Όταν ο Ρόμπερτ Γουίτακερ συνάντησε το 1964 τους Beatles είχε ένα δικό του στούντιο στην Φλίντερς Στριτ στη Μελβούρνη. Σε αυτήν την πόλη γνώρισε τον Μπράιαν Επστάιν συνοδεύοντας έναν δημοσιογράφο που ήθελε να πάρει συνέντευξη από τον μάνατζερ των Beatles για το έντυπο «Jewish News». Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε άρεσε στον Επστάιν. Έτσι, κανόνισε την πρώτη φωτογράφιση των Beatles από τον Γουίτακερ, όπου ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ και ο Τζορτζ Χάρισον φωτογραφίζονται κρατώντας μπούμερανγκ για τους Αυστραλούς fans τους. Ο Eπστάιν, αφού είδε τις φωτογραφίες του Αυστραλού φωτογράφου στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Αυστραλίας, αποφάσισε να τον καλέσει για μόνιμη δουλειά στην εταιρεία του NEMS (North End Music Stores) στην Αγγλία.
Λόγω των Beatles μετακομίσατε από την Αυστραλία στη Μεγάλη Βρετανία. Πώς πήρατε αυτήν την απόφαση;
Είχα ένα πολύ πετυχημένο στούντιο στη Μελβούρνη. Δούλευα πολύ για διάφορα περιοδικά. Αλλά είχα όλο και περισσότερα τηλεγραφήματα από τον Επστάιν, όπου μου ζητούσε να έρθω στην Αγγλία.
Ήσασταν o αποκλειστικός φωτογράφος των Beatles;
Έγινα ο φωτογράφος του Επστάιν. Αυτός έγινε ο μάνατζέρ μου. Και έπρεπε να φωτογραφίζω όχι μόνον τους Beatles αλλά και όλους τους καλλιτέχνες που είχαν για μάνατζερ τον Επστάιν, όπως η Σίλα Μπλακ, οι Gerry and the Pacemakers.
Γίνατε στενός φίλος του Τζον Λένον. Πώς ήταν σαν χαρακτήρας και ποιος ήταν ο ρόλος του στο συγκρότημα;
Τον ενδιέφερε η ζωγραφική και είχε σατιρική διάθεση, όπως κι εγώ. Γι’ αυτό ταιριάξαμε. Και με τους άλλους τα πηγαίναμε πολύ καλά, απλώς πήρε περισσότερο καιρό να αποκτήσω την εμπιστοσύνη τους. Στο τέλος, βέβαια, όλα έγιναν με πολύ κέφι και γύρισα όλο τον κόσμο μαζί τους.
Ποια ήταν η σχέση σας με τον Τζορτζ Χάρισον;
Ο Τζορτζ είχε μεγάλη πλάκα. Ήταν επιφυλακτικός στην αρχή, αλλά στην πορεία γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Αυτός μου πρότεινε στη Γερμανία να ακολουθήσω και στο Τόκιο. Κι αυτό γιατί είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτό που έκανα θα έμενε στην ιστορία. Γι’ αυτό ξεχωρίζω από τις φωτογραφίες της έκθεσης στο Λονδίνο αυτές που τραβήχτηκαν στην Άπω Ανατολή.
Εκεί τραβήξατε φωτογραφίες των «σκαθαριών» να δουλεύουν μαζί ζωγραφίζοντας το «Images of a woman» και μια έγχρωμη φωτογραφία του συγκροτήματος να επιθεωρεί αντίκες που χρησιμοποιήθηκαν στο πίσω μέρος του «Collection of Beatles oldies (but goldies)». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Είδα τους Beatles σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις κατά τη διάρκεια των συναυλιών τους στην Αγγλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και όλες τις άλλες χώρες. Οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές, όμως, ήταν αυτές που εκτυλίσσονταν εκτός σκηνής. Μια μέρα τούς ζητήθηκε να κάνουν κάτι για φιλανθρωπικούς λόγους. Ο Τζον και ο Πολ πρότειναν να κάνουν μια ζωγραφιά, κάτι που έκαναν τελικά και οι τέσσερις. Τους πήρε δύο ή τρεις νύχτες να το κάνουν. Και όλοι τους ζωγράφιζαν ενώ άκουγαν την κασέτα του «Revolver», που δεν είχε ακόμα κυκλοφορήσει. Ήταν μια πολύ ευχάριστη στιγμή και θαυμάσια ευκαιρία για μένα να την απαθανατίσω, αλλά είχα μόνον τη χρήση ενός φωτός, που ήταν στο κέντρο του τραπεζιού. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος που το έκανα γιατί ήταν ένα από τα ελάχιστα πράγματα που δεν είχε σχέση με τη μουσική κι έκαναν οι Beatles όλοι μαζί.
Αναφέρατε το «Revolver». Σας άρεσε η δουλειά του Kλάους Βούρμαν για το εξώφυλλο;
Για την εποχή του ήταν πολύ καλό. Ήταν επινοητικό, διαφορετικό. Εγώ έκανα το οπισθόφυλλο του «Revolver». Ακόμα βλέπω τον Βούρμαν.
Ο ρόλος του Μπράιαν Επστάιν ποιος ήταν;
Πριν τον γνωρίσουν, φορούσαν δερμάτινα και μερικές φορές ήταν αγενείς. Όταν ήρθε ο Επστάιν, το άλλαξε όλο αυτό σε κάτι καθαρότερο.
Ποια ήταν η πιο δυνατή ανάμνηση που έχετε στο μυαλό από τον Μπράιαν Επστάιν;
Όταν πέθανε. Ήταν πολύ λυπηρό. Εγώ δεν δούλευα πλέον μαζί του. Πέρα από αυτό, ήταν πάρα πολύ έξυπνος. Και ήταν πολύ καλός σε αυτό που έκανε: το management. Ήταν κάτι το θαυμάσιο για τους Beatles.
Υπήρξε κάποια στιγμή μαζί του που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Μια μέρα, κατά τη διαμονή μας στο ξενοδοχείο George V , είχε βγει για ψώνια και άρχισε να μας μιλάει για τη μόδα. Ήταν πολύ διασκεδαστικός.
Πώς καταφέρατε να πάρετε τις φωτογραφίες στο Shea Stadium, όπου οι κραυγές των κοριτσιών δεν σε άφηναν να ακούσεις τίποτε άλλο;
Ήταν μέρος της δουλειάς μου. Ο Επστάιν με ήθελε στην Αμερική και τη διέσχισα όλη με τους Beatles: Σικάγο, Πόρτλαντ, Λος Αντζελες. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική, ακόμα και μέσα στο Shea Stadium.
Τι εκτίμησαν περισσότερο στη δουλειά σας;
Νομίζω τη φωτογραφία «Butcher».
Γιατί το εξώφυλλο του «Υesterday and Today» με τη φωτογραφία που έμεινε γνωστή ως «Butcher» έγινε θρύλος;
Νομίζω ότι είχαν βαρεθεί πολύ να κάνουν συμβατικές φωτογραφίες. Μια ομάδα καλών ανθρώπων σε λευκό φόντο χωρίς να συμβαίνει τίποτε. Εγώ δεν έβγαζα τέτοιες φωτογραφίες και δεν ήμουν ευχαριστημένος με τον εαυτό μου αν ήταν να κάνω τέτοιου είδους λήψεις. Και μια μέρα είπα ότι είναι ώρα να δω τι κάνω εγώ. Κι αυτή η απόφαση δημιούργησε την επιρροή μου στους Beatles.
Ποια ήταν η δική σας συνεισφορά στον μύθο τους;
Νομίζω αρκετή. Υπάρχει μια μεγάλη έκθεση που θα γίνει τον Οκτώβριο στη National Portrait Gallery στο Λονδίνο, η οποία λέγεται «Beatles to Bowie». Πρόκειται για μια επιλογή από εξώφυλλων δίσκων αλλά και άλλες εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτούς τους καλλιτέχνες. Αν κοιτάξεις τις εικόνες μου, θα διαπιστώσεις ότι είναι πολύ δημιουργικές.
Λέτε ότι υπάρχουν περίπου 100 άνθρωποι που διαμόρφωσαν τα 60s και ότι τους έχετε φωτογραφήσει όλους.
Όχι όλους, αλλά αρκετούς από αυτούς. Δεν φωτογράφησα τον Μπράιαν Τζόουνς, για παράδειγμα, αλλά φωτογράφησα τον Mικ Τζάγκερ.
Ποιοι ήταν οι άνθρωποι που όρισαν το Λονδίνο στα 60s;
Νομίζω ότι ένα από τα πιο επιδραστικά πράγματα της εποχής ήταν το περιοδικό “OZ”. Πρόκειται να βγει μια ταινία, η “Hippie, hippie shake”, η οποία μιλάει για το περιοδικό “ΟΖ”, του οποίου ήμουν ιδρυτικό μέλος. Θα βγει μέσα στη χρονιά, με πρωταγωνίστρια τη Σιένα Μίλερ. Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις εκείνη την περίοδο της ιστορίας να γίνεται ταινία.
Οι Beatles έλεγαν ότι ήταν πιο διάσημοι από τον Χριστό…
Αυτό είναι σωστό, έτσι δεν είναι; Δεν νομίζω ότι ο Μάικλ Τζάκσον είναι πιο σημαντικός από τον Ιησού Χριστό, αλλά πιστεύω ότι ο κόσμος που άκουγε τους Beatles ήταν περισσότερος από αυτόν που πήγαινε στις εκκλησίες.
ΤΟ «ΧΑΣΑΠΙΚΟ»
Το εξώφυλλο του άλμπουμ «Yesterday and Τoday» έμεινε στην ιστορία ως «Butcher cover» και είναι η φωτογραφία του Γουιτάκερ που συζητήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Ο Γουιτάκερ έντυσε τους Beatles με την ποδιά του χασάπη και τους έβαλε να κρατούν κομμάτια κρέατος και μέλη διαμελισμένης κούκλας. Ο Γουιτάκερ εμπνεύστηκε τη λήψη επηρεασμένος από τη δουλειά του Γερμανού σουρεαλιστή Χανς Μπέλμερ και της Μέρετ Οπενχάιμ. Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ δήλωσε έπειτα από χρόνια ότι η φωτογραφία, που αποτέλεσε το αυθεντικό εξώφυλλο των πρώτων 750.000 αντίτυπων του άλμπουμ στην Αμερική, αποτελούσε το σχόλιό τους για τον πόλεμο του Βιετνάμ..