Αφιερωμένο σε δύο εκλεκτούς συμπάροικους καλλιτέχνες που έφυγαν από τη ζωή την περασμένη βδομάδα.

Ψηλός, λεπτός, επιβλητικός και απόμακρος…

Για άλλη μια φορά, η οργανωμένη παροικία με απογοήτευσε.

Τα πάντα τελικά καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Λέτε να συμβει αυτό και στον καπιταλισμό;

Θα ήταν ευχής έργο να αποκτήσουμε ένα παροικιακό συντονιστικό όργανο, έστω και με 60 χρόνια καθυστέρηση. Ποτέ δεν είναι αργά.

Τα «χρέη» της Ελλάδας απειλούν την παγκόσμια «ανάπτυξη» η οποία και λατρεύεται ως θεά της ευημερίας μας.

Θα πάρω ως παρέα μου του Αβορίγινες της Αυστραλίας τέτοιες μέρες που είναι!

Δέκα κουβέντες χρειάζεται να πουν οι Έλληνες στους “εταίρους” τους. Τολμάνε όμως;

Και η ζωή μας συνεχίζεται όπως συνεχίζεται….

Άτομα όπως ο Assange, δεν είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητα.