«Καλομηνάς» λέγν’ατον, και καλός μήνας ξάϊ κ’είναι. Ενθυμεματί’ αναπολώ, φουρκίουμαι και κλαίω.   Τζίζω τα περισιανλούκια, και τ’εμετέρ που εγαραλάϊζαν, τα ψύ’ας α’τουν κι συνεύ΄νε, και η βρούλα κ’εσβυάται.   …