Παραμονή του Εθνικού Συνεδρίου του Εργατικού Κόμματος τρέχουμε να προλάβουμε το ενδεχόμενο αναθεώρησης της πολιτικής του στο Κυπριακό. Τρέχουμε να στρατολογήσουμε «εθελοντές» πολιτικούς, να στηρίξουν τη διατήρηση του κομματικού status quo, όπως διαμορφώθηκε στο Εθνικό Συνέδριο του 2007, ώστε να εμμείνει το Εργατικό Κόμμα στην απόφαση μη αναγνώρισης κράτους της Βόρειας Κύπρου και στήριξη λύσης του Κυπριακού θεμελιωμένη στις αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Συνηθίσαμε, δυστυχώς, να κυνηγάμε σημαντικές υποθέσεις μας την τελευταία στιγμή, υπολογίζοντας, πάντα, στην καλή διάθεση γνωστών υποστηρικτών μας να μάς στηρίξουν. Από τη μία, η έλλειψη των αναγκαίων ενδοπαροικιακών μηχανισμών προώθησης των ενδιαφερόντων μας σε κυβερνητικό επίπεδο και, από την άλλη, η αποχή μας από κομματικούς μηχανισμούς προώθησης αυτών των ενδιαφερόντων σε κομματικό επίπεδο, μάς έχουν κάνει βαρετούς και στους πλέον ευδιάθετους κυβερνητικούς και κομματικούς παράγοντες.
Χαρακτηριστική η προχθεσινή αντίδραση επώνυμου κυβερνητικού στελέχους, με το οποίον συζητούσα τη διαγραφή του Κυπριακού από την ατζέντα του Συνεδρίου. Ευθύς, χωρίς περιστροφές, ο γνωστός για τα φιλελληνικά αισθήματά του συνομιλητής μου, παρατήρησε.
«Ξέρεις, κάτι, η ελληνική παροικία απουσιάζει τα τελευταία χρόνια από κομματικά όργανα, τα οποία έχουν τη δυνατότητα να προωθήσουν αποτελεσματικά κάθε λογικό αίτημά σας, κοινοτικό ή εθνικό. Αντί να παρακαλάτε τον ένα και τον άλλο, να προωθήσει τα θέματά σας στην κυβέρνηση ή στο κόμμα, συχνά χωρίς αποτέλεσμα, θα επιτυγχάνετε ευκολότερα τους στόχους εάν οργανωθείτε στο Εργατικό Κόμμα. Εσείς οι Έλληνες, δεν πρέπει να ξεχνάτε το αρχαίο ελληνικό γνωμικό, ότι δεν πρέπει να τα περιμένετε όλα από την Αθηνά, στην προκειμένη περίπτωση από το Εργατικό Κόμμα», με «κάρφωσε» ο συμπαθής συνομιλητής μου.
Έχει απόλυτο δίκιο, σκέφθηκα κλείνοντας το τηλέφωνο. Μία πανίσχυρη ομογένεια, με δυνατότητα να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, έχουμε καταντήσει ζητιάνοι. Έχουμε καταντήσει παρίες της πολιτικής διαδικασίας, που επαιτούμε μονίμως αντί να διεκδικούμε με αξιώσεις.
Καθώς ο «Νέος Κόσμος» πήγαινε στο τυπογραφείο βρισκόταν σε εξέλιξη συνάντηση αντιπροσώπων παρατάξεων του Εργατικού Κόμματος, που έχουν προσφερθεί να προκαλέσουν τη συζήτηση του Κυπριακού από το Συνέδριο του κόμματός του. Οι οιωνοί ήταν αρκετά αίσιοι, χωρίς αυτό να εγγυάται την επιτυχία του στόχου.
Οι παραταξιακές συμφωνίες συνεπάγονται σκληρό δούναι και λαβείν. Σκληρή διαπραγμάτευση και ουσιαστικά ανταλλάγματα. Σε αυτό το αλισβερίσι οι Ελληνοαυστραλοί βρισκόμαστε σε μειονεκτική θέση, διότι δεν μπορούμε να τραβήξουμε νήματα, δεν μπορούμε να πιέσουμε.
Αντίθετα, οι Τούρκοι της Αυστραλίας, που τα τελευταία χρόνια έχουν μπει δυναμικά στην πολιτική διαδικασία και έχουν εξασφαλίσει τη στήριξη ηγετικών στελεχών της δεξιάς του Εργατικού Κόμματος, αντιπροσωπεύονται στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και ομιλούν από θέση ισχύος.
Κομματικές γέφυρες χτίζουν τελευταία και οι Σλαβομακεδόνες για την καλύτερη προβολή των ανιστόρητων θέσεών τους και άσκηση πίεσης στα πολιτικά κόμματα να αλλάξουν την πολιτική τους στο επίμαχο θέμα του ονόματος.
Αλλά δεν είναι οι εθνικές υποθέσεις, μόνο, που επιβάλλουν την αναθεώρηση της πολιτικής συμπεριφοράς μας. Αντιμετωπίζουμε σωρεία άλλων προβλημάτων, η λύση των οποίων αποτελεί πολιτική δύναμη. Τα προβλήματα αυτά θα χειροτερεύουν, εάν περιμένουμε λύσεις από την Αθηνά. Εάν δεν αρχίσουμε να κινούμαστε.