Η χθεσινή μέρα ήταν μία από αυτές που το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να γράψω τη στήλη.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, “ανάγκα και οι θεοί πείθονται”, κάθισα και έγραψα ό,τι θα διαβάσετε. Το “έγραψα”, βέβαια, είναι μια κουβέντα, γιατί χωρίς “μυαλό” τι να γράψεις;
ΠΟΛΛΕΣ και όχι μία οι αιτίες, που το “μυαλό” απουσίαζε από τον τόπο εργασίας. Και όταν λέω “μυαλό”, εννοώ η διάθεση να γράψω.
ΤΙ έπαθε η διάθεσή μου; Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, δεν ήθελε και πολλά για να την “κάνει”. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, “στο είμαι εδώ δεν είμαι” βρίσκεται. Ευκαιρίες ψάχνει…
ΤΗΝ “επιστράτευσα” όμως και σήμερα εργάζεται κάτω από συνθήκες “εκτάκτου ανάγκης”.
ΩΣ εκ τούτου, δεν ξέρω πώς ακριβώς θα “βγει” αυτή η στήλη. Δεν έχω (έστω και αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή), ολοκληρωμένη εικόνα του περιεχομένου της.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, για την “γη της επαγγελίας” θέλω να γράψω δυό κουβέντες. Για την από ξηράς, θαλάσσης και αέρος, βομβαρδιζόμενη και αιμορραγούσα Γάζα.
ΑΥΤΟ θέλω να γράψω. Έλα, όμως, που όσο και αν βασανίζω τον “απόντα” (το μυαλό μου δηλαδή), δεν βρίσκω τίποτα καινούργιο να πω.
ΔΕΚΑΔΕΣ φορές έχω αναφερθεί στο “παλαιστινιακό”, για παρόμοιους ή διαφορετικούς (από τους σημερινούς) λόγους.
ΘΑ μπορούσα και σήμερα να γεμίσω την στήλη με τα γνωστά “κλισέ” των απανταχού “προοδευτικών”, που από τη σιγουριά των κλιματιζόμενων σαλονιών τους “κλαίνε” για το δράμα των παιδιών της Παλαιστίνης “καταδικάζοντας” τις θηριωδίες των Ισραηλινών.
ΤΙΣ τελευταίες μέρες, για άλλη μια φορά, ένα νέο μπαράζ ειδήσεων από τα γεγονότα της Γάζας κατέκλεισε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
ΤΑ κύρια άρθρα των μεγαλύτερων και γνωστότερων εφημερίδων της Δύσης είναι αφιερωμένα στο θέμα αυτό.
ΟΛΟΙ ζητούν τον τερματισμό των εχθροπραξιών “εδώ και τώρα” και την ανάληψη διπλωματικών πρωτοβουλιών για την επίλυση του προβλήματος.
ΕΝΟΣ προβλήματος που, για 60 χρόνια τώρα, σέρνεται από τον ΟΗΕ στο… Συμβούλιο Ασφαλείας και από εκεί σε διεθνείς διασκέψεις κορυφής!
ΔΕΚΑΔΕΣ οι “καταδικαστικές” αποφάσεις κατά του Ισραήλ, εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα και εκατομμύρια οι πρόσφυγες.
ΤΟ αποτέλεσμα όλης αυτής της διεθνούς “κινητικότητας” στην πάροδο των έξι δεκαετιών το ίδιο: Τίποτα!
ΤΟΣΗ ενέργεια, τόσες προσπάθειες, τόσα θύματα, τόση φρικαλεότητα και αίμα πήγαν τζάμπα.
ΠΑΡ΄ ΟΛΑ αυτά και ενώ στη Γάζα συνεχίζεται η τυφλή πλέον σφαγή, άρχισε ένας νέος κύκλος “συζητήσεων”, “προτάσεων” και “πρωτοβουλιών”. Ένα νέο μπαράζ υποκρισίας εκ μέρους όλων (φίλων και εχθρών των Παλαιστινίων).
ΚΑΙ λέω υποκρισίας εκ μέρους “εχθρών” και “φίλων”, γιατί όλοι γνωρίζουν (ή οφείλουν μετά 60 χρόνια να γνωρίζουν) ότι δεν υπάρχει λύση στο επίπεδο που την αναζητούν.
Η φύση της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι τέτοια που και καλή πρόθεση να έχει εφαρμοζόμενη διπλωματία δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει.
ΕΙΝΑΙ τόσο πολύπλοκη ή ποιότητα των προβλημάτων και εκτείνεται σε τόσο βάθος χρόνου που είναι εντελώς αδύνατη η προσέγγιση των δύο πλευρών.
ΜΕ λίγες κουβέντες, η ιστορία της ιστορίας αυτής ξεκίνησε την προϊστορική περίοδο. Ναι, τόσο βαθιά πάνε οι ρίζες του “κακού” που ξεκίνησε ως “καλό”.
ΕΙΤΕ συμπτωματικά είτε θεού θέλοντος, στον έρημο και άνυδρο αυτό τόπο του πλανήτη γεννήθηκαν και θέριεψαν τρεις από τις μεγαλύτερες και θεολογικά πιο εξελιγμένες θρησκείες του κόσμου: ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και ο Μουσουλμανισμός.
Η Ιερουσαλήμ είναι ιερός τόπος για τους πιστούς και των τριών θρησκειών. Όλοι την θέλουν “δική τους” και όλοι την διεκδικούν.
ΠΟΤΑΜΙΑ αίματος έχουν χυθεί ανά τους αιώνες. Μέχρι και οι δυτικοευρωπαίοι σταυροφόροι την διεκδίκησαν και την κατέλαβαν για να περάσει και πάλι στα χέρια των Αράβων.
ΣΤΟ θρησκευτικό αυτό σταυροδρόμι συναντούνται σήμερα και οι “διαφορές” Παλαιστινίων Ισραηλινών.
ΓΙΑ τους Εβραίους είναι η “γη της επαγγελίας” και για τους Παλαιστίνιους η γη απ’ όπου ο προφήτης εγκατέλειψε τον κόσμο για τον ουρανό.
ΠΟΙΟΣ εγκαταστάθηκε πρώτος και ποιος δεύτερος, στον μαρτυρικό αυτό τόπο που δεν έχει ησυχάσει καθ’ όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, χάνεται στα βάθη των χιλιετιών.
ΑΝ και ουδεμία σημασία έχει, αφού για τους ίδιους ανθρώπους ουσιαστικά πρόκειται. Οι διαφορές μεταξύ τους άρχισαν να πηγάζουν από την διαφορετικότητα των θρησκειών.
Η αγάπη τους προς τον θεό τους, τις κράτησε και τις κρατά ζωντανές τόσους αιώνες. Πάνω σ’ αυτή την αντιπαράθεση δημιουργήθηκαν έθνη, χαράχτηκαν σύνορα, αποκτήθηκαν εθνικές ταυτότητες (και συνειδήσεις) και γίνονται πόλεμοι.
ΩΣ εκ τούτου, οι διαφορές τους είναι πλέον μέρος της παράδοσής τους. Αποτελούν συστατικό υλικό της ίδιας της ύπαρξής τους.
ΟΥΤΕ οι μεν ούτε οι δε, είναι διατεθειμένοι να σταματήσουν να διεκδικούν για λογαριασμό τους τον συγκεκριμένο τόπο.
ΔΕΝ μπορούν και να θέλουν να ζήσουν κάπου αλλού, αφού, εκτός των άλλων, αμέσως γεννάται και το αναπάντητο ερώτημα “πού”;
ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ (και έχουν δίκιο) ότι η γη αυτή τους ανήκει, γιατί ήταν γη των προγόνων τους.
ΓΙΑ να βρεθεί λύση στο πρόβλημα αυτό θα πρέπει πρώτα να βρεθεί το χαπάκι της αιώνιας λήθης.
ΝΑ το παίρνουν (είτε υποχρεωτικά είτε με τη θέλησή τους) οι ενδιαφερόμενοι και να σβήνει αυτόματα το παρελθόν από τη μνήμη και το DNA τους.
ΟΣΟ το παρελθόν είναι παρόν λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Και εδώ μιλάμε για ένα παρελθόν πολύ παλαιό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ πρόσφατο, που έχει πλέον γίνει ένα με το παρόν.
ΟΠΩΣ έχει εξελιχθεί η κατάσταση, δεν μπορείς να δικαιώσεις την μια πλευρά χωρίς αυτόματα να αδικήσεις την άλλη. Για τέτοιο μπλέξιμο μιλάμε.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, για πολλούς αιώνες οι Παλαιστίνοι και Εβραίοι ζούσαν μαζί στον ίδιο τόπο, έχοντας τις διαφορές τους, αλλά χωρίς να σφάζονται μεταξύ τους.
Η ανάγκη τους είχε όλους εξαναγκάσει να βρουν μια ισορροπία και να πορευτούν δίπλα-δίπλα.
ΟΛΑ αυτά ανατράπηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Δύση, θέλοντας, από τη μια, να ξεπλύνει τις ενοχές της από το ολοκαύτωμα και, από την άλλη, να ξεφορτωθεί τους Εβραίους από την Ευρώπη, ενθάρρυνε και, στη συνέχεια, βοήθησε στη δημιουργία του σημερινού Ισραήλ.
ΕΝΟΣ κράτους ουσιαστικά ανύπαρκτου για περισσότερα από 2000 χρόνια. Για να βρεθεί ο τόπος να εγκατασταθούν οι Εβραίοι άποικοι, διώχτηκαν στην κυριολεξία από τα σπίτια τους εκατομμύρια Παλαιστίνιοι.
ΚΑΙ έτσι από το 1947, καταμεσής του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου γεννήθηκε ξαφνικά ένα δυτικοευρωπαϊκό κράτος.
ΕΝΑ έθνος που καμιά σχέση δεν είχε με τα υπόλοιπα γύρω του. Γιατί το σημερινό Ισραήλ είναι ένα αμιγώς δυτικό κράτος που καμιά σχέση δεν έχει ακόμα και με τους ορθό0δοξους Εβραίους.
ΕΚΤΟΤΕ και τις δεκαετίες που ακολούθησαν, το Ισραήλ, με συνεχόμενους πολέμους, επιδρομές και εισβολές σαν την πρόσφατη, αιματοκυλεί και σφάζει τους Παλαιστίνιους που στην ουσία ζητούν πίσω τα σπίτια και τη γη τους. Τίποτα άλλο.
ΜΙΑ γη όμως που ιστορικά την διεκδικούν και οι Εβραίοι, οι οποίοι και συγκυριακά αυτή την συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι σε θέση να επιβάλουν βίαια την θέληση τους, λόγω της υπερατλαντικής τους προστασίας.
ΟΣΟ η Αμερική θα παραμένει όπως είναι σήμερα, το Ισραήλ θα έχει το πάνω χέρι. Τα πράγματα, ενδεχομένως, θα αλλάξουν όταν θα ανατραπεί ο σημερινός συσχετισμός και θα μπορέσει η Παλαιστίνη να γίνει κράτος και να έχει, όπως και το Ισραήλ, τανκ, αεροπλάνα και πολεμικά πλοία.
ΜΕΧΡΙ τότε, οι Παλαιστίνιοι μαχητές θα παραμένουν “τρομοκράτες” που, εκτός από το Ισραήλ, θα τους κυνηγά και ο υπόλοιπος δημοκρατικός και πολιτισμένος κόσμος.
ΣΗΜΑΔΙ των καιρών: παραμονή της Πρωτοχρονιάς και ενώ η Γάζα φλεγόταν από τους βομβαρδισμούς, οι κάτοικοι των δυτικών μεγαλουπόλεων απολάμβαναν, πίνοντας σαμπάνια, τη ρίψη των βεγγαλικών που φώτιζαν τον ουρανό.
ΣΤΗ διπλωματική μάχη ρίχτηκαν μετά και αφού σώθηκαν τα βεγγαλικά και τελείωσε η σαμπάνια και οι εορτασμοί.
ΑΣ ελπίσουμε ότι δεν θα φωταγωγηθεί ο ουρανός της Μέσης Ανατολής σύντομα και από πυρηνικές βόμβες.
ΓΙΑΤΙ δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε, αλλά προς τα εκεί πηγαίνει το πράγμα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ μάλιστα και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να χτυπήσει και το Ιράν και, μάλιστα, πριν φύγει από την προεδρία ο Μπους.
ΑΥΤΑ για σήμερα και Καλή Χρονιά σε όλους.
Μπ. Στ.