Με τακτικές κωλυσιεργίας, την περασμένη εβδομάδα η Ομοσπονδιακή Αντιπολίτευση ματαίωσε την ψηφοφορία στη Γερουσία για την έγκριση του Νομοσχεδίου, στο οποίο προτείνονται μέτρα για τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα από την καύση ορυκτών πηγών ενέργειας, όπως είναι το πετρέλαιο.
Δεδομένου ότι μεσολαβούν οι χειμερινές διακοπές, το Νομοσχέδιο δεν θα επανεξετασθεί πριν από τον Αύγουστο. Και όμως, μόλις έξι μήνες μένουν για τη σύνοδο κορυφής στην Κοπεγχάγη της Δανίας, το Δεκέμβριο του τρέχοντος έτους. Η σύνοδος θα επεξεργασθεί μια νέα παγκόσμια συμφωνία, η οποία θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο που λήγει το 2012.
Η Σύνοδος του Δεκεμβρίου στην Κοπεγχάγη αποτελεί την ύστατη προσπάθεια της διεθνούς κοινότητας να προβεί από κοινού στη λήψη των μέτρων που προτείνει η κοινότητα των επιστημόνων, για την αποτροπή των καταστροφικών συνεπειών που θα προκύψουν από την ανερχόμενη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας.
Από την αρνητική στάση της Αντιπολίτευσης, η οποία όχι μόνο αποφεύγει να συζητήσει το Νομοσχέδιο, αλλά δεν έχει δική της εναλλακτική πρόταση να αντιτείνει, υπάρχει κίνδυνος η Αυστραλία να πάει στην Κοπεγχάγη χωρίς συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου.
Και όμως, σύμφωνα με τις απόψεις των επιστημόνων, η Αυστραλία θα επηρεασθεί σε μεγαλύτερο βαθμό από τις κλιματικές αλλαγές, από ότι άλλες χώρες.
Απορεί κανείς ποιο είναι το σκεπτικό της Αντιπολίτευσης. Περιμένει από τον υπόλοιπο κόσμο να κάνει τις οικονομικές θυσίες για να μας προστατεύσει από τις καιρικές αλλαγές;
«Η ανθρωπότητα έχει μια τελευταία ευκαιρία να καταλήξει σε μια παγκόσμια συμφωνία για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών κατά τη σύνοδο του ΟΗΕ για το Κλίμα που θα διεξαχθεί στην Κοπεγχάγη το Δεκέμβριο», δήλωσε ο Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Περιβάλλον, Σταύρος Δήμας. Αυτό όμως σημαίνει πως όλες οι χώρες πρέπει να αναλάβουν, αυτόβουλα κι αγόγγυστα, τις ευθύνες τους, αν θέλουν οι επόμενες γενιές να ζήσουν σε ένα υποφερτό περιβάλλον.
ΣΑΘΡΑ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΕΡΝΜΠΟΥΛ
Η Αντιπολίτευση προβάλλει δύο επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την κωλυσιεργία της. Το πρώτο είναι ότι θα πρέπει να περιμένουμε την ανάκαμψη της οικονομίας, μετά από την διεθνή οικονομική κρίση του τελευταίου έτους. Σύμφωνα με το δεύτερο επιχείρημα, η Αυστραλία πρέπει να περιμένει να δει ποιες είναι οι προθέσεις, και δεσμεύσεις, των άλλων χωρών, πριν δεσμευτεί για το ποσοστό ελάττωσης του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα.
Και τα δύο επιχειρήματα είναι σαθρά, και δεν αντέχουν ούτε σε τεστ στοιχειώδους λογικής.
Επιχείρημα πρώτο: Κανείς δεν αμφιβάλλει για την έκταση της οικονομικής κρίσης που πλήττει σχεδόν όλες τις χώρες. Για την αντιμετώπισή της οι κυβερνήσεις έχουν λάβει τα ενδεικνυόμενα μέτρα, που ενδεχομένως θα βοηθήσουν στην υπέρβαση του οικονομικού προβλήματος στο άμεσο μέλλον.
Οικονομικές κρίσεις παρουσιάζονται κάθε τόσο, και μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα βρήκε τον τρόπο να τις αντιμετωπίσει και να τις ξεπεράσει. Ήδη, Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης προβλέπει πως για το υπόλοιπο του 2009 η διεθνής οικονομία θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, ενώ για το 2010 εκτιμά πως θα αρχίσει να σημειώνεται μια ανάκαμψη.
Εκείνο που φαίνεται να αγνοεί η Αντιπολίτευση είναι ότι η οικονομία οποιασδήποτε χώρας δεν αναπτύσσεται και δεν λειτουργεί στο κενό, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το φυσικό της περιβάλλον. Και με φυσικό περιβάλλον εννοούμε το νερό, τη θάλασσα, τον αέρα, τους φυσικούς πόρους, καθώς και τη χλωρίδα και την πανίδα. Με άλλα λόγια, ό,τι υπάρχει στη φύση, και που έχει δημιουργηθεί χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου.
Και εδώ βρίσκεται η ειρωνεία, ή μάλλον η τραγωδία. Ενώ το φυσικό περιβάλλον δημιουργήθηκε χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου, καταστρέφεται, και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό, από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Ενώ σαν άτομα κάνουμε ό,τι μπορούμε να διατηρήσουμε την όποια περιουσία μας, και να την παραδώσουμε επαυξημένη στους απογόνους μας, το φυσικό περιβάλλον, που είναι περιουσία της ανθρωπότητας, το καταστρέφουμε με μια ακατανόητη μανία, λες και δεν θα υπάρξουν μελλοντικές γενιές.
Στο σημείο αυτό ας δούμε και τις απόψεις του Ευτύχιου Σαρτζετάκη, ο οποίος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικών του Περιβάλλοντος στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Στο άρθρο του «Αμφίδρομη σχέση οικονομίας και περιβάλλοντος», που δημοσιεύθηκε στο αφιέρωμα για το Περιβάλλον της αθηναϊκής εφημερίδας Βήμα Ιδεών (4/4/2009), γράφει μεταξύ άλλων:
«Είναι πλέον πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ακόμη και προβλήματα πολυσύνθετα όπως οι κλιματικές αλλαγές οφείλονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Για πολλά χρόνια είχαμε την ψευδαίσθηση ότι η συνεχής μεγέθυνση της οικονομικής δραστηριότητας είναι δυνατή και ως εκ τούτου θέσαμε ως πρωταρχικό στόχο τη μεγέθυνση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
Έχοντας απορροφηθεί από αυτή την προσπάθεια παραβλέψαμε δύο σημαντικούς περιορισμούς τους οποίους θέτει το οικοσύστημα: την περιορισμένη ποσότητα φυσικών πόρων που μπορεί να μας παρέχει και την επίσης περιορισμένη δυνατότητα αφομοίωσης των ρύπων που δημιουργούνται από την παραγωγική διαδικασία και την κατανάλωση. Για πολλά χρόνια οι περιορισμοί αυτοί δεν μας ανησυχούσαν με συστηματικό τρόπο, δεν ήταν δηλαδή δεσμευτικοί και έτσι δεν λαμβάνονταν υπόψη. Τις τελευταίες όμως δεκαετίες είναι εμφανέστατοι και επιβάλλουν επαναπροσδιορισμό των στόχων».
Αμφίδρομη, λοιπόν, η σχέση οικονομίας και περιβάλλοντος. Αποτελεί οξύμωρο σχήμα η θέση του Μάλκολμ Τέρνμπουλ ότι πρώτα πρέπει να σταθεροποιήσουμε την οικονομία της χώρας μας, και μετά να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για το περιβάλλον.
Οξύμωρο, γιατί όταν τελικά η οικολογική ζημιά θα έχει πάρει μη αναστρέψιμες διαστάσεις, η οικονομία της Αυστραλίας, και κυρίως του αγροτικού τομέα, που ήδη χειμάζεται από τις κλιματικές αλλαγές, θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
Ο ΟΜΠΑΜΑ ΑΦΗΣΕ ΜΕΤΕΩΡΟ ΤΟΝ ΤΕΡΝΜΠΟΥΛ
Επιχείρημα δεύτερο: Όπως προανάφερα, ο Μάλκολμ Τέρνμπουλ είναι της γνώμης πως η Αυστραλία δεν πρέπει να δεσμευτεί για το ποσοστό ελάττωσης του διοξειδίου του άνθρακα που εκπέμπεται στην ατμόσφαιρα πριν από το συνέδριο κορυφής στην Κοπεγχάγη τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση θα πρέπει πρώτα να δει τις προτάσεις των άλλων χωρών, πριν η ίδια αποφασίσει για το δικό της πρόγραμμα.
Μα αν και οι άλλες χώρες πήγαιναν στην Κοπεγχάγη με παρόμοιες προθέσεις, τότε το όλο συνέδριο δεν θα διέφερε από το παιχνίδι της κολοκυθιάς.
Πώς θα μπορούσε ένα συνέδριο να καταλήξει σε συγκεκριμένη οικολογική πολιτική, εφαρμόσιμη σε παγκόσμια κλίμακα, η οποία θα αντικαταστήσει το Πρωτόκολλο του Κιότο το 2012, αν οι αντιπρόσωποι των διαφόρων κρατών δεν κατέθεταν συγκεκριμένα προγράμματα, ψηφισμένα από τα κοινοβούλιά τους;
Όπως και νά ’χουν τα πράγματα, η θέση του Μάλκολμ Τέρνμπουλ από παιδαριώδης που ήταν στην αρχή, εξελίχθηκε σε γελοία. Μέχρι τώρα, ο Αρχηγός της Αντιπολίτευσης βασιζόταν στην αρνητική στάση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στο θέμα της περιβαλλοντικής πολιτικής.
Αυτή ήταν η στάση του πρώην Προέδρου Τζορτζ Μπους, όπως και του πρώην Πρωθυπουργού της Αυστραλίας Τζον Χάουαρντ.
Όμως οι δύο αυτοί σκεπτικιστές αναφορικά με τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι κλιματικές αλλαγές, σήμερα αποτελούν μια θλιβερή σελίδα στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, και ο νέος Πρωθυπουργός της Αυστραλίας, ξαναγράφουν την περιβαλλοντική πολιτική των χωρών τους, παίρνοντας στα σοβαρά τα πορίσματα των επιστημόνων.
Σύμφωνα με την εφημερίδα The Sunday Age (28/6/09) η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε το φιλόδοξο Νομοσχέδιο που εισηγήθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα, για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.
Στις 1.201 σελίδες του, το νομοσχέδιο προβλέπει, μεταξύ άλλων, τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 17% μέχρι το 2020 και κατά 83% μέχρι το 2050 (σε σχέση με τα επίπεδα του 2005).
Οι πολιτικοί παρατηρητές κρίνουν πως το Νομοσχέδιο θα ψηφισθεί και από τη Γερουσία των ΗΠΑ, στην οποία οι Δημοκρατικοί έχουν πλειοψηφία, και έτσι θα γίνει νόμος.
Μετέωρος, λοιπόν, ο Μάλκολμ Τέρνμπουλ στην περιβαλλοντική του πολιτική, η οποία στερείται κάθε ηθικής βάσης.
Μέχρι τώρα η ηθική καθόριζε τη στάση μας απέναντι στους άλλους. Τώρα όμως που διαπιστώνουμε πως οι πράξεις μας δεν επηρεάζουν μόνο τους άλλους, αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δηλαδή το περιβάλλον, επιβάλλεται μια ριζική αναθεώρηση της στάσης μας απέναντι στη Φύση.
Από εδώ και στο εξής πάνω από την κοινωνική και πολιτική ηθική θα πρέπει να τοποθετήσουμε την οικολογική ηθική. Γιατί η Φύση είναι ο οίκος όλων μας, του ανθρώπινου γένους, της πανίδας και της χλωρίδας της Υφηλίου.
Όλο και σε μεγαλύτερο βαθμό, από εδώ και στο εξής οι πολιτικοί μας ηγέτες θα κρίνονται με μέτρο την οικολογική ηθική, οι παραβιάσεις της οποίας θα πρέπει να ποινικοποιηθούν ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.