Είμαστε λαός ανάδελφος. Έχουμε μία μοναδικότητα που μάς κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς του πλανήτη.
Είμαστε αθεράπευτοι λάτρεις της «αναρχίας», της αταξίας, του βολέματος, του ωχαδελφισμού, της θεσμοποιημένης πελατειακής σχέσης, της συντήρησης των ιδεολογικών ποιμνιοστασίων, για αναφέρω μερικά από τα ειδοποιά «χαρίσματά» μας.
Είμαστε ο λαός με τη σοφότερη παρακαταθήκη, το «Αθηνά και χείρα κίνει», που τα περιμένει όλα από την Αθηνά. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η Αθηνά καίει κάθε τόσο την πατρίδα μας, όπως έκαψε τον αγωγιάτη, που περίμενε να τού βγάλει το κάρο από χαντάκι.
Χρόνια, τώρα, περιοχές της Ελλάδας γίνονται στάχτη κάθε καλοκαίρι, εξ αιτίας των στοιχειωδών ελλείψεων του ελληνικού Κράτους και της αδιαφορίας του μέσου Έλληνα, και μετά από κάθε τραγωδία βρίζουν οι μεν τους δε.
Το Κράτος χρεώνει τις αδυναμίες του στο «στρατηγό άνεμο» και άλλες προβλέψιμες και απρόβλεπτες αιτίες και ο λαός χρεώνει τα παθήματά του στο «ανύπαρκτο κράτος», που ανέχεται αδιαμαρτύρητα μέχρι την παραμονή της επόμενης καταστροφής.
Το Κράτος αμύνεται με στερεότυπες διαβεβαιώσεις του είδους, «πράττουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν», αλλά «ο πληγωμένος», από την κρατική και τη δική του αδιαφορία λαός, καταγγέλλει κυβερνητική ολιγωρία και ανεπάρκεια, έλλειψη σχεδίου άμεσης δράσης, βραδύρυθμη αποκατάσταση των ζημιών.
Κράτος και λαός δεν μαθαίνουν, δυστυχώς, από τα παθήματά τους. Το Κράτος αντιδρά με μπαλώματα σε κάθε καταστροφή και όσοι μένουν ανέγγιχτοι από τις καταστροφές εξακολουθούν να ζουν με την ελπίδα, ότι δεν θα τους αγγίξει η επόμενη φωτιά, η επόμενη πλημμύρα, ο επόμενος σεισμός.
Ο Νομός Ηλείας έγινε στάχτη το 2007 και το πανελλήνιο θρήνησε δεκάδες νεκρούς. Το 2009 βρήκε τη χώρα εξ ίσου ανέτοιμη για την αποτελεσματική αναχαίτιση της λαίλαπας που αποτέφρωσε δύο εκατομμύρια δένδρα και 150 σπίτια. Με τη βοήθεια της τύχης, δεν θρηνήσαμε θύματα τούτη τη φορά, παρά την πάλη ανειδίκευτων πολιτών με τις φλόγες σε όλα τα μέτωπα των πυρκαγιών.
Η ανατομία της νέας καταστροφής παράγει, δυστυχώς, τα αποτελέσματα των ανατομιών προηγούμενων καταστροφών. Στο πολιτικό επίπεδο η συζήτηση χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη διάθεσης για ακομμάτιστη, αντικειμενική συζήτηση των ελλείψεων του Κράτους και μεθόδευσης τρόπων ικανοποιητικής αντιμετώπισής τους πριν το επόμενο καλοκαίρι. Οι ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων ανταποκρίνονται συνθηματολογικά στην πρόκληση για νηφάλιο διάλογο μεταξύ τους και με το λαό για την επούλωση των πληγών που προκάλεσαν οι νέες φωτιές, καθώς και για τη θωράκιση της χώρας – στο μέτρο του δυνατού – από νέες θεομηνίες.
Ο λαός, με τη σειρά του, κοιτάζει τους εκάστοτε κυβερνώντες στα χέρια, αντί να τους κοιτάζει στα μάτια απειλητικά ως υπευθύνους – κατά μεγάλο μέρος – για τα παθήματά του. Συνεργεί ο ελληνικός λαός, με την αδιαφορία του ή με την υποτονική αντίδρασή του σε κάθε καταστροφή, στη μεγέθυνση των προβλημάτων που προκαλούν τα τελευταία χρόνια οι δραματικές κλιματικές αλλαγές. Βολεύεται ο ελληνικός λαός από την αναρχία στη δόμηση, στην κυκλοφορία, στο σχεδιασμό και εκτέλεση δημοσίων έργων και σιωπά, ενώ θα έπρεπε, για το συμφέρον του να υψώνει φωνή στο Θεό. Δεν είναι, κατά συνέπεια, ο ελληνικός λαός άμοιρος ευθυνών για τα προβλήματά του.
Στη Βικτωρία ζήσαμε τον περασμένο Φεβρουάριο τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία της πολιτείας. Τεράστιες εκτάσεις καταβροχθίστηκαν από τις φωτιές, χωριά ολόκληρα ισοπεδώθηκαν, χιλιάδες σπίτια έγιναν στάχτη, εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Το «μαύρο Σάββατο» έμεινε μελανό στίγμα στη μνήμη και την ψυχή κάθε Αυστραλού πολίτη.
Η έρευνα που διενεργείται με εντολή της κυβέρνησης Μπράμπι διαπιστώνει σοβαρές ελλείψεις και παραλείψεις που έδωσαν μεγαλύτερες διαστάσεις στην καταστροφή. Η επιτροπή που διενεργεί την έρευνα εισηγείται στην κυβέρνηση διορθωτικά μέτρα και η κυβέρνηση υιοθετεί όσα από αυτά θα εξαλείψουν τον κίνδυνο επανάληψης της καταστροφής.
Στην έρευνα ενσωματώνεται και η άποψη του μέσου πολίτη, ως άμεσα ενδιαφερόμενου, ώστε το τελικό προϊόν της έρευνας να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες του. Σε τελευταία ανάλυση, το Κράτος είναι ο υπηρέτης του λαού και οφείλει να ακούει τη φωνή του.
Το μοντέλο πυροπροστασίας, που διαμορφώνει η κυβέρνηση της Βικτωρίας, θα είναι εξαιρετικά ωφελιμότερο στην ελληνική κυβέρνηση, από τα συγκυριακά μέτρα αντιμετώπισης του διαρκούς κινδύνου μεταμόρφωσης ολόκληρης της Ελλάδας σε κρανίου τόπο.