In the face of mounting tragedy and systemic silence, a new piece emerges that echoes the heartbreak, rage, and unyielding memory of a wounded people.
Written by Neos Kosmos reader Anna Maria and titled “The Battle Song of a Country That Refuses to Bow,” this letter in the form of a poetic declaration, aims to speak directly to the soul of Greece and to all who carry its pain in their bones.
“In recent years, Greece has witnessed calamities that have left scars deeper than statistics can show,” Anna Maria told Neos Kosmos.
“From the wildfires of Mati to the Tempi rail disaster, from unexplained youth deaths to government neglect wrapped in euphemism. This is the voice of those who refuse to let memory fade or pain be packaged away.”
“This is Greece’s cry for dignity, for justice, for the children who did not grow up and the parents who sleep in silence, those who remain will not be pacified by payouts, forgotten in headlines, or dismissed as collateral damage. They are the voice beneath the silence and they remember.”
Anna Maria describes herself as “Just a voice, nothing more. I wrote the Thourios for those who no longer have one. For the forgotten, the silenced, the dismissed.”
Thourios/Θούριος
Δεν είμαστε όχλος.
We are not a mob.
Δεν είμαστε στατιστικά.
We are not statistics.
Δεν είμαστε “περιστατικά”.
We are not “incidents.”
Είμαστε οι μανάδες που κοιμούνται σε άδεια δωμάτια.
We are the mothers who sleep in empty rooms.
Οι πατεράδες που δεν πρόλαβαν να κλάψουν.
The fathers who never had time to weep.
Οι φίλοι που δεν πρόλαβαν να πουν «συγγνώμη» ή «σ’ αγαπώ».
The friends who never got to say “I’m sorry” or “I love you.”
Είμαστε οι φωνές που δεν χώρεσαν στα δελτία σας.
We are the voices you never aired on your broadcasts.
Είμαστε οι ψυχές που δεν εξαγοράστηκαν με επιδόματα σιωπής.
We are the souls who refused your hush-money silence.
Κενοί χώροι.
Empty spaces.
Οι τοίχοι δεν έχουν πια φωνές.
Walls have no more voices.
Τα παιχνίδια δεν έχουν πια χέρια.
Toys have no more hands.
Τα κρεβάτια δεν έχουν πια σώματα.
Beds have no more bodies.
Μόνο σιωπή.
Only silence.
Και μια φωτογραφία που δεν γερνάει.
And a photograph that never grows old.
Φωνάζουμε.
We scream.
Όχι με λέξεις — με ουρλιαχτά.
Not with words — with howls.
Με κραυγές που δεν χωράνε σε μικρόφωνα.
With cries that microphones can’t contain.
Με λυγμούς που δεν αντέχουν οι οθόνες.
With sobs that screens can’t bear.
Γιατί δεν αντέχουμε άλλο να μας λένε “σφάλματα”.
Because we can’t take being called “errors” anymore.
Δεν αντέχουμε άλλο να μας θάβουν με στατιστικές.
We can’t take being buried in graphs and statistics.
Δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε σε χώρα που θρηνεί με ημερομηνία λήξης.
We can’t bear living in a country that mourns with an expiration date.
Δεν ξεχάσαμε το Μάτι.
We haven’t forgotten Mati.
Δεν ξεχάσαμε τα Τέμπη.
We haven’t forgotten Tempi.
Δεν ξεχάσαμε τα παιδιά που “πέθαναν από καρδιά” στα είκοσι.
We haven’t forgotten the youth who “died of heart failure” at twenty.
Δεν ξεχάσαμε τις μίζες, τις σιωπές, τα “ανθρώπινα λάθη”.
We haven’t forgotten the bribes, the silences, the “human mistakes.”
Δεν ξεχάσαμε τους νεκρούς που βαφτίστηκαν “κακή στιγμή”.
We haven’t forgotten the dead they baptized “bad timing.”
Και ουρλιάζουμε.
So we scream.
Γιατί δεν έχουμε άλλο τρόπο να ζήσουμε.
Because we have no other way to live.
Γιατί αν σωπάσουμε, θα πεθάνουμε κι εμείς.
Because if we stay silent, we die too.
Γιατί κάθε μέρα που περνά χωρίς δικαιοσύνη,
Because every day without justice
είναι μια μέρα που πεθαίνει η Ελλάδα λίγο ακόμα.
is another day Greece dies a little more.
Ξέρω γιατί λυσσαλέα πολιτεύεσαι.
I know why you cling to power like a rabid beast.
Τα μάτια μας δεν τα αντέχεις.
Our eyes terrify you.
Ντρέπεσαι να μας δεις —
You’re ashamed to meet our gaze —
και προτιμάς να κοιτάς τις τρίχες μας
so you stare at our hair from a raised podium,
από ψηλό τελάρο,
as if we were animals for sale.
σαν να είμαστε ζώα σε παζάρι.
Μα δεν είμαστε για πούλημα.
But we are not for sale.
Δεν είμαστε για λύπηση.
We are not to be pitied.
Είμαστε αυτοί που θυμούνται.
We are the ones who remember.
Κι η μνήμη μας δεν ξεπουλιέται.
And our memory is not up for auction.
