Παρακολουθώ με ενδιαφέρον κάθε προσπάθεια που γίνεται να βοηθηθούν συνάνθρωποί μας.
Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση σε ορισμένους οργανισμούς το έργο των οποίων, το μέγεθος του έργου, θεωρείται – και είναι – ανεκτίμητο και αναμφισβήτητο.
Έργο που φαίνεται, αναγνωρίζεται και εκτιμάται δεόντως. Έρανοι που διενεργούνται από τον Ερυθρό Σταυρό, το Στρατό Σωτηρίας και το Νοσοκομείο Παίδων της Μελβούρνης, πιστεύω ότι είναι σοβαροί και αξιόλογοι.

Οι κάτοικοι της Πολιτείας μας, προσφέροντας τον όβολό τους στους προαναφερθέντες οργανισμούς, είναι σίγουροι ότι η μικρή ή μεγάλη προσφορά τους θα πιάσει τόπο που λένε.
Είναι και άλλα ιδρύματα τα οποία προσπαθούν συνεχώς, με διάφορους τρόπους, να συγκεντρώσουν χρήματα για τις ανάγκες των ατόμων που εκπροσωπούν.
Ιδρύματα και οργανισμοί για τους τυφλούς, τον καρκίνο του στήθους, τον διαβήτη, την αρθρίτιδα, την καρδιά, τ’ ανάπηρα παιδιά, ακόμη και για σκύλους, οδηγούς τυφλών και αρκετοί άλλοι, ζητούν την βοήθειά μας, για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας.

Εμείς δίνουμε απ’ το περίσσευμα ή το στέρημά μας και ανάλογα πώς αγγίζουν αυτές οι καταστάσεις τον καθένα από μας, ανάλογος είναι και ο τρόπος που προσφέρουμε και το τι ακριβώς νοιώθουμε τη συγκεκριμένη στιγμή.
Χωρίς διάθεση κριτικής, πιστεύω ότι αυτή η περίπτωση των εράνων, για τους περισσότερους από εμάς, έχει μία κάποια μορφή υποχρέωσης ρουτίνας.
Έχουμε κάνει τις επιλογές μας όσον αφορά το ίδρυμα που, κατά τη γνώμη μας, ξεχωρίζει, προσφέρουμε το Α ή Β ποσόν και καθορίσαμε με τον τομέα φιλανθρωπίας που πέφτει στο μερίδιό μας.

Θυμίζουμε το μήνυμα μιας παλιάς διαφήμισης απορρυπαντικού… «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε».
Ήταν, όμως, τελείως διαφορετικός ο τρόπος που βοήθησαν οι εργάτες ενός γαλλικού εργοστασίου, κάποιους συνάδελφούς τους που βρέθηκαν σε ανάγκη.
Το διάβασα στη στήλη «Της Ημέρας» της Αλεξάνδρας Στεφανοπούλου, μια στήλη που διαβάζω πολλά, πάρα πολλά χρόνια, στην Εφημερίδα «Εστία» των Αθηνών.

Θα σας μεταφέρω τη μικρή ανθρώπινη ιστορία, όχι όπως την διάβασα, αλλά όπως την ένοιωσα και όπως την ζωντάνεψε στην φαντασία μου η λυτή περιγραφή της αρθρογράφου.
Ένα ζευγάρι δούλευε μόνιμα σε ένα εργοστάσιο. Καλοί εργάτες, ήσυχοι άνθρωποι, ζούσαν καλά και ήρεμα.
Χαρά τους μεγάλη, μοναδική, η κορούλα τους, το γλυκό τους παιδί, που όμως σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών προσβλήθηκε από λευχαιμία βαρείας μορφής.
Τι κάνουν τώρα οι γονείς; Από τη μία, η ανάγκη των χρημάτων της εργασίας για επιβίωση, από την άλλη, οι επιπλέον ξαφνικές ανάγκες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η μεγαλύτερη δυσκολία για δουλειά η απαραίτητη στήριξη της μικρής από τους γονείς, η αναγκαία παρουσία τους δίπλα της.
«Πώς όμως να είναι κοντά στο παιδί τους οι γονείς, αφού δούλευαν στο εργοστάσιο;» Πώς συνεχίζεις μια ζωή όταν στην πορεία σε κτυπάει κεραυνός;
Οι συνάδελφοι του ζευγαριού και τα μέλη της διεύθυνσης, πληροφορήθηκαν τα της ασθενείας της μικρής και του… Γολγοθά που άρχισαν ν’ ανεβαίνουν το ζευγάρι με το παιδί τους.
«Και τότε έγινε κάτι που δεν έχει ποτέ ξαναγίνει. Όλοι οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να δουλέψουν ορισμένες ημέρες περισσότερο, ώστε να καλύψουν ημέρες εργασίας των γονέων του αρρώστου παιδιού. Έτσι εκείνοι θα μπορούσαν να μένουν κοντά του και να του παρέχουν τη στοργή και τη στήριξη για να αντιμετωπίσει τη θεραπεία, ενώ συγχρόνως θα εισέπρατταν τις μηνιαίες αποδοχές τους.»
Η διοίκηση του εργοστασίου όχι μόνο δέχτηκε αυτή την πρόταση και τη ρύθμιση του εργατικού προσωπικού, αλλά συμπαραστάθηκε και αυτή με τον τρόπο της, στο ζευγάρι των εργατών της, με αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν 2500 ώρες εργασίας!
Οι εργάτες, συνάδελφοι του ζευγαριού, αποφάσισαν να μη γίνει γνωστό πόσες ώρες εργασίας προσφέρθηκαν από κάθε ένα χωριστά (είχαν ακούσει για εκείνο το… να μην ξέρει η δεξιά σου τι ποιεί η αριστερά σου.)
Σε τούτους τους άγριους καιρούς, που όπου και να γυρίσεις θολούρα και σκοτεινιά προβάλει, ψάχνουμε απεγνωσμένα για μια στάλα φως.
Ο Ιησούς Χριστός απόψε αναβαίνει στον Κρανίου τόπο.
Εμείς οι αδύναμοι, με μεγάλη δόση υπερβολής, παραλληλίζουμε τον… μικρό ανήφορό μας με τον Γολγοθά και γυρίζουμε γύρω-γύρω ψάχνοντας για βοήθεια, για τον δικό μας Σίμωνα τον Κυρηναίο, να ζαλωθεί τον σταυρό μας, έστω και για λίγο, ν’ ανασάνουμε.

Ρίξτε μια ματιά γύρω. Σίγουρα γνωρίζετε κάποιον που φορτωμένος το σταυρό του, ανηφορίζει αγκομαχώντας το Γολγοθά του, ζητώντας με τα μάτια του βοήθεια, ψάχνοντας για την ελπίδα, έστω κι’ αν πιστεύει πως αυτή χάθηκε.Άνθρωποι απλοί, ανώνυμοι, γεμάτοι αγάπη οι συνάδελφοι του ζευγαριού που ανέβαινε το Γολγοθά του, έγιναν Σίμωνες. Με μια κίνηση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, «οι εργαζόμενοι θυσίασαν τις αργίες τους και τις διακοπές τους για να δώσουν ζωή σε ένα παιδί».

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα. Ευχές σε όλους.