Αβοριγίνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Εβραίοι, Πόντιοι. Λαοί με διαφορετική πολιτιστική παράδοση, δεμένοι, όμως, με μία κοινή ιστορική τραγωδία. Αυτή του ξεριζωμού και της αδιάκριτης εξολόθρευσής τους από την κρατική μηχανή της χώρας διαμονής τους. Αυτή η κοινή ιστορική τραγωδία ένωσε το Σάββατο το μεσημέρι περίπου 100 άτομα που παραβρέθηκαν στο 3ο Συνέδριο «Επιστροφή στην Ανατολία».

Θέμα του φετινού Συνεδρίου η διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο τα παιδιά των ξεριζωμένων λαών βίωσαν και είναι καταδικασμένα να βιώνουν για όλη τους τη ζωή την ωμή πραγματικότητα που τα μάτια τους μαρτύρησαν κατά την διάρκεια της γενοκτονίας των οικογενειών τους.
Κύριος στόχος του η ενημέρωση αλλά και η ελπίδα ότι η ιστορική γνώση μπορεί να δράσει σαν καταλύτης για την αποφυγή παρομοίων φαινομένων στο μέλλον.

ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ

«Ήμουν 8 χρονών όταν ο κόσμος γύρω μου άλλαξε, όταν ήρθα αντιμέτωπος με την ωμότητα της βίας και τον φόβο της καταδίωξης», είπε ο 80χρονος σήμερα, Χένρι Κον, πρόεδρος του Oργανισμού «Παιδιά που Επέζησαν του Ολοκαυτώματος» και ομιλητής στο Συνέδριο.

Ο κ. Κον, γεννημένος το 1929, έμαθε ότι ήταν Εβραίος στα 8 του χρόνια όταν ο διευθυντής του σχολείου του, τού ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί πλέον να πηγαίνει στο σχολείο, γιατί ο Χίτλερ απαγόρευσε στα παιδιά εβραϊκής καταγωγής να φοιτούν στα σχολεία. «Είδα τους παιδικούς μου φίλους νεκρούς. Τον 6χρονο φίλο μου τον πέταξαν μαζί με τα έπιπλα οι στρατιώτες από τον τρίτο όροφο του σπιτιού του. Ακόμα και σήμερα οι εικόνες αυτές και άλλες πολλές, που χρειάζομαι ώρες πολλές να σας πω, ζουν μέσα στο μυαλό μου σαν εφιάλτης και όσο και αν για χρόνια τώρα μού ζητούσαν τα παιδιά μου να μιλήσω γι’ αυτές, ήταν αφόρητα επώδυνο και δύσκολο να βάλεις τόση θηριωδία σε λέξεις. Οι περιγραφές μου από εκείνη την μαύρη εποχή, όποτε αποφασίζω να τις βάλω σε λέξεις, είναι λεπίδες που ακόμα ματώνουν την ψυχή και την σκέψη μου», είπε ο κ. Κον με φωνή σπασμένη και μεταξύ πολλών παύσεων καθώς προσπαθούσε να πνίξει τα δάκρυά του.

Οι εμπειρίες του μονοπώλησαν την ομιλία του, που, όμως, επισφραγίστηκε με ένα μήνυμα ελπίδας. «Διαπίστωσα με τα χρόνια ότι δεν ήμουν μόνο ένα θύμα της πολιτικής κατάστασης της εποχής. Ήμουν μία ζωντανή ιστορική πηγή που έπρεπε να μοιραστεί αυτές τις σκοτεινές εμπειρίες ελπίζοντας ότι θα βοηθήσουν τους λαούς να καταλάβουν ότι αυτές οι μαύρες στιγμές της ιστορίας δεν πρέπει να επαναληφθούν».

Η Μελίσσα Μπρίνκελ, αβορίγινας στην καταγωγή και παιδί Αβοριγίνων της «κλεμμένης γενιάς», έχει αφιερώσει την ζωή της στη μάχη για την αναγνώριση της «γενοκτονίας» που υπέστησαν οι Αβοριγίνες πρόγονοί της από τους λευκούς. Είναι μία από τις απογόνους των παιδιών της «κλεμμένης γενιάς» που κατέθεσαν στην Εθνική Έρευνα για τη Κλεμμένη Γενιά το 1997 και απόγονος της φυλής Yorta Yorta. Οι Αρχές την πήραν από την οικογένειά της στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων και μεγάλωσε σε σπίτια αναδόχων γονιών. Φυλακίστηκε στα πρώτα εφηβικά της χρόνια όχι επειδή διέπραξε κάποιο αδίκημα αλλά επειδή ήταν μαύρη.

Η 50χρονη σήμερα, μητέρα και αυτή, μίλησε για τα τραύματα των παιδιών της «κλεμμένης γενιάς» και μέσα από τη δική της ζωή αναφέρθηκε στο πως αυτά τα τραύματα καθόρισαν και καθορίζουν μέχρι σήμερα την ζωή των απογόνων τους.

Η ίδια αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα της παραπάνω θλιβερής κληρονομιάς που τής άφησαν οι γονείς της. «Η μητέρα μου ήταν παιδί της κλεμμένης γενιάς και εγώ παιδί αυτού του παιδιού. Αποκαλώ την μητέρα μου ακόμα και σήμερα ένα βαθιά πληγωμένο παιδί. Ποτέ της δεν γνώρισε την αγάπη και την στοργή και ποτέ της δεν κατάφερε να δώσει σε μένα την μητρική αγάπη. Μ’ αγαπούσε, σήμερα το ξέρω, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να το καταλάβω. Η δική της ενοχή για όλα αυτά που δεν μου έδωσε όχι επειδή δεν ήθελε, όχι επειδή δεν μ’ αγαπούσε αλλά επειδή απλά δεν έμαθε ποτέ πώς να το κάνει γιατί μόνο σφαγές και βιαιότητα γνώρισε η παιδική της ψυχή, κληροδοτήθηκε σε μένα και με οδήγησε στην κατάθλιψη και στον αλκοολισμό. Σήμερα, στέκομαι εδώ μπροστά σας, κουβαλώντας ακόμα τις ενοχές, την ντροπή και, μερικές φορές, τον θυμό, για όσα κατά καιρούς ένοιωθα για την μητέρα μου αλλά περήφανη που μέχρι σήμερα είμαι ακόμα ζωντανή και δυνατή να μιλήσω για όλα αυτά», είπε η κ. Μπρίκελ.

Μητέρα και η ίδια σήμερα, προσπάθησε, όπως ομολόγησε, να μην κληρονομήσει στα δικά της παιδιά τα τραύματα που η μητέρα της, τής κληρονόμησε… «Είναι δύσκολο και είναι σαν να προσπαθείς να ξορκίσεις φαντάσματα που σε ανάθρεψαν μέσα σε ένα σκοτεινό και γεμάτο φόβο και ντροπή δωμάτιο και ήταν η μόνη σου παρέα στα παιδικά σου χρόνια. Προσπαθώ όμως να τα εξαφανίσω να δω πέρα από αυτά», είπε η κ. Μπρίνκελ. «Η μητέρα μου ήταν ένα παιδί θύμα, γνώρισε την ανθρώπινη κτηνωδία. Και εγώ ήμουν θύμα της δικής της εμπειρίας, αλλά είμαστε και οι δύο μικροί ήρωες που καταφέραμε να επιβιώσουμε», είπε, κλείνοντας την ομιλία της.

Εκ μέρους της ποντιακής πατριάς, παρουσιάστηκε εργασία του Δρ. Παναγιώτη Διαμαντή, ειδικού μελετητή γενοκτονιών, που αναφέρθηκε μέσα από ιστορικές πηγές στις γενοκτονίες των Ποντίων Αρμενίων και Ασσυρίων στις αρχές του 20ού αιώνα, από τα κεμαλικά στρατεύματα της Τουρκίας.

Ο κ. Νίκολας Αλ-Τζίλο, ακαδημαϊκός ασσυριακής καταγωγής, αναφέρθηκε στην ιστορική πραγματικότητα που ζει ο λαός του για 200 χρόνια τώρα και χαρακτηρίζεται από την συνεχή καταδίωξη. «Είμαστε ένας λαός που για 200 χρόνια τώρα μετράμε τα αθώα θύματά μας. Ένας ξεριζωμός κάθε 10 χρόνια και μία γενοκτονία κάθε 50, είναι αυτό που καθόρισε τον λαό μας», είπε ο κ. Αλ-Τζίλο, αναφέροντας ότι η πολιτιστική ταυτότητα του δικού του λαού πεθαίνει μέρα με την μέρα με δεδομένο το γεγονός ότι οι Ασσύριοι είναι ένας λαός χωρίς οργανωμένο κράτος και διεσπαρμένος σε όλον τον κόσμο, Ιράν, Ιράκ, Αμερική, Αυστραλία και Ευρώπη. «Έχουμε, όμως, πολιτιστική ταυτότητα και εμείς τα παιδιά των Ασσυρίων δίνουμε τη δική μας μάχη όχι μόνο να επουλώσουμε τις πληγές που άφησαν οι σφαγές στους προγόνους μας, αλλά και να διατηρήσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα», κατέληξε ο κ. Αλ-Τζίλο.

Τέλος, να αναφέρουμε ότι το ψυχαγωγικό μέρος του συνεδρίου συμπεριελάμβανε μουσικές ερμηνείες από την Ανθή Σιδηροπούλου και τον Σαρίκ, ένα νεαρό παιδί ασσυριακής καταγωγής, που μέσα από τη φωνή του ταξίδεψε τους παραβρισκόμενους στην μαγική απεραντοσύνη της Ανατολίας και της κουλτούρας της
Την Επιτροπή Οργάνωσης του Συνεδρίου «Επιστροφή στην Ανατολία» πλαισιώνουν μέλη της Ποντιακής, Αρμενικής και Ασσυριακής κοινότητας της Αυστραλίας. Τα μέλη της Επιτροπής ελληνικής καταγωγής είναι οι  Σοφία Κοτανίδου, Δρ. Παναγιώτης Διαμαντής, Γιάννης Πετιχαβάς, Ελένη Παπαϊωάννου, Στέφανος Ελευθεριάδης και Σταύρος Σταυρίδης.