει σε όλους».

– Η υπόθεση του Πύργου πού βρίσκεται;
 «Θα μελετηθούν δύο σχέδια που υπάρχουν, το τι θα γίνει όμως τελικά θα εξαρτηθεί από την στήριξη που θα έχει ο οργανισμός από την παροικία. Ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχει και το οικόπεδο του Bulleen που μπορεί να αξιοποιηθεί, αν υπάρχει συνεργασία με άλλους οργανισμούς της παροικίας. Αν εκλείψει η δυσπιστία. Θα μπορούσε να γίνει εκεί ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο, όπου ο κάθε σύλλογος θα είχε τις μετοχές του. Είναι πράγματα που γίνονται. Προσωπικά, εκείνο που ονειρεύομαι είναι να με παίρνει η κόρη μου από το χέρι και να με τραβά να πάμε σ’ αυτό το κέντρο που θα προσφέρει τα πάντα και θα είναι το καμάρι της παροικίας, γιατί θα έχει τα πιο σύγχρονα γυμναστήρια, τις πιο σύγχρονες αίθουσες χορού, διαλέξεων, θεάτρου, μάθησης γλωσσών, καταστήματα. Πρέπει, όμως, να υπάρχει ενδιαφέρον και από άλλους. Μόνη της η Κοινότητα δεν θα πρέπει να αναλάβει ένα τέτοιο τεράστιο έργο».

– Είσαι αισιόδοξος ότι θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον ενδιαφέρον από άλλους οργανισμούς για συνεργασία;
 «Είμαι, αλλά συνάμα έχω κι’ ένα φόβο, ότι, σε περίπτωση που δε γίνει τώρα, ίσως αύριο να είναι αργά. Αν φύγουν τα σημερινά μέλη των συμβουλίων, δεν υπάρξει ενδιαφέρον από τη δεύτερη γενιά για να συνεχίσουν, όλη η περιουσία των οργανισμών, θα πάει αλλού. Το ερώτημα που καίει είναι πολύ απλό: γιατί όχι στην ελληνική παροικία; Γιατί να μη διατεθεί γι’ αυτό το μέλλον του ελληνισμού;»
Αυτό λέει η κοινή λογική. Ας ευχηθούμε να πρυτανεύσει.