Το περασμένο Σάββατο, 23/5/09, είχα την τύχη να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση «Ο Κατσαντώνης» στο Renaissance Theatre, στο 826 High Street East Kew. Το θέατρο, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, είχε σαν θέμα μια από τις πτυχές της ζωής του θρυλικού ήρωα της επανάστασης του 21 και ξαναζωντάνεψε στη μνήμη όλων μας μια από τις πιο έντονες στιγμές που έζησε ο Κατσαντώνης όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τις δολοπλοκίες του Αλή-Πασσά και του δεξιού του χεριού, του Βεληγκέκα.
Η παράσταση ανεβάστηκε από την Πανηπειρωτική Ένωση Μελβούρνης και Βικτωρίας Inc. και χρηματοδοτήθηκε, εν μέρει, από την Επιτροπή Πολυπολιτισμικών Υποθέσεων (Victorian Multicultural Commission).
Με το σημείωμά μου αυτό θέλω να συγχαρώ το Διοικητικό Συμβούλιο, τους ηθοποιούς και χορευτές καθώς και τους τεχνικούς που συνέβαλαν στη θαυμάσια αυτή προσπάθεια. Σε μιαν εποχή που ο ρόλος των Αδελφοτήτων και άλλων παροικιακών οργανώσεων φαίνεται αβέβαιος είναι καλό να βλέπει κανείς ότι μια Αδελφότητα προσπαθεί να ανοίξει νέους δρόμους και ορίζοντες, πέρα από το σουβλάκι και το ζεϊμπέκικο.
Είναι γνωστό σε όλους μας πως οι παροικιακές οργανώσεις ιδρύθηκαν όταν η μοναξιά, η πλήξη, και ο φόβος του άγνωστου επέβαλλαν ζωηρά την ανάγκη δημιουργίας ευκαιριών όπου μπορούσε κανείς να νοιώσει λίγη ελληνική ζεστασιά μιλώντας, τρώγοντας, χορεύοντας και διασκεδάζοντας ελληνικά. Τα χρόνια αυτά πέρασαν, οι ανάγκες των συμπάροικων άλλαξαν αλλά οι οργανώσεις στην πλειονότητά τους έμειναν απολιθωμένες, κολλημένες στους σκοπούς και στις εκδηλώσεις των δεκαετιών του ’60 και ’70.
Η Πανηπειρωτική Ένωση έκαμε ένα βήμα να ξεφύγει από το συνηθισμένο παροικιακό καλούπι. Αυτό όμως, είναι μόνο ένα από τα θετικά που μια εκδήλωση σαν κι αυτή του περασμένου Σαββάτου προσφέρει. Η μεγαλύτερη ίσως προσφορά είναι η προσπάθεια (αυτή τη φορά με αρκετή επιτυχία) να φέρει μαζί και κοντά στην Αδελφότητα νέους και νέες που, μαζί με τους γονείς ή παπούδες τους χόρεψαν και ζωντάνεψαν εικόνες από μια άλλη εποχή και από άλλα γεγονότα που πολλοί από μας αγνοούμε. Οι ηλικίες αυτών που πήραν μέρος κάλυπταν τουλάχιστο 3 γενιές (δεν συμπεριλαβαίνω εδώ το δίχρονο ανιψιό του Ζήση Πούρου που χόρευε ασταμάτητα στη σκηνή του θεάτρου ή στην αγκαλιά του θείου του!). Από τον Αλή πασά που τον υποδύθηκε με μεγάλη επιτυχία ένας ώριμος σε ηλικία Ηπειρώτης μέχρι το γιό του Κατσαντώνη που τον υποδύθηκε ένας νεαρός 8-9 χρόνων όλοι ήταν εξαιρετικοί. Και όπως όλοι μας ξέρουμε δεν είναι καθόλου εύκολο να φέρει κανείς μαζί δύο ή τρεις γενιές.
Η προσπάθεια αυτή επομένως της Πανηπειρωτικής Ένωσης είναι αξιέπαινη και αξιοπρόσεκτη για τους παρά πάνω λόγους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η προσπάθεια θα συνεχιστεί κι ότι θα βρει μιμητές και σε άλλες παροικιακές οργανώσεις γιατί δείχνει έμπρακτα πως δεν είναι αρκετό να επαναλαμβάνουμε τα συνηθισμένα ευχολόγια και να εκφράζουμε ευσεβείς πόθους ως προς το πόσο θα θέλαμε τους νέους και νέες μας να έρθουν και να στελεχώσουν τις αδελφότητές μας. Μάλλον θα έπρεπε να ψάχνουμε γύρω μας για επιτυχημένα μοντέλα που θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε και να βελτιώσουμε αν πραγματικά θέλομε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο εξέλιξης της παροικίας.
Τέλος, να συγχαρώ τη κα Φιλιώ Ζώη και το Κώστα Βασιλείου που πρωτοστάτησαν στην όλη προσπάθεια καθώς και τον γνωστό σε όλους συμπάροικο, Κώστα Αθανασίου, που κατάφερε να σκηνοθετήσει και να παρουσιάσει άριστα μια πτυχή της νεώτερης ιστορίας μας.