Έγινε την περασμένη εβδομάδα στην πολιτειακή βουλή η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου του Κρητικού συγγραφέα, Σωκράτη Αντ. Τσουρδαλάκη, “Οι Κρήτες της Ωκεανίας από τον 19ο Αιώνα” (“The Cretans of Oceania from the 19th Century”).
Το βιβλίο είναι η πρώτη επίσημη καταγραφή του εποικισμού της Αυστραλίας από τους Κρήτες, που σύμφωνα με το συγγραφέα απαίτησε οκτώ χρόνια σκληρής δουλειάς.
Κατά την πολύχρονη έρευνά του, ο κ. Τσουρδαλάκης ερεύνησε ενδελεχώς αρχεία Κρητικών και μη συλλόγων της Αυστραλίας, κατέγραψε μνήμες πολλών “σύντεκνών του”, εξασφάλισε πολύτιμα έγγραφα και φωτογραφίες-τεκμήρια της ζωής και της δράσης των Κρητών μεταναστών της Αυστραλίας.
Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ο αντιπρόεδρος της πολιτειακής κυβέρνησης και υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Ρομπ Χαλς, παρουσία του προέδρου της γερουσίας, κ. Ρομπ Σμιθ, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κ. Τεντ Μπάϊλιου, του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στη Μελβούρνη, κ. Χρήστου Σαλαμάνη, και άλλων προσκεκλημένων.
Οι ομιλητές υπογράμμισαν την ιστορική αξία του βιβλίου, την πληρότητα της έρευνας του συγγραφέα και τη χρηστικότητά του αφού είναι γραμμένο στις δύο γλώσσες την ελληνική και την αγγλική.
Στην αντιφώνησή του ο συγγραφέας τόνισε, μεταξύ άλλων:
“Έπειτα από 8 χρόνια επίπονης προσπάθειας, έφερα εις πέρας την εργασία που άρχισα το 2000. Αρχικ, ξεκίνησα να γράψω την ιστορία του Συλλόγου μας δηλαδή του Συλλόγου Ρεθεμνιωτών του οποίου υπήρξα ιδρυτικό στέλεχος το 1972 και για πολλά χρόνια γραμματέας. Ήταν μια προτροπή των νέων μας που ανέλαβαν την διοίκησή του το 2000. Σκέφτηκα, όμως, ότι για να γίνει σωστή δουλειά, έπρεπε να καταγραφεί η ιστορία όλων των Κρητών της Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, ώστε να διασωθούν κάποια στοιχεία την πορείας και των έργων των Κρητικών πρώτης γενιάς που σταδιακά φεύγουν από κοντά μας. Αν δεν τα καταγράψουμε εμείς που τα ζήσαμε και τα δημιουργήσαμε, θα χαθούν για πάντα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, μα προπάντων στα εγγόνια και δισέγγονα μας που ίσως αφομοιωθούν και θα ξεχάσουν τις ρίζες τους. Και σας φέρνω παράδειγμα το φίλο μου Brian Morris, που μίλησε προ ολίγου, ο οποίος ανακάλυψε μπορώ να πω τυχαίως σε μεγάλη ηλικία τις Κρητικές του ρίζες.
Δεν θα σας κουράσω με περιαυτολογίες. Θεωρώ, όμως, χρέος μου επιτακτικό να ευχαριστήσω όλους εκείνους άτομα και οργανισμούς που στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθειά μου αυτή τόσο εδώ όσο και στην Ελλάδα. Δεν θα αναφέρω ονόματα, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω μερικούς. Τα ονόματα όλων αυτών θα τα βρει ο αναγνώστης στη σελίδα 14. Τους ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου.
Θέλω, όμως, να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον αντιπρόεδρο της πολιτειακής κυβέρνησης, κ. Rob Hulls, που έκανε την παρουσίαση του βιβλίου, τον κ. Πανταζόπουλο για τη βοήθειά του, τον αξιότιμο πρόξενο της Ελλάδας στη Μελβούρνη, κ. Σαλαμάνη, τον προεδρεύοντα των Πολυπολιτιστικών Υποθέσεων Βικτώριας, κ. Γιώργη Λεκάκη, τον κ. Γρυλλάκη, τους φίλους μου, Brian Morris και την οικογένειά του, την Ματίνα και τον Λεξ Κανάκη, που όλα ήλθαν όλοι τους από την Κουηνσλάνδη για την παρουσίαση του βιβλίου, επίσης την κ. Αφροδίτη Cretan που ήλθε από το Albury, τον Πήτερ Βοτυράκη από το Μπάλαρατ και μερικούς άλλους που ήλθαν από άλλες επαρχιακές πόλεις της Βικτώριας και, βεβαίως, όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας.
Δεν θα αναφερθώ στο περιεχόμενο του βιβλίου, αφού άλλοι μίλησαν περί αυτού. Απλώς θέλω να τονίσω ότι δεν περίμενα ποτέ να βρω τόσους πολλούς Κρητικούς στην Αυστραλία το 19ο αιώνα. Ούτε και ήξερα ότι στα ιδρυτικά στελέχη της Ορθόδοξης Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης ήταν και 4 Κρητικοί τα ονόματα των οποίων θα βρει ο αναγνώστης στη σελίδα 104.
Πολύ σπουδαία και ιστορικά πολύτιμη για τον ελληνισμό της Μελβούρνης και, ιδιαίτερα, για την Ορθόδοξη Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης είναι και η επιστολή του Ρεθεμνιώτη, Στρατή Ανδρουλάκη, την οποία θα βρει ο αναγνώστης στη σελίδα 102 και την οποία έστειλε από τη Μελβούρνη το 1896 στην οποία μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για τη δημιουργία της Κοινότητας τα παζαρέματα σχετικά με την αποστολή ιερέα και τις δραστηριότητες των Ελλήνων εκείνης της εποχής. Αντίγραφο της επιστολής έχω δώσει ήδη για το αρχείο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
Τέλος, στο βιβλίο τονίζονται οι διαχρονικοί δεσμοί που συνδέουν την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία με την Ελλάδα και, ιδιαίτερα, την Κρήτη. Οι δεσμοί αυτοί σφυρηλατήθηκαν κατά τη Μάχη της Κρήτης, στις 20 του Μάη 1941.
Ασφαλώς, δεν ισχυρίζομαι ότι εντόπισα και κατέγραψα όλους τους πρώιμους Κρητικούς ως και εμάς που τους ακολουθήσαμε μεταπολεμικά μετά το 1950. Για τυχόν λάθη και παραλείψεις στο βιβλίο ζητώ προκαταβολικά συγνώμη. Η καλοπροαίρετη κριτική είναι πάντοτε εποικοδομητική και επομένως ευπρόσδεκτη.
Με τα πενιχρά μέσα που διέθετα και την καλοπροαίρετη βοήθεια μερικών ατόμων, έκανα ό,τι μπορούσα.
Παραδίδω, λοιπόν, αυτό το γραφτό στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας με μια προτροπή. Πρώτα να είναι νομοταγείς, καλοί και δημιουργικοί Αυστραλοί πολίτες, να είναι περήφανοι για την χώρα που φιλοξένησε εμάς τους γονείς τους, συγχρόνως όμως να μην ξεχάσουν και την πολιτιστική κληρονομιά των γονέων τους.
Το μπόλιασμα του δέντρου της Αυστραλίας με διαφορετικούς πολιτισμούς την έκανε πιο πλούσια πολιτιστικά και νομίζω πιο αγαπητή στον υπόλοιπο κόσμο”.
